Henryk z Wierzbna (zm. 1319)
| |
| Data śmierci | |
|---|---|
| Miejsce pochówku | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Nominacja biskupia | |
| Sakra biskupia |
brak danych |
Henryk z Wierzbna także Henryk z Wierzbnej (ur. pod koniec lat 60. XIII w., zm. 23 września 1319) – biskup wrocławski w latach 1302–1319. Organizator trybunału inkwizycyjnego na Śląsku.
Pochodził z rodu panów z Wierzbnej. Był trzecim i najmłodszym synem Jana, kasztelana Ryczyna, bratem Stefana i Jana.
Jeszcze wiosną 1289 wzmiankowany jako świecki komes; natomiast od 31 sierpnia 1290 występował jako kanonik wrocławski. Zwolennik króla Wacława II Czeskiego i jego rządów w Polsce. Potem popierał biskupa krakowskiego Jana Muskatę, swego krewnego. Przeciwny był Władysławowi I Łokietkowi i arcybiskupowi Jakubowi Śwince. Popieranie przez Henryka z Wierzbna Przemyślidów, zwalczanych wówczas przez papieża, spowodowało jego ekskomunikę oraz proces w Awinionie (1310–1314). Był faktycznym twórcą niezależnego księstwa biskupiego zwanego księstwem nysko-otmuchowskim. Jako pierwszy z biskupów wrocławskich przyjął tytuł książęcy.
W 1315 zorganizował na Śląsku trybunał inkwizycyjny który wydawał też i wyroki śmierci poprzez spalenie na stosie[1]. W wyniku prowadzonego w tym roku z jego inicjatywy śledztwa we Wrocławiu, Świdnicy i Nysie spalono ponad 50 waldensów uznanych za heretyków przez trybunał któremu przewodniczył wrocławski biskup pomocniczy Paweł z Bancz[2].
Przypisy
Bibliografia
- Jurek Tomasz, Panowie z Wierzbnej. Studium genealogiczne, Kraków 2006.
