Fokker D.VII

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fokker D.VII
Ilustracja
Fokker D.VII w muzeum lotnictwa w Oberschleißheim
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

Fokker

Konstruktor

Anton Fokker
Reinhold Platz

Typ

myśliwiec

Konstrukcja

dwupłat o konstrukcji mieszanej – przeważnie drewnianej, podwozie klasyczne – stałe

Załoga

1 (pilot)

Historia
Data oblotu

styczeń 1918

Lata produkcji

1918

Wycofanie ze służby

1926

Liczba egz.

4300

Dane techniczne
Napęd

1 silnik rzędowy 6-cylindrowy BMW IIIa

Moc

185 KM (136 kW)

Wymiary
Rozpiętość

8,90 (górny płat)
7,01 (dolny płat)

Długość

6,95 m

Wysokość

2,75 m

Masa
Własna

735 kg

Startowa

880 kg

Osiągi
Prędkość maks.

200 km/h

Prędkość wznoszenia

5,5 m/s

Pułap

7000 m

Zasięg

400 km

Długotrwałość lotu

1,7 h

Dane operacyjne
Uzbrojenie
2 karabiny maszynowe LMG 08/15 kal. 7,92 mm – stałe, w górnej części kadłuba
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie, Austro-Węgry, Polska
Rzuty
Rzuty samolotu

Fokker D.VIIniemiecki jednomiejscowy samolot myśliwski, zaprojektowany w drugiej połowie 1917 przez Antona Fokkera i Reinholda Platza w niemieckiej wytwórni lotniczej Fokker w Schwerinie. Myśliwiec powstał w oparciu o najlepsze rozwiązania konstrukcyjne i osiągnięcia techniki lotniczej zastosowane w samolotach zarówno niemieckich, jak i ententy, zwłaszcza francuskich. Prototyp samolotu otrzymał oznaczenie fabryczne V.11.

Historia[edytuj | edytuj kod]

V.11 zbudowano w układzie dwupłata o grubym profilu płatów, które miały kształt prostokątny. Drewniane płaty były dwudźwigarowe – od krawędzi natarcia do pierwszego dźwigara kryte sklejką, w dalszej części płótnem. Lotki umieszczono tylko na górnym płacie i wyposażono je w kompensację aerodynamiczną. Płat górny i dolny usztywniono rozpórkami o kształcie odwróconej litery „N”, a płat górny dodatkowo podparto dwiema parami zastrzałów. Kadłub był kratownicowy, spawany z rurek stalowych, pokryty z przodu – tam gdzie znajdował się silnik rzędowy – blachami aluminiowymi, w środkowej części, mieszczącej odkrytą kabinę, kryty sklejką, w tylnej płótnem. Usterzenie poziome i pionowe były skośne, a stery wysokości i kierunku miały kształt zbliżony do eliptycznego.

Prototyp V.11 ukończono i oblatano w styczniu 1918. Samolot był łatwy w pilotażu, nie wykazywał skłonności do wpadania w korkociąg, a z mocniejszym silnikiem BMW miał dobrą zwrotność, bardzo wysoki pułap lotu i prędkość. Po wprowadzeniu niezbędnych zmian, polegających między innymi na wydłużeniu kadłuba, samolot skierowano do produkcji seryjnej pod oznaczeniem Fokker D.VII. Był on wytwarzany w zakładach Fokker, jak i w wytwórni lotniczej Albatros oraz na licencji w austro-węgierskich zakładach MAG. Łącznie zbudowano ponad 4300 samolotów tego typu. Przez niektórych samolot (w wersji z silnikiem BMW) uznawany jest za najlepszy seryjny myśliwiec I wojny światowej.

Użycie[edytuj | edytuj kod]

W lotnictwie niemieckim był on wprowadzany od momentu rozpoczęcia produkcji seryjnej. Po raz pierwszy w akcji bojowej został zastosowany na froncie zachodnim w maju 1918. Samoloty Fokker D.VII były używane również w lotnictwie austro-węgierskim.

W styczniu 1919 polskie oddziały wojskowe zdobyły na lotnisku Ławica w Poznaniu 3 samoloty myśliwskie Fokker D.VII. Dalsze 7 samolotów tego typu zmontowano w Poznaniu w latach 1919–1920 ze zdobytych podzespołów.

W Austrii i Niemczech w 1920 zakupiono 20 samolotów Fokker D.VII. W tym samym roku we Francji zakupiono kolejne 20 samolotów, które były zdobyczą wojenną. Sprowadzono je do Polski w 1921. Ogółem w lotnictwie polskim znalazło się 50 samolotów myśliwskich Fokker D.VII.

W latach 1919–1921 samoloty Fokker D.VII były na wyposażeniu: 13. i 15. eskadr myśliwskich, 6. eskadry wywiadowczej, Wyższej Szkoły Pilotów na Ławicy i Bazy Lotnictwa Morskiego w Pucku. Samoloty te brały udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920. Po zakończeniu walk 8 samolotów Fokker D.VII było na wyposażeniu 111. eskadry myśliwskiej 3. pułku lotniczego i 2 egzemplarze w 115. eskadrze myśliwskiej 4. pułku lotniczego. Samoloty te zostały wycofane ze służby pod koniec 1926. Niezależnie od nich do 1932 samolotów D.VII używano w szkołach lotniczych, Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie oraz eskadrach treningowych 1., 3. i 4. pułku lotniczego.

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

Samolot Fokker D.VII był jednomiejscowym samolotem myśliwskim, dwupłatem o konstrukcji mieszanej, przeważnie drewnianej. Podwozie klasyczne – stałe. Napęd – 1 silnik rzędowy, śmigło dwułopatowe, drewniane. Uzbrojony był w 2 karabiny maszynowe LMG 08/15 kalibru 7,92 mm – stałe, w górnej części kadłuba.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

  • Fokker D.VII. Memorial Flight Association. [dostęp 2020-06-03]. (ang.).