Jan Wosiński
| Biskup tytularny Abaradiry | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 maja 1914 | |
| Data i miejsce śmierci |
19 lipca 1996 | |
| Biskup pomocniczy płocki | ||
| Okres sprawowania |
1962–1991 | |
| Administrator apostolski sede vacante diecezji płockiej | ||
| Okres sprawowania |
1962–1964 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
18 czerwca 1939 | |
| Nominacja biskupia |
20 listopada 1961 | |
| Sakra biskupia |
4 lutego 1962 | |
| Data konsekracji |
4 lutego 1962 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Płock | ||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Jan Wosiński (ur. 15 maja 1914 w Niedośpielinie, zm. 19 lipca 1996 w Płocku) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii, biskup pomocniczy płocki w latach 1962–1991, administrator apostolski sede vacante diecezji płockiej w latach 1962–1964, od 1991 biskup pomocniczy senior diecezji płockiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 15 maja 1914 w Niedośpielinie[1]. W latach 1928–1933 uczęszczał do Diecezjalnego Liceum św. Stanisława Kostki w Płocku. W 1933 uzyskał tam świadectwo dojrzałości. W latach 1933–1939 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku, na ostatnim roku pełniąc funkcję dziekana alumnów. 18 czerwca 1939 został wyświęcony na prezbitera w katedrze płockiej przez miejscowego biskupa pomocniczego Leona Wetmańskiego. W latach 1950–1954 kontynuował studia na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie w 1952 uzyskał licencjat z teologii, a w 1954 doktorat na podstawie dysertacji Podmiot roztropności według św. Tomasza z Akwinu[2].
Bezpośrednio po święceniach kapłańskich został skierowany na wikariat do parafii kolegiackiej św. Mateusza w Pułtusku, skąd w marcu 1942 z powodu zagrożenia aresztowaniem przez gestapo udał się do Warszawy. Następnie pracował jako duszpasterz w parafii św. Marcina w Zadrożu i rodzinnej parafii w Niedośpielinie. Od marca 1943 był kapelanem pomocniczym przy zakładzie oświatowo-wychowawczym dla dziewcząt prowadzonym przez urszulanki w Warszawie, gdzie też uczył religii i łaciny. W czasie powstania warszawskiego posługiwał jako kapelan na Powiślu. W latach 1945–1948 był wikariuszem w Pułtusku, gdzie prowadził odbudowę kościoła szkolnego i nauczał religii w szkołach średnich. Od 1948 do 1950 zajmował stanowisko prefekta w Państwowym Gimnazjum i Liceum w Sierpcu. W tym czasie zorganizował miejscowe duszpasterstwo młodzieżowe. W Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku był w latach 1954–1955 spowiednikiem kleryków, a od 1955 ojcem duchownym. Prowadził w nim wykłady z teologii fundamentalnej i teologii moralnej. W 1959 otrzymał godność szambelana Jego Świątobliwości[2].
20 listopada 1961 został prekonizowany biskupem pomocniczym diecezji płockiej ze stolicą tytularną Abaradira[3]. O nominacji został powiadomiony przez Prymasa Polski pismem z 14 stycznia 1962[2]. Święcenia biskupie przyjął 4 lutego 1962 w bazylice katedralnej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Płocku[4]. Udzielił mu ich kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski, któremu asystowali Stefan Bareła, biskup diecezjalny częstochowski, i Piotr Dudziec, biskup pomocniczy płocki[2]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Immaculata vincet” (Niepokalana zwycięży)[5]. Od 19 maja 1962 do 21 stycznia 1964 sprawował rządy administratora apostolskiego sede vacante diecezji płockiej po śmierci biskupa Tadeusza Zakrzewskiego. W latach 1964–1991 piastował urząd wikariusza generalnego diecezji. W kurii biskupiej przewodniczył komisjom misyjnej i ekumenicznej, a także był wiceprzewodniczącym rady duszpasterskiej i członkiem consilium vigilantiae[2]. 19 października 1991 została przyjęta jego rezygnacja z obowiązków biskupa pomocniczego diecezji płockiej[6].
W Episkopacie Polski w latach 1972–1984 był przewodniczącym Komisji ds. Misji[7], a ponadto zasiadał w Komisji ds. Duszpasterstwa Polonijnego[2]. W latach 1963–1970 przewodniczył Papieskiej Unii Misyjnej Duchowieństwa, a w latach 1970–1985 Papieskim Dziełom Misyjnym w Polsce. W 1964 i 1965 uczestniczył w III i IV sesji soboru watykańskiego II[2].
Jako współkonsekrator uczestniczył w sakrach biskupa diecezjalnego płockiego Bogdana Mariana Sikorskiego (1964)[6] i biskupa pomocniczego włocławskiego Romana Andrzejewskiego (1981)[8].
Zmarł 19 lipca 1996 w Płocku. 22 lipca 1996 został pochowany na cmentarzu przy ul. Kobylińskiego w Płocku[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W. Piętka: Urodził się 100 lat temu. plock.gosc.pl, 2014-05-16. [dostęp 2020-07-12].
- ↑ a b c d e f g h K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 159–160. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 495. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ K.R. Prokop: Sakry i sukcesja święceń biskupich episkopatu Kościoła katolickiego w Polsce w XIX i XX wieku (na tle wcześniejszych okresów dziejowych). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2012, s. 459. ISBN 978-83-7306-593-2.
- ↑ K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 187. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ a b Jan Wosiński. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2020-07-11]. (ang.).
- ↑ Komisja KEP ds. Misji ma 50 lat (podstawowe dane). ekai.pl, 2017-11-13. [dostęp 2020-07-15].
- ↑ K.R. Prokop: Sakry i sukcesja święceń biskupich episkopatu Kościoła katolickiego w Polsce w XIX i XX wieku (na tle wcześniejszych okresów dziejowych). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2012, s. 360. ISBN 978-83-7306-593-2.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Jan Wosiński [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-22] (ang.).