Przejdź do zawartości

Krzysztof Warlikowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof Warlikowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 maja 1962
Szczecin

Zawód

reżyser teatralny

Współmałżonek

Małgorzata Szczęśniak

Lata aktywności

od 1991 roku

Zespół artystyczny
Nowy Teatr w Warszawie
Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Strona internetowa
Krzysztof Warlikowski (2012)

Krzysztof Warlikowski (ur. 26 maja 1962 w Szczecinie) – polski reżyser teatralny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jest absolwentem I Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Szczecinie[1]. Studiował historię, filozofię i filologię romańską na Uniwersytecie Jagiellońskim, historię teatru greckiego w École Pratique Des Hautes Études na Sorbonie. Dyplom reżyserski zdobył na Wydziale Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie, gdzie studiował w latach 1989–1993.

W 1991 asystował Krystianowi Lupie przy realizacji spektaklu Malte albo Tryptyk marnotrawnego syna na podstawie utworów Rainera Marii Rilkego w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie. W latach 1992–1993 był asystentem Petera Brooka przy spektaklu Peleas – Impresje (Impressions de Pélleas) według opery Peleas i Melisanda Claude’a Debussy’ego w paryskim Bouffes du Nord. Był również asystentem Ingmara Bergmana i Giorgio Strehlera.

Reżyseruje w kraju i za granicą; do tej pory zrealizował ponad trzydzieści spektakli, w tym 11 inscenizacji dramatów Szekspira m.in. Hamleta w Tel Awiwie i Warszawie, Wieczór trzech króli w Stuttgarcie, Poskromienie złośnicy w Warszawie, Burzę w Stuttgarcie i Warszawie, Makbeta w Hanowerze. Drugim ważnym polem zainteresowań teatralnych Warlikowskiego jest dramat antyczny: ma na koncie m.in. głośne przedstawienia Elektry Sofoklesa i Bachantek Eurypidesa. Inscenizuje również dramaty współczesne, m.in. Bernarda-Marie Koltèsa i Sarah Kane. W 2005 roku wyreżyserował spektakl Krum Hanocha Levina (TR Warszawa w koprodukcji ze Starym Teatrem w Krakowie), który został doskonale przyjęty przez większość krytyków, odniósł też sukces na festiwalu teatralnym w Awinionie. W 2006 roku odbyła się premiera wyreżyserowanej przez Warlikowskiego Madame de Sade Yukio Mishimy w Tonnel Groep w Amsterdamie. Na początku 2007 Warlikowski przygotował inscenizację sztuki nagrodzonej Pulitzerem Anioły w Ameryce, autorstwa Tony’ego Kushnera, w przekładzie Jacka Poniedziałka i z nim w jednej z głównych ról.

W 2000 Warlikowski zadebiutował jako reżyser operowy, przygotowując w Teatrze Wielkim w Warszawie prapremierę opery Roxanny Panufnik The Music Programm. W tym samym roku wyreżyserował Don Carlosa Giuseppe Verdiego, a w kolejnych latach m.in. Ignoranta i szaleńca Pawła Mykietyna (2001), Ubu Rexa Krzysztofa Pendereckiego (2003) i Wozzecka Albana Berga (2006), którego libretto oparte jest na dramacie Georga Büchnera. Jego ostatnimi realizacjami operowymi są Ifigenia w Taurydzie Glucka (2006) i Sprawa Makropulos Janáčka (2007) w Operze Paryskiej. W 2008 roku jako pierwszy polski reżyser powojenny zrealizował dzieło Wagnera na Zachodzie. W przygotowywanym Parsifalu spodziewano się niewygodnych nawiązań historycznych. Dzieło przyjęto z buczeniem, okrzykami i jednoczesnymi oklaskami. Skandal wywołały przerywające operę fragmenty filmu Roberto Rosselliniego „Niemcy w roku zero”, które odebrano jako zestawienie dzieła Wagnera z nazizmem. Inni krytycy jednak nazywają to przewrażliwieniem, doceniając pozostałe walory inscenizacji. W 2009 roku wyreżyserował w Operze Paryskiej Króla Rogera Karola Szymanowskiego[2].

Od 1999 jest związany z warszawskim Teatrem Rozmaitości (później: TR Warszawa).

W 2008 roku został dyrektorem artystycznym Nowego Teatru w Warszawie.

Krzysztof Warlikowski jest gejem[3][4]. Jego żoną, z którą współtworzy swoje spektakle jest scenografka Małgorzata Szczęśniak[5][6].

Najważniejsze inscenizacje

[edytuj | edytuj kod]

Najważniejsze nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wspominamy p. Profesor – I Liceum Ogólnokształcące w Szczecinie [online] [dostęp 2020-11-23] (pol.).
  2. Recenzja w Gazecie Wyborczej. 20 czerwca 2009. [dostęp 2010-04-27].
  3. Piękny potwór / Teatr / dwutygodnik.com [online], www.dwutygodnik.com [dostęp 2016-07-10].
  4. Warlikowski dla "The New York Times": "Tak, jestem gejem, ale przede wszystkim człowiekiem". 24 lipca 2020. [dostęp 2024-01-22].
  5. Wysokie Obcasy
  6. Małgorzata Szczęśniak. Związki zawodowe i małżeńskie
  7. Nagroda im. Konrada Swinarskiego. Miesięcznik „Teatr”. [dostęp 2022-12-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-11-06)].
  8. Nagrody dla ludzi teatru. mkidn.gov.pl, 6 kwietnia 2011. [dostęp 2011-04-10]. (pol.).
  9. Anna S. Dębowska, Krzysztof Warlikowski dostał operowego Oscara. Specjalna nagroda dla Waldemara Dąbrowskiego [online], wyborcza.pl, 29 kwietnia 2019 [dostęp 2019-05-06] (pol.).
  10. Biennale Teatro 2021 | The 2021 Lion Awards for Theatre [online], La Biennale di Venezia, 5 lutego 2021 [dostęp 2021-07-03] (ang.).
  11. Złoty Lew na Biennale w Wenecji dla Krzysztofa Warlikowskiego [online], wyborcza.pl [dostęp 2021-07-03].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]