Binjamin Netanjahu

Binjamin Netanjahu
בנימין נתניהו

Data i miejsce urodzenia	21 października 1949 Tel Awiw, Izrael
Premier Izraela
Okres	od 31 marca 2009
Przynależność polityczna	Likud
Poprzednik	Ehud Olmert
Premier Izraela
Okres	od 18 czerwca 1996 do 6 lipca 1999
Przynależność polityczna	Likud
Poprzednik	Szimon Peres
Następca	Ehud Barak
Przewodniczący partii Likud
Okres	od 2005
Poprzednik	Ariel Szaron
Przewodniczący partii Likud
Okres	od 26 marca 1993 do 1999
Poprzednik	Icchak Szamir
Następca	Ariel Szaron
Strona internetowa

{{Polityk infobox}} Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Binjamin Netanjahu

בנימין נתניהו

kapitan Binjamin Netanjahu
kapitan (seren)
Data i miejsce urodzenia	21 października 1949 Tel Awiw-Jafa
Przebieg służby
Lata służby	1967–1972
Siły zbrojne	Siły Obronne Izraela
Jednostki	Sajjeret Matkal
Główne wojny i bitwy	wojna Jom Kippur

Izrael Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Izraela Ustrój polityczny Ustrój polityczny Izraela Konstytucja Ustawa Zasadnicza Izraela Władza ustawodawcza Kneset Jariw Lewin Władza wykonawcza Prezydent Jicchak Herzog Premier Benjamin Netanjahu Rząd Izraela Trzydziesty siódmy rząd Izraela Władza sądownicza System sądowniczy Izraela Sąd Najwyższy Aszer Grunis Prokurator generalny Izraela Jehuda Weinstein Kontrola państwowa Kontrola państwowa Państwowy Urząd Kontroli Finanse Bank Izraela Samorząd terytorialny Podział administracyjny Izraela System samorządu w Izraelu Partie polityczne Partie polityczne Wybory Wybory parlamentarne: 2019 Wybory samorządowe: 2018 Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Izraela minister: Binjamin Netanjahu

Binjamin Netanjahu^ⓘBinjamin Netanjahu, Bibi Netanjahu (heb. : בנימין נתניהו [bənjaˈmin nətanˈjahu], ang. : Benjamin Netanyahu, ur. 21 października 1949 w Tel Awiwie) – izraelski polityk, Prezes Rady Ministrów w okresie od 1996 do 1999, oraz ponownie od 31 marca 2009. Członek Knesetu od 1988.

Jest pierwszym, i jak do tej pory jedynym premierem Izraela, który urodził się w Ziemi Izraela po ogłoszeniu Deklaracji Niepodległości w 1948. Stał na czele dwudziestego siódmego, trzydziestego drugiego, trzydziestego trzeciego i trzydziestego czwartego rządu Izraela. Lider partii politycznej Likud.

Dzieciństwo i młodość

Urodził się w Tel Awiwie. Był dzieckiem Cilli i Bencijjona Netanjahu. Miał dwóch braci: Joniego (1946–1976) – komandosa i bohatera wojennego oraz Iddo (ur. 1952) – lekarza i autora książek. Początkowo wychowywał się i kształcił w Jerozolimie. W latach 1956-1958, a następnie po 1963 mieszkał z rodziną w Stanach Zjednoczonych, gdzie jego ojciec Benzion Netanjahu wykładał jako profesor na wyższych uczelniach. W tym czasie mieszkali na przedmieściach Filadelfii w Pensylwanii. Binjamin Netanjahu ukończył Cheltenham High School. Dorastanie w USA sprawiło, że do dziś mówi po angielsku z mocnym akcentem amerykańskim.

Służba wojskowa

Po ukończeniu szkoły, w 1967 powrócił do Izraela i wstąpił do wojska. Po przejściu podstawowego szkolenia wojskowego został dostrzeżony przez dowódców i zakwalifikowany do elitarnej jednostki Sajjeret Matkal. Niewiele wiadomo o jego misjach bojowych, które jak większość działań tej jednostki są ściśle tajne. Z ujawnionych informacji wiadomo, że 8 maja 1972 uczestniczył w operacji uwolnienia zakładników z porwanego samolotu linii Sabena na lotnisku Ben-Guriona pod Tel Awiwem. Został wówczas raniony od przyjacielskiego ognia. W 1968 uczestniczył w operacji w Libanie, brał udział w starciach nad Kanałem Sueskim. Podczas jednej z tajnych operacji prowadzonych na terytorium Syrii otarł się o śmierć z wycieńczenia, został jednak uratowany przez dowódcę jednostki Uziego Dajana. W 1973 opuścił armię w randze kapitana (Seren).

Studia i biznes

Po opuszczeniu armii Netanjahu wyjechał do Stanów Zjednoczonych, jednak gdy wybuchła wojna Jom Kippur natychmiast powrócił do Izraela by walczyć na Wzgórzach Golan. Po wojnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych i w 1975 uzyskał licencjat architektury oraz w 1977 tytuł magistra administracja biznesu na Massachusetts Institute of Technology. Dodatkowo studiował nauki polityczne na Uniwersytecie Harwarda. W czasie studiów pracował jako doradca w firmie Boston Consulting Group.

W 1976, podczas operacji Entebbe, zginął jego brat Jonatan Joni Netanjahu, dowodzący atakiem jednostki komandosów Sajjeret Matkal podczas odbijania pasażerów porwanego francuskiego samolotu w Ugandzie. Po tym tragicznym wydarzeniu, Binjamin Netanjahu w 1977 powrócił do Izraela i podjął pracę jako dyrektor ds. marketingu w fabryce mebli. Dodatkowo w 1978 założył Jonathan Netanjahu anti-Terror Institute, który prowadził działalność edukacyjną na rzecz walki z terroryzmem. Netanjahu przeprowadził szereg międzynarodowych konferencji na temat terroryzmu. W okresie tym Binjamin Netanjahu nawiązał pierwsze kontakty z izraelskimi politykami. Minister Obrony Mosze Arens mianował go Ambasadorem Izraela w Stanach Zjednoczonych (lata 1982-1984). Następnie, w latach 1984-1988 był Ambasadorem Izraela przy ONZ.

Kariera polityczna

Wybory parlamentarne 1988

Powrócił do Izraela przed wyborami parlamentarnymi w 1988 i wstąpił do partii politycznej Likud. Z ramienia tej partii został wybrany do Knesetu i w rządzie Icchaka Szamira został mianowany wiceministrem spraw zagranicznych. W okresie tym pojawiła się rywalizacja pomiędzy Binjaminem Netanjahu a ministrem spraw zagranicznych Dawidem Lewim, która miała swoje odbicie w późniejszej karierze politycznej. Podczas Konferencji Pokojowej w Madrycie w 1991 Netanjahu był członkiem delegacji izraelskiej. Po powrocie został wiceministrem w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

Wybory parlamentarne 1992 i przywództwo w Likudzie

Po klęsce wyborach parlamentarnych w 1992 Binjamin Netanjahu stał się liderem Likudu, i w po wewnętrznych wyborach w 1993 przejął przywództwo nad partią. Podczas wewnątrz partyjnej kampanii pogłębiła się przepaść pomiędzy Netanjahu a Dawidem Lewim.

Jako lider opozycji ostro skrytykował Porozumienia z Oslo (1993), i ostrzegł, że zawarte z Palestyńczykami porozumienie przyniesie Izraelowi falę terroru. W następnych miesiącach Netanjahu publicznie i spektakularnie odwiedzał miejsca zamachów terrorystycznych, brał również udział w demonstracjach przeciwko polityce rządu. 4 listopada 1995 premier Icchak Rabin został zamordowany przez prawicowego fanatyka religijnego. Wiele mediów wówczas podburzały przeciwko Netanjahowi, a wdowa po zabitym premierze Leah Rabin nie podała ręki Netanjahowi na pogrzebie.

Pierwszy raz na stanowisku premiera

Premier Binjamin Netanjahu, Jasir Arafat i Nabil Sza’as na Światowym Forum Ekonomicznym w Davos, 1997

W wyborach parlamentarnych w 1996 głosy rozłożyły się prawie równo pomiędzy prawicowy Likud a lewicową Izraelską Partię Pracy, a w bezpośrednich wyborach premiera zwyciężył Binjamin Netanjahu. 18 czerwca 1996 objął obowiązki premiera. Był najmłodszym w historii Izraela politykiem, który objął urząd premiera.

Jako premier, Netanjahu postawił wiele pytań do Porozumienia z Oslo (1993), zauważając, że jednym z głównych punktów zawartego porozumienia było założenie, że negocjacje izraelsko-palestyńskie powinny przebiegać w kilku etapach. Postawił więc warunek, że aby móc prowadzić dyskusję na takie tematy jak status Jerozolimy, wcześniej musi być zmieniona Palestyńska Karta Narodowa. Zwolennicy Porozumienia z Oslo twierdzili, że podejście wielostopniowe buduje zaufanie wśród Palestyńczyków, a kwestie sporne będą mogły być rozstrzygnięte w późniejszym terminie. Netanjahu uznał jednak, że ustępstwa będą zachętą dla palestyńskich ekstremistów i zaapelował do Palestyńczyków o konkretne dowody dobrej woli w postaci wstrzymania zamachów terrorystycznych. Spowolniło to proces pokojowy, oraz wstrzymało przekazywanie Palestyńczykom miasta Hebron, które jako jedyne po Oslo miało być przekazane Autonomii Palestyńskiej. Na początku września 1996 Netanjahu spotkał się z Jasirem Arafatem na przejściu granicznym Erez, nie osiągnięto jednak porozumienia w spornych kwestiach.

W dniu 24 września 1996 Netanjahu i burmistrz Jerozolimy Ehud Olmert zdecydowali o otwarciu dla zwiedzających tunelu pod Zachodnim Murem, którego wyjście znajdowało się w Dzielnicy Muzułmańskiej. Wywołało to poważne arabskie rozruchy w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu.

Niemal natychmiast po wybuchu zamieszek, rozpoczęła się mediacja pokojowa prezydenta Stanów Zjednoczonych Billa Clintona z udziałem króla Jordanii Husajna I. Mediacja utorowała drogę do podpisania 17 stycznia 1997 porozumienia w sprawie Hebronu. Netanjahu zobowiązał się do wycofania z miasta izraelskich wojsk, z wyjątkiem obszaru zamieszkałego przez żydowskich osadników. Wycofanie wojsk nastąpiło w tym samym miesiącu.

Premier Binjamin Netanjahu, Madeleine Albright i Jasir Arafat podpisują Wye River Memorandum, 1998

Latem 1997 doszło w Jerozolimie do dwóch samobójczych zamachów terrorystycznych, po których Netanjahu zlecił Mosadowi zabójstwo w Jordanii szefa biura politycznego Hamasu Khaleda Meszala. Operacja izraelskich agentów zakończyła się ich aresztowaniem. W zamian za ich uwolnienie, Izrael przekazał Jordanii antidotum na truciznę, którą wstrzyknięto Meszalowi. Dodatkowo wypuszczono dziesiątki palestyńskich więźniów, z szejkiem Ahmedem Jassinem na czele.

Po długim okresie stagnacji, podczas którego Palestyńczycy domagali się przekazania do Autonomii Palestyńskiej kolejnych miast, w październiku 1998 prezydent Clinton zwołał izraelsko-palestyńską konferencję. 23 października 1998 nastąpiło podpisanie porozumienia Wye River Memorandum. Netanjahu zobowiązał się przekazać Autonomii Palestyńskiej 13% terytorium Zachodniego Brzegu i otworzyć międzynarodowy port lotniczy w Gazie. W zamian Arafat zobowiązał się anulować w Palestyńskiej Karcie Narodowej wszystkie artykuły wzywające do zniszczenia Izraela. W tym celu odbyło się specjalne zebranie Palestyńskiej Rady Narodowej, w którym uczestniczył prezydent Clinton, na którym zmieniono zapisy w Palestyńskiej Karcie Narodowej – jednak nowa wersja Karty nigdy nie została publicznie wydana. Funkcjonujące w palestyńskim społeczeństwie stare wersje Palestyńskiej Karty Narodowej nadal wzywają do zniszczenia Izraela. Netanjahu uznał, że nie jest to pełnym wywiązaniem się Arafata z zobowiązań, tym bardziej, że seria samobójczych zamachów terrorystycznych wciąż trwała, a palestyńskie władze nie podejmowały żadnych starań aby powstrzymać terrorystów. Netanjahu powiedział, że zamachy bombowe zwalniają Izrael od obowiązku realizacji porozumień zawartych w Oslo. W ten sposób zrezygnował z przekazywania dalszych terenów Autonomii Palestyńskiej i zawiesił wszystkie rozmowy pokojowe. Netanjahu podkreślał w swojej polityce zasadę „trzech nie”: nie dla wycofania ze Wzgórz Golan, nie ma rozmów w sprawie Jerozolimy, nie ma żadnych wstępnych warunków przed rozmowami pokojowymi.

Rząd Benjamina Netanjahu napotykał na coraz większą opozycję ze strony izraelskiej lewicy, która chciała postępu w negocjacjach pokojowych kosztem nawet dużych ustępstw na rzecz Palestyńczyków. Dodatkowo wybuchła cała seria skandali, w których oskarżano Netanjahu o zdradę małżeńską i korupcję (został później uniewinniony), przez co stracił on przychylność opinii publicznej. Po przegranej wyborach bezpośrednich premiera w 1999, Netanjahu ustąpił 6 lipca 1999 z urzędu premiera i czasowo wycofał się z polityki.

Wycofanie się z polityki i powrót

Po upadku rządu Ehuda Baraka pod koniec 2000, Binjamin Netanjahu wyraził chęć powrotu do polityki. Mogło wówczas dojść do przedterminowych wyborów, jednak religijna partia polityczna Szas, która obawia się utraty popularności, odmówiła poparcia propozycji rozwiązania XV Knesetu. W rezultacie misję utworzenia nowego rządu powierzono Arielowi Szaronowi. Wybór był zaskakujący, tym bardziej, że w tym momencie Szaron był mniej popularny niż Netanjahu.

Binjamin Netanjahu i Władimir Putin w Centrum Żydowskim w Moskwie, grudzień 2000

W trakcie trwania intifady Al-Aksa Netanjahu wzywał rząd Szarona do wprowadzenia Sił Obronnych Izraela do palestyńskich miast i stłumienia siłą palestyńskiego powstania. W marcu 2002 Szaron rozpoczął operację Ochronna Tarcza, natomiast Netanjahu zaczął popierać koncepcję budowy muru bezpieczeństwa, który odseparowałby terytorium Autonomii Palestyńskiej od Izraela. Gdy w 2002 Izraelska Partia Pracy wycofała się z koalicji rządowej, Ariel Szaron mianował Netanjahu ministrem spraw zagranicznych (do 2003).

Pod koniec 2002 Netanjahu wystartował w wewnętrznych wyborach na przywódcę partii Likud, przegrał jednak z Szaronem.

Minister finansów

Po wyborach parlamentarnych w 2003 Ariel Szaron powołał Netanjahu na funkcję ministra finansów. Netanjahu uznał, że wspieranie gospodarki rynkowej przyniesie wzrost i poprawę sytuacji gospodarczej kraju. W ciągu dwóch i pół roku, w których pełnił funkcję ministra finansów, przeprowadził daleko idące reformy, szczególnie w zakresie podatków i rynku kapitałowego. Prowadził kapitalistyczną politykę wspierania prywatnych inicjatyw gospodarczych, jednocześnie ograniczając wydatki rządowe i prywatyzując przedsiębiorstwa państwowe. Przeprowadził ważną reformę systemu bankowego. Działania Netanjahu zmierzające do liberalizacji izraelskiej gospodarki, były źle spostrzegane przez lewicową opozycję, a także przez kolegów z partii. Netanjahu spotkał się z ostrą krytyką.

Gdy w 2004 Ariel Szaron przedstawił plan jednostronnego wycofania żydowskich osiedli ze Strefy Gazy, Netanjahu zaprotestował, domagając się przeprowadzenia referendum w tej sprawie. Ostatecznie, 7 sierpnia 2005 podał się do dymisji, pokazując w ten sposób swój sprzeciw przeciwko decyzji rządu.

Odchodząc z urzędu ministra finansów, Netanjahu zostawiał gospodarkę Izraela w dużo lepszym stanie niż była w 2002. PKB per capita wzrosła od 2002 o 16%, główne indeksy giełdowe wzrosły o 140%, stopa bezrobocia zmalała z 10,5% do 8,9%, wzrost gospodarczy PKB Izraela wyniósł 4,1% i był najwyższy wśród krajów rozwiniętych, a inflacja wynosząca 0,3% była najniższa wśród krajów rozwiniętych (z wyjątkiem Japonii i Singapuru). Podczas gdy w 2002, rok budżetowy zakończył się deficytem 4,5% PKB, to w 2005 wyszedł na zero.

Lider opozycji

Po wycofaniu się w 2005 Ariel Szarona z roli przywódcy partii politycznej Likud, Binjamin Netanjahu wystartował w wyborach wewnętrznych i 19 grudnia 2005 przejął przywództwo nad partią. Po wyborach parlamentarnych 2006 Likud zajął trzecie miejsce i przeszedł do opozycji.

W XVII Knesecie Netanjahu jako lider opozycji sprzeciwił się II wojnie libańskiej, podkreślając zagrożenie ze strony irańskiego programu budowy broni jądrowej. W ostrych wypowiedziach porównywał Iran do Niemiec hitlerowskich. W 2008 Kneset przegłosował projekt ustawy autorstwa Netanjahu, który zakazuje inwestycji w Izraelu korporacjom utrzymującym kontakty z Iranem.

14 sierpnia 2007 Netanjahu został ponownie wybrany przewodniczącym Likudu.

Drugi raz na stanowisku premiera

Premier Binjamin Netanjahu i Barack Obama w Waszyngtonie, 18 maja 2009

Premier Binjamin Netanjahu, Hillary Clinton, George Mitchell i Mahmud Abbas, 2 września 2010

W lutym 2009 po wyborach parlamentarnych prezydent Izraela Szimon Peres powierzył mu misję utworzenia nowego rządu, zakończoną pomyślnie zaprzysiężeniem gabinetu w Knesecie 31 marca 2009.

Od początku drugiej kadencji Netanjahu znajdował się pod silną presją administracji prezydenta Barack Obamy, który dążył by izraelski rząd zamroził rozbudowę żydowskich osiedli na Zachodnim Brzegu i zgodził się na ustanowienie państwa palestyńskiego. Już w marcu Izrael odwiedziła Sekretarze stanu Stanów Zjednoczonych Hillary Clinton. Ostrzegła ona, że rozbudowa żydowskich osiedli i wyburzanie arabskich domów we Wschodniej Jerozolimie są przeszkodą dla procesu pokojowego, oraz wyraziła poparcie dla utworzenia państwa palestyńskiego. Dalsze rozmowy były prowadzone ze specjalnym wysłannikiem Stanów Zjednoczonych na Bliski Wschód, George’em Mitchellem. Netanjahu uzależnił poparcie dla państwa palestyńskiego od uznania przez Palestyńczyków Izraela jako państwa żydowskiego.

19 maja 2009 Binjamin Netanjahu spotkał się w Waszyngtonie z prezydentem Barackiem Obamą, oświadczając, że Izrael ma prawo do dalszego rozwijania żydowskich osiedli. W odpowiedzi, 4 czerwca 2009 Obama podczas przemówienia w Kairze, zwrócił się do świata arabskiego potępiając żydowskie osadnictwo. Po tym przemówieniu, Netanjahu zwołał nadzwyczajne posiedzenie rządu. 14 czerwca w swoim przemówieniu na Uniwersytecie Bar-Ilan po raz pierwszy przedstawił zasady na jakich mogłoby powstać państwo palestyńskie. Jego warunkami były: (1) Palestyna będzie zdemilitaryzowanym państwem, (2) Palestyna uzna Izrael jako państwo żydowskie, (3) Jerozolima pozostanie stolicą Izraela, (4) Palestyńczycy zrezygnują z „prawa powrotu” uchodźców palestyńskich. Netanjahu podkreślił także prawo do „naturalnego wzrostu” osiedli żydowskich istniejących już na Zachodnim Brzegu. Ich ostateczny status zostałby ustalony w trakcie negocjacji izraelsko-palestyńskich. W ramach gestu dobrej woli Siły Obronne Izraela zlikwidowały część punktów kontrolnych na Zachodnim Brzegu, umożliwiając swobodny przepływ ludności. Krok ten miał na celu ożywienie gospodarcze Autonomii Palestyńskiej.

22 września 2009 podczas Zgromadzenia Ogólnego ONZ w Nowym Jorku odbyło się spotkanie pomiędzy Binjaminem Netanjahu a przewodniczącym Autonomii Palestyńskiej Mahmudem Abbasem. Obaj politycy zgodzili się, że proces pokojowy powinien zostać szybko wznowiony. Następnie, pod naciskiem Stanów Zjednoczonych, Netanjahu ogłosił 25 listopada częściowe zamrożenie rozbudowy żydowskich osiedli na Zachodnim Brzegu na okres dziesięciu miesięcy. Strona palestyńska jednak przez długi czas nie zgadzała się na rozpoczęcie bezpośrednich negocjacji pokojowych.

Wybory parlamentarne 2013

Po wyborach powszechnych w 2013 roku Netanjahu stanął na czele koalicji rządowej, którą zawarły prawicowe ugrupowania: koalicja Likud−Nasz Dom Izrael (Jisra’el Betenu) (31 posłów) z Żydowskim Domem (Ha-Bajit Ha-Jehudi) (12 posłów) i Jest Przyszłość (Jesz Atid) (19 posłów) oraz liberalnym ugrupowaniem Ruch (Ha-Tenu’a) (6 posłów). Razem koalicja dysponowała 68 głosami 120-osobowym Knesecie. Od 2014 – po odwołaniu ze stanowiska Gilada Erdana – Netanjahu pełni funkcję ministra komunikacji.

Pod koniec 2014 w wyniku konfliktu wewnątrz gabinetu Netanjahu zdymisjonował liderów koalicyjnych partii Jest Przyszłość – Ja’ira Lapida oraz Ruchu – Cippi Liwni, co zaowocowało zerwaniem przez nie koalicji i przedterminowymi wyborami, które odbyły się 17 marca 2015.

Wybory parlamentarne 2015

Po wyborach, ponownie wygranych przez Likud, przez niemal 50 dni formowano koalicję. 14 maja 2015 powołany został nowy koalicyjny rząd, ponownie pod przewodnictwem Netanjahu. W skład koalicji rządowej weszły obok Likudu (30 posłów) partie: Zjednoczony Judaizm Tory (6 posłów), Żydowski Dom (8 posłów) Naftaliego Bennetta, Szas (7 posłów), któremu prezesuje Arje Deri, oraz nowa partia Kullanu (10 posłów) Mosze Kachlona, do niedawna członka Likudu. Koalicja ma niezbędne minimum głosów 61 na 120 w Knesecie. W nowym rządzie Netanjahu obok funkcji premiera i ministra komunikacji, objął również teki ministrów: spraw zagranicznych, rozwoju regionalnego oraz zdrowia. Jego zastępcami w tych resortach zostali odpowiednio: Cippi Chotoweli, Ajjub Kara (oboje Likud) i Ja’akow Litzman (Zjednoczony Judaizm Tory).

Na wiadomość o zawarciu międzynarodowego porozumienia nuklearnego z Iranem Netanjahu ocenił, że społeczność międzynarodowa popełniła „historyczny błąd”, układając się z władzami w Teheranie i zapowiedział podjęcie działań zmierzających do tego, by nie dopuścić do ratyfikowania porozumienia.

Podczas wizyty Donalda Trumpa w Izraelu w lutym 2017 rozmawiał z nim m.in. o przeniesieniu amerykańskiej ambasady do Jerozolimy. 6 grudnia tego samego roku Trump wprowadził w życie Ustawę o ambasadzie w Jerozolimie, uznał Jerozolimę za stolicę Izraela i nakazał Departamentowi Stanu rozpoczęcie procedury przeniesienia ambasady. Netanjahu został zawczasu poinformowany o decyzji amerykańskiego prezydenta, po jej ogłoszeniu określił ją jako „odważną i sprawiedliwą”.

Bibliografia

• Paweł Smoleński: Operacja 'Gniew Boga'. gazeta.pl, 2014-02-28. [dostęp 2015-05-17]. (pol.).
• BENIAMIN NETANYAHU. izrael.badacz.org. [dostęp 2015-05-17]. (pol.).
• Binyamin (Bibi) Netanjahu – Biography. Strona Knesetu. [dostęp 2015-05-17]. (ang.).
• Binjamin Netanjahu (ang.) – profil na stronie Knesetu.

Linki zewnętrzne

• Binjamin Netanjahu. Official website. [dostęp 2014-04-22]. (ang.).