Przejdź do zawartości

Serhij Bubka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
lekkoatletyka
Serhij Bubka
Сергій Бубка
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Serhij Nazarowycz Bubka

Data i miejsce urodzenia

4 grudnia 1963
Ługańsk

Wzrost

183 cm

Dorobek medalowy
Reprezentacja  ZSRR
Igrzyska olimpijskie
złoto Seul 1988 lekkoatletyka
(skok o tyczce)
Mistrzostwa świata
złoto Helsinki 1983 skok o tyczce
złoto Rzym 1987 skok o tyczce
złoto Tokio 1991 skok o tyczce
Halowe mistrzostwa świata
złoto Paryż 1985 skok o tyczce
złoto Indianapolis 1987 skok o tyczce
złoto Sewilla 1991 skok o tyczce
Mistrzostwa Europy
złoto Stuttgart 1986 skok o tyczce
Halowe mistrzostwa Europy
złoto Pireus 1985 skok o tyczce
Reprezentacja  Ukraina
Mistrzostwa świata
złoto Stuttgart 1993 skok o tyczce
złoto Göteborg 1995 skok o tyczce
złoto Ateny 1997 skok o tyczce
Halowe mistrzostwa świata
złoto Barcelona 1995 skok o tyczce
Odznaczenia
Bohater Ukrainy „Orderu Państwa” Order „Za zasługi” I klasy (Ukraina) Order „Za zasługi” II klasy (Ukraina) Order „Za zasługi” III klasy (Ukraina) Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Pracy

Serhij Nazarowycz Bubka, ukr. Сергій Назарович Бубка, ros. Сергей Назарович Бубка, trb. Siergiej Nazarowicz Bubka (ur. 4 grudnia 1963 w Ługańsku) – ukraiński tyczkarz, 35-krotny rekordzista świata. Reprezentował ZSRR, po jego rozpadzie ekipę WNP (w 1992), a od 1993 Ukrainę. Bohater Ukrainy.

Były rekordzista świata na stadionie z wynikiem 6,14 metrów, ustanowionym 31 lipca 1994 w Sestriere[1]. Był też rekordzistą świata w hali z wynikiem 6,15 m (ustanowionym w Doniecku 21 lutego 1993)[2]. Jest bratem Wasyla, który także uprawiał skok o tyczce, oraz ojcem tenisisty Serhija.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

Zaczął skakać o tyczce w wieku dziewięciu lat. W 1978 przeniósł się do Doniecka ze swoim trenerem Witalijem Petrowem. W 1983 zwyciężył na mistrzostwach świata w Helsinkach z wynikiem 5,70 m. 13 lipca 1985 w Paryżu po raz pierwszy pokonał symboliczną granicę sześciu metrów. Jednocześnie stopniowo poprawiał swój rekord. W 1988 osiągnął 6,06 m w Nicei. Coraz częściej zaczynało się mówić o tym, że pokona granicę 6,10 m podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Seulu w tym samym roku. Na samych igrzyskach skoczył nieco słabiej, ale wynik 5,90 m zapewnił mu złoty medal. W ciągu czterech lat pomiędzy 1984 a 1988 podwyższył dotychczasowy rekord świata o 21 centymetrów. Jako pierwszy lekkoatleta w 1991 osiągnął 6,10 m w San Sebastián w Hiszpanii. Łącznie w ciągu kariery siedemnastokrotnie poprawiał rekord świata na stadionie oraz osiemnastokrotnie w hali.

Na Letnich Igrzysk Olimpijskich w Seulu wynik 5,90 m zapewnił mu złoty medal. Nie zaliczył żadnej wysokości na następnych Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie w 1992. Swój ostatni rekord świata ustanowił w 1994. Zakwalifikował się na LIO w Atlancie w 1996, jednak start uniemożliwiła mu kontuzja. Na LIO w Sydney w 2000 odpadł w eliminacjach.

Był też łącznie sześciokrotnie mistrzem świata: Helsinki (1983), Rzym (1987), Tokio (1991), Stuttgart (1993), Göteborg (1995) i Ateny (1997). Czterokrotnie zdobywał halowe mistrzostwo świata: Paryż (1985), Indianapolis (1987), Sewilla (1991) i Barcelona (1995). Był złotym medalistą mistrzostw Europy w 1986 w Stuttgarcie oraz halowych mistrzostw Europy w 1985 w Pireusie.

Trzykrotnie (1984, 1985, 1986) odbierał nagrodę dla najlepszego sportowca Związku Radzieckiego.

Pozostała działalność

[edytuj | edytuj kod]

W 1987 ukończył studia na uczelni sportowej (przekształconej później w Narodowy Uniwersytet Wychowania Fizycznego i Sportu Ukrainy). W 2001 uzyskał stopień kandydata nauk pedagogicznych, a w 2014 na macierzystej uczelni doktoryzował się w zakresie nauk sporcie[3]. W 1990 założył i został prezesem własnego klubu sportowego[3].

W wyborach w 2002 z proprezydenckiej listy Za Jedyną Ukrainę został posłem do Rady Najwyższej. Zasiadał we frakcji Partii Regionów, którą opuścił w 2005. W tym samym roku objął przewodniczącego Narodowego Komitetu Olimpijskiego Ukrainy, którym kierował do 2022. Zasiadł też we władzach Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. W latach 2010–2013 pełnił funkcję doradcy prezydenta Ukrainy do spraw kultury fizycznej i sportu[3].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Został odznaczony m.in. radzieckim Orderem Lenina i Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy oraz ukraińskim Orderem „Za Zasługi” I, II i III klasy. W 2001 prezydent Łeonid Kuczma wyróżnił go tytułem Bohatera Ukrainy[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Progression of Official World Record: Men, Pole vault, tilastopaja.org [zarchiwizowane 2013-05-03] (ang.).
  2. Progression of Official World Indoor Record: Men, Pole vault, tilastopaja.org [zarchiwizowane 2014-02-23] (ang.).
  3. a b c Бубка Сергій Назарович, noc-ukr.org [zarchiwizowane 2023-07-17] (ukr.).
  4. Указ Президента України № 72/2001 «Про присвоєння звання Герой України» [online], rada.gov.ua, 4 lutego 2001 [dostęp 2020-08-24] (ukr.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]