Andrzej Seweryn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ten artykuł dotyczy aktora. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.
Andrzej Seweryn
Andrzej Seweryn (2009)
Andrzej Seweryn (2009)
Imię i nazwisko Andrzej Teodor Seweryn
Data i miejsce urodzenia 25 kwietnia 1946
Heilbronn
Zawód aktor, reżyser
Współmałżonek 1. Bogusława Blajfer
2. Krystyna Janda
3. Laurence Seweryn
4. Mireille Maalouf
5. Katarzyna Kubacka
Lata aktywności od 1964
Zespół artystyczny
Comédie-Française
Teatr Polski w Warszawie
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Kawaler Orderu Sztuki i Literatury (Francja)
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach
Andrzej Seweryn (sierpień 2007)
Gwiazda w Alei Gwiazd w Łodzi
Andrzej Seweryn podczas pobytu w Busku-Zdroju (wrzesień 2009)
Andrzej Seweryn na Festiwalu Filmowym w Gdyni (wrzesień 2016)

Andrzej Teodor Seweryn (ur. 25 kwietnia 1946 w Heilbronn[1]) – polski aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny, dyrektor naczelny Teatru Polskiego im. Arnolda Szyfmana w Warszawie.

Życiorys[edytuj]

W młodości należał do walterowców[2].

Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (1968), studiował na roku m.in. z Piotrem Fronczewskim.

W listopadzie 1968 Andrzej Seweryn został aresztowany za produkcję i kolportaż ulotek skierowanych przeciwko interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji. Został osadzony w tzw. więzieniu na Rakowieckiej w Warszawie. Zwolnienie uzyskał na mocy amnestii z lipca 1969. W drugiej połowie lat 70. prowadził zbiórkę pieniędzy na rzecz Komitetu Obrony Robotników, był inwigilowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa PRL[3].

15 sierpnia 1968 zadebiutował jako aktor teatralny. Od tegoż roku do 1980 był członkiem zespołu aktorskiego Teatru Ateneum w Warszawie[1]. W pierwszej połowie lat 70. wykładał na stołecznej PWST[4]. Grywał w Teatrze Telewizji, większą rolę filmową otrzymał w 1970, gdy zagrał w Albumie polskim Jana Rybkowskiego[1]. Wystąpił w wielu filmach Andrzeja Wajdy (Ziemia obiecana, Dyrygent, Pan Tadeusz, Zemsta), grał także m.in. u Agnieszki Holland, Stevena Spielberga, Jerzego Hoffmana i Jacka Bromskiego[1][5].

W 1980 wyjechał do Francji, gdzie pozostał w związku z wprowadzeniem w Polsce stanu wojennego[4]. Został aktorem teatrów francuskich i kinowych produkcji filmowych. Zaangażowany – jako trzeci cudzoziemiec w historii teatru francuskiego – do jednego z najbardziej prestiżowych teatrów na świecie Comédie-Française (1993). Był profesorem w École nationale supérieure des arts et techniques du théâtre w Lyonie oraz w Conservatoire national supérieur d'art dramatique (CNSAD) w Paryżu[6]. W 2006 zadebiutował jako reżyser filmowy swoim obrazem Kto nigdy nie żył... z Michałem Żebrowskim w roli głównej.

Na stałe do Polski powrócił w 2010, zamieszkując w Warszawie. 1 stycznia 2011 objął stanowisko dyrektora Teatru Polskiego[7].

Został także członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2010[8] oraz w 2015[9].

Życie prywatne[edytuj]

Był mężem Bogusławy Blajfer (1970–1973), następnie aktorki Krystyny Jandy (1974–1979), z którą ma córkę Marię Seweryn, również aktorkę. Jego trzecią żoną była Laurence Bourdil (1982–1987), z którą ma syna Yanna, a czwartą Mireille Maalouf, z którą ma syna Maximiliena[10]. Piątą żoną aktora w 2015 została Katarzyna Kubacka. Jego krewnym był Wojciech Seweryn[11].

Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia[edytuj]

Wybrana filmografia[edytuj]

Filmy fabularne[1][5]
Seriale telewizyjne[1]
Reżyser[1]

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Andrzej Seweryn w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2016-08-13].
  2. ↑ Seweryn: Należałem do walterowców, z czerwonymi chustami chodziliśmy po mieście. wnas.pl, 27 stycznia 2013. [dostęp 2015-03-21].
  3. ↑ Filip Gańczak, Filmowcy w matni bezpieki, Prószyński i S-ka, Warszawa 2011, s. 174–200.
  4. ↑ a b Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2015-03-21].
  5. ↑ a b Andrzej Seweryn w bazie Internet Movie Database (IMDb) (ang.). [dostęp 2015-03-21].
  6. ↑ Andrzej Seweryn: Biographie (fr.). comedie-francaise.fr. [dostęp 2015-03-21].
  7. ↑ Andrzej Sewerym. teatrpolski.waw.pl. [dostęp 2015-03-21].
  8. ↑ Komitet poparcia Bronisława Komorowskiego. onet.pl, 16 maja 2010. [dostęp 2015-03-21].
  9. ↑ Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała lista. dziennik.pl, 16 marca 2015. [dostęp 2015-03-21].
  10. ↑ „Życie na gorąco” nr 16 z 16 kwietnia 2015, s. 56–57.
  11. ↑ Edward Michocki: Życiorysy do nowych tablic katyńskich. mielec.pl, 12 kwietnia 2010. [dostęp 2015-03-21].
  12. ↑ M.P. z 1997 r. Nr 46, poz. 447 – pkt 2.
  13. ↑ M.P. z 2008 r. Nr 94, poz. 808 – pkt 4.
  14. ↑ Seweryn odmówił przyjęcia Nagrody Specjalnej im. Zbyszka Cybulskiego. wyborcza.pl, 2 listopada 2009. [dostęp 2015-03-21].
  15. ↑ Andrzej Seweryn nagrodzony na festiwalu filmowym w Locarno. onet.pl, 13 sierpnia 2016. [dostęp 2016-08-13].
  16. ↑ Złote Lwy dla „Ostatniej rodziny”. tvn24.pl, 24 wrześia 2016. [dostęp 2016-09-24].

Bibliografia[edytuj]

p • d • e
Laureaci Nagrody im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego
Kazimierz Dejmek (1957) • Krystyna Skuszanka (1958) • Jerzy Krasowski (1958) • Jacek Woszczerowicz (1959) • Erwin Axer (1960) • Edward Csató (1961) • Gustaw Holoubek (1961) • Wojciech Siemion (1962) • Tadeusz Łomnicki (1963) • Lidia Zamkow (1964) • Adam Hanuszkiewicz (1965) • Konrad Swinarski (1966) • Ludwik René (1968) • Jan Kosiński (1969) • Jerzy Jarocki (1970) • Marek Okopiński (1972) • Zbigniew Zapasiewicz (1973) • Andrzej Wajda (1974) • Wojciech Pszoniak (1975) • Kazimierz Dejmek (1976) • Tadeusz Kantor (1977) • Jerzy Grzegorzewski (1978) • Jerzy Trela (1978) • Zygmunt Hübner (1979) • Henryk Tomaszewski (1980) • Henryk Tomaszewski (1981) • Sławomir Mrożek (1990) • Kazimierz Kutz (2001) • Ewa Dałkowska (2002) • Elżbieta Kępińska (2002) • Joanna Żółkowska (2002) • Jerzy Grzegorzewski (2003) • Ignacy Gogolewski (2004) • Maja Komorowska (2005) • Zbigniew Zapasiewicz (2006) • Anna Augustynowicz (2007) • Jan Englert (2008) • Janusz Wiśniewski (2009) • Janusz Gajos (2010) • Agnieszka Glińska (2011) • Henryk Talar (2012) • Piotr Fronczewski (2013) • Andrzej Seweryn (2014) • Włodzimierz Staniewski (2015)
p • d • e
Laureaci Nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza
Laureaci zagraniczni
Alain van Crugten i Daniel Gerould (1983) • Reymonde Temkine (1984) • Denis Bablet (1985) • Henryk Bereska (1986) • Jaroslav Simonides (1987) • Bolesław Taborski (1988) • Roberto Bacci (1989) • Bonnie Marranca i Gautam Dasgupta (1990) • Michelle Kokosowski (1991) • Richard Demarco (1992) • Nils Åke Nilsson (1993) • Hanaa Abdel Fattah Metwaly (1994) • Yukio Kudō (1995) • Alois Woldan (1996) • Hendrik Lindepuu (1997) • Josep Maria de Sagarra Àngel (1998) • Andrzej Nils Uggla (1999) • Carla Pollastrelli (2000) • Andriej Bazilewski (2001) • Jacques Rosner (2002) • Dalibor Blažina (2003) • Giovanni Pampiglione (2004) • Nina Kirlay (2005) • Allen Kuharski (2006) • Biserka Rajčić (2007) • Ellen Stewart (2008) • Irena Lexová (2009) • Monique Stalens (2010) • Tuğrul Çetiner (2011) • Manfred Beilharz (2013) • Philip Arnoult (2014) • Darja Dominkuš (2015) • Richard Gough (2016)
Laureaci polscy
Jerzy Jarocki (1984) • Józef Szajna (1992) • Andrzej Seweryn (1996) • Krystyna Meissner (1997) • Krystian Lupa (2000) • Jerzy Radziwiłowicz (2000) • Tadeusz Bradecki (2001) • Krzysztof Warlikowski (2003) • Grzegorz Jarzyna (2005) • Mariusz Treliński (2006) • Ewa Wycichowska (2008) • Stefan Sutkowski (2013) • Andrzej Wirth (2014) • Janina Szarek (2015) • Andrzej Szczytko (2016)
Teatry
Teatralna Książka Roku
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Seweryn&oldid=46957282”