Piotr Małachowski (lekkoatleta)
Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Trener | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Klub |
WMKS Płońsk (–2000) | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
194 cm | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dyscypliny | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Dorobek medalowy | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
kpr. Piotr Małachowski (2010) | |
plutonowy | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Przebieg służby | |
Lata służby |
2004–2005 (służba zasadnicza) |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
2 bdow SOW, 10 pdow, 2 WOG; Wojskowy Zespół Sportowy Wrocław |
Odznaczenia | |
Piotr Małachowski (ur. 7 czerwca 1983 w Żurominie) – polski lekkoatleta specjalizujący się w rzucie dyskiem. Trzykrotny uczestnik igrzysk olimpijskich, zdobył srebrny medal w 2008 w Pekinie[1] oraz w 2016 w Rio de Janeiro. Stawał na podium mistrzostw świata oraz Europy (także w gronie młodzieżowców). Dziewięciokrotny rekordzista Polski, wielokrotny medalista mistrzostw Polski seniorów[2].
Reprezentant kraju w pucharze Europy, drużynowych mistrzostwach Europy, zimowym pucharze w rzutach lekkoatletycznych oraz meczach międzypaństwowych. W 2009, 2010 i 2016 wygrywał plebiscyt Złote Kolce na najlepszego polskiego lekkoatletę w sezonie[3][4]. Zwycięzca plebiscytu Gazety Wrocławskiej i Telewizji Wrocław na najlepszego sportowca Dolnego Śląska 2010[5].
Jest żołnierzem Wojska Polskiego, w latach 2004–2005 pełnił służbę zasadniczą, a od września 2005 jest podoficerem zawodowym. Służył w 2. Batalionie Dowodzenia Śląskiego Okręgu Wojskowego[6][7]; 10 Wrocławskim Pułku Dowodzenia, a obecnie w 2 Wojskowym Oddziale Gospodarczym we Wrocławiu.
Kariera
Początki
Pochodzący z Bieżunia zawodnik karierę lekkoatletyczną zaczynał na zawodach szkolnych w Ciechanowie – startując w dysku Małachowski osiągnął wynik 31 metrów i dzięki staraniom nauczyciela trafił do trenera Witolda Suskiego, który podczas imprezy sędziował konkurs rzutu dyskiem[8]. W 1999 zajął 10. miejsce w mistrzostwach Polski kadetów[9]. Na dużej imprezie międzynarodowej zadebiutował w 2001 zajmując piątą lokatę w mistrzostwach Europy juniorów[10]. W kolejnym sezonie uplasował się na szóstym miejscu rozegranych na Jamajce juniorskich mistrzostw globu[11]. Na koniec 2002 był jeszcze drugi w Libercu podczas meczu młodzieżowców Czechy – Polska[12]. Dziewiąty dyskobol młodzieżowych mistrzostw Europy w 2003[13]. Do stypendium dorabiał jako bramkarz w dyskotekach wraz z ciężarowcem Marcinem Dołęgą[14]. Jedynym międzynarodowym osiągnięciem Małachowskiego w 2004 było zwycięstwo w meczu młodzieżowców przeciwko Czechom 22 września w Krakowie[15]. W listopadzie 2004 rozpoczął służbę wojskową i stał się zawodnikiem wrocławskiego Śląska[6]. Zdobył – w 2005 w Erfurcie – tytuł wicemistrza Starego Kontynentu młodzieżowców przegrywając złoto o 51 centymetrów z reprezentantem Niemiec Robertem Hartingiem[16][17].
2006
Na początku 2006 zawodnik wygrał – 18 marca w Tel Awiwie – zawody zimowego pucharu Europy w rzutach pokonując – pierwszy raz w karierze – wicemistrza świata z 2005 Estończyka Gerda Kantera oraz ustanawiając wynikiem 65,01 nowy rekord życiowy[18]. Zajął odpowiednio drugie i trzecie miejsce podczas najważniejszych krajowych mityngów sezonu – europejskiego festiwalu lekkoatletycznego w Bydgoszczy (1 czerwca) i memoriału Janusza Kusocińskiego w Warszawie (18 czerwca)[19]. 11 dni po warszawskich zawodach Małachowski zadebiutował w reprezentacji podczas superligi pucharu Europy – w Maladze wygrał konkurs dyskoboli i wynikiem 66,21 ustanowił nowy rekord Polski poprawiając o 23 centymetry rezultat Dariusza Juzyszna z 1985 roku[20]. 23 lipca zdobył w Bydgoszczy złoto mistrzostw kraju[2]. Podczas rozrywanych na stadionie Ullevi w Göteborgu mistrzostw Europy z wynikiem 63,76 zajął trzecie miejsce w eliminacjach, a w finale uzyskując 64,57 uplasował się ostatecznie na szóstym miejscu[21]. Na koniec sezonu zajął szóste miejsce w światowym finale lekkoatletycznym[22].
2007
17 marca zajął drugie miejsce podczas zimowego pucharu Europy w rzutach w Jałcie – uzyskał wynik 65,05 i przegrał tylko z Gerdem Kanterem, którego pokonał rok wcześniej podczas poprzedniej edycji zawodów[1][23]. Wśród ważniejszych startów w pierwszej części sezonu były mityngi w Dosze (2. miejsce z wynikiem 64,32)[24], Bydgoszczy (2. miejsce z wynikiem 65,84)[25], Oslo (3. miejsce z wynikiem 66,00)[26] oraz Warszawie (3 miejsce z wynikiem 65,03)[27]. 24 czerwca wygrał w Monachium zawody superligi pucharu Europy[1], a tydzień później został na stadionie Olimpii Poznań mistrzem Polski[2]. Podczas zawodów na stadionie imienia S. Dariusa i Girėnasa w Kownie – 25 lipca – zajął trzecie miejsce (za Estończykiem Kanterem i Litwinem Alekną) ustawiając w czwartej próbie – drugi raz w karierze – rekord Polski wynikiem 66,61[28]. Na głównej imprezie sezonu – mistrzostwach świata – był dziewiąty w eliminacjach z rezultatem 63,20, a w finale zajął dwunaste miejsce z wynikiem 60,77[29]. We wrześniu zajął trzecie miejsce w światowym finale lekkoatletycznym, a 16 października zdobył w Hajdarabdzie złoto światowych igrzysk wojska ustanawiając wynikiem 65,87 rekord tej imprezy[30].
2008
Małachowski olimpijski sezon rozpoczął od zwycięstwa 3 maja w zawodach w Białymstoku[31]. Sześć dni później dyskobol był drugi w zawodach w Dosze[32]. 24 maja wynikiem 66,65 ustanowił rekord Polski i zajął drugie miejsce w mityngu w Halle[33]. Zwyciężył w memoriale Kusocińskiego[34], był trzeci w pucharze Europy[1] oraz zajął drugie miejsce w europejskim festiwalu lekkoatletycznym[35]. 6 lipca zdobył w Szczecinie kolejny złoty medal mistrzostw Polski[36], a 27 lipca podczas Grand Prix Sopotu im. Janusza Sidły wynikiem 68,65 ustanowił nowy rekord Polski[37]. W ostatnim starcie przed igrzyskami zwyciężył w mityngu Beskidianathletic w Bielsku-Białej z wynikiem 67,98[31]. Na koniec sezonu wygrał zawody w Częstochowie, był drugi w światowym finale IAAF[38] i mityngu Pedro’s Cup oraz trzeci w zawodach w Tallinnie[31].
Letnie Igrzyska Olimpijskie 2008
Eliminacje rzutu dyskiem odbyły się na stadionie narodowym w Pekinie 16 sierpnia – grupa A, w której startował Małachowski rozpoczęła rywalizację o godzinie 10:40 czasu miejscowego[39]. Minimum kwalifikacyjne wynosiło 64,50 – Polak już w pierwszej próbie osiągnął lepszy rezultat (65,94) i awansował do finału z najlepszym wynikiem całej rundy eliminacyjnej[39][40].
Konkurs finałowy rozegrano 19 sierpnia wieczorem czasu pekińskiego[41]. W pierwszej kolejce Małachowski rzucił 66,45, a w drugiej serii poprawił swój wynik osiągając odległość 67,82 cały czas prowadząc w zawodach[41]. W czwartej kolejce Gerd Kanter posłał dysk na odległość 68,82 i odebrał Polakowi pozycję lidera[41]. Małachowski nie zdołał już poprawić swojego najlepszego wyniku i ostatecznie został wicemistrzem olimpijskim[41][42] – wygrał Kanter, a brąz zdobył Litwin Virgilijus Alekna z wynikiem 67,79[42].
Poniższa tabela prezentuje start Piotra Małachowskiego podczas finału olimpijskiego w Pekinie[42].
Zawody | 1 kolejka | 2 kolejka | 3 kolejka | 4 kolejka | 5 kolejka | 6 kolejka | Wynik | Miejsce |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pekin | 66,45 | 67,82 | 66,98 | 63,91 | 65,78 | x | 67,82 | 2. miejsce |
2009
Sezon – podobnie jak poprzedni – rozpoczął od zwycięstwa w mityngu w Białymstoku 3 maja[43]. W drugim starcie, 23 maja w Halle, wynikiem z pierwszej kolejki 68,75 poprawił własny rekord Polski[44]. W maju dyskobol zaczął zmagać się z kontuzją palca wskazującego prawej ręki[14][45]. Mimo urazu 7 czerwca wygrał memoriał Janusza Kusocińskiego[43], a już dwa dni później zdobył złoty medal rozegranych w Sofii mistrzostw globu wojska[46]. Wynikiem 66,24 zwyciężył w konkursie dyskoboli podczas pierwszej edycji superligi drużynowych mistrzostw Europy[1]. 2 sierpnia ponownie został mistrzem kraju jednak występ w światowym czempionacie potwierdził dopiero 4 sierpnia po konsultacjach lekarskich związanych z kontuzją palca[45].
Eliminacje rzutu dyskiem na mistrzostwach świata odbyły się 18 sierpnia – minimum kwalifikacyjne ustalono na poziomie 64,50[47]. Małachowski w pierwszej próbie osiągnął 64,20, w drugiej 64,48, a w trzeciej 62,65 i do finału dostał się z ósmym rezultatem eliminacji, w których najlepszy okazał się Robert Harting[47].
Wieczorem 19 sierpnia na Olympiastadion rozegrano finałowy konkurs rzutu dyskiem[48]. Mimo kontuzji Małachowski już w pierwszej kolejce objął prowadzenie z nowym rekordem Polski – 68,77. W drugiej próbie rzucił 68,05, w trzeciej 67,00, czwartą miał nieudaną, a w piątej kolejce umocnił się na prowadzeniu drugi raz w konkursie poprawiając rekord kraju wynikiem 69,15[48]. W ostatniej serii rzutów rzucający jako przedostatni Niemiec Robert Harting posłał dysk na odległość 69,43 ustanawiając swój rekord życiowy i wyprzedził Polaka[48]. Małachowski w swojej ostatniej próbie uzyskał wynik 67,33 i ostatecznie zdobył srebrny medal[49]. Brązowy medal światowego czempionatu zdobył z wynikiem 66,88 Gerd Kanter[48].
Na koniec sezonu zajął jeszcze trzecią lokatę w finale lekkoatletycznym w Salonikach[50]. Po ostatnim starcie w 2009 roku – na mityngu Pedro’s Cup w Szczecinie 15 września[43] – poddał się operacji chorego palca, który utrudniał mu starty przez cały sezon[51].
2010
Na początku 2010 przeszedł badania związane z urazem palca, z którym borykał się w poprzednim roku[52]. Sezon 2010 rozpoczął od startów zagranicznych – 15 maja był drugi w Halle[53], 23 maja trzeci w Szanghaju[54] i pierwszy 28 maja w Tajpej[55]. W czerwcu wygrał dwa mityngi w Polsce – w Bydgoszczy i Warszawie[53]. 10 czerwca triumfował w zawodach diamentowej ligi Golden Gala w Rzymie[56], a dziesięć dni później podczas superligi drużynowych mistrzostw Starego Kontynentu był drugi przegrywając tylko z Robertem Hartingiem[57]. Kolejne zwycięstwo w zawodach diamentowej ligi odniósł 3 lipca w Eugene wygrywając mityng Prefontaine Classic[58]. Kilka dni później został w Bielsku-Białej mistrzem Polski ustawiając wynikiem 67,48 rekord mistrzostw[59]. Dwa dni po tym sukcesie – 10 lipca – wygrał kolejne zawody diamentowej ligi poprawiając w Gateshead rekord kraju rezultatem 69,83[60][61]. W ostatnim starcie przed mistrzostwami Europy zajął trzecią lokatę w Monako 22 lipca[53].
Eliminacje rzutu dyskiem odbyły się na Estadi Olímpic Lluís Companys w Barcelonie 31 lipca – minimum kwalifikacyjne do finału wynosiło 63,50[62]. Małachowski startujący w grupie eliminacyjnej B już w pierwszej próbie uzyskał wymagany rezultat osiągając wynik 63,69 – ostatecznie zajął w rundzie kwalifikacyjnej siódme miejsce[62].
Po pierwszej kolejce finału, który rozegrano 1 sierpnia, prowadził Niemiec Robert Harting z wynikiem 68,33, a Małachowski był drugi po rzucie na odległość 65,84[62]. W drugiej kolejce Polak posłał dysk na odległość 68,87 i objął prowadzenie ustanawiając jednocześnie rekord mistrzostw Europy[62][63]. Harting w kolejnych próbach trzykrotnie rzucał ponad 68 metrów jednak nie udało mu się już osiągnąć lepszego rezultatu od prowadzącego Małachowskiego[62]. Polak w trzecie serii spalił próbę, w czwartej osiągnął 64,06, piątą spalił, a w ostatniej kolejce rzucił 64,37[62]. Brązowy medal przypadł w udziale reprezentantowi Węgier Róbertowi Fazekasowi, który uzyskał wynik 66,43[63]. Małachowski jest pierwszym polskim mistrzem Europy w konkurencjach rzutowych od czasu zwycięstwa Janusza Sidło w konkursie rzutu oszczepem podczas mistrzostw Europy w Sztokholmie w 1958[1][64].
8 sierpnia – tydzień po barcelońskim czempionacie – wygrał zawody w Tallinnie, a 14 sierpnia był piąty podczas Grand Prix Londynu[53]. Między tymi startami – 11 sierpnia – odebrał z rąk Ministra Obrony Narodowej Bogdana Klicha awans na stopień kaprala[65]. Dzięki udanym startom w pierwszej części sezonu w mityngach diamentowej ligi i zajęciu drugiego miejsca w finałowym konkursie tego cyklu – zawodach Weltklasse Zürich – zwyciężył w klasyfikacji generalnej Diamentowej Ligi 2010[66][67][68]. Na konie sezonu reprezentował Europę podczas inauguracyjnych zawodów pucharu interkontynentalnego zajmując w nich czwartą lokatę z wynikiem 64,20[69].
Pod koniec września przeszedł operację przepukliny – z kontuzją tą startował przez cały sezon 2010[70].
2011
W swoim pierwszym starcie w sezonie – podczas zawodów Qatar Athletic Super Grand Prix 2011 w Dosze – zajął piąte miejsce z wynikiem 63,59 i nie zdobył punktów do klasyfikacji diamentowej ligi[71][72]. 24 maja odniósł pierwszy triumf w sezonie – pokonując między innymi brązowego medalistę ubiegłorocznych mistrzostw Europy Węgra Róberta Fazekasa zwyciężył w zawodach w Turnovie z wynikiem 64,51[73][74]. W Hengelo, 29 maja, z wynikiem 65,25 zajął trzecie miejsce w corocznym mityngu Fanny Blankers-Koen Games 2011[75]. Na mityngu w Krakowie, 12 czerwca na obiekcie miejscowej AWF w trzeciej serii uzyskał wynik 67,97 – drugi wynik na listach światowych w sezonie[76]. Tydzień później zajął 3. miejsce podczas superligi drużynowych mistrzostw Europy w Sztokholmie[77]. 25 czerwca zwyciężył (z wynikiem 68,49) w rozegranym w Szczecinie memoriale Janusza Kusocińskiego umacniając się na drugiej pozycji na listach światowych[78]. 23 lipca na światowych igrzyskach wojska w Rio de Janeiro dyskobol borykał się z kontuzją – przerostem ciała Hoffy[79] – i zajął w tej imprezie dziesiąte miejsce[80][81]. Uraz zawodnika ostatecznie nie okazał się poważny i Małachowski 29 lipca wystąpił w mityngu DN Galan 2011 w Sztokholmie[82] zajmując w tych zawodach drugie miejsce[83]. W ostatnim starcie przed mistrzostwami świata, na mistrzostwach Polski w Bydgoszczy zdobył srebrny medal przegrywając niespodziewanie tytuł mistrza kraju z Przemysławem Czajkowskim[84]. Podczas mistrzostw świata w Taegu w eliminacjach osiągnął najlepszy rezultat ze startujących (65,48)[85], a w finale zajął dziewiąte miejsce – w pierwszej kolejce osiągnął 58,28, drugi rzut miał spalony, a w trzeciej próbie wynik 63,37 dał mu ósmą lokatę jednak ostatecznie dalej rzucił reprezentant Indii Vikas Gowda i Małachowski nie wystąpił w wąskim finale[85]. Po nieudanych mistrzostwach w Korei Południowej Polak zajął m.in. piątą lokatę na zawodach Weltklasse Zürich 2011[86], zwyciężył podczas finału ligi lekkoatletycznej w Krakowie[87] oraz był szósty na mityngu Internationales Stadionfest 2011 w Berlinie[88] i piąty podczas Hanžeković Memorial 2011 Zagrzebiu[89]. Sezon zakończył trzecią lokatą na memoriale Kamili Skolimowskiej w Warszawie uzyskując wynik 63,93[90].
Po zakończeniu sezonu Małachowski poddał się operacji kolana, z którego bólem borykał się od maja[91]. Zabieg polegał na wycięciu fałdu błony maziowej – po operacji dyskobol poddał się trzytygodniowej rehabilitacji[92].
2012
Olimpijski sezon 2012 Małachowski rozpoczął, podobnie jak cztery lata wcześniej, 3 maja na mityngu w Białymstoku[93], podczas którego zwyciężył osiągając rezultat 65,62[94]. Wynik dyskobola był lepszy od minimum Polskiego Związku Lekkiej Atletyki na igrzyska olimpijskie w Londynie jednak zawody w Białymstoku nie znajdowały się na liście imprez, na których można uzyskiwać wskaźniki na igrzyska[94]. W swoim drugim starcie w 2012, 11 maja na Qatar Athletic Super Grand Prix 2012 w Dosze (mityngu zaliczanym do cyklu Samsung Diamentowa Liga), zwyciężył z wynikiem 67,53 i wypełnił jednocześnie minimum PZLA na igrzyska w Londynie[95]. Podczas mityngu rzutowego w niemieckim mieście Halle, 19 maja, zajął drugie miejsce za Robertem Hartingiem (który uzyskał 70,31) z wynikiem 68,94 (seria: 68,31-66,02-66,93-68,37-68,94-68,49)[96]. W połowie czerwca Małachowski zwyciężył w mistrzostwach Polski, swój najlepszy wynik (66,89) uzyskując już w pierwszej próbie[97]. 7 sierpnia zajął 5. lokatę w konkursie dyskoboli podczas igrzysk olimpijskich w Londynie[98].
2013
8 czerwca 2013 r. podczas mityngu w Hengelo ustanowił fantastyczny rekord Polski 71,84 m, najlepszy od wielu lat na świecie, który przyniósł mu pierwsze miejsce na listach światowych w całym sezonie lekkoatletycznym. W superlidze Drużynowych Mistrzostw Europy w Gateshead uplasował się jednak poza podium, zajmując czwarte miejsce ze słabiutkim wynikiem 59,68 m. Po raz ósmy został mistrzem Polski, a sukces medalowy osiągnął również mistrzostw świata w Moskwie, zdobywając po raz drugi srebro wynikiem 68,36 m. Na koniec sezonu wywalczył jeszcze brązowy medal mistrzostw Europy wojskowych w Warendorfie (61,80). W klasyfikacji Diamentowej Ligi zajął 2. miejsce, gromadząc 14 punktów (m. in. triumfował na mityngach w Szanghaju, Londynie i Sztokholmie).
2014
17 maja 2014 r. w Halle Piotr Małachowski uzyskał 69,28 m, pokonując Roberta Hartinga. Wynik ten okazał się najlepszy w całym sezonie lekkoatletycznym. Małachowski reprezentował Polskę w superlidze Drużynowych Mistrzostw Europy w Brunszwiku, gdzie zajął 2. miejsce z wynikiem 65,36 m. Został po raz dziewiąty mistrzem Polski, jednak podczas mistrzostw Europy w Zurychu zajął dopiero 4. miejsce (63,54), przegrywając m.in. z Robertem Urbankiem. Po raz drugi zwyciężył natomiast w klasyfikacji Diamentowej Ligi, gromadząc w serii mityngów 22 punkty (1. miejsca zajął na mityngach w Dausze, Lozannie i Monaco).
2015
Piotr Małachowski zdobył w Krakowie wynikiem 65,60 m 10. w karierze tytuł mistrza Polski. Zwyciężył również po raz pierwszy na mistrzostwach świata w Pekinie z rezultatem 67,40 m (brązowy medal zdobył Robert Urbanek). Trzeci raz w karierze triumfował w Diamentowej Lidze, gromadząc 21 punktów i pokonując o 2 punkty R. Urbanka. Małachowski zwyciężył na mityngach DL w Szanghaju, Eugene, Paryżu i Sztokholmie[99]. Najlepszy wynik w sezonie uzyskał 1 sierpnia w Cetniewie – 68,29 m. W podsumowaniach sezonu zajął szóste miejsce w 81. Plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszych sportowców Polski.
2016
To był jeden z najlepszych sezonów w karierze Piotra Małachowskiego. Na zawodach w Bydgoszczy po raz 11 zdobył tytuł mistrza Polski (68,10). W mistrzostwach Europy w Amsterdamie okazał się najlepszy z wynikiem 67,06 m. Podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro zdobył sebrny medal wynikiem 67,55 cm. Polski mistrz prowadził do ostatniej kolejki, w której został przerzucony o 80 cm przez Christopha Hartinga, brata swego odwiecznego rywala, Roberta. Swój medal z Rio Małachowski przeznaczył na cele charytatywne. Najlepszy wynik sezonu – 68,15 – uzyskał 28 maja w Warszawie. 9 września 2016 r. w finałowym mityngu Diamentowej Ligi w Brukseli zajął 2. miejsce z wynikiem 65,27 m (wygrał z wynikiem 65,78 m Szwed Daniel Ståhl,, lider list światowych). Małachowski po raz czwarty zwyciężył w łącznej klasyfikacji DL, gromadząc 54 punkty (wcześniej zwyciężył w mityngach w Dausze, Rabacie, Birmingham i Monaco). Na koniec roku został uznany jedną z 10 osobowości roku przez magazyn Spikes, finansowany przez IAAF. W 82. Plebiscycie Przeglądu Sportowego na 10. najlepszych sportowców Polski zajął, najwyższe w karierze, 3. miejsce. 9 stycznia 2017 na spotkaniu noworocznym Rodziny Olimpijskiej prezydent Andrzej Duda odznaczył Małachowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Podobne odznaczenie otrzymał również trener Witold Suski.
Osiągnięcia
Międzynarodowe
Rankingi
Ranking Track and Field News[109]
Rok | Pozycja |
---|---|
2006 | 6. miejsce |
2007 | 5. miejsce |
2008 | 2. miejsce |
2009 | 2. miejsce |
2010 | 2. miejsce |
2011 | 5. miejsce |
2012 | 5. miejsce |
2013 | 2. miejsce |
2014 | 2. miejsce |
2015 | 1. miejsce |
2016 | 1. miejsce |
Mistrzostwa Polski
- Osobny artykuł:
Piotr Małachowski w latach 2001–2017 szesnaście razy startował w wąskim finale mistrzostw Polski seniorów[2]. W klasyfikacji medalowej wszech czasów mistrzostw Polski dyskobol zajmuje drugie miejsce z jedenastoma złotymi, dwoma srebrnymi oraz jednym brązowym medalem[1]. Podczas zawodów w 2016 ustanowił – wynikiem 68,10 – aktualny rekord czempionatu. Dyskobol stawał także na podium mistrzostw Polski juniorów[110] oraz trzykrotnie był mistrzem kraju w kategorii młodzieżowców[111][112][113].
Mistrzostwa Polski | Pozycja | Wynik |
---|---|---|
Bydgoszcz 2001 | 8. miejsce | 50,01 |
Bielsko-Biała 2003 | 4. miejsce | 54,12 |
Bydgoszcz 2004 | 3. miejsce | 59,64 |
Biała Podlaska 2005 | 1. miejsce | 64,74 |
Bydgoszcz 2006 | 1. miejsce | 64,82 |
Poznań 2007 | 1. miejsce | 63,16 |
Szczecin 2008 | 1. miejsce | 65,29 |
Bydgoszcz 2009 | 1. miejsce | 64,15 |
Bielsko-Biała 2010 | 1. miejsce | 67,48 |
Bydgoszcz 2011 | 2. miejsce | 63,21 |
Bielsko-Biała 2012 | 1. miejsce | 66,89 |
Toruń 2013 | 1. miejsce | 66,87 |
Szczecin 2014 | 1. miejsce | 64,15 |
Kraków 2015 | 1. miejsce | 65,60 |
Bydgoszcz 2016 | 1. miejsce | 68,10 |
Białystok 2017 | 2. miejsce | 64,44 |
Progresja wyników
Rezultat | Data | Miejsce |
---|---|---|
48,18[b] | (dts) | 1 maja 1999Łęczyca |
57,81[b] | (dts) | 17 września 2000Warszawa |
54,19 | (dts) | 19 maja 2001Zielona Góra |
56,84 | (dts) | 3 maja 2002Białystok |
57,83 | (dts) | 6 września 2003Warszawa |
62,40 | (dts) | 22 września 2004Kraków |
64,74 | (dts) | 26 czerwca 2005Biała Podlaska |
66,21 | (dts) | 29 czerwca 2006Malaga |
66,61 | (dts) | 25 lipca 2007Kowno |
68,65 | (dts) | 27 lipca 2008Sopot |
69,15 | (dts) | 19 sierpnia 2009Berlin |
69,83 | (dts) | 10 lipca 2010Gateshead |
68,49 | (dts) | 25 czerwca 2011Szczecin |
68,94 | (dts) | 21 maja 2012Halle |
71,84 | (dts) | 8 czerwca 2013Hengelo |
69,28 | (dts) | 17 maja 2014Halle |
68,29 | (dts) | 1 sierpnia 2015Cetniewo |
68,15 | (dts) | 28 maja 2016Warszawa |
67,68 | (dts) | 29 lipca 2017Cetniewo |
Rekordy
Rekordy Polski
Rezultat | Data | Miejsce | Zawody | Źródło |
---|---|---|---|---|
66,21 | (dts) | 29 czerwca 2006Malaga | superliga pucharu Europy | [1][114] |
66,61 | (dts) | 25 lipca 2007Kowno | Mityng Kowno 2007 | [28][114] |
66,65 | (dts) | 24 maja 2008Halle | Erdgas Werfertage 2008 | [33][114] |
68,65 | (dts) | 27 lipca 2008Sopot | Grand Prix Sopotu im. Janusza Sidły | [37][114] |
68,75 | (dts) | 23 maja 2009Halle | Erdgas Werfertage 2009 | [114] |
68,77 | (dts) | 19 sierpnia 2009Berlin | mistrzostwa świata | [114][115] |
69,15 | ||||
69,83 | (dts) | 10 lipca 2010Gateshead | Aviva British Grand Prix | [114][116] |
71,84 | (dts) | 8 czerwca 2013Hengelo | Fanny Blankers-Koen Games | [117] |
Rekordy życiowe
Rezultat | Data | Miejsce | Zawody | Wynik w historii | Źródła |
---|---|---|---|---|---|
71,84 | (dts) | 8 czerwca 2013Hengelo | Fanny Blankers-Koen Games 2013 | 5. | [118][119] |
Odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2016)[120][121]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2009)[122]
- Złoty Krzyż Zasługi (2008)[123]
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (2009)[6]
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Janusz Rozum, Daniel Grinberg, Zbigniew Jonik, Henryk Kurzyński, Leszek Luftam, Stefan Pietkiewicz, Tadeusz Wołejko: 90 lat polskiej lekkoatletyki 1919–2009. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2009. ISBN 978-83-902509-9-1.
- ↑ a b c d Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
- ↑ „Złote kolce” dla Włodarczyk i Małachowskiego. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 14 grudnia 2010]. (pol.).
- ↑ Janusz Rozum: Włodarczyk i Małachowski laureatami „Złotych kolców 2010”. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 13 września 2014]. (pol.).
- ↑ Małachowski sportowcem roku według Gazety Wrocławskiej. Oficjalny portal Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, 9 stycznia 2011. [dostęp 11 stycznia 2011]. (pol.).
- ↑ a b c Wicemistrz świata u ministra B. Klicha. wp.mil.pl, 27 sierpnia 2009.
- ↑ Spotkanie ministra Bogdana Klicha z mistrzem Europy. wp.mil.pl. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ Radosław Leniarski: Jak Majewski i Małachowski zostali odkryci w Ciechanowie. sport.pl. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ LA'99. 2000, s. 125. ISBN 83-910012-5-3.
- ↑ a b European Junior Championships 2001. wjah.co.uk. [dostęp 2016-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)]. (ang.).
- ↑ a b World Junior Championships 2002. wjah.co.uk. [dostęp 2016-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)]. (ang.).
- ↑ CZEvPOL Liberec CZE 14 September 2002. tilastopaja.org. [dostęp 13 września 2014]. (ang.).
- ↑ a b EJ Bydgoszcz POL 17 – 20 July 2003. tilastopaja.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ a b Radosław Leniarski: Berlin 2009. Delikatne, srebrne palce – mówi trener Małachowskiego. sport.pl. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ POLvCZE Kraków POL 22 September 2004. tilastopaja.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ a b EJ Erfurt GER 14 – 17 July 2005 / U23 European Championships. tilastopaja.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ European Under 23 Championships. gbrathletics. [dostęp 24 września 2009]. (ang.).
- ↑ Janusz Rozum: Małachowski zwycięża w Tallinnie. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ Janusz Rozum (opracowanie) oraz Komisja Statystyczna Polskiego Związku Lekkiej Atletyki: Rocznik PZLA 2006. Warszawa: Dział sportowo-techniczny PZLA, 2007.
- ↑ Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość – Sandomierz: 2007.
- ↑ a b ME: Małachowski szósty, Krawczyk dziesiąty. sports.pl. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ a b 2006 IAAF World Athletics Final – Discus Throw. iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ 7th European Cup Winter Throwing. tilastopaja.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Qatar IAAF World Super Tour 2007. iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ EAF Bydgoszcz POL 10 June 2007. tilastopaja.org. [dostęp 21 listopada 2014]. (ang.).
- ↑ Exxon Mobil Bislett Games. iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Janusz Kusocinski Memorial. iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ a b Janusz Rozum: Rekord Polski Małachowskiego w mityngu EAA w Kownie. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ a b WC Osaka JPN 25 August – 2 September / 11th World Championships, Nagai Stadium. tilastopaja.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ a b Janusz Rozum: IV Igrzyska CISM – złoto Małachowskiego, 3 medale Polaków w drugim dniu. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 13 września 2014]. (pol.).
- ↑ a b c Piotr Małachowski in 2008. tilastopaja.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Qatar Athletic Super Grand Prix 2008. iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ a b Rekord Polski Małachowskiego na dobry początek. wiadomosci.onet.pl. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ Janusz Kusocinski Memorial (APM-Q). iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Tamex Cup Bydgoszcz POL 1 July 2008. tilastopaja.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ NC Szczecin POL 4 – 6 July 2008. tilastopaja.org. [dostęp 13 września 2014]. (ang.).
- ↑ a b Adam Suska: Rekord Polski w rzucie dyskiem Małachowskiego. naszemiasto.pl. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ a b 2008 IAAF/VTB Bank World Athletics Final – Discus Throw. iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ a b 2008 Olympic Games – Discus Throw – M Qualification. iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Athletics at the 2008 Beijing Summer Games: Men’s Discus Throw Qualifying Round. sports-reference.com. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ a b c d 2008 Olympic Games – Discus Throw – M Final. iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ a b c Athletics at the 2008 Beijing Summer Games: Men’s Discus Throw. sports-reference.com. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ a b c Piotr Małachowski in 2009. tilastopaja.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Rafał Bała: Rekord Polski Małachowskiego. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ a b Małachowski wystartuje. eurosport.pl. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ a b CISM Sofia BUL 9 – 11 June 2009. tilastopaja.org. [dostęp 13 września 2014]. (ang.).
- ↑ a b 2009 IAAF World Championships in Athletics – Discus Throw – M Qualification. iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ a b c d e 2009 IAAF World Championships in Athletics – Discus Throw. berlin.iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Rafał Bała: MŚ W BERLINIE: MAŁACHOWSKI WICEMISTRZEM ŚWIATA!. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ a b 2009 IAAF/VTB Bank World Athletics Final – Discus Throw. iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Ożywili mu palec. gwizdek24.se.pl. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ Rafał Bała: Małachowski po kolejnych badaniach. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ a b c d Piotr Małachowski in 2010. tilastopaja.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Diamentowa Liga: Zwycięstwo Bednarka w Szanghaju. SportoweFakty.pl. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ Mityng w Tajpej: Trzy zwycięstwa Polaków. Polski Związek Lekkiej Atletyki. (pol.).
- ↑ GGala Roma ITA 10 June 2010. tilastopaja.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ a b ETC Bergen NOR 19 – 20 June 2010. tilastopaja.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Janusz Rozum: Diamentowa Liga w Eugene – zwycięstwo Małachowskiego (67.66) życiówka Nogi (13.29). Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 13 września 2014]. (pol.).
- ↑ Pyrrusowe zwycięstwo Pyrek. bielsko.biala.pl. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ Aviva Gateshead GBR 10 July 2010. tilastopaja.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ DIAMENTOWA LIGA W GATESHEAD: Zwycięstwo i rekord Polski Małachowskiego. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 13 września 2014]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g 2010 European Athletics Championships – Men’s Discus Throw. sportsresult.com. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ a b Rafał Bała: Małachowski mistrzem Europy, rekord Polski i brąz sprinterek. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ European Championships (Men). gbrathletics. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Piotr Małachowski został kapralem. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ Triumf Piotra Małachowskiego w Diamentowej Lidze. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 13 września 2014]. (pol.).
- ↑ Droga Małachowskiego do diamentu. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 13 września 2014]. (pol.).
- ↑ Piotr Małachowski i 30 zwycięzców Diamentowej Ligi. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ a b Jon Mulkeen: Event Report – Men’s Discus Throw. iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Rafał Kazimierczak: Polski mistrz stresuje się jak nigdy dotąd. sports.pl. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ Samsung Diamond League Doha / Doha (QAT) – Friday, May 06, 2011 – Discus Throw. iaaf.org. [dostęp 6 maja 2011]. (ang.).
- ↑ Małachowski piąty w Dausze. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 6 maja 2011]. (pol.).
- ↑ Małachowski zwycięża w Memoriale Danka. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 24 maja 2011]. (pol.).
- ↑ Turnovskému disku kraloval Malachowski, tyčkařka Ptáčníková dokročila do Tegu. atletika.cz. [dostęp 8 września 2012]. (cz.).
- ↑ Fanny Blankers Koen Games Hengelo NED 28 – 29 May 2011. tilastopaja.org. [dostęp 29 maja 2011]. (ang.).
- ↑ SAC W KRAKOWIE: Znakomity Małachowski, rekordowy Kuć. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 13 czerwca 2011]. (pol.).
- ↑ ETC Stockholm SWE 18 – 19 June 2011. tilastopaja.org. [dostęp 25 czerwca 2011]. (ang.).
- ↑ 57. MEMORIAŁ KUSEGO: Powrót Włodarczyk, minimum sztafety. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 25 czerwca 2011]. (pol.).
- ↑ Lekkoatletyczne MŚ: Kontuzja Małachowskiego nie tak poważna. sport.interia.pl. [dostęp 6 lutego 2012]. (pol.).
- ↑ a b Janusz Rozum: RIO: Złoto Wojciechowskiego i 4x400m. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 24 lipca 2011]. (pol.).
- ↑ Andrzej Czech: Kontuzja Małachowskiego na MŚ wojska. slowosportowe.pl. [dostęp 9 sierpnia 2011]. (pol.).
- ↑ MŚ: kontuzja Małachowskiego nie tak poważna. sport.wp.pl. [dostęp 9 sierpnia 2011]. (pol.).
- ↑ DN Galan, Samsung Diamond League, Olympic Stadium / Stockholm SWE 28 – 29 July 2011. tilastopaja.org. [dostęp 9 sierpnia 2011]. (ang.).
- ↑ MP W BYDGOSZCZY: Majewski złoty po raz 9-ty. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 20 listopada 2012]. (pol.).
- ↑ a b 2011 IAAF World Championships – Men’s Discus Throw. daegu2011.iaaf.org. [dostęp 2 października 2011]. (ang.).
- ↑ WK Zürich SUI 7 – 8 September 2011 24th Weltklasse, Stadion Letzigrund. tilastopaja.org. [dostęp 30 stycznia 2013]. (ang.).
- ↑ Finał ligi: AZS-AWF Kraków obronił tytuł. pzla.pl. [dostęp 3 maja 2012]. (pol.).
- ↑ ISTAF Berlin GER 11 September 2011. tilastopaja.org. [dostęp 3 maja 2012]. (ang.).
- ↑ Hanzekovic Zagreb CRO 13 September 2011. tilastopaja.org. [dostęp 3 maja 2012]. (ang.).
- ↑ Skolimowska Warszawa POL 20 September 2011 / 2nd Kamila Skolimowska Memorial. tilastopaja.org. [dostęp 30 stycznia 2013]. (ang.).
- ↑ Lekkoatletyka. Małachowski: Trzy operacje wystarczą. sport.pl. [dostęp 3 maja 2012]. (pol.).
- ↑ „A dziś co panu dolega, panie Małachowski?. przegladsportowy.pl. [dostęp 3 maja 2012]. (pol.).
- ↑ Czy wicemistrz olimpijski powtórzy wspaniały sezon? Zaczyna podobnie. Sport.pl. [dostęp 2 maja 2012]. (pol.).
- ↑ a b Dalekie rzuty w Białymstoku. pzla.pl. [dostęp 3 maja 2012]. (pol.).
- ↑ Janusz Rozum: Diamentowa Liga: zwycięstwo Małachowskiego. pzla.pl. [dostęp 12 maja 2012]. (pol.).
- ↑ Janusz Rozum: Halle: Majewski 21.12, Glanc 65.34, Małachowski 68.94. pzla.pl. [dostęp 21 maja 2012]. (pol.).
- ↑ II dzień rywalizacji w Bielsku-Białej. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 2 lutego 2013]. (pol.).
- ↑ a b Janusz Rozum: Piotr Małachowski piąty w finale IO. pzla.pl. [dostęp 8 sierpnia 2012]. (pol.).
- ↑ Trzeci diament Małachowskiego. pzla.pl. [dostęp 4 września 2015]. (pol.).
- ↑ a b Zbigniew Jonik i Janusz Rozum: Historia Zimowego Pucharu Europy w Rzutach. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ 2007 IAAF/VTB Bank World Athletics Final – Discus Throw. iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Rafał Bała: SKŁAD REPREZENTACJI NA DME W SZTOKHOLMIE. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 13 czerwca 2011]. (pol.).
- ↑ Rafał Bała: MŚ W DAEGU: Wyniki Polaków w IV dniu. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 31 sierpnia 2011]. (pol.).
- ↑ DME w Gateshead: Polacy na piątym miejscu. pzla.pl. [dostęp 27 czerwca 2013]. (pol.).
- ↑ European Athletics Championships 2014 Discus Throw Men. [dostęp 2014-08-20]. (ang.).
- ↑ Discus Throw Men – 15 IAAF World Championships – Beijing (National Stadium) PR of China 22 Aug 2015 – 30 AUG 2015. [dostęp 2015-08-30]. (ang.).
- ↑ Lekkoatletyczne ME. Piotr Małachowski mistrzem Europy w rzucie dyskiem. sport.interia.pl. [dostęp 2016-07-09]. (pol.).
- ↑ Athletics – Men's Discus Throw – Final Results. 13 sierpnia 2016. [dostęp 2016-08-15]. (ang.).
- ↑ World Rankings — Men’s Discus. trackandfieldnews.com. [dostęp 6 września 2016]. (ang.).
- ↑ NC-j Bielsko-Biala POL 29 – 30 June 2002. tilastopaja.org. [dostęp 12 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ NC-j Biala Podlaska POL 13 – 14 September 2003. tilastopaja.org. [dostęp 12 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ NC-j Gdansk POL 4 – 5 September 2004. tilastopaja.org. [dostęp 12 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ NC-j Kraków POL 27 – 28 August 2005. tilastopaja.org. [dostęp 12 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Janusz Waśko, John Brant, György Csiki, Andrzej Socha: National Records Evolution 1912 – 2012. Zamość: 2013, s. 144. ISBN 978-83-62033-30-0.
- ↑ Mirko Jalava: Event Report – Men’s Discus Throw – Final. berlin.iaaf.org. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (ang.).
- ↑ Diamentowa Liga: rekord Polski Małachowskiego, szybki bieg Gaya. sport.onet.pl. [dostęp 9 kwietnia 2011]. (pol.).
- ↑ REKORD POLSKI MAŁACHOWSKIEGO!. pzla.pl. [dostęp 13 czerwca 2013]. (pol.).
- ↑ All-time men’s best discus throw. alltime-athletics.com. [dostęp 8 czerwca 2013]. (ang.).
- ↑ Results – Discus Throw Men. fbk-games.nl. [dostęp 8 czerwca 2013]. (ang.).
- ↑ M.P. z 2016 r. poz. 1225 – pkt 3.
- ↑ Noworoczne Spotkanie Polskiej Rodziny Olimpijskiej. prezydent.pl, 2017-01-09. [dostęp 2017-01-09].
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 258 – pkt 3.
- ↑ M.P. z 2009 r. nr 25, poz. 339 – pkt 21.
Bibliografia
- Piotr Małachowski w bazie World Athletics (ang.) [dostęp 2014-04-12].
- Piotr Małachowski w bazie Polskiego Związku Lekkiej Atletyki (pol.) [dostęp 10 kwietnia 2011].
- Piotr Małachowski (lekkoatleta), [w:] tilastopaja.info (ang.). (ang.) [dostęp 20 lipca 2015].
- Wyniki olimpijskie zawodnika w serwisie sports-reference.com (ang.) [dostęp 10 kwietnia 2011]. (archiwum) [dostęp 10 lipca 2017].
- Polski Komitet Olimpijski: Piotr Małachowski – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 29 sierpnia 2015]. (pol.).
- Maciej Petruczenko: Focus on Athletes – Piotr Malachowski. iaaf.org. [dostęp 10 kwietnia 2011]. (ang.).
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona internetowa zawodnika (pol.) [dostęp 8 listopada 2011].
- Piotr Małachowski doczekał się złota. Sports.pl. [dostęp 29 października 2010]. (pol.).
- Malachowski on the road to success at the World Championships. European Athletics. [dostęp 5 stycznia 2011]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-03)]. (ang.).
- Janusz Rozum: Mixing success with injury par for the course for Malachowski. iaaf.org. [dostęp 8 lutego 2011]. (ang.).
- Piotr Małachowski. Człowiek z blizną. Sport.pl Gazeta Wyborcza. [dostęp 2 maja 2011]. (pol.).
- Piotr Małachowski walczy o Londyn 2012. Przegladsportowy.pl. [dostęp 29 października 2011]. (pol.).
- Lekkoatletyka. Małachowski: Trzy operacje wystarczą. Sport.pl. [dostęp 8 listopada 2011]. (pol.).
- Kapral Małachowski wicemistrzem świata. polska-zbrojna.pl. [dostęp 15 sierpnia 2013]. (pol.).
- Wyróżnienia dla najlepszych sportowców wojskowych. mon.gov.pl. [dostęp 8 kwietnia 2014]. (pol.).
- Dobre artykuły
- Lekkoatleci Skry Warszawa
- Lekkoatleci Śląska Wrocław
- Ludzie urodzeni w Żurominie
- Polscy dyskobole
- Polscy lekkoatleci na igrzyskach olimpijskich
- Polscy olimpijczycy (Pekin 2008)
- Polscy olimpijczycy (Londyn 2012)
- Polscy medaliści olimpijscy
- Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich, Pekin 2008
- Medaliści Letnich Igrzysk Olimpijskich, Rio de Janeiro 2016
- Medaliści Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce, Berlin 2009
- Medaliści Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce, Moskwa 2013
- Medaliści Mistrzostw Świata w Lekkoatletyce, Pekin 2015
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Podoficerowie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
- Polscy olimpijczycy (Rio de Janeiro 2016)
- Ludzie związani z Bieżuniem
- Ludzie związani z Ciechanowem
- Urodzeni w 1983