Przejdź do zawartości

KS Toruń

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
KS Toruń
Ilustracja
Pełna nazwa

Klub Sportowy Toruń Spółka Akcyjna

Przydomek

Toruńskie Anioły, Krzyżacy

Maskotka

Dymek[1]

Barwy

           
żółto-niebiesko-białe[2]

Data założenia

21 lutego 1962[3]

Debiut w najwyższej lidze

4 kwietnia 1976

Liga

Ekstraliga

Państwo

 Polska

Województwo

 kujawsko-pomorskie

Siedziba

Toruń

Adres

ul. Dąbrowskiego 2
87-100 Toruń

Stadion

Motoarena Toruń im. Mariana Rosego
ul. Pera Jonssona 7
87-100 Toruń

Właściciel

Przemysław Termiński[4]

Prezes

Ilona Termińska[5]

Trener

Piotr Baron[6]

Strona internetowa

Klub Sportowy Toruń SA (występuje pod nazwą KS Apator Toruń) – polski klub żużlowy z siedzibą w Toruniu, 4-krotny drużynowy mistrz Polski.

Za datę jego założenia przyjmuje się rok 1962, kiedy powstał klub sportowy przy PZWANN, niemniej jego historia sięga lat wcześniejszych, a samych tradycji żużlowych w Toruniu, których jest kontynuatorem, lat międzywojennych. W przeszłości funkcjonował jako klub wielosekcyjny, w którym na przestrzeni lat, obok sekcji żużlowej, istniejącej od chwili jego założenia, istniały także sekcje: brydża sportowego, hokeja na lodzie, jazdy szybkiej na lodzie, pływania i szachów.

W 2019 roku „Toruńskie Anioły”, tj. środowisko toruńskich żużlowców, zostały uhonorowane poprzez odsłonięcie „katarzynki” w Piernikowej Alei Gwiazd na toruńskim Rynku Staromiejskim[7].

Chronologia nazw

[edytuj | edytuj kod]
  • Klub Sportowy „Stal”
    • Sekcja Żużlowa „Apator”
  • Klub Sportowy „Stal-Apator”
    • Stal-Apator Toruń
  • Klub Sportowy „Apator” (–2005)
    • Apator Toruń (–1993)
    • Apator Elektrim Toruń (1993–1996)
    • Apator DGG Toruń (1996–1998)
    • Apator Netia Toruń (1999–2000)
    • Apator Adriana Toruń (2001–2005)
  • Klub Sportowy Toruń (2005–2006)
    • Adriana Toruń (2006)
  • Klub Sportowy Toruń Unibax Spółka Akcyjna (2006–2014)
    • Unibax Toruń (2007–2014)
  • Klub Sportowy Toruń Spółka Akcyjna (2014–)
    • KS Toruń (2015)
    • Get Well Toruń (2016–2019)
    • eWinner Apator Toruń (2020–2021)
    • For Nature Solutions Apator Toruń (2022)
    • For Nature Solutions KS Apator Toruń (2023)
    • KS Apator Toruń (2024–)

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Protoplaści

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze zawody żużlowe rozegrano w Toruniu w 1930 roku. Ścigano się w kategoriach według pojemności silnika. Czarny sport rozwijał się w grodzie Kopernika aż do wybuchu II wojny światowej. Zaraz po wojnie – w 1946 roku, tradycja toruńskiego żużla odrodziła się w postaci Toruńskiego Klubu Motocyklowego. W tamtym okresie pierwsze kroki na żużlu stawiał między innymi Zbigniew Raniszewski, którego karierę przerwała tragiczna śmierć w trakcie zawodów rozgrywanych w Wiedniu 21 kwietnia 1956 roku.

Od 1957 roku toruński klub działał w ramach Ligi Przyjaciół Żołnierza, a dwa lata później zadebiutował w rozgrywkach III ligi, zajmując 7. miejsce. Do II ligi LPŻ Toruń awansował wskutek reorganizacji rozgrywek w 1960 roku, jednak w swoim debiutanckim drugoligowym sezonie zajął ostatnie miejsce w grupie „zachód”.

Patronat PZWANN

[edytuj | edytuj kod]

W 1962 roku przy Pomorskich Zakładach Wytwórczych Aparatury Niskiego Napięcia, które pojawiły się w toruńskim żużlu rok wcześniej, powstał Klub Sportowy, który formalnie działał w strukturach Zrzeszenia Sportowego „Stal”. W latach 60. pierwsze medale dla toruńskiego żużla zdobył między innymi Marian Rose. Popularny Maryś osiągnął sukcesy zarówno na krajowym podwórku, jak i na arenie międzynarodowej. Jego największym sukcesem był złoty medal drużynowych mistrzostw świata z 1966 roku. W tym samym sezonie Rose zdobył srebrny medal indywidualnych mistrzostw Polski. Jego karierę przerwał wypadek 19 kwietnia 1970 roku na torze w Rzeszowie, w którym torunianin poniósł śmierć.

W 1973 roku Stal Toruń zajęła 2. miejsce w rozgrywkach II ligi, jednak w spotkaniach barażowych o awans do I ligi lepsza okazała się Polonia Bydgoszcz. Dwa lata później torunianie ponownie zajęli 2. miejsce w II-ligowych rozgrywkach i ponownie przegrali spotkania barażowe z bydgoszczanami, jednak powiększenie liczebności I ligi do 10 zespołów pozwoliło torunianom awansować do najwyższej klasy rozgrywek.

W pierwszym sezonie w I lidze torunianie obronili miejsce w elicie, zajmując 8. miejsce na koniec sezonu. W tym samym 1976 roku w historii klubu miało miejsce kolejne tragiczne wydarzenie – 25 lipca w czasie zawodów w Częstochowie w jednym z wyścigów upadł Kazimierz Araszewicz i kilka minut po dotarciu do szpitala zmarł w wyniku obrażeń odniesionych na torze. W 1979 roku torunianie zajęli w ligowej tabeli 4. miejsce, mając szanse na medal do ostatniego meczu. Liderami drużyny byli Jan Ząbik oraz Wojciech Żabiałowicz.

Pierwsze sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

To, co nie udało się cztery lata wcześniej, udało się w 1983 roku. Liderem drużyny był Żabiałowicz, wspierany przez Jana Woźnickiego i Eugeniusza Miastkowskiego. Zespół prowadzony przez trenera Andrzeja Pogorzelskiego nie przegrał ani jednego meczu na własnym torze, ponadto trzykrotnie triumfował na wyjazdach. 24 punkty zdobyte do ligowej tabeli wystarczyły do zajęcia 3. miejsca w lidze i zdobycia pierwszego, brązowego medalu w rozgrywkach o drużynowe mistrzostwo Polski.

Trzy lata później – w 1986 roku, Apator Toruń świętował jeszcze większy sukces, jakim był złoty medal w rozgrywkach ligowych. Przez niemal cały sezon o prymat najlepszej drużyny w kraju torunianie rywalizowali z rywalem zza miedzy – bydgoską Polonią. Drogę do toruńskiego złota otworzyła porażka bydgoszczan na własnym torze ze Stalą Gorzów Wielkopolski w końcówce sezonu. Po wygranej w ostatnim meczu z Kolejarzem Opole 64:26 – torunianie po raz pierwszy mogli świętować tytuł najlepszej drużyny w kraju. W latach 80. oprócz sukcesów ligowych żużlowcy Apatora odnosili coraz więcej sukcesów w innych rozgrywkach – zdobywali złote medale w indywidualnych mistrzostwach Polski, młodzieżowych drużynowych mistrzostwach Polski, a także mistrzostwach Polski par klubowych.

6 czerwca 1987 roku na torze w Toruniu odbył się półfinał mistrzostw świata par. W zawodach, w czasie których w każdym wyścigu startowało po 6 zawodników, triumfowali Duńczycy – Hans Nielsen i Erik Gundersen, przed parą Nowej Zelandii – Mitchem Shirrą i Davidem Barghem, oraz Polakami – Wojciechem Żabiałowiczem i Romanem Jankowskim.

Złote lata 90.

[edytuj | edytuj kod]
Podobizna Pera Jonssona

W pierwszej połowie lat 90. torunianie nie schodzili z podium, zdobywając seryjnie medale w lidze, a także w innych rozgrywkach krajowych. Drugi złoty medal ligowy torunianie zdobyli w 1990 roku, już w nieco zmienionym składzie. W klubie pojawił się m.in. Szwed Christer Karlsson, który jako pierwszy zawodnik zagraniczny założył plastron z Aniołem na piersi, oraz trójka młodych muszkieterów: Robert Sawina, Jacek Krzyżaniak, Mirosław Kowalik, która przebojem wdzierała się do krajowej czołówki. Liderem ciągle był jednak Wojciech Żabiałowicz. Tym razem torunianie zapewnili sobie tytuł już kilka ligowych kolejek przed końcem, deklasując w tabeli pozostałych rywali.

W 1991 roku kariery zakończyli Wojciech Żabiałowicz i Eugeniusz Miastkowski, jednak w zespole byli już ich następcy. W polskiej lidze pojawiało się również wielu zawodników zza granicy, wśród których był Szwed Per Jonsson. Indywidualny mistrz świata z 1990 roku trafił rok później do Torunia, zostając jego liderem. Karierę Długiego Pera przerwał jednak upadek w czasie derbów Pomorza w Bydgoszczy w 1994 roku, po którym Jonsson zmuszony został do poruszania się przy pomocy wózka inwalidzkiego. Także na początku lat 90. rozbłysła gwiazda Tomasza Bajerskiego, który mimo młodego wieku zaczął odgrywać coraz poważniejszą role w toruńskim zespole.

W sezonie 1996 torunianie byli bardzo blisko kolejnego złota, jednak musieli zadowolić się srebrnym medalem, po porażce w dwumeczu o złoty medal z Włókniarzem Częstochowa. Po tym sezonie skład Aniołów uległ pewnym zmianom, a zespół osiągał gorszy rezultat przez kilka kolejnych sezonów. W 1999 roku torunianie zmuszeni byli nawet do rozgrywania spotkań barażowych o utrzymanie w najwyższej klasie rozgrywkowej, jednak poradzili sobie wówczas z Polmosem Zielona Góra.

XXI wiek

[edytuj | edytuj kod]
Wiesław Jaguś

Powrót na ligowe podium miał miejsce w roku 2001, kiedy to w składzie torunian pojawili się Szwedzi: Tony Rickardsson i Andreas Jonsson, a także wrócił po czterech latach spędzonych w Pergo Gorzów Wielkopolski Tomasz Bajerski. Taki zespół, wsparty ponadto Wiesławem Jagusiem, Robertem Kościechą oraz Tomaszem Chrzanowskim do ostatniego meczu, a nawet ostatniego biegu w sezonie, rywalizował o złoto z Atlasem Wrocław. Ostatecznie torunianie wygrali ostatni mecz z ekipą wrocławską 48:42 i zapewnili sobie trzeci tytuł drużynowych mistrzostw Polski.

Kolejnego mistrzostwa nie udało się torunianon zdobyć w 2003 roku, kiedy to zmontowali drużynę, w której startowali m.in. mistrz świata Tony Rickardsson, wicemistrz Jason Crump, ponadto dwaj uczestnicy cyklu Grand Prix: Piotr Protasiewicz i Tomasz Bajerski, a na dokładkę jeszcze Wiesław Jaguś i Robert Sawina. Zespół ten jednak zdołał wywalczyć tylko srebrny medal, po przegraniu finałowego meczu z Włókniarzem w Częstochowie. Po sezonie zespół opuściło kilku czołowych jeźdźców, jednak w latach 2004 i 2005 torunianie plasowali się w górnej części ligowej tabeli.

Przed 2006 rokiem ze sponsoringu toruńskiego klubu wycofała się firma Apator, a dodatkowo drużynę opuścił Jason Crump. W jego miejsce w drużynie pojawili się Duńczycy: Bjarne Pedersen oraz Niels-Kristian Iversen. Pomimo kilku zwycięstw na początku sezonu, torunianie w drugiej jego części mieli problemy finansowe, które odbiły się na wynikach. Ostatecznie KS Toruń zajął 7. miejsce w ekstralidze i musiał spotkać się w barażach o utrzymanie z KM Ostrów. Oba spotkania barażowe torunianie wygrali i zapewnili sobie dalszy ekstraligowy byt.

Era Unibaksu

[edytuj | edytuj kod]
Ryan Sullivan

Jesienią 2006 roku toruński klub przejął Roman Karkosik, a nazwa klubu zmieniła się na Klub Sportowy Toruń Unibax Spółka Akcyjna. W składzie torunian znaleźli się ponownie Ryan Sullivan i Robert Kościecha, a także Matej Žagar. Żużlowcy Unibaksu wygrali rundę zasadniczą Speedway Ekstraligi, a następnie po wyeliminowaniu Unii Tarnów i Atlasu Wrocław w rundzie play-off dotarli do finału rozgrywek, gdzie spotkali się z Unią Leszno. Tu jednak lepsi okazali się leszczynianie, a torunianom pozostało cieszyć się ze srebrnych medali.

Przed sezonem 2008 torunianie dokonali kolejnych zmian w zespole. Drużynę opuścili Matej Žagar i Aleš Dryml, a ich miejsce zajęli Hans Andersen i Chris Holder. W pierwszych ośmiu spotkaniach Unibax był niepokonany i pewnie zmierzał po czwarty tytuł mistrzowski. Następnie przyszły jednak dwie porażki na własnym torze z Unią Leszno i Włókniarzem Częstochowa, i to właśnie na rzecz częstochowian torunianie stracili pozycje lidera w Speedway Ekstralidze. W rundzie play-off Unibax najpierw wyeliminował gorzowską Stal, a następnie w półfinale okazał się lepszy od ZKŻ Zielona Góra. W finale ponownie spotkały się drużyny Unii Leszno i Unibaksu Toruń. W pierwszym spotkaniu – w Lesznie, lepszy okazał się Unibax, wygrywając 49:41. Także w rewanżu, który był ostatnim w historii pojedynkiem na stadionie przy ul. Broniewskiego 98, Anioły były lepsze, wygrywając tym razem 47:43. To oznaczało, że Unibax Toruń zdobył złoty medal, zostając po raz czwarty w historii drużynowym mistrzem Polski. W całym sezonie torunianie wygrali 17 spotkań (w tym aż dziewięć z dziesięciu spotkań wyjazdowych), przegrywając tylko trzykrotnie. Liderami drużny byli Wiesław Jaguś, Ryan Sullivan i Chris Holder.

Rozgrywki ligowe

[edytuj | edytuj kod]

Sezony

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Rozgrywki ligowe Uwagi
Liga Miejsce
1959[a] III III liga 7/8 Awans w wyniku reorganizacji rozgrywek – podjęto decyzję o likwidacji III ligi
1960[a] II II liga 11/11
1961[a] II liga 7/11
1962 II liga 3/12
1963 II liga 6/12 7/12
1964 II liga 7/11
1965 II liga 4/9 5/9
1966 II liga 5/9
1967 II liga 6/10 7/10
1968 II liga 7/9
1969 II liga 8/9
1970 II liga 8/8
1971 II liga 4/8
1972 II liga 3/8
1973 II liga 2/8 Przegrane baraże o awans
1974 II liga 5/8
1975 II liga 2/8 Przegrane baraże o awans
Awans w wyniku reorganizacji rozgrywek – podjęto decyzję o powiększeniu I ligi[b]
1976 I I liga 8/10
1977[c] I liga 8/10
1978[c] I liga 8/10
1979 I liga 4/10
1980 I liga 6/10
1981 I liga 7/10
1982 I liga 6/10
1983 I liga brąz 3/10
1984 I liga 5/10
1985 I liga 5/10
1986 I liga złoto 1/10
1987 I liga 4/10
1988 I liga 7/10
1989 I liga 4/10
1990 I liga złoto 1/8
1991 I liga brąz 3/8
1992 I liga brąz 3/10
1993 I liga brąz 3/10
1994 I liga brąz 3/10
1995 I liga srebro 2/10
1996 I liga srebro 2/10
1997 I liga 4/10
1998 I liga 5/10
1999 I liga 7/10 Wygrane baraże o utrzymanie
2000 Ekstraliga 4/8
2001 Ekstraliga złoto 1/8
2002 Ekstraliga 5/8
2003 Ekstraliga srebro 2/8
2004 Ekstraliga 4/8
2005 Ekstraliga 4/8
2006 Ekstraliga 7/8 Wygrane baraże o utrzymanie
2007 Ekstraliga srebro 2/8
2008 Ekstraliga złoto 1/8
2009 Ekstraliga srebro 2/8
2010 Ekstraliga brąz 3/8
2011 Ekstraliga 4/8
2012 Ekstraliga brąz 3/10
2013 Ekstraliga srebro 2/10
2014[d] Ekstraliga 5/8
2015 Ekstraliga 4/8
2016 Ekstraliga srebro 2/8
2017 Ekstraliga 7/8 Wygrane baraże o utrzymanie
2018 Ekstraliga 5/8
2019 Ekstraliga 8/8
2020 II I liga 1/8
2021 I Ekstraliga 6/8
2022 Ekstraliga 4/8
2023 Ekstraliga brąz 3/8
2024 Ekstraliga brąz 3/8
Poziom ligowy Liczba sezonów Sezony
I 48 1976–2019, 2021–2024
II 17 1960–1975, 2020
III 1 1959

Bilans spotkań

[edytuj | edytuj kod]
Stan na 5 października 2024
drużyna przeciwna mecze zwycięstwa remisy przegrane bilans
Polonia Bydgoszcz[e] 90 52 2 36 +16
CKS Czeladź 2 1 1 -1
Włókniarz Częstochowa[f] 94 46 48 -2
Lokomotīve Dyneburg 2 2 +2
GKS Wybrzeże Gdańsk 54 26 1 27 -1
GKŻ Wybrzeże Gdańsk[g] 10 9 1 +8
SKS Start Gniezno 50 31 1 18 +13
Start Gniezno SA 2 1 1
GTM Start Gniezno 2 1 1
Stal Gorzów Wielkopolski 112 53 2 57 -4
GKM Grudziądz 6 3 3
GKM Grudziądz SA 18 10 1 7 +3
Cracovia 2 2 -2
Wanda Nowa Huta 6 4 2 +2
Karpaty Krosno 20 10 1 9 +1
Wilki Krosno 2 1 1
Unia Leszno 116 47 6 63 -16
RKS Motor Lublin 44 24 20 +4
Speedway Lublin 16 4 12 -8
Tramwajarz Łódź 8 5 3 +2
Gwardia Łódź 18 12 1 5 +7
Orzeł Łódź 2 1 1
KS Kolejarz Opole 40 22 18 +4
KKS Ostrovia 2 2 +2
Iskra Ostrów Wielkopolski 2 2 +2
KM Ostrów 2 2 +2
TŻ Ostrovia 4 3 1 +2
KKS Polonia Piła 18 9 2 7 +2
TS Polonia Piła 24 11 4 9 +2
KS ROW Rybnik 34 18 1 15 +3
RKM Rybnik 6 5 1 +4
ROW Rybnik SA 4 3 1 +2
Stal Rzeszów 60 38 22 +16
Sparta Śrem 10[h] 7 3 +4
KS Śląsk Świętochłowice 16 8 8
Unia Tarnów 82 44 6 32 +12
WTS Wrocław 90 49 4 37 +12
ZKŻ Zielona Góra 114 51 4 59 -8
Łącznie 1184 616 37 531 +85

Derby Pomorza

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Derby Pomorza na żużlu.

Derby Pomorza to spotkania drużyn żużlowych z Torunia i Bydgoszczy. Dotychczas rozegrano 86 ligowych pojedynków derbowych, podczas których drużyna toruńska odniosła 50 zwycięstw nad bydgoszczanami, zespół z Bydgoszczy 34 razy pokonał drużynę z Torunia, a 2 spotkania zakończyły się remisem. Poza ligowymi potyczkami rozegrano także 4 spotkania w barażach o wejście do I ligi. Spotkania te odbyły się w 1973 i 1975. Bilans tych meczów to 2 zwycięstwa drużyny toruńskiej i 2 bydgoskiej.

Derbami Pomorza nazywana jest także rywalizacja drużyn z Torunia i Grudziądza. Jak dotąd odbyły się 24 pojedynki toruńsko-grudziądzkie. Bilans tych meczów to 13 zwycięstw torunian, 10 grudziądzan i 1 remis.

Stadiony

[edytuj | edytuj kod]

Stadion KS Apator

[edytuj | edytuj kod]
Stadion KS Apator

Toruński klub żużlowy nie posiada własnego stadionu, od zawsze korzysta z obiektów miejskich. Pierwszym miejscem w Toruniu, na którym odbywały się wyścigi motocyklowe był Stadion Miejski przy ul. Sportowej.

Następnie żużlowcy przenieśli się na dawny wojskowy stadion przy ulicy Broniewskiego. Tor liczył wówczas około 500 metrów. W 1950 r. odbyły się na nim pierwsze zawody motocyklowe. W kolejnych latach tor dostosowywano do wymogów żużlowych, czego efektem było oficjalne otwarcie zmodernizowanego toru, które przy udziale 10 000 kibiców nastąpiło 20 października 1957 o godz. 14[8]. Tor otrzymał imię Zbigniewa Raniszewskiego.

Gdy w 1962 r. założono profesjonalny klub żużlowy, stał się on gospodarzem obiektu. W kolejnych latach dodawano ogrodzenie toru, częściowe zadaszenie trybuny głównej, oświetlenie. Na mocy uchwały rady Klubu Sportowego Apator Toruń w 1994 r. tor przy ulicy Broniewskiego otrzymał nazwę Stadion KS Apator im. Mariana Rosego. W sezonie 2006 dodano wymagane dla uzyskania licencji sztuczne oświetlenie o mocy 900 luksów.

Muzeum Sportu Żużlowego w centrum handlowym Toruń Plaza, które powstało w miejscu stadionu

Ostatnimi zawodami toruńskiego klubu na starym stadionie był drugi mecz finałowy drużynowych mistrzostw Polski sezonu 2008 rozegrany 19 października 2008, zakończony zwycięstwem gospodarzy nad Unią Leszno 47:43 i przypieczętowaniem mistrzowskiego tytułu dla toruńskiej drużyny. 25 października 2008 stadion przy ulicy Broniewskiego po raz ostatni oficjalnie gościł żużlowców – był gospodarzem finału Pomorskiej Ligi Młodzieżowej. W związku z budową nowego obiektu, stary miasto sprzedało za 60 270 000 zł.

Po wyburzeniu, na jego miejscu powstało Centrum handlowe Toruń Plaza[9]. 29 czerwca 2017 w Toruń Plaza otwarto Muzeum Sportu Żużlowego, pierwszy taki obiekt w Polsce i trzeci w Europie[10]. Muzeum funkcjonowało do 2019 r.

Motoarena Toruń

[edytuj | edytuj kod]
Motoarena Toruń

1 grudnia 2006 prezydent Torunia ogłosił przetarg na budowę nowego obiektu. Wygrało go konsorcjum Alstal. Obiekt nosi nazwę Motoarena Toruń, a patronem stadionu pozostał Marian Rose. Z powodu nieznacznego opóźnienia stadion oddano do użytku pod koniec kwietnia, a więc już po rozpoczęciu sezonu 2009.

Inauguracyjny mecz odbył się 3 maja 2009. Tego dnia broniący tytułu toruński Unibax podejmował ówczesnego wicemistrza kraju – Unię Leszno. Mecz zakończył się nieznacznym zwycięstwem drużyny gospodarzy, a pierwszym rekordzistą toru został zawodnik Unii – Leigh Adams.

Przed sezonem 2011 zostało przebudowane zadaszenie stadionu – obecnie zasłania nie tylko trybuny, ale także cały tor.

W pobliżu Motoareny istnieją również dwa tory na miejscowym lotnisku – większy, 265-metrowy oraz w środku mniejszy – 125-metrowy[11].

Toruńska Aleja Sportu Żużlowego

[edytuj | edytuj kod]
Toruńska Aleja Sportu Żużlowego

W 2019 r. przy Motoarenie powstała Toruńska Aleja Sportu Żużlowego[12]. Ma ona na celu upamiętnienie zasłużonych dla toruńskiego żużla osób, poprzez umieszczenie pamiątkowej tablicy.

Dotychczas w alei uhonorowani zostali:

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Stan na 5 października 2024

Krajowe

[edytuj | edytuj kod]

Poniższe zestawienia obejmują osiągnięcia klubu oraz indywidualne osiągnięcia zawodników w rozgrywkach pod egidą PZM, GKSŻ oraz Ekstraligi.

Mistrzostwa Polski

[edytuj | edytuj kod]

Drużynowe mistrzostwa Polski

Drużynowe mistrzostwa Polski juniorów

Mistrzostwa Polski par klubowych

Młodzieżowe mistrzostwa Polski par klubowych

Indywidualne mistrzostwa Polski

Młodzieżowe indywidualne mistrzostwa Polski

Pozostałe

[edytuj | edytuj kod]

Puchar Polskiego Związku Motorowego

  • 3. miejsce (1): 1974

Drużynowy Puchar Polski

Indywidualny Puchar Polski

Złoty Kask

Srebrny Kask

Brązowy Kask

Liga Juniorów

  • 1. miejsce (1): 2013
  • 2. miejsce (1): 2011

Indywidualne mistrzostwa Ligi Juniorów

Indywidualne międzynarodowe mistrzostwa Ekstraligi

Międzynarodowe

[edytuj | edytuj kod]

Poniższe zestawienia obejmują osiągnięcia klubu oraz indywidualne osiągnięcia zawodników krajowych (w zawodach drużynowych, par i indywidualnych) i zagranicznych (w zawodach indywidualnych) w rozgrywkach pod egidą FIM oraz FIM Europe.

Mistrzostwa świata

[edytuj | edytuj kod]

Drużynowe mistrzostwa świata

Drużynowe mistrzostwa świata juniorów

Indywidualne mistrzostwa świata

Indywidualne mistrzostwa świata juniorów

Mistrzostwa Europy

[edytuj | edytuj kod]

Drużynowe mistrzostwa Europy

Drużynowe mistrzostwa Europy juniorów

Mistrzostwa Europy par

Indywidualne mistrzostwa Europy

Indywidualne mistrzostwa Europy juniorów

Pozostałe

[edytuj | edytuj kod]

Klubowy Puchar Europy

  • 2. miejsce (1): 2009
  • 3. miejsce (1): 2002

Zawodnicy

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Żużlowcy KS Toruń.

Obecny skład

[edytuj | edytuj kod]
Stan na 8 września 2024[16]
Kat. Żużlowiec DMP (SE) U24E DMPJ Uwagi
S Polska Patryk Dudek T
S Wielka Brytania Robert Lambert T
S Polska Paweł Przedpełski T
S Polska Emil Sajfutdinow T
U24 Dania Emil Pørtner T
U23 Polska Wiktor Lampart T T
U23 Holandia Mika Meijer T
U23 Wielka Brytania Anders Rowe T T
U19 Polska Mateusz Affelt T T T
U19 Polska Jakub Breński T T
U19 Dania Nicolai Heiselberg T T
U19 Wielka Brytania Freddy Hodder T
U19 Dania Niklas Holm Jakobsen T
U19 Dania Jacob Jensen[17]
U19 Polska Antoni Kawczyński T T T
U19 Polska Krzysztof Lewandowski T T T
U19 Dania Bastian Pedersen T
U19 Polska Oskar Rumiński T T T
U19 Polska Borys Słomczewski T
U16 Polska Mikołaj Duchiński T Do 27 lutego 2025 tylko zawody młodzieżowe[18]
U16 Polska Ksawery Słomski T Do 12 listopada 2024 tylko zawody młodzieżowe[18]

Obcokrajowcy

[edytuj | edytuj kod]

Na przestrzeni lat z toruńskim klubem związało się 73 zawodników zagranicznych z 13 krajów:

Kraj Liczba Żużlowcy
Australia Australia 12 Zach Cook, Jason Crump, Ryan Douglas, Jason Doyle, Max Fricke, Chris Holder, Jack Holder, Steve Johnston, Brady Kurtz, Brayden McGuinness[j], Ryan Sullivan, Darcy Ward
Czechy Czechy 4 Petr Chlupáč, Aleš Dryml, Matěj Kůs, Tomáš Topinka
Dania Dania 15 Hans Andersen, Kasper Andersen, René Bach, Gert Handberg, Nicolai Heiselberg, Niklas Holm Jakobsen, Niels-Kristian Iversen, Jacob Jensen, Michael Jepsen Jensen, Brian Karger, Matias Nielsen, Bastian Pedersen, Bjarne Pedersen, Emil Pørtner, Tim Sørensen
Finlandia Finlandia 1 Vesa Ylinen
Holandia Holandia 1 Mika Meijer
Łotwa Łotwa 1 Vladimirs Voronkovs
Niemcy Niemcy 2 Mathias Schultz, Martin Smolinski
Rosja Rosja 9[k] Grigorij Charczenko, Gleb Czugunow, Wiktor Kułakow, Grigorij Łaguta, Pawieł Łaguta, Siergiej Łogaczow, Lenar Nigmatzianow, Jewgienij Sajdullin, Emil Sajfutdinow[l]
Słowacja Słowacja 1 Martin Vaculík
Słowenia Słowenia 1 Matej Žagar
Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone 2 John Cook, Greg Hancock
Szwecja Szwecja 14 Stefan Andersson, Mikael Blixt, Stefan Dannö, Henrik Gustafsson, Simon Gustafsson, Casper Henriksson, Andreas Jonsson, Per Jonsson, Peter Karlsson, Peter Nahlin, Kenneth Nyström, Tony Rickardsson, Christer Rohlén[m], Robin Törnqvist
Wielka Brytania Wielka Brytania 9 Kyle Bickley, Freddy Hodder, Edward Kennett, Robert Lambert, Mark Loram, David Norris, Jordan Palin, Anders Rowe, Simon Stead

Ponadto 5 innych zawodników rozpoczynało kariery pod flagą innego państwa, a w toruńskim klubie występowali wyłącznie jako zawodnicy krajowi:

Kraj Liczba Żużlowcy
Australia Australia 1 Robert Ksiezak[n]
Kanada Kanada 1 Krzysztof Słaboń
Norwegia Norwegia 1 Rune Holta
Szwecja Szwecja 1 Maksymilian Bogdanowicz
Wielka Brytania Wielka Brytania 1 Andy Smith

Kibice

[edytuj | edytuj kod]
Oprawa toruńskich kibiców podczas meczu finałowego w 2009 roku

Początek tzw. ruchu kibicowskiego na polskich stadionach żużlowych datuje się na drugą połowę lat 70. XX wieku i mecze torunian[19]. W kolejnych latach ruch ten rozwijał się. Na przestrzeni lat wśród tzw. szalikowców powstało kilka zorganizowanych grup – Skazani na Apator (2001), Ultra Familiares (2008) oraz Młody Apator (2016). Ponadto 29 września 2009 w sądzie zostało zarejestrowane Stowarzyszenie Sympatyków Sportu Żużlowego „Krzyżacy”. Oprócz tego, wśród pozostałych kibiców, powstały również inne grupy – Fan Club Speedway Apator (1992) i Net F@ns Speedway Toruń (2004). Członkowie tej drugiej 20 marca 2009 zarejestrowali w sądzie Stowarzyszenie Kibiców Sportu Żużlowego „Net Fans Speedway Toruń”, jednak zostało ono wykreślone z rejestrów na początku 2014.

W przeszłości kibiców Apatora dobre relacje łączyły m.in. z kibicami Ruchu Chorzów, z którymi istniała tzw. zgoda w latach 1988–2011. W latach 2005–2006 „Krzyżacy” mieli również zgodę z kibicami Igloopolu Dębica.

Napięte relacje kibice Apatora mają m.in. z kibicami piłkarskiej Elany Toruń. Nieprzychylnie ustosunkowani są także do fanów wielu innych klubów z Polski, przede wszystkim większości innych klubów żużlowych, m.in. Polonii Bydgoszcz i GKM-u Grudziądz.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c W latach 1959–1961 w rozgrywkach ligowych występowała sekcja LPŻ, którą w połowie 1961 roku przejął PZWANN, przy którym na początku 1962 roku powstał klub sportowy.
  2. 14 grudnia 1975 roku Plenum GKŻ PZM podjęło decyzję o zwiększeniu liczby drużyn w I lidze z 8 do 10. W ten sposób awans uzyskała Stal Toruń (wicemistrz II ligi) i Wybrzeże Gdańsk, które wcześniej zostało z I ligi zdegradowane.
  3. a b W latach 1977–1978 w rozgrywkach ligowych występowała również Grudziądzka Sekcja Żużlowa, która była filią ówczesnej Stali Toruń. W kolejnych latach GSŻ usamodzielniła się i przekształciła w Grudziądzki Klub Motorowy.
  4. Zgodnie z decyzją Trybunału PZM klub rozpoczął rozgrywki z 8 punktami ujemnymi. Była to część kary za nieprzystąpienie do drugiego meczu finałowego w sezonie 2013.
  5. Uwzględniono sekcję klubu BKS „Polonia”, który został rozwiązany po sezonie 2003, oraz stowarzyszenie BTŻ „Polonia”, które za zgodą władz PZM zajęło miejsce dotychczasowego klubu w rozgrywkach, i wywodzącą się z niego spółkę ŻKS „Polonia Bydgoszcz” SA.
  6. Uwzględniono stowarzyszenie CKM „Włókniarz” oraz dwie wywodzące się z niego spółki – CKM „Włókniarz” SA, której władze PZM obebrały licencję po sezonie 2014, i „Włókniarz Częstochowa” SA, która powstała pośrednio po odebraniu licencji tej pierwszej.
  7. Uwzględniono stowarzyszenie GKŻ „Wybrzeże” oraz dwie wywodzące się z niego spółki – GKS „Wybrzeże” SA, której władze PZM obebrały licencję po sezonie 2014, i Wybrzeże Gdańsk SA, która powstała pośrednio po odebraniu licencji tej pierwszej.
  8. Do statystyki nie wliczono przegranego przez torunian meczu z 1964 roku, ponieważ zespół Sparty Śrem wycofał się w trakcie rozgrywek a mecze z jego udziałem anulowano.
  9. Mistrzostwa Polski Par Klubowych 2016 rozegrano 8 kwietnia 2017 roku.
  10. Będąc zawodnikiem toruńskiego klubu posługiwał się duńską licencją.
  11. W zestawieniu nie uwzględniono Kiriłła Lejmana, ponieważ przed rozpoczęciem sezonu 2022 rosyjscy zawodnicy zostali zawieszeni z powodu inwazji Rosji na Ukrainę, a toruński klub nie potwierdził doniesień Unii Leszno o wypożyczeniu tego zawodnika z tego klubu.
  12. Od 2023 r. występuje z polską licencją.
  13. Również jako Christer Karlsson.
  14. W momencie podpisania kontraktu nie posiadał polskiej licencji, uzyskał ją w barwach toruńskiego klubu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michał Malinowski: Efcio, Wilczek, Dymek, Piernisław, Józek! Oni muszą być na meczu, bo bez nich nie byłoby już tak samo!. ddtorun.pl. [dostęp 2024-06-13]. (pol.).
  2. Klub Sportowy Toruń Spółka Akcyjna. speedway.hg.pl. [dostęp 2020-12-27]. (pol.).
  3. Przemysław Łuczak: Od Stali do Apatora. Dzieje Klubu Sportowego (1961–1995). Toruń: 1996, s. 5. Cytat: Sekcja żużlowa trafia do PZWANN w 1961 roku. Najpierw, 12 czerwca zgodę na jej przejęcie wyraził ówczesny dyrektor zakładu Jan Koźmiński, a 19 czerwca formalnie zaakceptował to gen. bryg. Józef Turski. Tak doszło do powstania koła LPŻ przy PZWANN, które przejęło sekcję wraz z wyposażeniem nieodpłatnie. 21 lutego 1962 roku koło LPŻ zostało zlikwidowane i powstał Klub Sportowy „Stal” przy PZWANN, który formalnie działał w strukturach Zrzeszenia Sportowego „Stal”.
  4. Wojciech Ogonowski: W Toruniu nastąpiło przejęcie klubu. sportowefakty.pl. [dostęp 2014-10-31]. (pol.).
  5. Łukasz Witczyk: Ilona Termińska nowym prezesem KS Toruń. sportowefakty.wp.pl. [dostęp 2015-11-06]. (pol.).
  6. Żużel. Piotr Baron oficjalnie zaprezentowany przez nowy klub. "Witamy w domu!". sportowefakty.wp.pl. [dostęp 2023-10-20]. (pol.).
  7. Polskie Radio PiK, Aktor i żużlowcy w Piernikowej Alei Gwiazd w Toruniu - Polskie Radio PiK [online], www.radiopik.pl [dostęp 2021-03-11] (pol.).
  8. Broniewskiego 98. krzyzacy.net. [dostęp 2010-09-13]. (pol.).
  9. Broniewskiego 98. speedway.torun.pl. [dostęp 2015-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-28)]. (pol.).
  10. Żużel wrócił do korzeni. torun.pl. [dostęp 2017-07-04]. (pol.).
  11. Radosław Zieliński: Minitor w Toruniu, czyli szkolimy młodzież. nicesport.pl. [dostęp 2015-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)]. (pol.).
  12. a b Toruń ma swoją Aleję Sportu Żużlowego!. torun.eska.pl. [dostęp 2019-05-05]. (pol.).
  13. Jan Ząbik odsłonił swoją tablicę. tylkotorun.pl. [dostęp 2019-06-29]. (pol.).
  14. Odsłonięcie tablicy Pera Jonssona w toruńskiej Żużlowej Alei Gwiazd. sportowefakty.wp.pl. [dostęp 2019-07-29]. (pol.).
  15. Toruńska Aleja Sportu Żużlowego z nową tablicą. Pierwsze odsłonięcie od 2019 roku. nowosci.com.pl. [dostęp 2023-04-24]. (pol.).
  16. Aktualne Przynależności Klubowe. pzm.pl. [dostęp 2024-09-08]. (pol.).
  17. Żużel: Nowi zawodnicy w Apatorze. Wśród nich wicemistrz Europy. speedwaynews.pl. [dostęp 2024-05-28]. (pol.).
  18. a b Komunikat nr 40/2024 Głównej Komisji Sportu Żużlowego. pzm.pl. [dostęp 2024-05-28]. (pol.).
  19. Historia ruchu kibicowskiego na Stali. stalowcy.pl. [dostęp 2022-12-10]. (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Przemysław Łuczak: Od Stali do Apatora. Dzieje Klubu Sportowego (1961–1995). Toruń: 1996.
  • Krzysztof Błażejewski: Anioły na torze. Historia toruńskiego żużla 1930–2001. Bydgoszcz: Baard, 2001. ISBN 83-916654-0-2.
  • Zbigniew Grochowski: Historia speedwaya w Toruniu i... 1959 zadań i rozwiązań. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2018. ISBN 978-83-8019-749-7.
  • Daniel Ludwiński: Od dirt-tracku do Motoareny. Opowieść o toruńskim żużlu. Toruń: Klanad, 2020. ISBN 978-83-960103-0-8.
  • Historia toruńskich rozgrywek żużlowych. speedway.hg.pl. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]