Flammpanzer B2(f)
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu |
samobieżny miotacz ognia |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
4 |
| Historia | |
| Produkcja |
1941 |
| Egzemplarze |
84 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
6-cylindrowy, chłodzony cieczą silnik Renault 307, o pojemności skokowej 16,5 l, o mocy 300 KM przy 1900 obr./min. |
| Transmisja |
mechaniczna |
| Poj. zb. paliwa |
400 l |
| Pancerz |
Od 20 do 60 mm |
| Długość |
6,86 m |
| Szerokość |
2,52 m |
| Wysokość |
2,88 m |
| Prześwit |
4,8 m |
| Masa |
32 t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
maks.: 28 km/h |
| Zasięg pojazdu |
droga: 140 km, teren: 100 km |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
147 cm |
| Rowy (szer.) |
274 cm |
| Ściany (wys.) |
93 cm |
| Kąt podjazdu |
26° |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| miotacz ognia Flammenwerfer-Spritzköpf, działo kal. 47 mm SA 34 w wieżyczce, karabin maszynowy kal. 7,92 mm | |
| Wyposażenie | |
| radio: Fu 5 | |
| Użytkownicy | |
| Niemcy | |
Flammpanzer B2(f) – niemiecki samobieżny miotacz ognia opracowany na bazie zdobycznych francuskich czołgów Char B1.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Zgodnie z praktyką armii niemieckiej polegającą na wykorzystaniu i adaptacji zdobytych pojazdów podjęto decyzję o budowie czołgu miotającego płomienie, wykorzystującego jako podstawę zdobyczny francuski czołg ciężki Char B1 (oznaczenie niemieckie: Panzerkampfwagen B2(f)).
Zamontowane w kadłubie francuskie działo kalibru 75 mm usunięto, a w jego miejsce zamontowano miotacz ognia z głowicą Spritzköpf, identyczny z zastosowanym w pojeździe Flammpanzer II. Przebudowano w ten sposób 24 czołgi, przydzielone do Panzerabeiltung (F) 102 i wykorzystano podczas operacji Barbarossa.
Rozwój miotaczy ognia na bazie wyżej wymienionego czołgu był kontynuowany i powstała ich druga wersja. W przeciwieństwie do poprzednika, mieszanka zapalająca nie była wyrzucana za pomocą sprężonego azotu, lecz za pomocą pompy projektu firmy Koebe. Mieszanka zapalająca była przewożona w dużym opancerzonym zbiorniku z tyłu pojazdu. Wyprodukowano 60 sztuk tej wersji. Pojazdy te wzięły udział w walkach na obu frontach.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Doyle: Niemieckie pojazdy wojskowe II wojny światowej. Poznań (polska edycja): Vesper, 2005 (oryginał), 2012 (Polska), s. 245-247. ISBN 978-83-7731-080-9.