AEG PE

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
AEG PE
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

AEG

Typ

samolot myśliwski

Konstrukcja

trójpłat o konstrukcji mieszanej

Załoga

1

Historia
Data oblotu

1918

Lata produkcji

1918

Liczba egz.

1

Dane techniczne
Napęd

1 silnik widlasty, 8-cylindrowe Benz Bz.IIIb

Moc

195 KM (143 kW)

Wymiary
Rozpiętość

11,20 m

Długość

6,60 m

Wysokość

2,48 m

Powierzchnia nośna

31,60 m2

Masa
Własna

1182 kg

Startowa

1412 kg

Osiągi
Prędkość maks.

166 km/h

Prędkość przelotowa

121 km/h

Prędkość wznoszenia

5,8 min. na wys. 1000 m

Zasięg

480 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 zsynchronizowane karabiny maszynowe LMG 08/15 kal. 7,92 mm
4 małe bomby
Użytkownicy
 Cesarstwo Niemieckie

AEG PEniemiecki samolot myśliwski z okresu I wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Samolot został opracowany w wytwórni AEG, jako kolejna konstrukcja samolotu dla lotnictwa niemieckiego. Nowością w samolocie był opancerzenie kadłuba oraz wykonanie konstrukcji płatów z rurek duraluminiowych. Stąd bierze się jego nazwa PE, co jest skrótem od niemieckiej nazwy Panzer-Einsitzer (pol. Pancerny- jednomiejscowy).

Samolot miał typową konstrukcję dwupłata, przy czym konstrukcja kadłuba była z drewna, lecz pokryty był on blachą. Natomiast konstrukcja płatów wykonana była z rurek duraluminiowych i kryte były płótnem.

Po poddaniu go próbą fabrycznym niemiecki Inspektorat Wojsk Powietrznych odrzucił jednak samolot, gdyż jak stwierdzono nie spełniał on warunków walki z samolotami myśliwskimi przeciwników. Zaniechano wtedy dalszych prac nad ta konstrukcją, lecz stał się od podstawa do budowy samolotu piechoty AEG DJ.I.

Użycie w lotnictwie[edytuj | edytuj kod]

Prototyp samolotu AEG PE był używany tylko do prób fabrycznych.

Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]

Samolot AEG PE był trójpłatem o konstrukcji mieszanej.

Kadłub miał konstrukcję drewnianą, kratownicową, krytą był blachą. Płaty miały kosntrukcję wykonana z rurek duraluminiowych i były kryte płótnem. W kadłub w przedniej części mieścił się silnik widlasty, a za nim jednomiejscowa kabina pilota. W kadłubie umieszczono również dwa zsynchronizowane ze sobą karabiny maszynowe kal. 7,92 mm oraz cztery uchwyty na małe bomby lotnicze.

Podwozie było stałe, klasyczne z płetwą ogonową.

Napęd stanowiły silnik widlasty, 8-cylindrowy, o teoretycznej mocy 195 KM.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wiliam Green, Gordon Swanborough: The complete book of fighters : an illustrated encyclopedia of every fighter aircraft built and flown. Londyn: Salamander Book Ltd., 2001, s. 9. ISBN 978-1-84065-269-7. (ang.).