Adam Glapiński

Adam Glapiński

Ilustracja
Data i miejsce urodzenia	9 kwietnia 1950 Warszawa
Prezes Narodowego Banku Polskiego
Okres	od 21 czerwca 2016
Poprzednik	Marek Belka
Minister gospodarki przestrzennej i budownictwa
Okres	od 12 stycznia 1991 do 23 grudnia 1991
Przynależność polityczna	Porozumienie Centrum
Poprzednik	Aleksander Paszyński
Następca	Andrzej Diakonow (p.o.)
Minister współpracy gospodarczej z zagranicą
Okres	od 23 grudnia 1991 do 11 lipca 1992
Przynależność polityczna	Porozumienie Centrum
Poprzednik	Dariusz Ledworowski
Następca	Andrzej Arendarski

Adam Glapiński (ur. 9 kwietnia 1950 w Warszawie) – polski ekonomista i polityk, profesor nauk ekonomicznych. W 1991 minister gospodarki przestrzennej i budownictwa, w latach 1991–1992 minister współpracy gospodarczej z zagranicą, poseł na Sejm I kadencji, senator IV kadencji, członek Rady Polityki Pieniężnej w kadencji 2010–2016, w 2016 członek zarządu Narodowego Banku Polskiego, od 2016 prezes Narodowego Banku Polskiego.

Życiorys

Ukończył Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie (1968), a następnie studia na Wydziale Ekonomiczno-Społecznym Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (1972). W tym samym roku odbył staż w Banque de France w Paryżu. Doktoryzował się, a w 2004 habilitował się w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. W 2013 otrzymał tytuł profesora nauk ekonomicznych.

Od 1974 związany zawodowo z macierzystą uczelnią jako nauczyciel akademicki, doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego, został także kierownikiem Zakładu Ekonomii Politycznej i Historii Myśli Ekonomicznej w Kolegium Zarządzania i Finansów SGH. Był także wykładowcą w Polskiej Akademii Nauk (1978–1983), Inter-University Centre of Postgraduate Studies w Dubrowniku (1986–1989), University of Colorado at Boulder (1993–1998), United States Business and Industrial Council na University of Missouri i na University of Kansas (1996), Institut Superieur de Gestion (1994–2005) i w Wyższej Szkole Ekonomii i Prawa im. prof. Edwarda Lipińskiego w Kielcach (2004–2007). W 1988 otrzymał stypendium Société historique et littéraire polonaise w Paryżu.

W latach 80. działał w podziemnej „Solidarności”, w stanie wojennym był współprzewodniczącym podziemnej „Solidarności” w SGPiS. W 1989 był jednym z założycieli Oddziału Warszawskiego Stowarzyszenia Centrum Demokratyczne. W 1990 był współzałożycielem Porozumienia Centrum i warszawskiego oddziału Kongresu Liberalno-Demokratycznego (KLD). Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego PC w latach 1991–1993. W 1991 zajmował stanowisko ministra budownictwa i gospodarki przestrzennej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. W 1991 z listy POC jako kandydat Porozumienia Centrum został wybrany na posła I kadencji. W rządzie Jana Olszewskiego pełnił funkcję ministra współpracy gospodarczej z zagranicą (1991–1992). W 1997 z ramienia Ruchu Odbudowy Polski uzyskał mandat senatora IV kadencji w województwie tarnowskim. Wkrótce odszedł z ROP, przystępując do Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego i Klubu Senatorskiego AWS. W Senacie był wiceprzewodniczącym Komisji Gospodarki Narodowej. Wchodził w skład parlamentarnej Komisji Wspólnej Unii Europejskiej i Polski. W 2001 nie ubiegał się o reelekcję.

Był później przewodniczącym rad nadzorczych: Banku Rozwoju Eksportu (1992), Centralwings Nowy Przewoźnik (2007) oraz KGHM Polska Miedź (2007). W latach 2007–2008 był prezesem zarządu – dyrektorem generalnym Polkomtela.

W latach 1993–2001 kierował Instytutem Wolności Ekonomicznej i Politycznej. Był członkiem kapituły nagrody „Teraz Polska” (kadencje 2006–2009 i 2009–2012). Jest członkiem International Joseph A. Schumpeter Society (od 2002) oraz European Society for the History of Economic Thought (od 2007).

5 lutego 2009 został jednym z dwóch (obok Ryszarda Bugaja) doradców ekonomicznych prezydenta Lecha Kaczyńskiego (do 15 lutego 2010). 16 lutego 2010 prezydent ogłosił swoją decyzję o powołaniu go w skład Rady Polityki Pieniężnej na sześcioletnią kadencję.

29 lutego 2016 prezydent Andrzej Duda na wniosek prezesa NBP Marka Belki powołał go na członka zarządu Narodowego Banku Polskiego. Pełnił tę funkcję do 9 czerwca 2016. W maju tegoż roku Andrzej Duda zgłosił natomiast jego kandydaturę na stanowisko prezesa polskiego banku centralnego. 10 czerwca 2016 Sejm VIII kadencji wybrał go na tę funkcję. 21 czerwca 2016 – po złożeniu przysięgi – Adam Glapiński objął urząd.

Po przedstawieniu w listopadzie 2018 byłemu przewodniczącemu Komisji Nadzoru Finansowego zarzutu przekroczenia uprawnień przez funkcjonariusza publicznego w celu osiągnięcia korzyści osobistej i majątkowej, Adam Glapiński na początku grudnia 2018 złożył do sądu wniosek o usunięcie oraz zakaz publikacji wszystkich informacji medialnych wiążących jego osobę i Narodowy Bank Polski z domniemanymi nadużyciami w KNF.

Publikacje

• Transforming Economic Systems: the Case of Poland, Wyd. Physica-Verlag Heidelberg w Niemczech i Springer-Verlag New York 1991
• Ekonomia Niepodległości, Wyd. ALFA, Warszawa 2000
• Kapitalizm, demokracja i kryzys państwa podatków, Oficyna Wydawnicza SGH, Warszawa 2004
• Post-Crisis Economic Policy. Innovation Based Growth, „Journal of Management and Financial Sciences”, Issue 5, 2011
• Meandry historii ekonomii, Oficyna Wydawnicza SGH, Warszawa 2012
• Animal Spirits in Economics, „Journal of Management and Financial Sciences”, Issue 11, 2013
• Kwestie metodologiczne podejścia ewolucyjnego w ekonomii, „Gospodarka Narodowa” nr 5–6, 2013

Bibliografia

• Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 2015-08-18].
• {{{osoba}}}, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) .{{Ludzie nauki}} Brakujące pola: data dostępu oraz osoba. [dostęp 2015-08-18].