Funktory sprzężone – jedno z centralnych pojęć zaawansowanej teorii kategorii, ściśle związane z innymi ważnymi pojęciami, w szczególności z rozmaitymi zagadnieniami jednoznacznej faktoryzacji oraz z funktorami reprezentowalnymi poprzez funktory główne (zwane też hom-funktorami). W przeciwieństwie do wielu innych pojęć teorii kategorii, które można uznać za wysłowienie w języku kategorii intuicji oswojonych już w ramach algebry lub topologii, pojęcie funktora sprzężonego jest istotnie nowe.
Definicja funktorów sprzężonych kowariantnych[edytuj | edytuj kod]
Załóżmy, że
i
są kategoriami, a
i
są funktorami kowariantnymi. Zbiór morfizmów
kategorii
będziemy oznaczać symbolem
Funktor
nazywa się lewym sprzężonym do funktora
i zarazem
nazywa się prawym sprzężonym do
gdy istnieje naturalna równoważność bifunktorów:

(naturalna w obu zmiennych
)[1][2]. Będziemy używać zapisu typu
na oznaczenie naturalnej równoważności funktorów
Warunek sprzężoności zapisany w postaci
ułatwia zapamiętanie, który z funktorów jest lewym sprzężonym, a który prawym[a]. Ponadto optycznie przypomina to definicję
operatora sprzężonego w przestrzeni Hilberta.
Produkt i hom jako funktory sprzężone[edytuj | edytuj kod]
Będziemy korzystać z tego, że dowolną funkcję dwóch zmiennych
tradycyjnie oznaczaną symbolem
można utożsamić z rodziną
funkcji jednej zmiennej
określonych jako
Ponieważ
gdzie
oznacza zbiór wszystkich funkcji
przyporządkowanie to prowadzi, przy ustalonym zbiorze
do naturalnej równoważności bifunktorów:

Znaczy to, że funktor
mnożenia kartezjańskiego przez ustalony zbiór
jest lewym sprzężonym do funktora głównego
wyznaczonego przez
Kreska
jest tu symbolem zmiennej (za którą podstawić można symbole obiektów i morfizmów).
Rozpatrzmy przypadek, gdy
jest kategorią
grup abelowych, kategorią
przestrzeni liniowych nad ciałem
lub ogólniej kategorią
modułów nad pierścieniem przemiennym
z jednością i oznaczmy przez
zbiór
zaopatrzony w strukturę obiektów danej kategorii. W ten sposób Hom staje się bifunktorem
Wiążąc to ze znanymi związkami bimorfizmów na produktach
(tzn. homomorfizmów względem każdej zmiennej osobno) z homomorfizmami na produktach tensorowych
stwierdzamy naturalną równoważność funktorów trzech zmiennych
i 
gdzie
są symbolami tych zmiennych[3].
Zastosowania w teorii homotopii[edytuj | edytuj kod]
Ze sprzężenia funktorów
i
wynikają dalsze związki, kluczowe dla teorii homotopii. Rozważmy kategorię
przestrzeni topologicznych
z wyróżnionymi punktami bazowymi
i przekształceń ciągłych zachowujących punkty bazowe. Jeśli
i
są obiektami, to przestrzeń
złożona z wszystkich par
takich, że
lub
jest ich koproduktem. Przestrzeń ilorazowa
zwana jest produktem ściągniętym (ang. smash product). Przez
oznaczymy zbiór morfizmów
z topologią zwarto-otwartą. Jeżeli
są przestrzeniami Hausdorffa i
jest ustaloną przestrzenią lokalnie zwartą, to otrzymujemy równoważność naturalną:

Oznaczmy przez
sferę
-wymiarową
Przestrzeń
może być utożsamiona ze zredukowanym zawieszeniem przestrzeni
(ang. reduced suspension lub based suspension). W teorii homotopii odwzorowania ciągłe
zwane są pętlami (ang. loop) w przestrzeni
Funktor pętli
obiektowi
przyporządkowuje przestrzeń pętli w
tzn. zbiór
Wstawiając
do powyższej równoważności naturalnej funktorów
i
stwierdzamy, że funktor zawieszenia
z kategorii
do
jest lewym sprzężonym do funktora
Po przejściu do klas homotopii otrzymuje się równoważność naturalną[4]
![{\displaystyle [\Sigma X,Y]_{\mathrm {Htp} }\rightleftharpoons [X,\Omega Y]_{\mathrm {Htp} },}](https://wikimedia.org/api/rest_v1/media/math/render/svg/3bece6f05eaa58bff3275f20efcc315468378221)
gdzie
oznacza zbiór klas homotopii przestrzeni
Wykorzystując
-krotnie te sprzężenia i to, że
jest homeomorficzne z
otrzymuje się ciąg równoważności naturalnych:
w których
oznacza
-tą grupę homotopii przestrzeni
Funktory sprzężone kontrawariantne[edytuj | edytuj kod]
W przypadku funktorów kontrawariantnych mamy dwa rodzaje sprzężenia. Mianowicie jeśli
i
są funktorami kontrawariantnymi, to wyznaczają one cztery funktory kowariantne[5].

Dokonuje się tego poprzez złożenia funktorów
z funktorami dualizacji[6].

Funktory kontrawariantne
nazywają się prawostronnie sprzężone, gdy
jest lewym sprzężonym do
Jest to równoważne temu, że
jest prawym sprzężonym do
Funktory
nazywają się lewostronnie sprzężone, gdy
jest prawym sprzężonym do
Jest to równoważne temu, że
jest lewym sprzężonym do
Na przykład jeśli
jest ustaloną przestrzenią liniową nad ciałem
to kontrawariantny funktor
jest prawostronnie sprzężony sam do siebie.
Związek z pojęciem jednoznacznej faktoryzacji[edytuj | edytuj kod]
Funktory sprzężone mogą być zdefiniowane w języku zagadnień jednoznacznej faktoryzacji. Mianowicie dowodzi się, że funktor kowariantny
jest lewym sprzężonym do funktora
wtedy i tylko wtedy, gdy istnieje transformacja naturalna
z funktora tożsamościowego
do złożenia
taka, że dla dowolnych obiektów
i dowolnego morfizmu
kategorii
istnieje jeden i tylko jeden morfizm
kategorii
taki, że odpowiedni diagram komutuje, tzn.
[1].
Kluczowym narzędziem dowodowym w omawianym tu kręgu zagadnień jest lemat Yonedy.
Reflektory i quasi-reflektory[edytuj | edytuj kod]
Załóżmy, że
jest podkategorią kategorii
Funktor
jest lewym sprzężonym do funktora inkluzji
wtedy i tylko wtedy, gdy jest reflektorem, tzn. ma następującą własność: Każdemu
przyporządkowany jest morfizm
w kategorii
(tu
) mający własność jednoznacznej faktoryzacji: dla każdego
i każdego morfizmu
w podkategorii
istnieje jeden i tylko jeden morfizm
w
taki, że diagram komutuje, tj.
Podobnie definiuje się pojęcie quasi-reflektora jako lewego sprzężonego do funktora zapominania
Liczne przykłady reflektorów i quasi-reflektorów można znaleźć w rozmaitych dziedzinach matematyki[7]. Oto niektóre z nich.
- Uzupełnienie przestrzeni metrycznej (metodą Cantora) wraz z przedłużeniem przekształceń spełniających warunek Lipschitza z przestrzeni do ich uzupełnień wyznacza reflektor z kategorii
do podkategorii pełnej przestrzeni zupełnych.
- Abelianizacja grupy[8]. Jeżeli
oznacza komutant grupy
to epimorfizmy kanoniczne
wyznaczają reflektor z
do 
- Uprzemiennianie pierścienia
przez epimorfizm kanoniczny
gdzie
jest ideałem dwustronnym generowanym przez komutatory
wyznacza reflektor z kategorii pierścieni do podkategorii pełnej pierścieni przemiennych[9].
- Grupa abelowa
nazywa się beztorsyjna, gdy każdy jej niezerowy element
ma rząd nieskończony, tzn.
dla
(
naturalne). Dla dowolnego obiektu
kategorii
kanoniczny epimorfizm z
na grupę ilorazową
(gdzie
jest podgrupą wszystkich elementów rzędu skończonego) ma powyższą własność jednoznacznej faktoryzacji i wyznacza reflektor z
do jej podkategorii pełnej grup beztorsyjnych[7].
- Kategoria
przestrzeni wektorowych nad ciałem
liczb zespolonych nie jest podkategorią kategorii
ale można rozważać funktor zapominania
(„zapomina się” o mnożeniu przez skalary urojone). Dla dowolnej przestrzeni wektorowej A nad ciałem
rozpatrujemy przyporządkowanie obiektowe funktora Φ jako Φ(A) = A×A z działaniem dodawania określonym jak w sumie prostej i mnożeniem wektora
przez skalar
określonym wzorem
[10].
Funktor kowariantny
nazywa się reprezentowalny przez obiekt
gdy jest naturalnie równoważny funktorowi głównemu
W analogiczny sposób definiuje się reprezentowalność funktora kontrawariantnego jako naturalną równoważność funktorowi
[11].
Na przykład funktor zapominania
który każdej przestrzeni topologicznej przyporządkowuje jej nośnik (tzn. zbiór jej elementów, bez żadnej topologii), jest reprezentowalny przez przestrzeń jednopunktową. Podobnie funktor zapominania
z kategorii grup jest reprezentowalny przez grupę
(wolną o jednym generatorze).
Funktor kowariantny z \mathbf{Set} do \mathbf{Set}, którego przyporządkowaniem obiektowym jest
jest reprezentowalny przez zbiór
opiera się to na tym, że każdy element
zbioru
jest funkcją
odpowiadającą parze
w
Kontrawariantny funktor potęgowy
jest też reprezentowalny przez zbiór
bowiem każdy element zbioru
(czyli funkcja z
do
) jest funkcją charakterystyczną jakiegoś podzbioru zbioru
Podstawowy związek między omawianymi tu pojęciami wyraża następujące twierdzenie[12]. Na to, aby funktor kowariantny
miał lewy sprzężony, potrzeba i wystarcza, aby dla każdego obiektu
istniał obiekt
taki, że funktor
z
do
jest reprezentowalny przez
Okazuje się, że wówczas
Własności funktorów sprzężonych[edytuj | edytuj kod]
Załóżmy, że funktor
jest lewym sprzężonym do funktora
Wówczas funktory te mają następujące własności[13].
zachowuje epimorfizmy, tzn. dla każdego epimorfizmu
kategorii
morfizm
kategorii
jest też epimorfizmem. Dualnie, funktor
zachowuje monomorfizmy.
zachowuje koprodukty, tzn. jeżeli
jest koproduktem obiektów
w kategorii
to
jest koproduktem obiektów
w kategorii
Dotyczy to również koproduktów nieskończonych rodzin obiektów. Dualnie, funktor
zachowuje produkty.
zachowuje obiekty początkowe, a
zachowuje obiekty końcowe.
zachowuje koekwalizatory, a
zachowuje ekwalizatory.
- Ogólniej,
zachowuje kogranice (końce) diagramów, a
zachowuje granice (początki) diagramów.
Twierdzenie Freyda o istnieniu funktora sprzężonego[edytuj | edytuj kod]
W przypadku kategorii zupełnych powyższe własności funktora
są niemal warunkami dostatecznymi na istnienie lewego sprzężonego do
Twierdzenie Freyda[14][15][16]. Załóżmy, że
jest kategorią zupełną i lokalnie małą. Na to, by funktor
miał lewy sprzężony, potrzeba i wystarcza, by
zachowywał granice diagramów oraz spełniał tzw. warunek zbioru rozwiązującego[b].
Warunek ten, dość skomplikowany, jest spełniony przez większość typowych kategorii. Wystarczy np. by kategoria
miała separator, tzn. obiekt
taki, że każdej pary morfizmów
istniał morfizm
taki, że
(takim obiektem
jest np. ciało skalarów w
oraz przedział [0,1] w
)[17].
Dalsze przykłady funktorów sprzężonych[edytuj | edytuj kod]
Pary funktorów sprzężonych ujawniają się w dość nieoczekiwanych miejscach. Wymienimy niektóre z nich.
1) W każdej algebrze Heytinga
dla każdego
funktor
z
w
o przyporządkowaniu obiektowym
jest lewym sprzężonym funktora
o przyporządkowaniu obiektowym
2) Niech
oznacza jedyny funktor z danej kategorii
do kategorii
utworzonej ze zbioru jednoelementowego
i jego identyczności
Istnienie funktora
lewego sprzężonego do
jest równoważne istnieniu obiektu początkowego w
a istnienie funktora
prawego sprzężonego do
jest równoważne istnieniu obiektu końcowego w
[18].
3) Symbolem
oznaczmy kategorię, w której obiektami są formuły
języka logiki pierwszego rzędu, a morfizmami

są wynikania. Oczywiste zanurzenie
w którym
nie jest zmienną wolną w
jest funktorem. Z reguł rachunku kwantyfikatorów wynika, że funktor
jest lewym sprzężonym funktora
a funktor

jest prawym sprzężonym funktora
[18].
- ↑ Stwierdzenie, że „funktor
jest lewym sprzężonym” znaczy to samo co „funktor
ma prawy sprzężony”. Po angielsku
to left adjoint, a
to right adjoint. Niektórzy autorzy używają pary terminów: adjoint i coadjoint na lewy i prawy sprzężony odpowiednio, a inni – akurat odwrotnie. Tutaj używamy terminologii Mac Lane’a.
- ↑ Warunek ten można sformułować następująco: dla dowolnego obiektu
istnieje zbiór
o następującej własności: dla każdego
i każdego morfizmu
w
istnieją: obiekt
morfizm
w
i morfizm
w
takie, że
- ↑ a b Semadeni i Wiweger 1978 ↓, § 4.5.
- ↑ Mac Lane 1971 ↓, s. 79.
- ↑ Semadeni i Wiweger 1978 ↓, # 4.1.8.
- ↑ Semadeni i Wiweger 1978 ↓, #2.5.6(E), #3.3.15(L), #4.5.13(C).
- ↑ Semadeni i Wiweger 1978 ↓, § 4.6.
- ↑ Semadeni i Wiweger 1978 ↓, # 2.3.6.
- ↑ a b Semadeni i Wiweger 1978 ↓, § 3.2.
- ↑ Białynicki-Birula 1987 ↓, Rozdział II, § 7.
- ↑ Semadeni i Wiweger 1978 ↓, § 3.2, przykład 3.2.7.
- ↑ Semadeni i Wiweger 1978 ↓, # 3.2.13.
- ↑ Semadeni i Wiweger 1978 ↓, § 4.3.
- ↑ Semadeni i Wiweger 1978 ↓, # 4.5.10.
- ↑ Semadeni i Wiweger 1978 ↓, § 4.7.
- ↑ Semadeni i Wiweger 1978 ↓, § 4.8.
- ↑ Mac Lane 1971 ↓, s. 116.
- ↑ M. Zawadowski, Elementy teorii kategorii, twierdzenie 6.9.
- ↑ Semadeni i Wiweger 1978 ↓, § 2.9.
- ↑ a b B. Skowron, Gestalty w matematyce. O unifikującej sile sprzężeń funktorowych, w: R. Murawski, J. Woleński (red.), Problemy filozofii matematyki i informatyki, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań 2018, s. 165–175.