Przejdź do zawartości

Landkreuzer P. 1500 Monster

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Landkreuzer P. 1500 Monster
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Typ pojazdu

działo samobieżne

Załoga

około 100 osób

Dane techniczne
Silnik

4x wysokoprężne MAN M9v 40/46
o mocy 4x 2200 KM

Pancerz

stalowy
220-360 mm

Długość

kadłuba: 42 m

Szerokość

18 m

Wysokość

7 m

Masa

1500 t

Moc jedn.

5-6 KM/t

Osiągi
Prędkość

15 km/h

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1x 80 cm Kanone 5 (E)

2x 15 cm s.FH 18
8x MG 151/15

Landkreuzer P. 1500 Monsterniemiecki projekt działa samobieżnego z czasów II wojny światowej. Był największym działem samobieżnym, jakie zaprojektowano w III Rzeszy. Landkreuzer znaczy lądowy krążownik. A monster to potwór.

Projekt

[edytuj | edytuj kod]

Projekt powstał w listopadzie 1942 r., w czasie prac nad 1000-tonowym modelem P-1000 Ratte. Głównym projektantem były zakłady Friedrich Krupp AG. Działo to nie wyszło z fazy projektu, gdyż już w 1943 roku projekt został zarzucony jednocześnie z P-1000, ze względu na koszty i porażki na froncie. W odróżnieniu od modelu P-1000 Ratte, do którego skonstruowano jedną wieżę[potrzebny przypis], nigdy nie podjęto próby jego skonstruowania. Nieznane jest jego przeznaczenie, gdyż konstrukcja tak wielka byłaby zbyt wolna i narażona na ataki powietrzne oraz miny. Nie wzięto również pod uwagę problemów związanych z przeprawami przez rzeki – żaden ówczesny most nie był przygotowany na przejazd tak ciężkiego pojazdu. Nie można oszacować, jak wielką zużywałby ilość paliwa.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]
Pocisk 800 mm, jakim miał strzelać Landkreuzer P. 1500 Monster w porównaniu z T-34-85, Imperial War Museum, Londyn

Pojazd miał ważyć około 1500 ton i mieć długość około 42 m. Była to samobieżna wersja działa kolejowego Dora o kalibrze 800 mm. Projekt uzupełniony został dwoma działami 15 cm s.FH 18 i ośmioma, mogącymi służyć jako broń przeciwlotnicza, wielkokalibrowymi karabinami maszynowymi MG 151/15.

Jako napęd miały służyć 4 silniki Diesla służące dotychczas do napędzania U-Bootów. Załoga miała składać się z około 100 ludzi. Dodatkowo miał być wyposażony w 4 potężne wsporniki służące do rekompensowania siły odrzutu największego działa. Grubość pancerza miała się wahać od 220 mm do 360 mm na najważniejszych elementach. Największym problemem okazała się siła nacisku na podłoże, gdyż maszyna tych rozmiarów po prostu zapadłaby się. Ostatecznie rozwiązano tę kwestię poprzez zaplanowanie gąsienic o szerokości niewiele mniejszej niż szerokość podwozia.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]