Schronisko turystyczne na Dębowcu
 (2007) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
526 m n.p.m. |
| Data otwarcia |
1895 |
| Właściciel |
Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze, rodzina Kucharskich („Kedan” s.c.) |
Położenie na mapie Beskidu Śląskiego  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
 49°46′49,4″N 19°00′54,1″E/49,780389 19,015028
| |
| Strona internetowa | |
Schronisko turystyczne na Dębowcu – górskie schronisko turystyczne, obecnie gospoda w Beskidzie Śląskim, na Dębowcu w grupie Klimczoka, na wysokości 526 m n.p.m.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prawdopodobnie w I połowie XIX wieku na górnym skraju polany zarząd lasów księcia Sułkowskiego wzniósł solidną, modrzewiową gajówkę, którą w 1895 przejęło niemieckie towarzystwo turystyczne Beskidenverein z Bielska. Początkowo obiekt służył jednak jako restauracja Baumgärtel (Zakątek Leśny), funkcję schroniska zaczęło pełnić później.
W okresie II wojny światowej gospodarzem schroniska był A. Kubitza. Po wojnie zaniedbane i splądrowane schronisko wykorzystywał Związek Harcerstwa Polskiego. W 1954 roku[1]
Dyrekcja Lasów Państwowych przekazała schronisko oddziałowi Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Bielsku-Białej. Po przeprowadzeniu remontu, w 1955 wybudowano obok schroniska domki campingowe, w których urządzono 30 miejsc noclegowych. Przez wiele lat rozpoczynały się tu turnusy wędrownych wczasów turystycznych, organizowanych przez PTTK w Beskidach. W kolejnych latach stare domki wymieniono na nowe, obszerniejsze o 2 pomieszczeniach[2]. Gospodarzami schroniska PTTK byli kolejno: Wiesław Szafrański, Jan Bieroński, Jerzy Sikora oraz Barbara i Andrzej Kamieńscy.
Od 1992 w obiekcie funkcjonował ośrodek campingowy i gastronomiczny. Zlikwidowano zużyte domki campingowe, a budynek wyremontowano. W 2002 budynek wydzierżawiała rodzina Kucharskich („Kedan” s.c.), która poddała go kolejnemu generalnemu remontowi, w trakcie którego całkowicie zmodernizowano wnętrza, odrestaurowano przeszkloną werandę, zbudowano ekologiczną oczyszczalnię ścieków i przeniesiono toalety do wnętrza budynku. Pod koniec 2012 rozpoczęła się kolejna modernizacja schroniska – do tej pory w części sal jadalnych posadzkę wyłożono kamieniem, podobną podłogę zaplanowano dla sali kominkowej oraz werandy, przebudowie ma ulec również kuchnia, a zewnętrzna elewacja zostanie w przeciągu dwóch najbliższych lat odrestaurowana.
Warunki pobytu[edytuj | edytuj kod]
Obiekt nie oferuje noclegów i podobnie jak w początkach działalności, pełni rolę restauracji (gospody). Sprzed schroniska roztacza się rozległa panorama Bielska-Białej i zachodniej części Beskidu Małego z grupą Magurki Wilkowickiej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Edward Moskała, Schroniska górskie PTTK w województwie bielskim: Beskid Śląski – Beskid Żywiecki – Rejon Babiej Góry – Beskid Mały, Warszawa: Wyd. PTTK „Kraj”, 1983, s. 25, ISBN 83-00-00548-X, OCLC 749277638 [dostęp 2023-01-16].
- ↑ Barański Mirosław J.: Beskid Śląski. Pasma Klimczoka i Równicy (...).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Mały i Beskid Śląski. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 80–86. ISBN 978-83-925599-3-1.
- Barański Mirosław J. – Beskid Śląski. Pasmo Klimczoka i Równicy. Przewodnik turystyczny. Seria „Polskie góry” – nr 2. Wydawnictwo PTTK „Kraj”, Warszawa 1995, ISBN 83-7005-360-2.
- Beskid Śląski. Mapa turystyczna 1:50 000, wyd. „Compass”, wyd. II, Kraków 2004, ISBN 83-89165-68-6.