Kallichore
|
||
| Planeta | Jowisz | |
| Odkrył | Scott Sheppard, David Jewitt, Jan Kleyna, Yanga Fernández | |
| Data odkrycia | 6 lutego 2003 | |
| Tymczasowe oznaczenie | S/2003 J 11 | |
| Charakterystyka orbity | ||
| Półoś wielka | 23 276 000[1] km | |
| Mimośród | 0,2509[1] | |
| Okres obiegu | 728,23[1] d | |
| Nachylenie do ekliptyki | 165,102[1]° | |
| Długość węzła wstępującego | 30,339[1]° | |
| Argument perycentrum | 9,836[1]° | |
| Anomalia średnia | 55,937[1]° | |
| Własności fizyczne | ||
| Średnica równikowa | 2[2] km | |
| Masa | ~1,5 x 1013 kg | |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni | ~0,00081 m/s2 | |
| Albedo | 0,04 | |
| Jasność absolutna | 16,8[2]m | |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) |
23,7[2]m | |
Kallichore (Jowisz XLIV) – mały zewnętrzny księżyc Jowisza, odkryty 6 lutego 2003 roku przez grupę astronomów z Uniwersytetu Hawajskiego, kierowaną przez Scotta Shepparda.
30 marca 2005 roku Międzynarodowa Unia Astronomiczna nadała mu oficjalną nazwę. Nazwa księżyca pochodzi od Kallirroe, nimfy, córki Okeanosa w mitologii greckiej.
Charakterystyka fizyczna[edytuj]
Kallichore jest jednym z najmniejszych księżyców Jowisza, jego średnicę ocenia się na około 2 km. Średnia gęstość tego ciała ma wartość ok. 2,6 g/cm3, a składa się przeważnie z krzemianów. Powierzchnia Kallichore jest bardzo ciemna – jego albedo wynosi zaledwie 0,04. Z Ziemi można go zaobserwować jako obiekt o jasności wizualnej co najwyżej 23,7 magnitudo.
Kallichore obiega Jowisza ruchem wstecznym, czyli w kierunku przeciwnym do obrotu planety wokół własnej osi. Księżyc ten należy do grupy Karme.
Zobacz też[edytuj]
- chronologiczny wykaz odkryć planet, planet karłowatych i ich księżyców w Układzie Słonecznym
- księżyce galileuszowe
- lista naturalnych satelitów Jowisza
Przypisy
Linki zewnętrzne[edytuj]
- Kallichore. W: Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-24)].
- Kallichore (ang.). W: Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2016-02-18].
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
