Przejdź do zawartości

Ø

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ø ø

Øølitera alfabetu łacińskiego używana między innymi w ortografii duńskiej, islandzkiej, norweskiej i farerskiej. Była również używana w pisowni dawnej polszczyzny.

Litera ta reprezentuje zwykle samogłoskę średnią przednią zaokrągloną taką jak [ø] lub [œ].

Język polski

[edytuj | edytuj kod]

Litera „ø”, oznaczająca samogłoskę nosową, występowała w rękopisach od XII wieku po wiek XV, np. prawdø ‘prawdę’, nademnø ‘nade mną’[1]. W konsekwencji bywa ona używana w druku do dzisiaj do edycji dawnych tekstów polskich.

Znak ten bywa utożsamiany z tak zwanym „o rogatym” oznaczającym również samogłoskę nosową, które graficznie przybierało różną postać, najczęściej pomiędzy znakiem ϕ a ѻ[4]. Różne warianty o rogatego są od 2020 r. dostępne w foncie JuniusX[5].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
znak ø na klawiaturze komputera

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]