Phil Jackson

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Dr. Dunkenstein (dyskusja | edycje) o 15:38, 5 lut 2021. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Phil Jackson
Philip Douglas Jackson
Ilustracja
Phil Jackson
#18 (jako zawodnik Knicks), 17 (jako zawodnik Nets), 34 (w drużynie akademickiej)
silny skrzydłowy[1]
Pełne imię i nazwisko

Philip Douglas Jackson

Pseudonim

„Zen Master”, „The Lord of The Rings”[2], „Jax”[3][4] (jako trener); „Head'n'Shoulders”, „Action Jackson”[5][6], The Mop[7] (jako zawodnik); „Bones” (w szkole średniej)

Data i miejsce urodzenia

17 września 1945
Deer Lodge

Wzrost

203 cm

Masa ciała

100 kg

Kariera
Aktywność

1962-1980

Szkoła średnia

Williston High School,
Williston (Dakota Północna)

College

Uniwersytet Dakoty Północnej

Draft

1967, numer: 17
New York Knicks

  1. ↑ Mecze w lidze aktualne na 13 września 2019[1].
Multimedia w Wikimedia Commons

Phil Jackson, właściwie Philip Douglas Jackson (ur. 17 września 1945 w Deer Lodge) – amerykański trener koszykarski oraz koszykarz. Rekordzista w liczbie zdobytych tytułów mistrza NBA (jako trener lub zawodnik). W prowadzonych przez niego zespołach grali tacy zawodnicy jak: Michael Jordan, Kobe Bryant, Shaquille O’Neal, Scottie Pippen, Dennis Rodman czy Karl Malone.

Karierę zawodowego koszykarza rozpoczynał w New York Knicks, z którymi w 1970 i 1973 zdobył jedyne w historii drużyny tytuły mistrza NBA. Pod koniec lat 70 trafił do New Jersey Nets, gdzie zakończył karierę. W 1987 został asystentem, a w 1989 głównym trenerem Chicago Bulls, którzy w trakcie dziewięciu kolejnych sezonów zdobyli sześć tytułów mistrzowskich. Z Bulls odszedł w 1998, co zbiegło się z zakończeniem kariery przez Michaela Jordana. Po roku przerwy został trenerem Los Angeles Lakers. Drużyna ta pod jego wodzą zdobyła łącznie pięć tytułów mistrza NBA. Karierę trenerską zakończył w 2011. W latach 2014-2017 był prezydentem New York Knicks.

Jackson jest uznawany za najlepszego trenera w historii NBA. Zdobył łącznie 13 tytułów mistrzowskich – 11 jako trener (6 z Chicago Bulls, 5 z Los Angeles Lakers) i 2 jako zawodnik (z New York Knicks). Jest liderem wszech czasów w stosunku zwycięstw do rozegranych pod jego wodzą meczów (70,4 procent). W 1996 wybrano go do drużyny 50-lecia NBA jako jednego z dziesięciu najlepszych trenerów w historii. W 2007 został włączony do koszykarskiej galerii sław.

W trakcie kariery trenerskiej był znany ze stosowania tzw. ofensywy trójkątów oraz z wykorzystywania zen podczas treningów (stąd pseudonim „Zen Master”). Jest autorem wielu książek, m.in. Sacred Hoops: Spiritual Lessons of a Hardwood Warrior i The Last Season: A Team in Search of Its Soul, która znalazła się na liście bestsellerów The New York Times.

Młodość i szkoła średnia

W młodości grał w koszykówkę, futbol amerykański, baseball oraz rzucał dyskiem[8]. Uczęszczając do szkoły średniej w Williston w Dakocie Północnej był członkiem szkolnej drużyny koszykarskiej[9]. Nosił wówczas pseudonim „Bones”[10].

Ze szkolną drużyną dwukrotnie wygrywał mistrzostwo stanu[11]. W 1963, w decydującym o tytule meczu, zanotował 35 punktów, ustanawiając przy tym rekord turnieju w liczbie łącznie zdobytych punktów (96)[12]. Został wówczas zauważony przez Billa Fitcha – trenera drużyny koszykarskiej Uniwersytetu Dakoty Północnej, który starał się przekonać Jacksona, aby ten do nich dołączył[13].

Studia

Do drużyny prowadzonej przez Fitcha dołączył ostatecznie w 1963, lecz ówczesne przepisy NCAA nie zezwalały na grę w rozgrywkach akademickich studentom pierwszego roku[13]. W pierwszym sezonie gry Jacksona Fighitng Sioux zajęli trzecie miejsce w drugiej dywizji NCAA[14], a on sam zdobywał średnio 11,8 punktu oraz 11,6 zbiórki na mecz[1].

W rozgrywkach 1965/1966 Jackson osiągał średnio o 10 punktów i ponad jedną zbiórkę więcej na mecz (21,8 i 12,9)[1], lecz i tym razem jego drużynie nie udało się awansować do finału, kończąc ostatecznie sezon na 4 miejscu[14]. Jak i sezon wcześniej bowiem, Fighitng Sioux przegrali z drużyną koszykarską Uniwersytetu Południowego Illinois[15].

W ostatnim roku studiów i zarazem występów w barwach Fighitng Sioux Jackson zdobywał średnio 27,4 punktu i 14,4 zbiórki na mecz[1], jednak drużynie nie udało się choćby powtórzyć wyniku z poprzedniego sezonu[14].

W każdym z sezonów gry był wybierany do najlepszych składów rozgrywek, przy czym dwukrotnie (w 1966 i 1967) otrzymywał tytuł najbardziej wartościowego zawodnika Konferencji Południowo-Centralnej[16][17]. W barwach Fighitng Sioux Jackson zdobył łącznie 1708 punktów (piąte miejsce na liście wszech czasów drużyny) oraz 1109 zbiórek (trzecie )[17].

Kariera zawodnicza (1967-1980)

Jackson w 1968.

New York Knicks (1967-1978)

Początki, kontuzja i pierwsze mistrzostwo (1967-1970)

Jackson, który w trakcie studiów urósł o dwa cale[13] i po ich ukończeniu mierzył już 207 cm wzrostu[12][18], zgłosił się do draftu NBA 1967 roku, w którym to został wybrany z 17 numerem przez New York Knicks[19].

Przeprowadzka do Nowego Jorku przyniosła znaczne zmiany w życiu Jacksona[20]. Rozwiódł się z żoną, zaczął eksperymentować z marihuaną i LSD[15][21]. Po latach stwierdził jednak, że próbowanie narkotyków było ważnym momentem w jego życiu, gdyż wiedział już, czego miał się wystrzegać[22]. Wówczas też, inspirując się książką pt. Zen i sztuka oporządzania motocykla, starł się znaleźć drogę do perfekcji[20].

Już jako debiutant potrafił walczyć o swoje zdanie w szatni, nieraz ścierając się z zawodnikami o dużo dłuższym stażu gry, którzy nazywali go „Head'n'Shoulders”[23]. Z uwagi na małą liczbę rozgrywanych minut, w drużynie Knicks Jackson nie mógł być jednak strzelcem jak wcześniej, przez co zmuszony był skupiać się na obronie[20].

W pierwszym sezonie gry w NBA wystąpił w 74 meczach sezonu regularnego i 6 meczach fazy playoffs[24], przy czym w fazie zasadniczej zdobywał średnio 6,2 punktu i 4,2 zbiórki na mecz[1]. Statystyki te pozwoliły mu wówczas na znalezienie się razem z kolegą z zespołu – Waltem Frazierem – wnajlepszej piątce debiutantów sezonu[25].

W sezonie 1968/1969 Jackson wystąpił tylko w 47 meczach sezonu regularnego[26], zdobywając średnio 7,1 punktu oraz 5,2 asysty na mecz[1]. Doznał bowiem kontuzji kręgosłupa, która wyeliminowała go z gry w całym kolejnym sezonie[1]. W trakcie rekonwalescencji został nieoficjalnym asystentem ówczesnego trenera Knicks – Williama Holzmana, ucząc się prowadzenia zespołu[20]. Był to sezon, w którym Knicks wygrali pierwsze w historii drużyny mistrzostwo NBA[27].

Stopniowy rozwój i drugie mistrzostwo (1970-1973)

Po ponad sezonie przerwy Jackson wrócił do gry w barwach Knicks, zdobywając w całym sezonie średnio 4,7 punktu i 3,4 zbiórki na mecz. Wystąpił wówczas w 71 meczach sezonu regularnego i 5 fazy playoffs, podczas których trzykrotnie nie udało mu się zdobyć choćby punktu[28].

W następnych dwóch rozgrywkach Jackson zanotował progres statystyczny[1]. W sezonie 1971/1972 zdobywał 7,2 punktu i 4,1 zbiórki na mecz, a w kolejnym już 8,1 punktu oraz 4,3 zbiórki[1], będąc jednym z kluczowych rezerwowych Knicks, którzy po pokonaniu 4-1 Los Angeles Lakers po raz drugi wygrali mistrzostwo NBA[29]. Tym razem jednak Jackson zagrał w każdym z meczów finałowej serii, notując średnio 8,4 punktu i 5,6 zbiórki na mecz[30].

Szczyt kariery (1973-1975)

W sezonie 1973/1974 Jackson po raz jedyny w karierze wystąpił we wszystkich 82 meczach sezonu regularnego, zdobywając średnio 11,1 punktu i 5,8 zbiórki na mecz, spędzając na boisku średnio 25 z 48 możliwych minut[1]. Znajdował się wówczas także na 13 miejscu w statystyce najlepszych obrońców ligi (według liczby punktów zdobytych przez przeciwników na 100 posiadań piłki) oraz, z wynikiem 1,8 procent, na 15 wśród zawodników z najlepszym procentem zablokowanych rzutów[31]. W meczu z Cleveland Cavaliers rozgrywanym 1 grudnia 1973 roku zdobył zaś 30 punktów (przy 43 minutach na boisku)[32], co stanowi rekord jego kariery[1].

W fazie playoffs Jackson wystąpił w 12 meczach[33]. W półfinałach konferencji Knicks pokonali Capitol Bullets 4-3[34], jednak odpadli już w kolejnej rundzie, przegrywając z Boston Celtics 4-1[35]. W ostatnim meczu serii Jackson zdobył 27 punktów (najwięcej wśród zawodników Knicks)[36], czym ustanowił rekord swojej kariery w playoffs[1].

Rozgrywki 1974/1975 były dla niego statystycznie bardzo podobne do poprzednich[1]. Rozegrał bowiem 78 spotkań sezonu regularnego, dwukrotnie zdobywając powyżej 20 punktów[37]. Przebywał wówczas na boisku przeciętnie 29,3 minuty (najwięcej w karierze), notując średnio 10,8 punktu oraz 7,7 zbiórki na mecz[1]. Był także najczęściej faulującym zawodnikiem sezonu regularnego (razem z Bobem Dandridgem), z liczbą 330 fauli osobistych[38]. W fazie playoffs Knicks odpadli tym razem w pierwszej rundzie, po tym, jak przegrali z Houston Rockets 2-1[39]. Najlepsze pod względem statystycznym było dla Jacksona drugie, wygrane przez Knicks starcie, w którym zdobył 12 punktów i zanotował 10 zbiórek (najwięcej w drużynie)[40].

Ostatnie lata w Knicks (1975-1978)

W kolejnych latach rola Jacksona w Knicks stopniowo malała[1]. Choć w sezonie 1975/1976 rozegrał 80 meczów, to spędzał na boisku przeciętnie tylko 18,3 minuty na mecz, notując średnio 6 punktów oraz 4,3 zbiórki[1] (jedenastokrotnie zdobywał powyżej 10 punktów)[41]. Knicks zaś nie zakwalifikowali się do fazy playoffs, kończąc sezon na ostatnim, czwartym miejscu w Dywizji Atlantyckiej, z bilansem 38 wygranych i 44 porażek[42].

W sezonie 1976/1977 Jackson spędzał na boisku średnio już tylko 13,6 minuty na mecz (przy 76 rozegranych spotkaniach), zdobywając średnio 3,4 punktu oraz 3 zbiórki[1]. Tylko 6-krotnie zanotował więcej niż 10 punktów[43], a Knicks ponownie nie zakwalifikowali się do fazy playoffs (bilans 40-42)[44].

Ostatni sezon w Knicks był dla Jacksona pod względem statystycznym najgorszy w całej karierze[1]. Zagrał tylko w 63 meczach, notując średnio 2,4 punktu na mecz i 1,3 zbiórki[1], przebywając na boisku średnio 10,4 minuty[45]. Knicks awansowali jednak do playoffs[46]. W pierwszej rundzie pokonali oni Cleveland Cavaliers 2-0[47], lecz następnie ulegli w półfinałach konferencji Philadelphii 76ers 4-0[48]. Jackson zagrał zaś we wszystkich rozgrywanych przez nowojorczyków meczach[49].

New Jersey Nets (1978-1980)

8 czerwca 1978 Jackson został wymieniony wraz z wyborem w pierwszej rundzie draftu 1978 do New Jersey Nets w zamian za wybory pierwszej rundy draftów 1978 i 1979 roku[50]. Tym samym opuścił Knicks po jedenastu rozegranych sezonach[1].

W pierwszym sezonie w barwach Nets Jackson wystąpił w 59 spotkaniach, notując średnio 6,3 punktu oraz 3 zbiórki na mecz, spędzając przy tym na boisku przeciętnie 18,3 minuty[51]. Nets zakończyli zaś sezon na trzecim miejscu w Dywizji Atlantyckiej i awansowali do playoffs z bilansem 37-45[52]. Odpadli jednak już w pierwszej rundzie, po tym, jak przegrali 2-0 z Philadelphią 76ers[53]. Jackson zagrał w obu spotkaniach, rozgrywając łącznie 20 minut, notując 4 punkty i 3 zbiórki[54].

Sezon 1979/1980 był ostatnim i jednocześnie najkrótszym sezonem w karierze Jacksona[55]. Rozegrał on bowiem tylko 16 spotkań, w których zdobywał średnio 4,1 punktu i 1,5 zbiórki na mecz[1].

Kariera trenerska (1978-2011)

Styl pracy

Wielki wpływ na pracę trenerską Jacksona miała filozofia rodowitych mieszkańców Ameryki Północnej oraz filozofie wschodnie[18]. W ramach treningów stosował medytację[56] oraz praktyki związane z zen (stąd pseudonim „Zen Master”)[57]. Starał się inspirować graczy, zamiast nimi kierować[58]. Uważał, że każdy z zawodników stanowi ważny element całości, jakim jest zespół[58]. Bazował na psychologii, indywidualnym podejściu do graczy, starając się wydobyć z każdego z nich prawdziwą naturę pozbawioną lęków i nadmiernego ego[58]. W ten sposób przekonywał zawodników do poświęceń na rzecz sukcesów drużyny[58].

Uważał, że nie należy skupiać się na zwycięstwie, tylko na stworzeniu najlepszej możliwej sytuacji do zwycięstwa. Walkę o zwycięstwo nazywał „grą przegranych”[58].

Wyraz stylowi pracy Jacksona dawała stosowana przez niego taktyka ofensywy trójkątów, nazywana najbardziej dominującą w historii[59][60]. W okresie 20 lat prowadzone przez niego zespoły Chicago Bulls i Los Angeles Lakers grając w ten sposób zdobyły 11 tytułów mistrza NBA[59].

Początki (1978-1987)

Po zakończeniu kariery koszykarskiej, został asystentem trenera w New Jersey Nets[61], jego ostatnim zespole w karierze zawodniczej. Potem pracował w niższej lidze CBA i portorykańskiej BSN[62]. Obejmując w 1982 roku Albany Patroons, chciał stworzyć zespół idealny, w którym każdy koszykarz jest nie tylko tak samo istotny dla drużyny, ale ma nawet taką samą pensję. Dzielił drużynę na piątki, które grały po równo, i dopiero na ostatnie minuty wprowadzał na boisko graczy, którzy wcześniej spisywali się najlepiej[20]. Wówczas nauczył się jak radzić sobie z zawodnikami grającymi tylko dla wyników indywidualnych i przemieniać ich w graczy poświęcających się dla drużyny. Tych, którzy nie chcieli słuchać, wyrzucał z zespołu. Przykładem jest Michael Graham, który był jednym z lepszych zawodników Patroons, ale nie chciał przyjąć filozofii Jacksona[61][63]. Ostatecznie w sezonie 1983/1984 doprowadził zespół do mistrzostwa CBA, dzięki czemu zdobył tytuł trenera roku tejże ligi[64]. Następnie jednak zrezygnował z prowadzenia zespołu, ponieważ uważał, że zepsuł karierę Grahamowi[63]. Podczas pracy w Portoryko z zespołami Piratas de Quebradillas i Gallitos de Isabela nauczył się panować nad emocjami, gdyż nie raz dochodziło tam do bójek pomiędzy zawodnikami i kibicami[20].

Gdy skończył pracę w CBA, próbował zostać asystentem trenera w New York Knicks, ale jego były klub nie wyraził zainteresowania[65]. Wtedy zaczął rozważać zmianę branży na prawniczą[20]. Gdy zarejestrował się jako bezrobotny, zadzwonił do niego Jerry Krause z propozycją dołączenia do sztabu szkoleniowego Chicago Bulls[65].

Chicago Bulls (1987-1998)

Jackson podczas ostatniego sezonu w Bulls.

Początki (1987-1989)

Ostatecznie do Bulls trafił w 1987 roku, gdzie pełnił funkcję asystenta Douga Collinsa[66]. Spotkał wtedy Texa Wintera, od którego nauczył się taktyki ofensywnych trójkątów[67]. W zespole znajdowali się wówczas tacy zawodnicy, jak Michael Jordan czy Scottie Pippen[68], a mimo to Bulls przedwcześnie kończyli sezon. Winą obarczono głównego trenera, który ostatecznie stracił swoje stanowisko[69]. Po zwolnieniu Collinsa w 1989 roku, to właśnie Jackson przejął funkcję głównego trenera Bulls[70]. Od razu zaczął korzystać z systemu ofensywnych trójkątów.

Pierwsze trzy tytuły mistrzowskie (1989-1994)

Już w pierwszym sezonie prowadzony przez niego zespół dotarł do finału konferencji wschodniej[71], gdzie jednak przegrał po siedmiu meczach z późniejszymi mistrzami NBA Detroit Pistons[72]. W kolejnych trzech latach Bulls pod jego dowodzeniem byli już nie do pokonania i trzykrotnie wywalczyli mistrzowski tytuł[73][74].

Lata bez Jordana (1994-1995)

W następnych dwóch sezonach zespół, osłabiony brakiem najlepszego koszykarza w historii, Michaela Jordana[75], który zaczął grać w baseball[76], docierał tylko do drugiej rundy playoffs[77][78], ale mimo wszystko Jackson pozostawał na swoim stanowisku.

Trzy kolejne tytuły mistrzowskie (1995-1998)

W sezonie 1995-1996 Jordan postanowił skończyć z baseballem i znów wrócił na parkiet[79]. Od jego powrotu szanse Bulls na kolejne mistrzostwa odżyły[80]. Okazali się fenomenem ligi, a Jackson po raz pierwszy i jedyny w karierze zdobył nagrodę dla trenera roku[81][82]. Dotarli do finału, gdzie pokonali, prowadzonych przez Gary Paytona i Shawna Kempa, Seattle SuperSonics[83]. W tym też roku wybrano go do NBA’s 50th Anniversary All-Time Team, jako jednego z dziesięciu najlepszych trenerów w historii[84]. W dwóch kolejnych sezonach Bulls grali w finale z Utah Jazz[85], oba wygrali i tym samym po raz drugi zdobyli trzy tytuły mistrzowskie z rzędu[86][87].

Mimo sukcesów zespołu iskrzyło na linii pomiędzy Jacksonem a generalnym managerem Bulls Jerrym Krause[88]. Niektórzy wierzyli, że Krause był zazdrosny o to, że media Jacksonowi przypisywały całkowity sukces drużyny z Chicago[15]. Po negocjacjach przedłużono jednak kontrakt z Jacksonem tylko na sezon 1997-1998[88]. Na konferencji prasowej Krause ogłosił przedłużenie kontraktu, ale również poinformował, że po jego zakończeniu Jackson rozstanie się z drużyną, nawet jeśli Bulls zdobędą tytuł[88]. Po sezonie karierę zakończył Michael Jordan, a solidaryzujący się z Jacksonem kolejni zawodnicy tacy, jak Scottie Pippen czy Dennis Rodman, na własne życzenie opuścili Chicago[89].

Los Angeles Lakers (1999-2011)

Trzy tytuły mistrzowskie i przegrane finały (1999-2005)

Po roku przerwy od trenowania, Jackson podpisał pięcioletnią umowę z Los Angeles Lakers opiewającą na sumę 30 milionów dolarów[90]. Na wyniki nie trzeba było długo czekać, bowiem już w pierwszym sezonie dotarli do finałów NBA[91], gdzie ostatecznie pokonali Indianę Pacers[92]. Po tym zwycięstwie Lakers wrócili na mistrzowski tron po jedenastu latach przerwy[93].

Rok później Lakers, z Jacksonem jako trenerem, również dotarli do finałów NBA, nie przegrywając wcześniej w playoffs ani jednego meczu[94]. Pierwsza porażka przyszła w finale z Philadelphią 76ers[95], ale wygrali kolejne cztery spotkania i po raz drugi z rzędu zdobyli mistrzowski tytuł[96], mając w rozgrywkach posezonowych bilans 15-1[97]. W playoffs 2002 Sacramento Kings postawili drużynie Jacksona duży opór, lecz ci mimo wszystko wygrali serię po siedmiu meczach[98]. W finale NBA Lakers zagrali z New Jersey Nets, których pokonali w czterech meczach i po raz trzeci z rzędu zdobyli mistrzowskie pierścienie[99]. Był to trzeci przypadek w karierze Jacksona, gdy prowadzony przez niego zespół trzykrotnie na przestrzeni trzech lat zdobywał mistrzostwo NBA[100].

W zespole coraz częściej dochodziło do spięć pomiędzy Kobem Bryantem i Shaquille O’Nealem[101][102]. W końcu atmosfera udzieliła się też Jacksonowi, który nie mógł znaleźć z Bryantem wspólnego języka[103], gdyż ten krytykował jego taktykę ofensywnych trójkątów[104]. Zła atmosfera w drużynie spowodowała porażkę Lakers w półfinale konferencji zachodniej 2003 z San Antonio Spurs[105].

Po sezonie do składu Lakers dołączyli weterani, Gary Payton i Karl Malone[106][107], przez co zespół z Los Angeles stał się kandydatem do mistrzostwa[108][109]. Przez cały sezon towarzyszyły im jednak co chwile nowe scysje. Wszystko zaczęło się, gdy Kobe Bryant został oskarżony o molestowanie seksualne i został postawiony przed sądem, przez co musiał co jakiś czas latać do Kolorado[110]. Trwające przez cały sezon publiczne złośliwe docinki pomiędzy Bryantem i Shaquille O’Nealem pogarszały tylko sytuacje w zespole[102]. Mimo tylu przeszkód Jacksonowi udało się wyciągnąć z zespołu resztkę sił i zakończyć sezon zasadniczy z 56 zwycięstwami na koncie[111]. Przegrali jednak w finale NBA z Detroit Pistons[112]. Niedługo po zakończeniu finałów Jackson ustąpił ze stanowiska[113][114].

Podczas jednorocznej przerwy od NBA, jesienią 2004 roku wydał książkę The Last Season: A Team in Search of Its Soul, w której szczegółowo opisał zdarzenia z sezonu 2003-2004[115]. Najwięcej krytyki spadło na Bryanta, którego Jackson nazwał „niemożliwym do wytrenowania”[116][117].

Lata bez wygranych tytułów mistrzowskich (2005-2008)

Jackson jako trener Lakers w 2010.

Jackson wrócił do Lakers w sezonie 2005-2006[118]. Pogodził się z Bryantem i, podpisując 3 letnią umowę opiewającą się na kwotę 30 milionów dolarów, stał się najlepiej zarabiającym trenerem w NBA[119]. Miał przed sobą duże wyzwanie, bowiem raptem rok wcześniej Lakers po raz pierwszy od ośmiu lat nie awansowali do playoffs[120]. W sezonie zasadniczym udało im się wygrać 45 spotkań, co było 11 procentowym progresem w porównaniu z poprzednim sezonem[121]. W rozgrywkach posezonowych Lakers sobie nie poradzili i już w pierwszej rundzie odpadli po siedmiu meczach z Phoenix Suns[122]. Dla Jacksona była to pierwsza porażka w pierwszej rundzie w całej karierze[123].

7 stycznia 2007 roku Jackson wygrał swój dziewięćsetny mecz w sezonie regularnym, osiągając to przy najmniejszej liczbie rozegranych spotkań w historii[124][125]. W sezonie 2006-2007 Lakers spisywali się jeszcze gorzej niż przed rokiem i zakończyli sezon z bilansem 42-40[126], co było najgorszym osiągnięciem w karierze Jacksona[127]. W playoffs znów przegrali w pierwszej rundzie z Phoenix Suns[128], lecz mimo to przedłużono z Jacksonem kontrakt na kolejne dwa lata[129].

Odkąd 2 lutego 2008 Lakers sprowadzili z Memphis Grizzlies Pau Gasola[130], wygrali w sezonie zasadniczym 2007-2008 27 spotkań, przegrywając 10[131]. Już w tym samym sezonie Lakers po czteroletniej przerwie awansowali do finałów NBA[132], gdzie grali z Boston Celtics[133], którzy ostatecznie zdobyli tytuł mistrza NBA[134]. Tym samym zapobiegli wyprzedzeniu przez Jacksona ich legendarnego trenera Reda Auerbacha, w liczbie zdobytych mistrzowskich pierścieni, jako trener[135].

Kolejne mistrzostwa i końcówka kariery (2008-2010)

25 grudnia 2008 roku Jackson stał się najszybszym zwycięzcą 1000 meczów w NBA[136], a prowadzeni przez niego Lakers po raz drugi z rzędu dostali się do finałów NBA[137]. Pokonali w nich 4-1 Orlando Magic[138], dając tym samym Jacksonowi 10 tytuł mistrzowski w karierze[139]. Po sezonie 2008-2009 Jackson z powodu problemów zdrowotnych planował przejść na emeryturę[140], jednak ostatecznie powrócił do trenowania Lakers w następnym roku[141], zarabiając rekordowe 12 milionów dolarów za sezon[142]. 3 lutego 2010, wyprzedzając Pata Rileya, stał się najbardziej zwycięskim trenerem w historii Lakers[143]. W tym też sezonie po raz kolejny zespół z Los Angeles dostał się do finałów NBA[144], gdzie znów czekali na nich Boston Celtics[145]. Tym razem jednak pokonali Celtics po siedmiu meczach[146]. Dla Jacksona był to 11 tytuł mistrzowski w karierze[147].

Po zdobyciu mistrzostwa w 2010 roku, Jackson znów rozważał przejście na emeryturę[148]. 1 lipca 2010 roku ogłosił, że jednak powróci na stanowisko trenera Lakers w kolejnym sezonie[149]. W sierpniu podpisał roczny kontrakt[150], oświadczając, że jest to jego ostatni sezon w karierze[150]. Prowadzeni przez niego Lakers zajęli w sezonie zasadniczym drugie miejsce w konferencji zachodniej[151], będąc jednymi z faworytów do mistrzowskiego tytułu[152]. W drugiej rundzie playoffs przegrali jednak 4-0 z późniejszymi mistrzami NBA Dallas Mavericks[153], co było pierwszą porażką w czterech meczach w jego karierze[154]. Po sezonie Jackson, tak jak zapowiadał, nie przedłużył kontraktu i zakończył karierę trenerską[155]

Uznanie i sukcesy

Jackson jest uznawany za najlepszego trenera w historii NBA[13][156][157][158]. W trakcie kariery zdobył łącznie 13 tytułów mistrzowskich, 11 jako trener (6 z Chicago Bulls, 5 z Los Angeles Lakers) i 2 jako zawodnik z New York Knicks[159]. Jest najlepszym trenerem wszech czasów w stosunku zwycięstw do rozegranych meczów, z wynikiem 70,4 procent[160], a także rekordzistą w liczbie zdobytych tytułów mistrza NBA (jako trener lub zawodnik)[161].

W 1981 został włączony do sportowej galerii sław swojej alma mater – Uniwersytetu Dakoty Północnej[17], a w 2007 do Koszykarskiej Galerii Sław im. Naismitha[18].

Latem 2008 roku otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Dakoty Północnej[162].

Kariera działacza (2014-2017)

Przez wiele miesięcy New York Knicks prowadzili z Jacksonem negocjacje na temat jego dołączenia do organizacji[163]. Zakończyły się one 18 marca 2014 roku, kiedy to na konferencji prasowej został oficjalnie przedstawiony jako prezydent klubu[164]. Funkcję tę miał, zgodnie z kontraktem, sprawować przez pięć lat[165], jednak zwolniono go już w 2017 roku, po konflikcie z ówczesną główną gwiazdą drużyny – Carmelo Anthonym[166].

Życie prywatne

Jest synem pastora – Charlesa oraz kaznodziejki – Elisabeth Funk Jackson[167][168]. Początkowo wraz z rodzicami był członkiem wspólnoty Zgromadzenia Bożego[15]. Gdy po drafcie przeprowadził się do Nowego Jorku, zmienił swoje podejście do życia i zetknął się z buddyzmem zen[20]. Rozstał się wówczas z żoną June Jackson, z którą miał czworo dzieci[15]. Oprócz gry w koszykówkę uprawiał także futbol amerykański i baseball oraz startował w zawodach lekkoatletycznych. Pomysłem Phila Jacksona na motywowanie graczy było wykorzystywanie filmów – przed prestiżowym starciem w playoffach z Sacramento Kings odtwarzał zawodnikom fragmenty kontrowersyjnego filmu Więzień nienawiści[169]. W 2008 roku otrzymał doktorat honoris causa na Uniwersytecie Dakoty Północnej[167]. Jest związany z Jeanie Buss, córką właściciela Los Angeles Lakers Jerry’ego Bussa, z którą ma córkę Elizabeth[170]. Ma siedmioro wnuków[170]. Mieszka w dzielnicy Playa del Rey w Los Angeles[171].

Publikacje

Sacred Hoops: Spiritual Lessons of a Hardwood Warrior

Książkę tę napisał po zdobyciu wraz z zespołem Chicago Bulls tytułów mistrza NBA w latach 1991–1993. Jej współautorem jest Hugh Delehanty[172]. Opowiada o tym jak zmotywować zawodników do kolektywnego myślenia i porzucenia indywidualnych ambicji na rzecz zespołu, czyniąc z niego koszykarską drużynę mistrzów[173].

Pozostałe książki

  • Take It All! (1970, współautor George Kalinsky)
  • Maverick (1975, współautor Charley Rosen)
  • More Than a Game (2001, współautor Charley Rosen)
  • The Last Season: A Team in Search of Its Soul (2004, współautor Michael Arkush)
  • The Los Angeles Lakers: 50 Amazing Years in the City of Angels (2009, słowo wstępne)
  • Journey to the Ring: Behind the Scenes with the 2010 NBA Champion Lakers (2010)
  • 11 pierścieni (Eleven Rings. The Soul of Success 2013, współautor Hugh Delehanty; wyd. pol. SQN 2014)

Statystyki

Stan na 11 lipca 2012 roku

Statystyki zawodnicze

Źródło[1].

Legenda
   M Mecze   S5  Pierwsza piątka  MPG  Minuty na mecz
 FG%  Celność rzutów z pola  3P%  Celność rzutów „za 3”  FT%  Celność rzutów wolnych
 RPG  Zbiórki na mecz  APG  Asysty na mecz  SPG  Przechwyty na mecz
 BPG  Bloki na mecz  PPG  Punkty na mecz
Sezon Drużyna M S5 MPG FG% 3P% FT% RPG APG SPG BPG PPG
1967/1968 New York Knicks 75 nie liczono 14,6 40,0% – 58,9% 4,5 0,7 nie liczono nie liczono 6,2
1968/1969 New York Knicks 47 nie liczono 19,7 42,9% – 67,2% 5,2 0,9 nie liczono nie liczono 7,1
1970/1971 New York Knicks 71 nie liczono 10,9 44,9% – 71,4% 3,4 0,4 nie liczono nie liczono 4,7
1971/1972 New York Knicks 80 nie liczono 15,9 44,0% – 73,2% 4,1 0,9 nie liczono nie liczono 7,1
1972/1973 New York Knicks 80 nie liczono 17,4 44,3% – 79,0% 4,3 1,2 nie liczono nie liczono 8,1
1973/1974 New York Knicks 82 nie liczono 25,0 47,7% – 77,6% 5,8 1,6 0,5 0,8 11,1
1974/1975 New York Knicks 78 nie liczono 29,3 45,5% – 76,3% 7,7 1,7 1,1 0,7 10,8
1975/1976 New York Knicks 80 nie liczono 18,3 47,8% – 73,3% 4,3 1,3 0,5 0,3 6,0
1976/1977 New York Knicks 76 nie liczono 13,6 44,0% – 76,8% 3,0 1,1 0,4 0,2 3,4
1977/1978 New York Knicks 63 nie liczono 10,4 47,8% – 76,8% 1,7 0,7 0,5 0,2 2,4
1978/1979 New Jersey Nets 59 nie liczono 18,1 47,5% – 81,9% 3,0 1,4 0,8 0,4 6,3
1979/1980 New Jersey Nets 16 nie liczono 12,1 63,0% 0,0% 70,0% 1,5 0,8 0,3 0,3 4,1
Kariera 807 17,6 45,3% 0,0% 73,6% 4,3 1,1 0,6 0,4 6,7

Statystyki trenerskie

Źródło[174].

Legenda
Sezon regularny M Mecze Z Zwycięstwa P Porażki Z–P % Procent zwycięstw do porażek
Playoffs MP Mecze w PO ZP Zwycięstwa w PO PP Porażki w PO PZ–P % Procent zwycięstw do porażek w PO
Zespół Sezon M Z P Z-P% Miejsce MP ZP PP PZ-P% Wynik
Bulls 1989/90 82 55 27 67,1 2 w dywizji Centralnej 16 10 6 62,5 Porażka w finale konferencji
Bulls 1990/91 82 61 21 74,4 1 w dywizji Centralnej 17 15 2 88,2 Mistrzostwo NBA
Bulls 1991/92 82 67 15 81,7 1 w dywizji Centralnej 22 15 7 68,2 Mistrzostwo NBA
Bulls 1992/93 82 57 25 69,5 1 w dywizji Centralnej 19 15 4 78,9 Mistrzostwo NBA
Bulls 1993/94 82 55 27 67,1 2 w dywizji Centralnej 10 6 4 60,0 Porażka w półfinale konferencji
Bulls 1994/95 82 47 35 57,3 3 w dywizji Centralnej 10 5 5 50,0 Porażka w półfinale konferencji
Bulls 1995/96 82 72 10 87,8 1 w dywizji Centralnej 18 15 3 83,3 Mistrzostwo NBA
Bulls 1996/97 82 69 13 84,1 1 w dywizji Centralnej 19 15 4 78,9 Mistrzostwo NBA
Bulls 1997/98 82 62 20 75,6 1 w dywizji Centralnej 21 15 6 71,4 Mistrzostwo NBA
Lakers 1999/00 82 67 15 81,7 1 w dywizji Pacyfiku 23 15 8 65,2 Mistrzostwo NBA
Lakers 2000/01 82 56 26 68,3 1 w dywizji Pacyfiku 16 15 1 93,8 Mistrzostwo NBA
Lakers 2001/02 82 58 24 70,7 2 w dywizji Pacyfiku 19 15 4 78,9 Mistrzostwo NBA
Lakers 2002/03 82 50 32 61,0 2 w dywizji Pacyfiku 12 6 6 50,0 Porażka w półfinale konferencji
Lakers 2003/04 82 56 26 68,3 1 w dywizji Pacyfiku 22 13 9 59,1 Porażka w finale NBA
Lakers 2005/06 82 45 37 54,9 3 w dywizji Pacyfiku 7 3 4 42,9 Porażka w pierwszej rundzie
Lakers 2006/07 82 42 40 51,2 2 w dywizji Pacyfiku 5 1 4 20,0 Porażka w pierwszej rundzie
Lakers 2007/08 82 57 25 69,5 1 w dywizji Pacyfiku 21 14 7 66,7 Porażka w finale NBA
Lakers 2008/09 82 65 17 79,3 1 w dywizji Pacyfiku 23 16 7 69,6 Mistrzostwo NBA
Lakers 2009/10 82 57 25 69,5 1 w dywizji Pacyfiku 23 16 7 69,6 Mistrzostwo NBA
Lakers 2010/11 82 57 25 69,5 1 w dywizji Pacyfiku 10 4 6 40,0 Porażka w półfinale konferencji
Kariera 1640 1155 485 70,4 333 229 104 68,8

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w Phil Jackson Stats [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-08-17] (ang.).
  2. ↑ Howard Beck, Phil Jackson, NBA's Lord of the Rings, Faces Ultimate Test: Saving the Knicks [online], Bleacher Report [dostęp 2019-08-17] (ang.).
  3. ↑ Matt Appel, Twitter Reacts to Rumors of the Knicks and Phil Jackson Meeting [online], Bleacher Report [dostęp 2019-08-17] (ang.).
  4. ↑ Jax is back [online], web.archive.org, 17 sierpnia 2019 [dostęp 2021-02-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-08-17].
  5. ↑ Phil Jackson [online], New York Knicks [dostęp 2019-08-17] (ang.).
  6. ↑ Howard Beck, Phil Jackson’s Farewell Tour Reaches Madison Square Garden, „The New York Times”, 10 lutego 2011, ISSN 0362-4331 [dostęp 2019-08-17] (ang.).
  7. ↑ NBA.com Phil Jackson [online], archive.nba.com [dostęp 2019-08-17].
  8. ↑ Jakub Jelonek, Phil Jackson – wizjoner, który zmienił świat koszykówki, „Magazyn Trenera”, 38, czerwiec 2015, ISSN 2082-2030.
  9. ↑ Phil Jackson [online], North Dakota Office of the Governor [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  10. ↑ My dinner with Phil — a revealing conversation with Lakers Coach Phil Jackson [online], Los Angeles Times, 12 marca 2011 [dostęp 2019-08-17] (ang.).
  11. ↑ John. Grasso, Historical dictionary of basketball, Lanham, Md.: Scarecrow Press, 2011, ISBN 978-0-8108-7506-7, OCLC 694791373 [dostęp 2019-09-13].
  12. ↑ a b Phil Jackson: Zen Master timeline [online], ESPN.com, 7 września 2007 [dostęp 2019-09-09] (ang.).
  13. ↑ a b c d Phil Jackson [online], undalumni.org [dostęp 2019-09-13].
  14. ↑ a b c Division II men’s basketball Championship Year-by-Year Results [online] [dostęp 2019-09-13].
  15. ↑ a b c d e David. Halberstam, Playing for keeps : Michael Jordan and the world he made, wyd. 1st ed, New York: Random House, 1999, ISBN 0-679-41562-9, OCLC 40305631 [dostęp 2019-09-13].
  16. ↑ Tom Miller, Former UND teammates recall Phil Jackson as a two-sport star [online], Duluth News Tribune [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  17. ↑ a b c Former UND great Phil Jackson elected to Basketball Hall of Fame [online], University of North Dakota Athletics [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  18. ↑ a b c The Naismith Memorial Basketball Hall of Fame :: Phil Jackson [online], www.hoophall.com [dostęp 2019-08-16] (ang.).
  19. ↑ 1967 NBA Draft [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  20. ↑ a b c d e f g h Phil Jackson kończy karierę. Jak stał się ikoną NBA [online], Sport.pl [dostęp 2019-09-13] (pol.).
  21. ↑ Charles, Rosen, Maverick : more than a game, wyd. 1st ed, New York: Playboy Press, 1975, ISBN 0-87223-439-8, OCLC 1818177 [dostęp 2019-09-13].
  22. ↑ NBA legend: ‘I had to try LSD’ [online], www.heraldsun.com.au, 13 października 2014 [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  23. ↑ Richmond, Peter, 1953-, Phil Jackson : lord of the rings, New York, ISBN 978-0-399-15870-4, OCLC 859168779 [dostęp 2019-09-13].
  24. ↑ Phil Jackson 1967-68 Game Log [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  25. ↑ 1967-68 NBA Season Summary [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  26. ↑ Phil Jackson 1968-69 Game Log [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  27. ↑ New York Knicks Franchise Index [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  28. ↑ Phil Jackson 1970-71 Game Log [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  29. ↑ 1972-73 New York Knicks Roster and Stats [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  30. ↑ 1973 NBA Finals - New York Knicks vs. Los Angeles Lakers [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  31. ↑ 1973-74 NBA Leaders [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  32. ↑ Cleveland Cavaliers at New York Knicks Box Score, December 1, 1973 [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  33. ↑ Phil Jackson 1973-74 Game Log [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  34. ↑ 1974 NBA Eastern Conference Semifinals - Capital Bullets vs. New York Knicks [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  35. ↑ 1974 NBA Eastern Conference Finals - New York Knicks vs. Boston Celtics [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  36. ↑ New York Knicks at Boston Celtics Box Score, April 24, 1974 [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  37. ↑ Phil Jackson 1974-75 Game Log [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  38. ↑ 1974-75 NBA Leaders [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  39. ↑ 1975 NBA Eastern Conference First Round - New York Knicks vs. Houston Rockets [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  40. ↑ Houston Rockets at New York Knicks Box Score, April 10, 1975 [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  41. ↑ Phil Jackson 1975-76 Game Log [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  42. ↑ 1975-76 NBA Standings [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  43. ↑ Phil Jackson 1976-77 Game Log [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  44. ↑ 1976-77 NBA Season Summary [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  45. ↑ 1977-78 New York Knicks Roster and Stats [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  46. ↑ 1978 NBA Playoffs Summary [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  47. ↑ 1978 NBA Eastern Conference First Round - New York Knicks vs. Cleveland Cavaliers [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  48. ↑ 1978 NBA Eastern Conference Semifinals - New York Knicks vs. Philadelphia 76ers [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  49. ↑ Phil Jackson 1977-78 Game Log [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  50. ↑ 1977-78 New York Knicks Transactions [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  51. ↑ 1978-79 New Jersey Nets Roster and Stats [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  52. ↑ 1978-79 NBA Season Summary [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  53. ↑ 1979 NBA Eastern Conference First Round - New Jersey Nets vs. Philadelphia 76ers [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  54. ↑ Phil Jackson 1978-79 Game Log [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  55. ↑ Phil Jackson [online], NBA Stats [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  56. ↑ Pat Mixon, Los Angeles Lakers' Phil Jackson: The Real Secret Behind The Zen [online], Bleacher Report [dostęp 2019-09-13] (ang.).
  57. ↑ Władcy pierścieni z Miasta Aniołów [online], TVN24.pl [dostęp 2019-09-13].
  58. ↑ a b c d e Sunil Sharma, Phil Jackson the Zen Master who conquered basketball [online], Medium, 18 czerwca 2019 [dostęp 2019-08-16] (ang.).
  59. ↑ a b Chuck Klosterman, What Ever Happened to the Triangle Offense? [online], Grantland, 18 stycznia 2012 [dostęp 2019-08-16] (ang.).
  60. ↑ NBA: Is The Triangle An Outdated Offensive Scheme? [online], Hoops Habit, 18 października 2016 [dostęp 2019-08-16] (ang.).
  61. ↑ a b DeAntae Prince: To the surprise of some, Phil Jackson became a basketball lifer. Los Angeles Times, 2010-10-18. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  62. ↑ Ira Berkow: SPORTS OF THE TIMES; Phil Jackson Deserves A Shot. New York Times, 1989-06-03. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  63. ↑ a b Mike Dyer: Patroons Started Pulling Together After Graham's Departure:Moore. Schenectady Gazette, 1987-01-29. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  64. ↑ Joshua Sexton: Phil Jackson vs. Pat Riley: Comparing Their Careers as Coach of the Lakers. [w:] 16. How Did Phil Jackson Become Coach of the Los Angeles Lakers? [on-line]. Bleacher Report, Inc, 2011-08-12. s. 3. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  65. ↑ a b Marc Stein: Jackson: No desire to return to Bulls. ESPN, 2010-05-27. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  66. ↑ Easy to Explain Jordan, Difficult to Guard Him. Los Angeles Times, 1988-05-09. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  67. ↑ Phil Jackson. New York Times. [dostęp 2012-05-06]. (ang.).
  68. ↑ 1988-1989 Chicago Bulls Roster and Statistics. Bleacher Report, Inc. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  69. ↑ Despite Bulls' Success, They Fire Doug Collins, Los Angeles Times, 7 lipca 1989 [dostęp 2020-03-24] (ang.).
  70. ↑ Bulls Elevate Phil Jackson to Head Coach. New York Times, 1989-07-11. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  71. ↑ 1989 NBA Eastern Conference Finals - Chicago Bulls vs. Detroit Pistons [online], Basketball-Reference.com [dostęp 2020-03-24] (ang.).
  72. ↑ Sam Smith: Pistons Shut Off Jordan And Bulls. Chicago Tribune, 1989-06-01. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  73. ↑ After three violent championship 'celebrations' in 1993, - 07.05.93 - SI Vault [online], web.archive.org, 17 stycznia 2010 [dostęp 2020-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2010-01-17].
  74. ↑ Michael Jordan takes Chicago Bulls to third NBA championship – Cover Story. CBS Interactive, 1993-07-12. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  75. ↑ Michael Jordan. NBA. [dostęp 2012-07-20]. (ang.).
  76. ↑ Dan Shaughnessy: Michael Jordan The Baseball Player. Orlando Sentinel, 1994-02-12. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  77. ↑ 1993-1994 Chicago Bulls Schedule and Results. Sports Reference LLC. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  78. ↑ 1994-1995 Chicago Bulls Schedule and Results. Sports Reference LLC. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  79. ↑ Michael Jordan's return to the NBA was greeted like the - 03.27.95 - SI Vault [online], web.archive.org, 21 lutego 2013 [dostęp 2020-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2013-02-21].
  80. ↑ Thumbs Up for Jordan. NBA Media Ventures, LLC. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  81. ↑ The Sports Illustrated Vault - SI.com [online], web.archive.org, 3 lipca 2014 [dostęp 2020-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2014-07-03].
  82. ↑ Phil Jackson holds up the Red Auerbach Trophy. Chicago Tribune, 1996-05-04. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  83. ↑ Dobie Holland: Chicago rocks with joy as Bulls celebrate championship. CBS Interactive, 1996-07-08. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  84. ↑ Top 10 Coaches in NBA History. nba.com. [dostęp 2012-05-06]. (ang.).
  85. ↑ Jordan, Pippen and Kerr lead Chicago Bulls to fifth NBA Championship. CBS Interacitve, 1997-06-30. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  86. ↑ Rick Weinberg: 24: Jordan's jumper secures 6th NBA title. ESPN, 1998-06-14. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  87. ↑ Michael Jordan leads the Chicago Bulls to win 6th NBA championship title. CBS Interactive, 1998-06-28. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  88. ↑ a b c Flashback #33: Bulls Offseason Drama: Will They Return? (1997). CBS. [dostęp 2012-06-23]. (ang.).
  89. ↑ Phil Jackson. NBA.com. [dostęp 2012-05-06]. (ang.).
  90. ↑ Ken Gurnick, PRO BASKETBALL; Jackson Accepts a Big Offer, Citing the Lakers' Talent, „The New York Times”, 17 czerwca 1999, ISSN 0362-4331 [dostęp 2020-03-24] (ang.).
  91. ↑ NBA Finals: Pacers vs. Lakers [online], web.archive.org, 24 lipca 2013 [dostęp 2020-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2013-07-24].
  92. ↑ Lakers vs. Pacers Head-to-Head in the NBA Playoffs. Lakersuniverse.com. [dostęp 2012-06-24]. (ang.).
  93. ↑ 1999-2000 Los Angeles Lakers. NBA Media Ventures, LLC. [dostęp 2012-06-24]. (ang.).
  94. ↑ 2000-01 Los Angeles Lakers Schedule and Results. Sports Reference LLC. [dostęp 2012-07-09]. (ang.).
  95. ↑ Philadelphia 76ers at Los Angeles Lakers Box Score, June 6, 2001. Sports Reference LLC. [dostęp 2012-07-09]. (ang.).
  96. ↑ CNNSI.com - 2001 NBA Playoffs - Lakers celebrate another title with downtown parade - Monday June 18, 2001 06:08 PM [online], web.archive.org, 8 maja 2008 [dostęp 2020-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2008-05-08].
  97. ↑ CNNSI.com - 2001 NBA Playoffs - Lakers grab title, make history with Game 5 win - Saturday June 16, 2001 10:24 AM [online], web.archive.org, 26 października 2012 [dostęp 2020-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-26].
  98. ↑ David DuPree: L.A. survives OT in Game 7 to keep Kings off throne. USA Today, 2002-06-03. [dostęp 2012-07-09]. (ang.).
  99. ↑ David DuPree: Lakers sweep up Nets, complete three-peat. USA Today, 2002-06-13. [dostęp 2012-07-09]. (ang.).
  100. ↑ David DuPree: Phil Jackson: Zen and now. USA Today, 2002-06-06. [dostęp 2012-07-09]. (ang.).
  101. ↑ It's Kobe Beef Slams Shaq As Feud Grows - New York Daily News [online], web.archive.org, 13 sierpnia 2012 [dostęp 2020-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-13].
  102. ↑ a b Marc Stein: Shaq calls Lakers 'my team'. ESPN, 2003-10-26. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  103. ↑ John Nadel: Shaq Wants Trade as Lakers Argue. ABC News Network, 2003-01-13. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  104. ↑ Charley Rosen: Like father, like Kobe. ESPN. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  105. ↑ SI.com - 2003 NBA Playoffs - Spurs cruise in Game 6, end Lakers' reign - Friday May 16, 2003 12:30 AM [online], web.archive.org, 15 lipca 2013 [dostęp 2020-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2013-07-15].
  106. ↑ Lakers Sign Free Agents Gary Payton and Karl Malone. NBA, 2003-07-16. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  107. ↑ SI.com - Pro Basketball - Lakers ink Payton and Malone at stroke of midnight - Wednesday July 16, 2003 10:20 PM [online], web.archive.org, 18 czerwca 2004 [dostęp 2020-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2004-06-18].
  108. ↑ Mike Wise: PRO BASKETBALL; With Bryant Absent, Lakers Begin Practicing. New York Times, 2003-10-04. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  109. ↑ Peter May: Lakers are a lock -- for turmoil. Boston Globe, 2003-10-28. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  110. ↑ Kobe Bryant charged with sexual assault - CNN [online], web.archive.org, 1 listopada 2012 [dostęp 2020-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-01].
  111. ↑ 2003-04 Los Angeles Lakers Roster and Statistics. Sports Reference LLC. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  112. ↑ Pistons Send Lakers Packing, Win Third NBA Title. NBA, 2004-06-15. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  113. ↑ Coach could move to another Lakers job. ESPN, 2004-06-21. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  114. ↑ Jackson Will Not Return as Coach of Lakers. NBA, 2004-06-18. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  115. ↑ The Last Season: A Team in Search of Its Soul. Google Books. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  116. ↑ Michael Wilbon: Bryant Gets Dunked On By Jackson. Washington Post, 2004-10-10. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  117. ↑ David DuPree: Jackson in book: Kobe never wanted to be a sidekick. USA Today, 2004-10-27. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  118. ↑ Phil Jackson znów w Lakers. Interia, 2005-06-14. [dostęp 2012-07-11]. (pol.).
  119. ↑ Jackson, Lakers reunite with three-year deal. ESPN, 2005-06-16. [dostęp 2012-06-24]. (ang.).
  120. ↑ Los Angeles Lakers Franchise Index. Sports Reference LLC. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  121. ↑ 2005-06 Los Angeles Lakers Roster and Statistics. Sports Reference LLC. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  122. ↑ Phoenix Suns (2) vs. Los Angeles Lakers (7). NBA. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  123. ↑ Bryant Fades, Suns Rout Lakers in Game 7. NBA, 2006-06-06. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  124. ↑ J.A. Adander: Jackson takes recent play over No. 900. Los Angeles Times, 2007-01-08. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  125. ↑ Phil Jackson. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  126. ↑ 2006-07 Los Angeles Lakers Roster and Statistics. Sports Reference LLC. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  127. ↑ Phil Jackson. [w:] Coaching Record [on-line]. Sports Reference LLC. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  128. ↑ SUNS: 2007 Playoffs: Opening Round – Suns Defeat Lakers, 4-1. NBA. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  129. ↑ Jackson finally agrees to two-year extension to coach Lakers. ESPN, 2007-11-30. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  130. ↑ Lakers Acquire Gasol From Grizzlies. NBA. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  131. ↑ 2007-08 Los Angeles Lakers Team Game Log. Sports Reference LLC. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  132. ↑ NBA Playoffs 2008- Western Conference Final – Los Angeles Lakers vs. San Antonio Spurs – ESPN. ESPN. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  133. ↑ Celtics Vs. Lakers : Analysis & Predictions For The 2008 NBA Finals. Bleacher Report Inc., 2008-06-04. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  134. ↑ Marc Spears: Ring it up!. Boston Globe, 2008-06-18. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  135. ↑ Jackson can't pass Auerbach when Celtics roll. ESPN, 2008-06-18. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  136. ↑ This Date In The NBA: December. NBA. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  137. ↑ Kobe's 35 points, 10 assists lead Lakers back to NBA Finals. ESPN, 2009-05-29. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  138. ↑ Click here to find out more! Magic prove no match as Kobe, Lakers claim 15th NBA crown. ESPN, 2009-06-14. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  139. ↑ J.A. Adande: Journey Complete: Kobe Leads Lakers To NBA Championship. ESPN. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  140. ↑ J.A. Adande: Master plan: Who succeeds Jackson?. ESPN, 2009-08-18. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  141. ↑ Lakers head coach Jackson commits to another season [online], Stabroek News, 4 lipca 2009 [dostęp 2020-03-24] (ang.).
  142. ↑ Phil Jackson: The NBA’s First Part-Time, $12 Million Coach. Bleacher Report Inc.. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  143. ↑ J.A. Adande: Phil Jackson makes Pat Riley Irrelevant. ESPN, 2010-02-04. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  144. ↑ Click here to find out more! Behind Bryant's 37, Lakers withstand Suns' surge. ESPN, 2010-05-29. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  145. ↑ J.A. Adande: Kobe And The Drive For Five. ESPN, 2010-05-30. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  146. ↑ J.A. Adande: Lakers Capture Franchise Title No. 16. ESPN, 2010-06-13. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  147. ↑ HISTORY OF THE LAKERS. [w:] 2009-10: Back-to-Back [on-line]. NBA. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  148. ↑ Dave McMenamin: Jackson 'leaning towards retiring'. ESPN. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  149. ↑ David McMenamin: Jackson will return to Lakers. ESPN, 2010-06-02. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  150. ↑ a b Ramona Shelburne: Source: Phil Jackson signs new deal. ESPN, 2010-08-02. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  151. ↑ 2010-11 NBA Season Summary. Sports Reference LLC. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  152. ↑ Ryan Virgin, NBA Power Rankings: The Teams To Beat In The 2010-2011 NBA Season [online], Bleacher Report [dostęp 2020-03-24] (ang.).
  153. ↑ Jason Terry ties NBA playoff record as Mavs sweep defending champions. ESPN. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  154. ↑ Phil Jackson Stats. Sports Reference LLC. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  155. ↑ Brian Kamenetzky: One last press conference for Phil Jackson. ESPN, 2011-05-11. [dostęp 2012-07-11]. (ang.).
  156. ↑ Four Corners: Is Phil Jackson the best coach in NBA history?. Chicago Tribune, 2010-07-04. [dostęp 2012-07-10]. (ang.).
  157. ↑ Chris Broussard: X marks the spot of greatest NBA coach. ESPN, 2009-06-15. [dostęp 2012-07-10]. (ang.).
  158. ↑ Cliff Potter: NBA Playoffs 2011: Phil Jackson, the Greatest Coach of All Time. Bleacher Report, Inc., 2011-04-14. [dostęp 2012-05-05]. (ang.).
  159. ↑ Arash Markazi: Jackson had no choice but to stay. ESPN Internet Ventures, 2010-07-01. [dostęp 2012-05-06]. (ang.).
  160. ↑ Mike Trudell: The Men who Led the Lakers Phil Jackson (1999-2004, 2005-2011). NBA Media Ventures, LLC, 2011-12-02. [dostęp 2012-05-06]. (ang.).
  161. ↑ Jerry Hemingway, 6 Coaches Who Played that Won the Most NBA Titles [online], Sportscasting Pure Sports, 11 maja 2019 [dostęp 2019-08-16] (ang.).
  162. ↑ Phil Jackson - MIT Sloan Analytics Conference [online], MIT Sloan Sports Analytics Conference [dostęp 2019-09-13].
  163. ↑ Phil Jackson signs with Knicks. espn.go.com. [dostęp 18 marca 2014]. (ang.).
  164. ↑ Jackson returns to Knicks as team president. nba.com. [dostęp 18 marca 2014]. (ang.).
  165. ↑ Zen Era: Phil Jackson Comes Home, Is Introduced As Knicks President At MSG. newyork.cbslocal.com. [dostęp 18 marca 2014]. (ang.).
  166. ↑ NBA. Phil Jackson wylany z New York Knicks [online], Sport.pl [dostęp 2019-08-16] (pol.).
  167. ↑ a b Phil Jackson. ESPN Internet Ventures. [dostęp 2012-05-06]. (ang.).
  168. ↑ Phil Jackson Biography, Bio, Profile, pictures, photos from Netglimse.com [online], web.archive.org, 21 września 2012 [dostęp 2020-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-21].
  169. ↑ Phil Jackson - Basketball - Salon.com [online], web.archive.org, 1 lutego 2011 [dostęp 2020-03-24] [zarchiwizowane z adresu 2011-02-01].
  170. ↑ a b Jenna Goudreau: LA Lakers' Jeanie Buss Doesn't Play By The Rules. Forbes.com LLC, 2011-01-24. [dostęp 2012-05-06]. (ang.).
  171. ↑ Mike Bresnahn: Retirement can't come soon enough for Phil Jackson. Los Angeles Times, 2011-04-07. [dostęp 2012-05-06]. (ang.).
  172. ↑ Sacred Hoops: Spiritual Lessons of a Hardwood Warrior. Goodreads Inc. [dostęp 2012-07-10]. (ang.).
  173. ↑ Sacred Hoops – Overview. [dostęp 2012-07-13]. (ang.).
  174. ↑ Phil Jackson. Sports Reference LLC. [dostęp 2012-07-10]. (ang.).

Linki zewnętrzne

1967 NBA Draft
Pierwsza runda
Druga runda
10. najlepszych trenerów w historii NBA z okazji 50-lecia ligi
Trenerzy Chicago Bulls
  1. ↑ a b c d e f g tymczasowo
Trenerzy Los Angeles Lakers
  1. ↑ a b c d e f tymczasowo
Zdobywcy nagrody trenera sezonu w NBA
Zdobywcy tytułu Trenera Roku EBA / CBA
EBA
CBA
Galeria Sław Koszykówki im. Jamesa Naismitha
Trenerzy
Działacze
Zawodnicy
Obrońcy
Skrzydłowi
Środkowi
Sędziowie
Zespoły
Nagrody
  • pogrubienie – oznacza, że dana osoba została wybrana do Hall Of Fame jako trener i jako zawodnik
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Phil_Jackson&oldid=62253876”