C

C c

C – trzecia litera alfabetu łacińskiego, czwarta litera alfabetu polskiego.

Wywodzi się z greckiej litery gamma (Γ). W łacinie klasycznej pierwotnie służyła do oznaczania głosek [k] i [ɡ], a od III wieku p.n.e. jedynie [k] – do oznaczania głoski [ɡ] powstała litera G.

Współcześnie używana jest do oznaczania głoski:

• w języku polskim – [ʦ], a przed i – [ʨ]
• w pozostałych językach słowiańskich, w językach bałtyckich i ugrofińskich oraz w języku albańskim – [ʦ]
• w językach zachodnioeuropejskich – zazwyczaj [k], a przed e lub i:
  • w języku angielskim, francuskim i katalońskim – [s]
  • w języku irlandzkim – [c]
  • w języku walijskim – zawsze [k]
  • w języku włoskim i rumuńskim – [ʧ]
  • w języku hiszpańskim i galicyjskim – [θ]
• w językach tureckich – zazwyczaj [ʤ]
• w języku zhuang – [ʃ]

Litera C

Wymowa litery C

Problem z odtwarzaniem tego pliku? Zobacz strony pomocy.

Inne reprezentacje litery C

Sygnalizacja			Język migowy			Alfabet Braille’a
flaga Międzynarodowego Kodu Sygnałowego	Alfabet semaforowy	Kod Morse’a	francuski	kanadyjski	polski
		CⓘC			i

Zobacz też

• Ć
• Ц (cyrylica), С (cyrylica)