Piotr Adamczyk
| ||
 Piotr Adamczyk (2012) | ||
| Imię i nazwisko | Piotr Aleksander Adamczyk | |
| Data i miejsce urodzenia | 21 marca 1972 Warszawa | |
| Zawód | aktor | |
| Lata aktywności | od 1991 | |
| Odznaczenia | ||
| ||
| Strona internetowa | ||
Piotr Aleksander Adamczyk (ur. 21 marca 1972 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy, telewizyjny i dubbingowy.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Absolwent XXX LO w Warszawie, PWST w Warszawie (1997). Na drugim roku studiów wyjechał do Londynu na stypendium do Brytyjsko-Amerykańskiej Akademii Teatralnej. Tam w przedstawieniu dyplomowym zagrał tytułową rolę w Hamlecie (w języku angielskim). Od 1995 występował w Teatrze Współczesnym w Warszawie (Tango, Łgarz, Namiętna Kobieta) oraz gościnnie m.in. w Teatrze Polskim w Warszawie (Don Juan) i Teatrze Narodowym w Warszawie w przestawieniu Władza Nicka Deara („Ludwik XIV”). Zagrał także w języku włoskim w Emigrantach Sławomira Mrożka w teatrze Sala Uno w Rzymie. Obecnie można go zobaczyć w teatrze IMKA w „Dziennikach” Witolda Gombrowicza.
Występował w filmach i serialach: Boża podszewka, Cwał, Sława i chwała. Zagrał tytułową rolę w filmie Jerzego Antczaka Chopin. Pragnienie miłości, która rozpoczęła jego karierę na dużym ekranie. Wystąpił także w międzynarodowych koprodukcjach Karol. Człowiek, który został papieżem i Karol. Papież, który pozostał człowiekiem, gdzie zagrał Karola Wojtyłę. Znane są także jego role w Teatrze Telewizji, m.in.: Ketchup Schroedera, Legenda o św. Antonim, Portret wenecki, Tango, Sprawa Stawrogina, Dwa teatry, Wniebowstąpienie i Wyzwolenie. Trzykrotny laureat nagrody Telekamera w kategorii najlepszy aktor. W 2011 r. wyróżniono go za rolę w serialu „Przepis na Życie”.
Został członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przyspieszonymi wyborami prezydenckimi 2010[1].
11 kwietnia 2014 został odznaczony srebrnym medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[2].
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
Dubbing[edytuj | edytuj kod]
Źródło: Filmweb.pl
Spektakle teatralne[edytuj | edytuj kod]
- 1992: Roberto Zucco jako syn eleganckiej damy (reż. Paweł Łysak)
Teatr Powszechny im. Hubnera, Warszawa
- 1994: Miłość i gniew (przedstawienie dyplomowe) jako Cliff Lewis (reż. M. Benoit)
- 1995: Odprawa posłów greckich jako Aleksander; Menelaus; Więzień (reż. Z. Zapasiewicz)
- 1995: Opowiastki o panu Cogito (reż. Z. Zapasiewicz)
- 1995: Gwałtu, co się dzieje! jako Kasper (reż. A. Seniuk)
- 1995: Martwe dusze jako porucznik (reż. Maciej Englert)
- 1996: Semiramida jako żołnierz (reż. Erwin Axer)
- 1997: Tango jako Artur (reż. M. Englert)
- 1997: Adwokat i róże jako Marek (reż. Z. Zapasiewicz)
- 1998: Nasze miasto jako Joe Crowell; Si Crowell (reż. M. Englert)
- 1998: Łgarz jako Lelio (reż. Giovanni Pampiglione)
- 1999: Mieszczanin szlachcicem jako Kleont (reż. M. Englert)
- 2001: Bambini di Praga jako Tolek Uhde (reż. Agnieszka Glińska)
- 2002: Wniebowstąpienie jako Charon (reż. M. Englert)
- 2003: Namiętna kobieta jako Mark (M. Englert)
Teatr Polski, Warszawa – gościnnie
- 2001: Don Juan jako Don Juan (reż. Jarosław Kilian)
Teatr Narodowy, Warszawa – gościnnie
- 2005: Władza jako Ludwik XIV (reż. Jan Englert)
- 2010: Księżniczka na opak wywrócona jako Roberto, syn księcia Parmy (reż. Jan Englert)
Sala Uno, Rzym (Włochy)
- 2010: Dzienniki Gombrowicza jako Gombrowicz (reż. Mikołaj Grabowski)
Teatr Telewizji[edytuj | edytuj kod]
- 1995: Żółta szlafmyca jako Sieciech (reż. Andrzej Strzelecki)
- 1995: Abigel (cz. I i II) jako Feri (reż. Izabela Cywińska)
- 1996: Kobieta bez skazy jako Edward Kaswin (reż. Wojciech Nowak)
- 1996: Małka Szwarcenkopf jako Jojne Firułkes (reż. W. Nowak)
- 1996: Mutanci (reż. Tomasz Zygadło)
- 1996: Filomena Marturano jako Umberto (reż. Michał Kwieciński)
- 1997: Sprawa Stawrogina jako Mikołaj Stawrogin (reż. Krzysztof Zaleski)
- 1997: Ketchup Schroedera jako Klimek (reż. Filip Zylber)
- 1997: Legenda o Św. Antonim Pustelniku jako Antoni (reż. K. Zaleski)
- 1997: Uczeń diabła jako Krzyś (reż. Andrzej Szczepkowski)
- 1997: Skarb w płomieniach jako Feliks (reż. Jerzy Gruza)
- 1997: Dziady (reż. J. Englert)
- 1997: Bezdroża serca i umysłu jako pan de Meilcour (reż. K. Zaleski)
- 1998: Alek jako Zbyszek (reż. Paweł Woldan)
- 1998: Disneyland (reż. F. Zylber)
- 1998: Portret wenecki jako Gustaw młody (reż. Agnieszka Lipiec-Wróblewska)
- 1998: Dama od Maxima jako książę (reż. Janusz Józefowicz)
- 1999: Dwa teatry jako chłopiec; dyrektor drugi (reż. G. Holoubek)
- 1999: Niedobra miłość jako Justyn (reż. Andrzej Łapicki)
- 1999: Gorący oddech pustyni jako sekretarz (reż. Roland Rowiński)
- 1999: Tango jako Artur (reż. M. Englert)
- 2000: Temida jest kobietą jako Cornoude (reż. Tomasz Wiszniewski)
- 2000: Sandra K. jako reżyser (reż. Maria Zmarz-Koczanowicz)
- 2001: Łzy jako Jasny Pan (reż. F. Zylber)
- 2002: Dożywocie jako Rafał (reż. Wojciech Pszoniak)
- 2002: Chłopiec i anioł jako ojciec (reż. Michał Rosa)
- 2002: Szkoła obmowy jako Karol (reż. Piotr Mikucki)
- 2002: Rysa jako Andrzej (reż. K. Zaleski)
- 2003: Po deszczu jako Komputerowiec (reż. M. Zmarz-Koczanowicz)
- 2003: Edward II jako Lightborne (reż. Maciej Prus)
- 2004: Książę nocy jako Stalinowiec (reż. K. Zaleski)
- 2005: Wniebowstąpienie jako Charon (reż. M. Englert)
- 2005: Małe piwo jako Paul (reż. Waldemar Krzystek)
- 2007: Wyzwolenie jako Konrad (reż. M. Prus)
- 2011: Rzecz o banalności miłości jako Martin Heidegger (reż. F. Falk)
- 2013: Nikt mnie nie zna jako Marek Zięba (reż. Jan Englert)
Nagrody[edytuj | edytuj kod]
- 2002: Nagroda im. Leona Schillera
- 2003: Nagroda za główną rolę męską na MFF „Stożary” w Kijowie za film Chopin. Pragnienie miłości
- 2004: Małe Berło, nagroda od Janusza Gajosa
- 2005: „Róża Gali” w plebiscycie czasopisma Gala w kategorii „Piękni dziś”
- 2005: Nagroda czasopisma ELLE w plebiscycie „Kogo kocha Elle?”
- 2006: Telekamera Tele Tygodnia w kategorii „Najlepszy aktor”
- 2006: Nagroda czasopisma Elle w plebiscycie „Elle Style Awards” w kategorii „Najlepszy aktor”
- 2006: Laureat Złotej Piątki, plebiscytu czytelników Tele Rzeczpospolitej
- 2006: Wiktor – nagroda dla najpopularniejszego aktora telewizyjnego w 2005
- 2006: Ischia – nagroda za najlepsza rolę telewizyjną w filmach Karol – człowiek, który został papieżem i Karol – papież, który pozostał człowiekiem
- 2006: Nagroda burmistrza Rzymu „Simpatia” za kreację roli Jana Pawła II w ww. filmach
- 2008: Złoty Mikrofon za „wszechstronne aktorstwo radiowe i wybitne interpretacje postaci literackich w Teatrze Polskiego Radia”.
- 2011: Telekamera Tele Tygodnia w kategorii „Najlepszy aktor”
- 2012: Telekamera Tele Tygodnia w kategorii „Najlepszy aktor”
- 2014: Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 26 kwietnia 2014].
- ↑ a b Największe gwiazdy polskiego kina na przyznaniu medali „Zasłużony Kulturze” (pol.). afterparty.pl. [dostęp 2014-04-11].
- ↑ Sztuka kochania czyli historia Michaliny Wisłockiej. Filmpolski.pl. [dostęp 2017-01-23].
- ↑ Piotr Adamczyk jako Bossk. youtube.com, 07 listopada 2017. [dostęp 07 listopada 2017].
- ↑ Piotr Adamczyk we włoskim teatrze
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Piotr Adamczyk w bazie IMDb (ang.)
- Piotr Adamczyk w bazie Filmweb
- Piotr Adamczyk w bazie filmpolski.pl
- Piotr Adamczyk w bazie e-teatr.pl
- Piotr Adamczyk na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
