7th Tour of a 7th Tour

7th Tour of a 7th Tour

Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy	Seventh Son of a Seventh Son
Lokalizacje	Ameryka Północna, Europa
Data rozpoczęcia	28 kwietnia 1988
Data zakończenia	12 grudnia 1988
Liczba koncertów	103 odwołanych: 1
Widownia	2,8 mln
Iron Maiden
Somewhere on Tour (1986-87) 7th Tour of a 7th Tour (1988) No Prayer on the Road (1990–1991)

Seventh Tour of a Seventh Tour – siódma światowa trasa koncertowa brytyjskiej formacji heavymetalowej Iron Maiden. Tournee trwało od 28 kwietnia do 12 grudnia 1988 roku i objęło 21 państw. Grupa promowała wówczas swój siódmy album studyjny Seventh Son of a Seventh Son, po raz pierwszy grając w takich krajach, jak Czechosłowacja czy Grecja. Było to ostatnie światowe tournee, w którym uczestniczył gitarzysta Adrian Smith, aż do ponownego zasilenia szeregów grupy w lutym 1999 roku. Była również pierwszą trasą, w ramach której zespół korzystał z usług Michaela Kenneya (techniczny Steve’a Harrisa) jako keyboardzisty.

60 koncertów w Ameryce Północnej odbywało się w wielkich arenach (po raz pierwszy w hali LA Forum), stadionach sportowych i na dwudziestotysięcznych amfiteatrach. Jako zespół supportujący wystąpili, zdobywający właśnie międzynarodową sławę Guns N’ Roses. W Europie Iron Maiden zagrali m.in. cykl koncertów w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Francji, Włoszech, Holandii, Grecji, Szwajcarii, Hiszpanii, Czechosłowacji, na Węgrzech w roli gwiazdy objazdowego festiwalu „Monsters of Rock 1988”, podczas których frekwencja sięgała od 20 do ponad 100 tys. osób. Brytyjczyków poprzedzały takie tuzy, jak Kiss, David Lee Roth, Megadeth, Metallica, Anthrax, Guns N’ Roses, Trust oraz Helloween. Szacuje się, iż czternaście spektakli festiwalowych zobaczyło wówczas 750 tys. widzów.

Punktem kulminacyjnym trasy okazał się występ Iron Maiden w roli gwiazdy „Monsters of Rock” w Donington Park, 20 sierpnia 1988 roli. Zagrali wówczas dla najliczniejszego audytorium w historii imprezy, szacowanego na co najmniej 107 tys. widzów. Grupa wykorzystała podówczas najpotężniejszą aparaturę nagłaśniającą świata, generującą ponad pół miliona mocy znamionowej na kanał oraz dźwięk o natężeniu 125 dB. Do jej przewiezienia potrzebnych było szesnaście TIRów. Fakt ten doczekał się wpisu do „Księgi Rekordów Guinnessa” w 1990 r.

Na sukcesie imprezy cieniem położył się przykry wypadek, kiedy to w panującym ścisku poniosło śmierć dwóch kilkunastoletnich fanów, zaś jeden z poważnie rannych – Gary Dobson, został wybudzony z dwumiesięcznej śpiączki za pomocą muzyki Iron Maiden. Trasa brytyjska trwała do grudnia 1988 roku i objęła również szereg koncertów w zamkniętych obiektach oraz kolejny objazd Wielkiej Brytanii, podczas którego kilkanaście koncertów (z czego aż sześć w Londynie) grupy, zobaczyło ponad 120 tys. widzów.

Iron Maiden dali dwa wyprzedane występy w NEC Arena w Birmingham, które zostały w całości zarejestrowane na potrzeby opublikowania kolejnego VHS oraz albumu koncertowego, podsumowującego trasę. Pełnowymiarowa wersja audiowizualna owego zapisu została opublikowana ćwierć wieku później jako Maiden England'88. Trasa oryginalnie zatytułowana „7th Tour of a 7th Tour”, po raz kolejny udowadniała, że formacja zasłużyła na miano „Największego Zespołu Metalowego Świata”. Po raz pierwszy w historii grupy średnia widzów zgromadzonych na każdym z koncertów, przekroczyła wartość 25 tys. Iron Maiden tym razem zagrali tylko 103 koncerty, które zobaczyło 2,8 mln osób w Ameryce Północnej oraz Europie.

Supporty

• KISS – koncerty „Monsters of Rock”.
• David Lee Roth – koncerty „Monsters of Rock”.
• Anthrax – koncerty „Monsters of Rock”.
• Megadeth – USA, koncerty „Monsters of Rock”.
• Metallica – koncerty „Monsters of Rock”.
• Guns N’ Roses – koncerty w Kanadzie, USA, Donington.
• W.A.S.P. – koncerty „Monsters of Rock”.
• Helloween – koncerty „Monsters of Rock”, Skandynawia, Belgia.
• Killer Dwarfs – koncerty „Monsters of Rock”, ostatnie koncerty w USA, trasa po UK.
• Ossian – Budapeszt.
• Trust – koncerty „Monsters of Rock” w Paryżu.
• L.A. Guns – koncerty „Monsters of Rock”.
• Dokken – New Orleans Superdome.
• Lars Ulrich – gość specjalny na kilku koncertach w USA.
• Savatage – zastępstwo dla Killer Dwarfs w Tampie.
• Great White – „Monsters of Rock”.
• Big Bang – USA, Floryda.
• Hurricane – USA.
• Zodiac Mindwarp – Toronto CNE Stadium.
• Backstreet Girls – zastępstwo dla Helloween w Norwegii.
• Frehley’s Comet – USA od Saginaw do Nowego Orleanu.

Setlista

• Introdukcja: melodeklamacja do pierwszej kompozycji, na wszystkich koncertach tournée.

1. „Moonchild” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
2. „The Evil That Men Do” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
3. „The Prisoner” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
4. „Infinite Dreams” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
5. „The Trooper” (z albumu Piece of Mind, 1983)
6. „Can I Play with Madness” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
7. „Heaven Can Wait” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
8. „Wasted Years” (z albumu Somewhere in Time, 1986)
9. „The Clairvoyant” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
10. „Seventh Son of a Seventh Son” (z albumu Seventh Son of a Seventh Son, 1988)
11. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
12. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
13. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

1. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
2. „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)
3. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

• „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981), „22 Acacia Avenue” (z albumu The Number of the Beast, 1982) oraz „2 Minutes to Midnight” (z albumu Powerslave, 1984) tylko podczas wybranych koncertów.
• „Still Life” (z albumu Piece of Mind, 1983), „Die with Your Boots On” (z albumu Piece of Mind, 1983) i „Killers” (z albumu Killers, 1981) tylko podczas koncertów w arenach UK.

Oprawa trasy

Trasa promująca album Seventh Son of a Seventh Son była największym przedsięwzięciem oraz osiągnięciem pod względem rozbudowy widowiska. Stanowiła zwieńczenie dotychczasowych pomysłów grupy na najbardziej efektowne show. Muzycy występowali na ogromnej, specjalnie skonstruowanej scenie, przypominającej kaskadowy lodowiec, otoczonej przez kilka gór lodowych, o wysokości sześciu metrów. Podest i boczne wybiegi – estakady otaczające estradę, były największymi konstrukcjami, jakie zespół kiedykolwiek zbudował. Specjalne dekoracje imitowały nacieki, sople, zaspy i figury lodowe o wysokości kilku metrów. Część scenografii została specjalnie udekorowana reprodukcjami motywów z okładki albumu – pękniętymi przeręblami, uskokami, czy zamrożoną księgą. Tradycyjnie, tworzywo pokrywające deski estrady zawierało reprodukcję marznącego jeziora, widniejącego u dołu okładki albumu. Scenografia na dodatek była podświetlana oraz wykorzystywana jako swoisty ekran dla rzutników i projektorów, które umożliwiały wyświetlanie rozmaitych wizualizacji. W jej głębi znajdowała się wielka panoramiczna kurtyna z reprodukcją wizerunku niebios i lśniącego księżyca.

System oświetleniowy zakupiony na potrzeby trasy, był jednym z kilku największych na świecie. Zbudowana na planie plastra miodu konstrukcja, z ekranem umieszczonym w punkcie centralnym, mogła się obniżać i przesuwać nad estradą w różnych kierunkach. Gigantyczna rampa złożona z 300 reflektorów otaczała tył i boki sceny, zaś nad całą konstrukcją zawisła równie imponująca rampa górna, wyposażona w baterie halogenów. Wykorzystano setki reflektorów PAR 64, stroboskopy, rzutniki, ruchome głowy wielokolorowe, lasery, szperacze i inne źródła światła. Łącznie system świetlny tworzyło około 1600 lamp. Moc niezbędna do zasilenia największych koncertów trasy, pozwoliłaby na funkcjonowanie stutysięcznego miasta.

Wykorzystano również najpotężniejszą w dotychczasowej historii grupy scenografię, iskrowniki i pneumatycznie wdmuchiwane opary suchego lodu, intensywniejsze, niż kiedykolwiek wcześniej. Zespół woził ze sobą potężne nagłośnienie, które sięgało mocy 500 kW w przypadku koncertów plenerowych, zaś 220 kW dla mniejszych imprez. Estrada zazwyczaj miała 35 metrów długości, zaś w Castle Donington zbudowano największą scenę na świecie (135 metrów), zwieńczoną potężnymi telebimami i obleczoną w potężną reprodukcję awersu okładki albumu Seventh Son of a Seventh Son, rozpościerającą się po obu jej skrzydłach. Koncert ze względu na ogrom użytej aparatury PA, został wpisany do „Księgi Rekordów Guinnessa”. Iron Maiden byli pierwszymi w historii przedstawicielami heavy metalu, którzy trafili na jej łamy.

Również maskotka grupy, Eddie była najpotężniejsza i najbardziej efektowna. Widzowie mogli zobaczyć jej dwa imponujące rozmiarami wcielenia (po 10 metrów). Monstrum w trakcie prezentacji utworu tytułowego z promowanego albumu, wyłaniało się zza obrotowej makiety lodowca, jako prorok znany z wkładki do LP, zaś w kulminacyjnym momencie przedstawienia („Iron Maiden”), nad estradą górował Eddie wyjęty wprost z okładki albumu, prezentując zgromadzonej widowni swojego potomka, wszystko to odbywało się przy wtórze efektów świetlnych, stroboskopowych i kanonad pirotechniki. Na dodatek pojawiły się potężne świece z wizerunkami sakralnymi, ogromna wersja „Grim Rippera” obecnego na wielu okładkach płyt i singli, czy też unoszone w powietrzu, imponujących rozmiarów lodowe organy, z Michaelem Kenneyem ukrytym za ich pulpitem.

Bruce Dickinson wymachiwał w kierunku widzów brytyjską flagą w trakcie „The Trooper”, zapraszał na scenę członków obsługi technicznej podczas „Heaven Can Wait”, co w kontekście przebiegu kolejnych tras stało się stałym punktem programu. Choć przedstawienie imponowało rozmachem, to wielu krytyków muzycznych zarzuciło wówczas grupie, przekraczanie wszelkich granic estradowego kiczu, znanego z prześmiewczego filmu quasi-dokumentalnego „Oto Spinal Tap”. Mówiono o gigantomanii, efekciarstwie i prezentowaniu „fajerwerków zamiast muzyki”. Opinie te głęboko dotknęły muzyków, kolejna trasa była zatem powrotem do podstaw. Ostatecznie jednak tournée z 1988 roku zostało zapamiętane, jako jedna z najlepszych i najbardziej widowiskowych eskapad koncertowych zespołu metalowego. Stała się również inspiracją dla trzeciej odsłony cyklu tras retrospektywnych zespołu, przypadającej na lata 2012–2014 vide: „Maiden England World Tour”.

Daty trasy

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data	Miasto	Kraj	Obiekt
Europa
28 kwietnia 1988	Kolonia	Niemcy	Empire Club (Promo)
29 kwietnia 1988
Ameryka Północna
8 maja 1988	Nowy Jork	Stany Zjednoczone	L’Amour Club (Promo)
13 maja 1988	Moncton, Nowy Brunszwik	Kanada	Moncton Coliseum
14 maja 1988	Halifax, Nowa Szkocja		Halifax Centrum
16 maja 1988	Quebec, Quebec		Colisée de Québec
17 maja 1988	Montreal, Quebec		Montreal Forum
18 maja 1988	Ottawa, Ontario		Ottawa Coliseum
20 maja 1988	Toronto, Ontario		CNE Stadium
23 maja 1988	Winnipeg, Manitoba		Winnipeg Arena
25 maja 1988	Edmonton, Alberta		Northlands Coliseum
27 maja 1988	Calgary, Alberta		Olympic Stadium
30 maja 1988	Vancouver, Kolumbia Brytyjska		Pacific Coliseum
31 maja 1988	Spokane, Waszyngton	Stany Zjednoczone	Spokane Coliseum
1 czerwca 1988	Seattle, Waszyngton		Seattle Arena
3 czerwca 1988	Salt Lake City, Utah		Salt Palace
5 czerwca 1988	Mountain View, Kalifornia		Center Park
6 czerwca 1988	Sacramento, Kalifornia		Cal Expo Amphitheatre
8 czerwca 1988	Irvine, Kalifornia		Irvine Meadows Amphitheatre
9 czerwca 1988
10 czerwca 1988	San Diego, Kalifornia		Sports Arena
12 czerwca 1988	Inglewood, Kalifornia		Kia Forum Arena
13 czerwca 1988	Phoenix, Arizona		Compton Terrace
14 czerwca 1988	Albuquerque, Nowy Meksyk		Tingley Coliseum
15 czerwca 1988	Denver, Kolorado		McNichols Sports Arena
17 czerwca 1988	St. Louis, Missouri		Kiel Auditorium
18 czerwca 1988	Kansas City, Missouri		Kemper Arena
19 czerwca 1988	Omaha, Nebraska		Omaha Center
21 czerwca 1988	Bloomington, Minnesota		Met Center
22 czerwca 1988	Cedar Rapids, Iowa		Iowa Park
23 czerwca 1988	Rosemont, Illinois		Rosemont Horizon
25 czerwca 1988	East Troy, Wisconsin		Alpine Valley Park
27 czerwca 1988	Indianapolis, Indiana		Market Square Arena
28 czerwca 1988	Columbus, Ohio		Columbus Center
29 czerwca 1988	Cincinnati, Ohio		Cincinnati Gardens
1 lipca 1988	Saginaw, Michigan		DTE Music Park
2 lipca 1988	Detroit, Michigan		Joe Louis Arena
3 lipca 1988	Richfield, Ohio		Richfield Stadium
5 lipca 1988	Pittsburgh, Pensylwania		Pittsburgh Arena
6 lipca 1988	Poughkeepsie, Nowy Jork		Mid-Hudson Center
8 lipca 1988	East Rutherford, New Jersey		Brendan Byrne Arena
9 lipca 1988
13 lipca 1988	New Haven, Connecticut		New Haven Coliseum
15 lipca 1988	Uniondale, Nowy Jork		Nassau Veterans Coliseum
16 lipca 1988	Troy, Nowy Jork		Center Arena
17 lipca 1988	Worcester, Massachusetts		Sport Centrum
19 lipca 1988	Portland, Maine		Maine Auditorium
20 lipca 1988	Providence, Rhode Island		RI Park
22 lipca 1988	Filadelfia, Pensylwania		Spectrum Arena
23 lipca 1988
27 lipca 1988	Atlanta, Georgia		Omni Center
29 lipca 1988	Fort Worth, Teksas		Tarrant Center
30 lipca 1988	Austin, Teksas		Austin Park
31 lipca 1988	Houston, Teksas		Houston Amphitheater
2 sierpnia 1988	Nowy Orlean, Luizjana		New Orleans Dome
4 sierpnia 1988	Daytona Beach, Floryda		Ocean Center
5 sierpnia 1988	Pembroke Pines, Floryda		Sport Center
6 sierpnia 1988	Tampa, Floryda		USF Sun Dome
7 sierpnia 1988	Landover, Maryland		Capital Centre
8 sierpnia 1988	Columbia, Karolina Południowa		Carolina Rugby Park
9 sierpnia 1988	Charlotte, Karolina Północna		Charlotte Sport Center
10 sierpnia 1988	Hampton, Wirginia		Hampton Auditorium
Europa
17 sierpnia 1988	Londyn	Anglia	Queen Mary College (Secret Show)
20 sierpnia 1988	Castle Donington		Donington Park
25 sierpnia 1988	Praga	Czechosłowacja	Stadion Strahov
27 sierpnia 1988	Schweinfurt	Niemcy	Maimarkt-Gelände
28 sierpnia 1988	Bochum		Ruhrland Stadion
31 sierpnia 1988	Budapeszt	Węgry	Hidegkuti Nándor Stadium
2 września 1988	Innsbruck	Austria	Olympia World
4 września 1988	Tilburg	Holandia	Koning Willem II Stadion
8 września 1988	Lozanna	Szwajcaria	Park de Beaulieu
10 września 1988	Modena	Włochy	Festa de l’Unità
13 września 1988	Ateny	Grecja	AEK Stadium
17 września 1988	Pampeluna	Hiszpania	Plaza de toros
18 września 1988	Madryt		Casa de Campo Park
20 września 1988	Cascais	Portugalia	Pavilhão de Cascais
22 września 1988	Barcelona	Hiszpania	Plaza de toros
24 września 1988	Paryż	Francja	Bercy Arena
25 września 1988
26 września 1988	Bruksela	Belgia	Forest National
28 września 1988	Kopenhaga	Dania	K.B. Hallen
30 września 1988	Sztokholm	Szwecja	Isstadion
1 października 1988	Göteborg		Scandinavium
3 października 1988	Helsinki	Finlandia	Helsinki Ice Hall
5 października 1988	Drammen	Norwegia	Drammenshallen
Europa – UK
18 listopada 1988	Newport	Walia	Newport Centre
20 listopada 1988	Edynburg	Szkocja	Edinburgh Playhouse
21 listopada 1988
22 listopada 1988
24 listopada 1988	Whitley Bay	Anglia	Ice Rink
25 listopada 1988
27 listopada 1988	Birmingham		NEC Arena
28 listopada 1988
30 listopada 1988	Manchester		Manchester Apollo
1 grudnia 1988
4 grudnia 1988	Sheffield		Sheffield City Hall
6 grudnia 1988	Londyn		Hammersmith Odeon
7 grudnia 1988
9 grudnia 1988			Wembley Arena
10 grudnia 1988
11 grudnia 1988
12 grudnia 1988			Hammersmith Odeon

Uwagi

• Trasa cieszyła się ogromnym zainteresowaniem, we większości miejsc grupa zagrała przed rekordową liczbą widzów.
• Tournee od początku było zaplanowane jako objazd świata, zorientowany na mniejszą liczbę koncertów, zaplanowanych na większych obiektach.
• Rod Smallwood planował również koncerty w Australazji, jednak fakt, iż grupa zaledwie rok wcześniej koncertowała w tym rejonie świata, zaważył na zaniechaniu tej idei.
• 3 koncerty klubowe w Kolonii i Nowym Jorku zostały zorganizowane jako 'próba generalna na żywo’, dla zaproszonych fanów i dziennikarzy.
• Oprawa koncertów została specjalnie zaprojektowana, pod kątem wykorzystania na amerykańskich stadionach i wielkich festiwalach.
• 10 koncertów w arenach hokejowych i na stadionach Kanady przyciągnęło 220 tys. widzów. Była to najpotężniejsza kanadyjska trasa zespołu.
• 50 koncertów w arenach sportowych, na stadionach i amfiteatrach USA, przyciągnęło ponad milion widzów.
• Grupa Guns N’ Roses została wyrzucona z trasy amerykańskiej. Powodem decyzji managementu Iron Maiden było obsceniczne zachowanie frontmana „Gunsów” Axla Rose’a – podżeganie publiczności do zamieszek, kpienie z muzyków Iron Maiden, niszczenie mienia i hoteli.
• Po raz pierwszy zespół wystąpił w słynnej arenie LA Forum w Los Angeles. Fragmenty koncertu wykorzystano na potrzeby realizacji teledysku promocyjnego do singla „The Evil That Men Do”.
• 14 koncertów w roli headlinera „Monsters of Rock Festival” w Europie zobaczyło około 750 tys. widzów. Był to rekord w historii koncertów „Monsters of Rock” na Starym Kontynencie.
• Koncert w roli headlinera „Monsters of Rock” w Donington pobił wszelkie rekordy, zarówno pod względem rozmachu widowiska, jak i liczby zgromadzonych widzów. Oficjalnie znalazło się na nim pond 107 tys. fanów, jednak Mick Wall przyznał po latach, iż wówczas obecnych było prawie 120 tys. fanów.
• Koncert zarejestrowało Radio BBC oraz ekipa telewizyjna, kadry wykorzystano w teledysku promocyjnym do singla „The Clairvoyant”.
• Fragment zapisu z niniejszego show znalazł się na płycie BBC Archives, wchodzącej w skład specjalnego boksu Eddie's Archive.
• Dwie osoby zginęły w ogromnym ścisku podczas koncertów w Donington.
• W londyńskim Queen Mary’s College odbył się tajny koncert grupy, występującej pod nazwą „Charlotte and the Harlots”.
• Koncert „Monsters of Rock” z 25 sierpnia 1988, zorganizowany w Pradze, Czechosłowacja, po przeniesieniu na Stadion Strahov został odwołany przez władze, ze względu na groźbę zamieszek i demonstracji o charakterze politycznym.
• W planach było również zorganizowanie podobnego show w Polsce, na Stadionie Dziesięciolecia w Warszawie. Niestety, podówczas impreza tej rangi znajdowała się poza możliwościami organizacyjno – logistycznymi krajowego organizatora (PAGART).
• Niemiecka oraz Hiszpańska odsłona festiwali „Monsters of Rock” przyciągnęły po ponad 100 tys. fanów.
• Koncert z cyklu "Monsters of Rock" zorganizowany na błoniach Koning Willem II Stadion w holenderskim Tilburgu, przyciągnął około 50 tys. widzów, co stanowiło rekord w regionie dla występu artystów reprezentujących ciężki rock.
• Pierwszy koncert grupy w Grecji na Stadionie AEK im. Nikosa Gumasa zobaczyło ponad 40 tys. fanów.
• Podczas koncertu na Węgrzech padł rekord frekwencji na stadionie MTK – 45 tys. fanów.
• 2 koncerty w paryskiej Bercy Arena zostały wyprzedane, zorganizowano je w ramach francuskiej edycji festiwalu „Monsters of Rock”.
• 17 koncertów w salach i arenach widowiskowo-sportowych Wielkiej Brytanii zostało wyprzedanych w rekordowym czasie. Zespół zobaczyło aż 130 tys. fanów. Był to absolutny rekord dla halowych koncertów zespołu w UK, aż do sierpnia 2011.
• 43 koncerty trasy europejskiej zobaczyło ponad milion widzów.
• 19 koncertów w UK – wraz z występem w Donington – przyciągnęło nawet 250 tys. widzów.
• 2 wyprzedane koncerty w NEC Arena, w Birmingham zorganizowane 27 i 28 listopada, zostały sfilmowane. Zapis trafił na kasetę VHS Maiden England, po 25 latach rzecz wznowiono w poszerzonej formie, jako album koncertowy oraz DVD Maiden England'88.
• Teledysk do utworu „Infinite Dreams” pochodzi ze wspomnianego VHS.
• Pierwotnie formacja zamierzała sfilmować wyprzedane koncerty na Wembley Arena w Londynie.
• 6 wyprzedanych koncertów (oryginalnie zabookowano pięć) w Londynie zobaczyło około 55 tys. widzów.
• Tournee ukazywało Największy Heavymetalowy Zespół Świata w glorii chwały, aspirującego do miana grupy stadionowej.

Linki zewnętrzne

• Official website
• Seventh Tour of a Seventh Tour Dates. ironmaiden.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-29)].