François Hollande

François Hollande
	; François Hollande (2017)
Pełne imię i nazwisko	François Gérard Georges Nicolas Hollande
Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia 1954 ; Rouen
	Prezydent Republiki Francuskiej
Okres	od 15 maja 2012; do 14 maja 2017
Przynależność polityczna	Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Nicolas Sarkozy
Następca	Emmanuel Macron
	Współksiażę Andory
Okres	od 15 maja 2012; do 14 maja 2017
Poprzednik	Nicolas Sarkozy
Następca	Emmanuel Macron
	Przewodniczący Rady Generalnej Corrèze
Okres	od 20 marca 2008; do 15 maja 2012
Przynależność polityczna	Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Jean-Pierre Dupont
Następca	Gérard Bonnet (p.o.)
	I sekretarz Partii Socjalistycznej
Okres	od 27 listopada 1997; do 26 listopada 2008
Przynależność polityczna	Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Lionel Jospin
Następca	Martine Aubry
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

^ⓘFrançois Gérard Georges Nicolas Hollande (ur. 12 sierpnia 1954 w Rouen) – francuski polityk, I sekretarz Partii Socjalistycznej w latach 1997–2008, parlamentarzysta krajowy i eurodeputowany. Prezydent Republiki Francuskiej i z urzędu współksiążę Andory w latach 2012–2017.

Życiorys

Wykształcenie i działalność zawodowa

Jest synem laryngologa Georges’a Gustave’a Hollande’a^[1] oraz pracowniczki socjalnej Nicole Frédérique Marguerite Tribert. Absolwent paryskiej uczelni HEC i Instytutu Nauk Politycznych. Ukończył następnie École nationale d’administration jako siódmy słuchacz w swoim roczniku pod względem wyników w nauce. Pracował w Trybunale Obrachunkowym.

Działalność polityczna do 2012

Zaangażował się w działalność Partii Socjalistycznej. Na początku lat 80. był dyrektorem gabinetów kolejnych rzeczników prasowych rządu Pierre’a Mauroy.

W trakcie swojej kariery politycznej obejmował szereg stanowisk w administracji terytorialnej. Był radnym miasta Ussel (1983–1989)^[2], radnym regionu Limousin (1992) i jego wiceprzewodniczącym (1998–2001). Działał w samorządzie Tulle jako zastępca mera (1989–1995), radny (1995–2001) i mer tej miejscowości (2001–2008)^[2]. Od 2008 do 2012 przewodniczył radzie generalnej departamentu Corrèze^[3].

W latach 1988–1993 i 1997–1999 sprawował mandat posła do Zgromadzenia Narodowego^[3]. W 1999 przez kilka miesięcy był deputowanym do Parlamentu Europejskiego, członkiem frakcji Partii Europejskich Socjalistów^[4]. W 2002 i 2007 ponownie był wybierany do izby niższej francuskiego parlamentu^[3].

W 1997 został I sekretarzem Partii Socjalistycznej, po objęciu przez Lionela Jospina urzędu premiera. Utrzymał to stanowisko po porażce lewicy w 2002. W trakcie kampanii przedreferendalnej opowiadał się za poparciem Konstytucji dla Europy, wbrew stanowisku części partyjnych liderów (w tym Laurenta Fabiusa).

W 2006 pozostawał, obok swojej ówczesnej partnerki, Ségolène Royal, najpoważniejszym „kandydatem na kandydata” socjalistów do wyborów prezydenckich. Ostatecznie zrezygnował z ubiegania się o ten urząd. 17 czerwca 2007, po drugiej turze wyborów parlamentarnych, ogłoszono rozstanie Ségolène Royal i François Hollande’a^[5]. W 2008 François Hollande zakończył swoje urzędowanie jako przewodniczący Partii Socjalistycznej.

Wybory prezydenckie 2012

W 2011 poprzez prawybory uzyskał nominację na kandydata Partii Socjalistycznej w wyborach prezydenckich przewidzianych na 22 kwietnia 2012. W pierwszej turze uzyskał najwyższe poparcie spośród 10 kandydatów. Otrzymał około 10,27 miliona głosów (28,63%), wyprzedzając ubiegającego się o reelekcję prezydenta Nicolasa Sarkozy’ego^[6]. W drugiej turze uzyskał poparcie na poziomie 51,63% (18 004 656 głosów)^[6], czym wygrał wybory prezydenckie. Jest drugim prezydentem (pierwszy był François Mitterrand) reprezentującym Partię Socjalistyczną.

Prezydent Francji

Urząd prezydenta objął 15 maja 2012. Tego samego dnia mianował nowego premiera, którym został Jean-Marc Ayrault, a także udał się z pierwszą wizytą zagraniczną do Berlina, gdzie spotkał się z niemiecką kanclerz Angelą Merkel. 31 marca 2014, po przegranych przez socjalistów wyborach municypalnych, przyjął dymisję urzędującego premiera, desygnując na ten urząd Manuela Vallsa^[7].

1 grudnia 2016 François Hollande w orędziu ogłosił, że nie będzie ubiegał się o reelekcję w wyborach prezydenckich zaplanowanych na 23 kwietnia i 7 maja 2017^[8]. W ostatnich przed ujawnieniem tej decyzji sondażach prezydenckich uzyskiwał poparcie poniżej 10%^[9]. Stał się pierwszym prezydentem w powojennej historii Francji nieubiegającym się o ponowny wybór^[9]. Sprawowanie urzędu prezydenta Francji zakończył 14 maja 2017, przekazując władzę Emmanuelowi Macronowi^[10].

Interwencje wojskowe w Afryce

Osobny artykuł: Operacja Serwal.

W styczniu 2013 na prośbę prezydenta Mali Dioncoundy Traorégo zadecydował o wsparciu militarnym tego państwa w konflikcie z rebeliantami, którzy przejęli kontrolę nad północnymi terenami państwa^[11]. Interwencja francuska uzyskała poparcie ONZ, której rezolucja nr 2085 z 20 grudnia 2012 autoryzowała rozmieszczenie w Mali wojsk międzynarodowych, w szczególności afrykańskich^[12]. Według François Hollande’a operacja „Serwal” angażująca 2500 żołnierzy francuskich miała spowodować osiągnięcie trzech celów: powstrzymanie agresji dżihadystów, zachowanie integralności terytorialnej Mali i obronę Bamako, w którym mieszkało wówczas około 6 tys. obywateli francuskich^[13].

W grudniu 2013 na prośbę Nicolasa Tiangaye, premiera Republiki Środkowoafrykańskiej, François Hollande zdecydował o wysłaniu francuskich żołnierzy do stolicy tego kraju, Bangi^[14]. Interwencja wojsk francuskich oraz Unii Afrykańskiej także została zaakceptowana przez Radę Bezpieczeństwa ONZ w dniu 4 grudnia 2013 na mocy rezolucji nr 2127^[15]. Według François Hollande’a operacja „Sangaris” podjęta została podczas środkowoafrykańskiej wojny domowej celem powstrzymania masakr ludności w ramach konfliktu wyznaniowego między muzułmanami i chrześcijanami. Operacja miała być krótka i skuteczna, a po około 6 miesiącach żołnierzy francuskich miały zastąpić siły afrykańskie^[16].

Stosunki z państwami amerykańskimi

François Hollande odbył wizytę państwową w USA od 10 do 12 lutego 2014, 18 lat po podobnej wizycie Jacques’a Chiraca w 1996^[17]. W dniach 10–11 kwietnia 2014 francuski prezydent przebywał w Meksyku, także w ramach wizyty państwowej, w 50 lat po historycznej wizycie prezydenta Charles’a de Gaulle’a w tym kraju w marcu 1964, gdy m.in. uzgodniono udział firm francuskich w budowie metra w stolicy Meksyku. Wizyta była możliwa dzięki uwolnieniu Florence Cassez w styczniu 2013, obywatelki francuskiej, której uwięzienie spowodowało kryzys w stosunkach francusko-meksykańskich i odwołanie „Roku Meksyku” we Francji w 2011^[18]. Podczas wizyty podpisano 42 porozumienia z zakresu gospodarki, bezpieczeństwa i kultury oraz przekazano zaproszenie dla prezydenta Meksyku, Enrique Peña Nieto, do przybycia do Francji z wizytą państwową 14 lipca 2015^[19].

Stosunki z Polską

Po wyborze François Hollande’a na urząd prezydenta zwiększyła się częstotliwość spotkań dwustronnych w relacjach z Polską niż u poprzednika. W 2013 Francja wysłała 1,2 tys. żołnierzy na ćwiczenia NATO w Polsce w 2013, poparła też inicjatywy Polski odnośnie do kryzysu ukraińskiego^[20].

Późniejsza działalność

W 2024 powrócił do aktywności politycznej. W przedterminowych wyborach w tymże roku z ramienia koalicyjnego Nowego Frontu Ludowego uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego^[21].

Życie prywatne

François Hollande przez około trzydzieści lat był związany z Ségolène Royal, z którą ma czwórkę dzieci: Thomasa (ur. 1984), Clémence (ur. 1985), Juliena (ur. 1987) i Florę (ur. 1992). Thomas, który jest adwokatem, pomagał w kampaniach prezydenckich obojga rodziców^[22]. Rozstanie polityków zostało ogłoszone w czerwcu 2007, wkrótce po porażce Ségolène Royal w wyborach prezydenckich^[23].

W październiku 2010 François Hollande ogłosił publicznie, że jest związany z Valérie Trierweiler, dziennikarką polityczną „Paris Match”^[24] (para spotykała się od 2006^[25]).

Na początku 2013 pojawiły się pogłoski o związku François Hollande’a z francuską aktorką Julie Gayet, co skłoniło ją do skierowania do sądu powództwa dotyczącego naruszenia jej prywatności^[26]. 10 stycznia 2014 tabloid „Closer” zamieścił siedem stron relacji i zdjęć na temat potajemnych spotkań prezydenta i aktorki w mieszkaniu wynajmowanym przez przyjaciół Julie Gayet w pobliżu Pałacu Elizejskiego^[27]. Zostało to szeroko skomentowane przez tak światowe jak i francuskie media, które w przeszłości raczej nie zajmowały się szczegółami życia prywatnego prezydentów. François Hollande powiedział, że żałuje „naruszenia jego prywatnego życia” i myśli o krokach prawnych, jednak nie zaprzeczył istnieniu samego romansu^[28]. Po kilkunastu dniach François Hollande oficjalnie ogłosił rozstanie z Valérie Trierweiler^[29]. François Hollande i Julie Gayet zawarli związek małżeński w 2022^[30].

Jego bratem był muzyk jazzowy Philippe Hollande (1952–2017)^[31].

Wybrane publikacje

La gauche bouge (współautor, pod pseudonimem Jean-François Trans), 1985.
L’Heure des choix. Pour une économique politique (współautor, z Pierre’em Moscovicim), 1991.
L’Idée socialiste aujourd’hui (współautor), 2001.
Devoirs de vérité, 2006.
Discours du Bourget et autres discours de la campagne présidentielle, 2012.

Odznaczenia

Wielki Mistrz Legii Honorowej – 2012, ex officio
Wielki Mistrz Orderu Narodowego Zasługi – 2012, ex officio
Krzyż Wielki Orderu Narodowego – Mali, 2013
Krzyż Wielki Orderu Świętego Karola – Monako, 2013^[32]
Order Orła Białego – Polska, 2012^[33]
Kawaler Krzyża Wielkiego Udekorowany Wielką Wstęgą Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – Włochy, 2012^[34]
Order Króla Abdulaziza I klasy – Arabia Saudyjska, 2013
Order Podwójnego Białego Krzyża I klasy – Słowacja, 2013^[35]
Wielka Gwiazda Odznaki Honorowej za Zasługi dla Republiki Austrii – Austria, 2013
Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Lwa Niderlandzkiego – Holandia, 2014^[36]
Krzyż Wielki Orderu Łaźni – Wielka Brytania, 2014^[37]
Order Serafinów – Szwecja, 2014
Łańcuch Orderu Izabeli Katolickiej – Hiszpania, 2015
Order Wolności – Ukraina, 2017^[38]

Przypisy

↑ Marek Ostrowski. Wybór Marianny. „Polityka”, s. 44–46, 18 kwietnia 2012. [dostęp 2012-05-06].
↑ ^a ^b François Hollande. lepoint.fr. [dostęp 2021-04-04].
↑ ^a ^b ^c François Hollande na stronie Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji. [dostęp 2012-05-06]. (fr.).
↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2012-05-06].
↑ Royal: «J’ai demandé à François Hollande de quitter le domicile». liberation.fr, 17 czerwca 2007. [dostęp 2012-05-06]. (fr.).
↑ ^a ^b Résultats de l'élection présidentielle 2012: Résultats 2nd tour. interieur.gouv.fr, 7 maja 2012. [dostęp 2012-05-07]. (fr.).
↑ Valls zastąpi Ayraulta. We Francji zmiana premiera po wyborczej porażce. tvn24.pl, 31 marca 2014. [dostęp 2014-04-02].
↑ Francois Hollande rezygnuje ze startu w wyborach prezydenckich. wp.pl, 1 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-01].
↑ ^a ^b François Hollande will not seek re-election as president of France. theguardian.com, 1 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-01]. (ang.).
↑ Francois Hollande przekazał władzę prezydencką Emmanuelowi Macronowi. tvp.info, 14 maja 2017. [dostęp 2017-05-14].
↑ Jarosław Giziński: Francja uderza w islamistów. Rzeczpospolita, 12 stycznia 2013. [dostęp 2013-01-12].
↑ Mali : Paris obtient le soutien de l’ONU. lefigaro.fr, 15 stycznia 2013. [dostęp 2013-01-16]. (fr.).
↑ Mali: La France renforce son contingent et précise ses objectifs. la-croix.com, 15 stycznia 2013. [dostęp 2013-01-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-27)]. (fr.).
↑ Co najmniej 98 osób zginęło w walkach w Republice Środkowoafrykańskiej. onet.pl, 5 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-06].
↑ La Centrafrique au cœur du sommet de l’Elysée. lemonde.fr, 5 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-06]. (fr.).
↑ Centrafrique: les Français de l’opération Sangaris prêts à entrer en action. rfi.fr, 6 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-06]. (fr.).
↑ François Hollande aux États-Unis. lefigaro.fr, 10 lutego 2013. [dostęp 2014-04-18]. (fr.).
↑ L'annulation de l'Année du Mexique en France entérinée. lemonde.fr, 8 marca 2011. [dostęp 2014-04-19]. (fr.).
↑ Hollande treads delicately in Mexico after Trierweiler tweet. rfi.fr, 11 kwietnia 2014. [dostęp 2024-07-07]. (ang.).
↑ Krzysztof Soloch: Polska i Francja kontra kryzys na Ukrainie. forsal.pl, 19 kwietnia 2014. [dostęp 2014-07-02].
↑ Wally Bordas: Résultats des législatives: élu en Corrèze, François Hollande demande que la gauche mette «toute la pression nécessaire» à l’Assemblée. lefigaro.fr, 7 lipca 2024. [dostęp 2024-07-07]. (fr.).
↑ Wawrzyniec Smoczyński: Jak to w rodzinie. polityka.pl, 23 maja 2012. [dostęp 2012-05-26].
↑ Elaine Sciolino: French Socialists’ First Couple Disclose a Parting of Ways. nytimes.com, 19 czerwca 2007. [dostęp 2012-05-10]. (ang.).
↑ Hollande officialise son histoire avec une journaliste. lepoint.fr, 13 października 2010. [dostęp 2012-05-10]. (fr.).
↑ Marie Guichoux. De l’ombre à la lumière. „Le Nouvel Observateur”, s. 68–69, 20–26 października 2011. (fr.).
↑ François Hollande – Julie Gayet: itinéraire d’une rumeur. voici.fr, 29 marca 2013. [dostęp 2014-01-12]. (fr.).
↑ Francois Hollande ma romans z aktorką Julie Gayet? „Closer” publikuje zdjęcia. polskatimes.pl, 10 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-12].
↑ Closer: Hollande regrette mais ne dément pas. europe1.fr, 10 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-12]. (fr.).
↑ David Chazan: It’s official: François Hollande and Valérie Trierweiler announce separation. telegraph.co.uk, 25 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-25]. (ang.).
↑ Julie Gayet explique pourquoi elle a accepté d’épouser François Hollande. 20minutes.fr, 2 marca 2023. [dostęp 2024-07-10]. (fr.).
↑ Le frère de François Hollande est mort à l'hôpital d'Antibes. francetvinfo.fr, 18 maja 2017. [dostęp 2017-05-18]. (fr.).
↑ Ordonnance Souveraine n° 4.575 du 14 novembre 2013 portant élévation dans l’Ordre de Saint-Charles. legimonaco.mc, 14 listopada 2013. [dostęp 2014-07-31]. (fr.).
↑ M.P. z 2013 r. poz. 275
↑ Cavaliere di Gran Croce Decorato di Gran Cordone Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 15 listopada 2012. [dostęp 2013-10-29]. (wł.).
↑ Rad Bieleho dvojkríža, I. trieda. prezident.sk, 29 października 2013. [dostęp 2013-10-29]. (słow.).
↑ Koning krijgt grootkruis van Legioen van Eer. telegraaf.nl, 20 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-26]. (niderl.).
↑ Débarquement: la visite millimétrée de la reine Elizabeth II en France. bfmtv.com, 5 czerwca 2014. [dostęp 2014-06-08]. (fr.).
↑ Указ Президента України № 250/2017 Про відзначення державними нагородами України громадян іноземних держав. rada.gov.ua, 23 sierpnia 2017. [dostęp 2021-08-25]. (ukr.).

[Wybór_Marianny-1] Marek Ostrowski. Wybór Marianny. „Polityka”, s. 44–46, 18 kwietnia 2012. [dostęp 2012-05-06].

[lepoint-2] François Hollande. lepoint.fr. [dostęp 2021-04-04].

[zn-3] François Hollande na stronie Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji. [dostęp 2012-05-06]. (fr.).

[4] Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2012-05-06].

[5] Royal: «J’ai demandé à François Hollande de quitter le domicile». liberation.fr, 17 czerwca 2007. [dostęp 2012-05-06]. (fr.).

[el-6] Résultats de l'élection présidentielle 2012: Résultats 2nd tour. interieur.gouv.fr, 7 maja 2012. [dostęp 2012-05-07]. (fr.).

[7] Valls zastąpi Ayraulta. We Francji zmiana premiera po wyborczej porażce. tvn24.pl, 31 marca 2014. [dostęp 2014-04-02].

[8] Francois Hollande rezygnuje ze startu w wyborach prezydenckich. wp.pl, 1 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-01].

[guard-9] François Hollande will not seek re-election as president of France. theguardian.com, 1 grudnia 2016. [dostęp 2016-12-01]. (ang.).

[10] Francois Hollande przekazał władzę prezydencką Emmanuelowi Macronowi. tvp.info, 14 maja 2017. [dostęp 2017-05-14].

[11] Jarosław Giziński: Francja uderza w islamistów. Rzeczpospolita, 12 stycznia 2013. [dostęp 2013-01-12].

[12] Mali : Paris obtient le soutien de l’ONU. lefigaro.fr, 15 stycznia 2013. [dostęp 2013-01-16]. (fr.).

[13] Mali: La France renforce son contingent et précise ses objectifs. la-croix.com, 15 stycznia 2013. [dostęp 2013-01-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-27)]. (fr.).

[14] Co najmniej 98 osób zginęło w walkach w Republice Środkowoafrykańskiej. onet.pl, 5 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-06].

[15] La Centrafrique au cœur du sommet de l’Elysée. lemonde.fr, 5 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-06]. (fr.).

[16] Centrafrique: les Français de l’opération Sangaris prêts à entrer en action. rfi.fr, 6 grudnia 2013. [dostęp 2013-12-06]. (fr.).

[17] François Hollande aux États-Unis. lefigaro.fr, 10 lutego 2013. [dostęp 2014-04-18]. (fr.).

[18] L'annulation de l'Année du Mexique en France entérinée. lemonde.fr, 8 marca 2011. [dostęp 2014-04-19]. (fr.).

[19] Hollande treads delicately in Mexico after Trierweiler tweet. rfi.fr, 11 kwietnia 2014. [dostęp 2024-07-07]. (ang.).

[20] Krzysztof Soloch: Polska i Francja kontra kryzys na Ukrainie. forsal.pl, 19 kwietnia 2014. [dostęp 2014-07-02].

[21] Wally Bordas: Résultats des législatives: élu en Corrèze, François Hollande demande que la gauche mette «toute la pression nécessaire» à l’Assemblée. lefigaro.fr, 7 lipca 2024. [dostęp 2024-07-07]. (fr.).

[22] Wawrzyniec Smoczyński: Jak to w rodzinie. polityka.pl, 23 maja 2012. [dostęp 2012-05-26].

[23] Elaine Sciolino: French Socialists’ First Couple Disclose a Parting of Ways. nytimes.com, 19 czerwca 2007. [dostęp 2012-05-10]. (ang.).

[24] Hollande officialise son histoire avec une journaliste. lepoint.fr, 13 października 2010. [dostęp 2012-05-10]. (fr.).

[25] Marie Guichoux. De l’ombre à la lumière. „Le Nouvel Observateur”, s. 68–69, 20–26 października 2011. (fr.).

[26] François Hollande – Julie Gayet: itinéraire d’une rumeur. voici.fr, 29 marca 2013. [dostęp 2014-01-12]. (fr.).

[27] Francois Hollande ma romans z aktorką Julie Gayet? „Closer” publikuje zdjęcia. polskatimes.pl, 10 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-12].

[28] Closer: Hollande regrette mais ne dément pas. europe1.fr, 10 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-12]. (fr.).

[29] David Chazan: It’s official: François Hollande and Valérie Trierweiler announce separation. telegraph.co.uk, 25 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-25]. (ang.).

[30] Julie Gayet explique pourquoi elle a accepté d’épouser François Hollande. 20minutes.fr, 2 marca 2023. [dostęp 2024-07-10]. (fr.).

[31] Le frère de François Hollande est mort à l'hôpital d'Antibes. francetvinfo.fr, 18 maja 2017. [dostęp 2017-05-18]. (fr.).

[32] Ordonnance Souveraine n° 4.575 du 14 novembre 2013 portant élévation dans l’Ordre de Saint-Charles. legimonaco.mc, 14 listopada 2013. [dostęp 2014-07-31]. (fr.).

[33] M.P. z 2013 r. poz. 275

[34] Cavaliere di Gran Croce Decorato di Gran Cordone Ordine al Merito della Repubblica Italiana. quirinale.it, 15 listopada 2012. [dostęp 2013-10-29]. (wł.).

[35] Rad Bieleho dvojkríža, I. trieda. prezident.sk, 29 października 2013. [dostęp 2013-10-29]. (słow.).

[36] Koning krijgt grootkruis van Legioen van Eer. telegraaf.nl, 20 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-26]. (niderl.).

[37] Débarquement: la visite millimétrée de la reine Elizabeth II en France. bfmtv.com, 5 czerwca 2014. [dostęp 2014-06-08]. (fr.).

[38] Указ Президента України № 250/2017 Про відзначення державними нагородами України громадян іноземних держав. rada.gov.ua, 23 sierpnia 2017. [dostęp 2021-08-25]. (ukr.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

II Republika (1848−1852)	Ludwik Napoleon Bonaparte
III Republika (1871−1940)	Adolphe Thiers (1871–1873) Patrice de Mac Mahon (1873–1879) Jules Grévy (1879–1887) Sadi Carnot (1887–1894) Jean Casimir-Perier (1894–1895) Félix Faure (1895–1899) Émile Loubet (1899–1906) Armand Fallières (1906–1913) Raymond Poincaré (1913–1920) Paul Deschanel (1920) Alexandre Millerand (1920–1924) Gaston Doumergue (1924–1931) Paul Doumer (1931–1932) Albert Lebrun (1932–1940)
IV Republika (1940−1959)	Vincent Auriol (1947–1954) René Coty (1954–1959)
V Republika (od 1959)	Charles de Gaulle (1959–1969) Georges Pompidou (1969–1974) Valéry Giscard d’Estaing (1974–1981) François Mitterrand (1981–1995) Jacques Chirac (1995–2007) Nicolas Sarkozy (2007–2012) François Hollande (2012–2017) Emmanuel Macron (od 2017)
Pełniący obowiązki	Alain Poher (1969, 1974)

Współksiążęta episkopalni (1278–1556)	Pere d’Urg (1278–1293) Guillem de Montcada (1295–1308) Ramon Trebailla (1309–1326) Arnau de Llordà (Llordat) (1341–1347) Niccoló Capocci (1348–1351) Hug Desbac (Hugó Desbach) (1351–1361) Guillem Arnau i Patau (1362–1364) Pere de Luna (1365–1370) Berenguer d’Erill i de Pallars (1371–1387) Galcerà de Vilanova (1388–1396) Galcerà de Vilanova (1396–1415) Francesc de Tovia (1416–1436) Arnau Roger de Pallars (1437–1461) Jaume de Cardona i Gandia (1462–1466) Roderic de Borja i Escriva (1467–1472) Pere de Cardona (1472–1512) Pere de Cardona (1513–1515) Joan d’Espes (1515–1530) Pedro Jordán de Urries (1532–1533) Francisco de Urríes (1534–1551) Miquel Despuig (1553–1556)
Współksiążęta episkopalni (1556–1771)	Juan Pérez García de Oliván (1556–1560) Pere de Castellet (1561–1571) Joan Dimes Lloris (1572–1576) Miquel Jeroni Morell (1577–1579) Hug Ambrós de Montcada (1580–1586) Andreu Capella (1587–1609) Bernat de Salba i Salba (1610–1620) Luís Díes de Aux de Armendáriz (1621–1627) Antonio Pérez (1627–1633) Pau Duran (1634–1651) Joan Manuel de Espinosa (1655–1663) Melcior Palau i Bosca (1664–1670) Pere de Copons i de Teixidor (1671–1681) Joan Baptista Desbac i Mortorell (1682–1688) Oleguer de Montserrat i Rufet (1689–1694) Julià Cano i Thebar (1695–1714) Simeó de Guinda y Apéztegui (1714–1737) Jordi Curado y Torreblanca (1738–1747) Sebastià José de Victoria de Emparán de Loyola (1747–1756) Francesc Josep Catalán de Ocón (1757–1762) Francesc Fernández de Xátiva y Contreras (1763–1771)
Współksiążęta episkopalni (od 1772)	Joaquín de Santiyán y Valdivielso (1772–1779) Joan de García y Montenegro (1780–1783) Josep de Boltas (1785–1795) Francesc Antoni de la Dueña y Cisneros (1712–1812) Bernat Francés y Caballero (1817–1824) Isidor Bonifaci López y Pulido (1824–1827) Simó Rojas de Guardiola y Hortoneda (1828–1851) Josep Caixal i Estradé (1853–1879) Salvador Casañas i Pagès (1879–1901) Ramon Riu i Cabanes (1901) Joan Josep Laguarda i Fenollera (1902–1906) Joan Baptista Benlloch i Vivó (1907–1919) Justí Guitart i Vilardebó (1920–1940) Ramón Iglesias i Navarri (1943–1969) Joan Martí i Alanís (1971–2003) Joan Enric Vives Sicília (od 2003)

Hrabiowie Foix	Roger Bernard III (1278–1302) Gaston I (1302–1315) Gaston II (1315–1343) Gaston III (1343–1391) Mateusz (1391–1396) Mateusz (1396–1398) Izabela (1398–1413) Archibald (1398–1413) Jan I (1413–1436) Gaston IV (1436–1472)
Królowie Nawarry	Franciszek Febus (1472–1483) Katarzyna z Nawarry (1483–1512) Katarzyna z Nawarry (1512–1517) Jan III (1512–1516) Henryk II (1516–1555) Joanna III (1555–1572) Antoni Burbon (1555–1562) Henryk IV Burbon (1562–1610)
Królowie, cesarze i republikańscy przywódcy Francji	Ludwik XIII (1610–1643) Ludwik XIV (1643–1715) Ludwik XV (1715–1774) Ludwik XVI (1774–1792) Napoleon Bonaparte (1806–1812) Ludwik XVIII (1814–1815) Napoleon Bonaparte (1815) Ludwik XVIII (1815–1824) Karol X Burbon (1824–1830) Ludwik Filip I (1830–1848) Napoleon III (1848–1852) Napoleon III (1854–1870) Louis Jules Trochu (1870–1871) Adolphe Thiers (1871–1873) Patrice de Mac Mahon (1873–1879) Jules Grévy (1879–1887) Marie François Sadi Carnot (1887–1894) Jean Casimir-Perier (1894–1895) Félix François Faure (1895–1899) Émile François Loubet (1899–1906) Clément Armand Fallières (1906–1913) Raymond Poincaré (1913–1920) Paul Deschanel (1920) Alexandre Millerand (1920–1924) Gaston Doumergue (1924–1931) Paul Doumer (1931–1932) Albert Lebrun (1932–1940) Henri Philippe Pétain (1940–1944) Charles de Gaulle (1944–1946) Félix Gouin (1946) Georges Bidault (1946–1947) Vincent Auriol (1947–1954) René Coty (1954–1959) Charles de Gaulle (1959–1969) Georges Pompidou (1969–1974) Valéry Giscard d’Estaing (1974–1981) François Mitterrand (1981–1995) Jacques Chirac (1995–2007) Nicolas Sarkozy (2007–2012) François Hollande (2012–2017) Emmanuel Macron (od 2017)