Dwór empirowy w Długopolu Górnym
 nr rej. A/4068/1325 z 3.08.1965[1]
| |
 Dwór od północnego zachodu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres |
Długopole Górne, nr 70 |
| Typ budynku |
dwór |
| Styl architektoniczny | |
| Ukończenie budowy |
1807 |
| Ważniejsze przebudowy |
przełom XIX i XX w. |
| Pierwszy właściciel |
J. Hoecker |
| Kolejni właściciele |
Paul Hoecker, |
Położenie na mapie gminy Międzylesie  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego  | |
 50°13′19,8″N 16°38′46,7″E/50,222167 16,646306
| |
Dwór empirowy w Długopolu Górnym – zabytkowy dwór wzniesiony w 1807 roku przez kupca J. Hoeckera, rozbudowany na przełomie XIX i XX wieku. W latach 1901–1910 mieszkał tu malarz i pedagog Paul Hoecker. Obecnie w budynku znajdują się mieszkania i placówka oświatowa.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Dwór położony jest w centrum Długopola Górnego – wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Międzylesie[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Budynek został wzniesiony w 1807 roku przez kupca J. Hoeckera[3]. We dworze urodził się malarz i pedagog Paul Hoecker, który na przełomie XIX i XX wieku dobudował północne skrzydło i urządził w nim swoją pracownię. Paul Hoecker mieszkał w swoim domu w latach 1901–1910, po jego śmierci w 1910 roku dom odziedziczyła jego siostrzenica Vally Walter, malarka i pedagog. W okresie dwudziestolecia międzywojennego dwór z bogatym wystrojem wnętrza i zbiorami dzieł sztuki stał się lokalnym ośrodkiem życia artystycznego. Po 1945 roku budynek został przeznaczony na mieszkania, a w jego części urządzono klub rolnika[2]. Decyzją wojewódzkiego konserwatora zabytków z dnia 3 sierpnia 1965 roku dwór został wpisany do rejestru zabytków[1].
Obecnie w części budynku mieści się placówka edukacyjna działająca w ramach projektu Wioska Internetowa[4], w pozostałych pomieszczeniach znajdują się mieszkania[2].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Empirowy dwór składa się z dwóch części[2]. Skrzydło południowe to długi, piętrowy budynek nakryty wysokim dwuspadowym dachem naczółkowym z wolimi oczami[2]. Elewacje są podzielone lizenami, a okna mają ozdobne opaski[2]. W osi tej części jest dostawione skrzydło północne, które jest nieco mniejsze, nakryte niższym dachem i ma ściany wykonane z muru pruskiego[2]. W tej części jest główne wejście do dworu, a nad nim znajduje się wykusz podparty dwoma kolumnami[2]. Elewacje północnego skrzydła zdobione są detalami nawiązującymi do tych, które znajdują się na skrzydle południowym[2].
Obok obiektu znajdują się: oficyna i pozostałości murowanej altany i tarasowego ogrodu[2].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Dwór od północnego zachodu -
Dwór od południa -
Dwór od południowego wschodu -
Główne wejście i wykusz -
Okno -
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 76. [dostęp 2014-11-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].
- ↑ a b c d e f g h i j Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 15: Kotlina Kłodzka i Rów Górnej Nysy. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 101. ISBN 83-85773-06-1.
- ↑ Damian Dąbrowski: Długopole Górne. [w:] www.palaceslaska.pl [on-line]. [dostęp 2017-10-14].
- ↑ Wioska Internetowa. [dostęp 2017-10-14].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 15: Kotlina Kłodzka i Rów Górnej Nysy. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1994, ISBN 83-85773-06-1.
