Duchowieństwo: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Braniewiak (dyskusja | edycje) teraz zbędne |
drobne |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Religious Leaders, World Economic Forum 2009 Annual Meeting.jpg|thumb|Duchowieństwo]] |
[[Plik:Religious Leaders, World Economic Forum 2009 Annual Meeting.jpg|thumb|Duchowieństwo]] |
||
[[Plik:Belgische Bisschoppen.jpg|thumb|Grupa belgijskich biskupów katolickich (2007)]] |
[[Plik:Belgische Bisschoppen.jpg|thumb|Grupa belgijskich biskupów katolickich (2007)]] |
||
'''Duchowieństwo''', |
'''Duchowieństwo''', inaczej '''kler''' ({{w języku|la|clerus}}, z [[język grecki|gr.]] ''kléros'') – ogół duchownych danego [[Kościół (organizacja)|Kościoła]] lub [[wspólnota religijna|wspólnoty religijnej]]<ref>{{Cytuj stronę | url =http://sjp.pwn.pl/sjp/duchowienstwo;2454546.html | tytuł =duchowieństwo | opublikowany =sjp.pwn.pl | język = pl | data dostępu = 2015-02-17}}</ref>. |
||
Pojęcie stanu duchownego powstało w [[prawo wyznaniowe|prawie wyznaniowym]], które zazwyczaj odróżnia duchowieństwo, czyli kler (gr. ''kléros'' ‘udział’), od wiernych, czyli [[Wierni świeccy|laikatu]] (gr. ''laos'' ‘lud’). |
Pojęcie stanu duchownego powstało w [[prawo wyznaniowe|prawie wyznaniowym]], które zazwyczaj odróżnia duchowieństwo, czyli kler (gr. ''kléros'' ‘udział’), od wiernych, czyli [[Wierni świeccy|laikatu]] (gr. ''laos'' ‘lud’). |
||
Wersja z 16:33, 27 wrz 2018
Duchowieństwo, inaczej kler (łac. clerus, z gr. kléros) – ogół duchownych danego Kościoła lub wspólnoty religijnej[1].
Pojęcie stanu duchownego powstało w prawie wyznaniowym, które zazwyczaj odróżnia duchowieństwo, czyli kler (gr. kléros ‘udział’), od wiernych, czyli laikatu (gr. laos ‘lud’).
Kościół katolicki
W Kościele katolickim duchownym jest ten, który przyjął święcenia, czyli diakon, prezbiter i biskup. Zakonnicy, którzy nie przyjęli święceń kapłańskich, określani są poprawnie jako osoby konsekrowane. Tak więc osoba zakonna może być osobą konsekrowaną nienależącą do stanu duchownego lub należeć do obu tych stanów jednocześnie.
Z tego punktu widzenia rozróżnia się duchowieństwo zakonne (łac. clerici regulares – osoby duchowne, które złożyły równocześnie śluby zakonne) i duchowieństwo diecezjalne (inaczej: duchowieństwo świeckie; łac. clerici seculares – osoby duchowne, które nie złożyły ślubów zakonnych).
Osobami konsekrowanymi są także członkowie instytutów świeckich, którzy jednak z definicji – jako konsekrowane osoby świeckie – nie mogą być osobami duchownymi.
Historia w Polsce
Jako stan społeczny (a więc w innym sensie) duchowieństwo wyodrębniło się w Polsce w XIII wieku, kiedy arcybiskup Henryk Kietlicz uzyskał od książąt piastowskich przywileje borzykowski (1210) i wolborski (1215), nadające immunitety sądowy i podatkowy dobrom kościelnym. Tym samym Kościół w Polsce wyodrębnił się spod władzy książąt, zwolniony z podatków na rzecz państwa i poddany wyłącznie własnym sądom kościelnym. W średniowieczu duchowieństwo miało największy bezpośredni wpływ na ludność danego państwa, a pośredni poprzez papieża i biskupów na króla i władców tego kraju. Przykładem może być pełnienie przez prymasa urzędu interrexa. Od innych średniowiecznych stanów różnił się tym, że był zasilany wyłącznie przez osoby z innych stanów, a to ze względu na obowiązujący w Kościele rzymskokatolickim celibat.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ duchowieństwo. sjp.pwn.pl. [dostęp 2015-02-17]. (pol.).
