Flammpanzer III
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Wegmann |
| Typ pojazdu |
Samobieżny miotacz ognia |
| Trakcja |
Gąsienicowa |
| Załoga |
5 |
| Historia | |
| Wycofanie |
1945 |
| Egzemplarze |
100 |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
V-12, chłodzony cieczą silnik typu Maybach HL 120TRM o mocy 265 KM |
| Poj. zb. paliwa |
320 l |
| Długość |
6,41 m |
| Szerokość |
2,97 m |
| Wysokość |
2,50 m |
| Masa |
23,8 t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
40 km/h |
| Zasięg pojazdu |
155 km na drodze, 95 km w terenie |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 × miotacz ognia Flammenwerfer kal. 14 mm (ilość mieszanki zapalającej – 1020 l) 2 × karabin maszynowy MG 34 kal. 7,92 mm (zapas amunicji – 3450 szt.) | |
| Użytkownicy | |
| III Rzesza | |
Flammpanzer III (Sd.Kfz. 141/3) – niemiecki samobieżny miotacz ognia na podwoziu czołgu Panzerkampfwagen III, używany podczas II wojny światowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Niemieckie Biuro Uzbrojenia (Heereswaffenamt) usatysfakcjonowane powodzeniem miotacza ognia wyposażonego w pompę Koebe, montowanego w drugiej serii Flammpanzerów B2(f), zleciło zainstalowanie takiego samego miotacza w wieży czołgu Panzerkampfwagen III. Jako podstawowy czołg do przeróbki wybrano wersję Ausf. M. Pozostawiono karabin maszynowy MG 34 w kadłubie oraz drugi zamontowany współosiowo z miotaczem ognia w wieży. Niewielki silnik Auto-Union napędzał pompę, która czerpała mieszankę zapalającą z dwóch zbiorników o łącznej pojemności 1020 litrów. Zapłonu mieszanki zapalającej dokonywano za pomocą iskrownika. W zakładach Wegmann w Kassel wyprodukowano 100 Flammpanzerów III, do których podwozia dostarczono z zakładów MIAG. Pojazdy te były zgrupowane zazwyczaj w oddziałach wielkości plutonu i brały udział w walkach we Włoszech i na froncie wschodnim.
Galeria zdjęć[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Doyle: Niemieckie pojazdy II wojny światowej. Poznań (Polska): Vesper, 2005 (świat), 2012 (Polska), s. 248. ISBN 978-83-7731-080-9.