Siemens-Schuckert E.I
 Prototyp Siemens-Schuckert E.I | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Konstruktor | |
| Typ | |
| Konstrukcja | |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1915/1916 |
| Lata produkcji |
1916 |
| Liczba egz. |
21 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | |
| Moc | |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10 m |
| Długość |
7,1 m |
| Wysokość |
2,8 m |
| Powierzchnia nośna |
16 m² |
| Masa | |
| Własna |
473 kg |
| Startowa |
673 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
140 km/h |
| Zasięg |
210 km |
| Długotrwałość lotu |
1,5 h |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 km kal. 7,92 mm | |
| Użytkownicy | |
| Luftstreitkräfte | |
Siemens-Schuckert E.I – niemiecki jednopłatowy jednoosobowy samolot myśliwski z I wojny światowej, zaprojektowany i zbudowany w wytwórni Siemens-Schuckertwerke GmbH. Wyprodukowana w małej serii maszyna trafiła do jednostek bojowych Luftstreitkräfte w 1916 roku, jednak wobec pojawienia się nowocześniejszych alianckich myśliwców została wycofana z frontu.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Siemens-Schuckert E.I został zaprojektowany w 1915 roku wytwórni Siemens-Schuckertwerke GmbH przez Franza Steffena[1][2]. Jednopłatowy jednoosobowy samolot myśliwski klasy E – pierwszy myśliwiec w historii fabryki – bazował na podobnych konstrukcjach Fokkera i Pfalza[1][2]. Prototyp, ukończony w październiku 1915 roku, miał konwencjonalną drewnianą konstrukcję wzmocnioną naciągami z drutu, ze skrzydłami ze szkieletem wykonanym z rur stalowych pokrytych płótnem bez lotek (sterowanie poziome odbywało się poprzez skręcanie płata) i kadłubem pokrytym sklejką[3][4]. Do napędu płatowca użyto nowatorskiego, birotacyjnego silnika gwiazdowego Siemens-Halske Sh.I, w którym wał korbowy wraz ze śmigłem wirowały w przeciwnym kierunku niż cylindry[2][5]. Prototyp wyposażony był w spiczasty kołpak, który nie występował w samolotach seryjnych[2][4].
Badania w locie myśliwca zostały ukończone pomyślnie 17 marca 1916 roku, po czym Idflieg złożyło zamówienie na 20 egzemplarzy seryjnych[1][3][a]. Samoloty zostały wyprodukowane w zakładach Pflaza w Norymberdze, otrzymując numery ewidencyjne od 550/15 do 569/15[3]. Uzbrojenie maszyn seryjnych stanowił pojedynczy, stały zsynchronizowany karabin maszynowy LMG 08/15 kalibru 7,92 mm[1][2].
Użycie[edytuj | edytuj kod]
Myśliwce Siemens-Schuckert E.I weszły do służby w Luftstreitkräfte w sierpniu 1916 roku[6]. Maszyna o numerze 552/15 posłużyła do prób statycznych przeprowadzonych na lotnisku Johannisthal, kilka egzemplarzy trafiło do Riesenflugzeugabteilung 500 i 501, kilka do armijnych parków lotniczych, a większość zasiliła szkoły lotnicze (egzemplarze o numerach 561, 562 i 565–569/15 zostały skanibalizowane na części zamienne)[6]. Według stanu na 31 października 1916 roku w służbie bojowej na froncie zachodnim znajdowało się zaledwie pięć egzemplarzy E.I[1]. Spowodowane to było pojawieniem się na froncie znacznie nowocześniejszych alianckich myśliwców Nieuport 11 i Airco DH.2[1][3].
Opis konstrukcji i dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Siemens-Schuckert E.I był jednosilnikowym, jednoosobowym jednopłatem myśliwskim[1][2]. Długość samolotu wynosiła 7,1 metra, a jego wysokość 2,8 metra[1][7]. Rozpiętość skrzydeł wynosiła 10 metrów[7], a powierzchnia nośna 16 m²[1][7]. Masa własna wynosiła 473 kg, zaś masa całkowita (startowa) 673 kg[1][7].
Napęd stanowił chłodzony powietrzem 9-cylindrowy birotacyjny silnik gwiazdowy Siemens-Halske Sh.I o mocy 75 kW (100 KM)[1][4][b]. Prędkość maksymalna wynosiła 140 km/h na poziomie morza[1][7][c]. Długotrwałość lotu wynosiła 1,5 godziny, a zasięg 210 km[1][2].
Myśliwiec uzbrojony był w pojedynczy stały zsynchronizowany karabin maszynowy LMG 08/15 kalibru 7,92 mm, umieszczony na grzbiecie kadłuba[1][8].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Munson 1969 ↓, s. 160 podaje, że zamówienie zostało złożone już w listopadzie 1915 roku.
- ↑ Herris 2014 ↓, s. 48 podaje, że osiem pierwszych egzemplarzy seryjnych napędzanych było silnikiem Siemens-Halske Sh.0 o mocy 90 KM; Herris 2014 ↓, s. 48 i Taylor 1989 ↓, s. 808 podają też, że moc silnika Siemens-Halske Sh.I wynosiła 110 KM.
- ↑ Taylor 1989 ↓, s. 808 podaje, że prędkość maksymalna wynosiła 135 km/h.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Peter Gray, Owen Thetford: German Aircraft of The First World War. New York: Doubleday & Company, Inc., 1970. ISBN 0-370-00103-6. (ang.).
- William Green, Gordon Swanborough: The Complete Book of Fighters. New York: Smithmark, 1995. ISBN 978-0-8317-3939-3. (ang.).
- Jack Herris: Siemens-Schuckert Aircraft of WWI. T. 12. Aeronaut Books, 2014, seria: Great War Aviation Centennial Series. ISBN 978-1-935881-23-0. (ang.).
- Jane’s Encyclopedia of Aviation. Michael J.H. Taylor (red.). London: Studio Editions, 1989. ISBN 1-85170-324-1. (ang.).
- Kenneth Munson: Aircraft of World War I. London: Ian Allan, 1969. ISBN 978-0385034715. (ang.).
- Mark C. Wilkins: German Fighter Aircraft in World War I: Design, Construction and Innovation. Oxford: CASEMATE PUBLISHERS, 2019, seria: Casemate Illustrated Special. ISBN 978-1-61200-6208. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Sylwetka samolotu Siemens-Schuckert E.I (E.III) w serwisie «Уголок неба». airwar.ru. [dostęp 2024-01-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-05-14)]. (ros.).
