Schronisko turystyczne „Widok na Tatry”

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Schronisko turystyczne
„Widok na Tatry”
Ilustracja
Schronisko turystyczne „Widok na Tatry” (1929)
Państwo

 Polska

Województwo

 śląskie

Pasmo

Beskid Mały, Karpaty

Wysokość

ok. 900 m n.p.m.

Data otwarcia

przed 1914

Data zamknięcia

1967

Właściciel

Karol i Maria Sikora

Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego
Mapa Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego z zaznaczoną granicą Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Dawna lokalizacja schroniska”
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Dawna lokalizacja schroniska”
Ziemia49°46′07,0″N 19°08′37,7″E/49,768611 19,143806

Schronisko turystyczne „Widok na Tatry” – nieistniejące górskie schronisko turystyczne w Beskidzie Małym, pomiędzy szczytami Magurki Wilkowickiej i Czupla, położone na wysokości ok. 900 m n.p.m.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Schronisko zostało wybudowane przed 1914 przez Karola Sikorę z Łodygowic. Była to drewniana chata z werandą, z której rozciągała się panorama m.in. na Tatry i Pasmo Babiogórskie. Wewnątrz znajdowała się restauracja z jadalnią, natomiast zaplecze noclegowe w 1914 stanowiły 2 sypialnie, łącznie z 8 łóżkami. Na początku lat 30. XX wieku dostępne były 4 pokoje z 14 łóżkami oraz strych, mogące łącznie pomieścić 30 osób.

By zachęcić do odwiedzania schroniska zarówno Polaków jak i Niemców, właściciel umieścił na budynku napis Schronisko – Schutzhaus – Widok na Tatry (część nazwy po niemiecku usunięto po 1918)[1].

25 lutego 1926 w schronisku powstała stacja turystyczna Oddziału Babiogórskiego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Po śmierci męża gospodarowanie obiektem przejęła Maria Sikora z synem i synową. W okresie międzywojennym schronisko było chętnie odwiedzane przez polskich turystów, omijających obiekt Beskidenverein na Magurce Wilkowickiej. Przynętą była też słynna w okolicy szafa grająca[1].

Schronisko przetrwało II wojnę światową. Spłonęło w 1967 i nie zostało odbudowane.

Pozostałości fundamentów schroniska znajdują się przy szlaku szlak turystyczny niebieski z Magurki Wilkowickiej na Czupel, na ogrodzonej działce.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Radosław Truś: Beskid Mały. Przewodnik. Piastów: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, s. 109-110.