Karbromal
| |||||||||
| |||||||||
| Ogólne informacje | |||||||||
| Wzór sumaryczny |
C7H13BrN2O2 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
237,09 g/mol | ||||||||
| Identyfikacja | |||||||||
| Numer CAS | |||||||||
| PubChem | |||||||||
| DrugBank | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Karbromal – organiczny związek chemiczny. Farmakologicznie odznacza się w zależności od dawki działaniem uspokajającym (0,05 – 0,25 g) lub nasennym (0,5 – 1,5 g). Maksymalna dawka dobowa – 3 g. Wykazuje podobne, choć słabsze działanie od bromizowalu (bromuralu), wydala się z ustroju ludzkiego powoli. Opatentowany i wprowadzony do lecznictwa w 1909 roku przez niemiecką firmę farmaceutyczną Bayer pod nazwą handlową Adalin®. Podobnie jak bromural do czasu wprowadzenia benzodiazepin i innych nowszych leków o działaniu uspokajająco-nasennym był jednym z najczęściej stosowanych leków z tej grupy terapeutycznej (podobnie jak wiele innych starszej generacji leków np.: meprobamat, glutetymid, barbiturany, metakwalon etc.) Stanowił składową wielu złożonych preparatów o działaniu uspokajającym, nasennym oraz przeciwbólowym. Ze względu na znaczną toksyczność i postęp farmakoterapii znaczenie karbromalu w lecznictwie światowym jest obecnie bardzo niewielkie.
Preparaty – Polska[edytuj | edytuj kod]
Dawniej karbromal był dostępny w Polsce w postaci tabletek 0,5 g oraz substancji do receptury aptecznej. Ostatnim wytwórcą substancji były Tarchomińskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa. Wchodził w skład wielu preparatów złożonych. Najdłużej produkowanym preparatem w Polsce był: Antineuralgiae E tabl. × 10 szt. (zawierał: karbromal 0,05 g, etenzamid 0,25 g, kwas acetylosalicylowy 0,25 g) – wytwórcą było Przedsiębiorstwo Farmaceutyczne Jelfa.
Obecnie w Polsce nie ma zarejestrowanych preparatów zawierających karbromal.
Preparaty dostępne na świecie[edytuj | edytuj kod]
- Demalgon tabl. preparat złożony (0,27 g aminofenazonu + 0,18 g karbromalu) – Extractum Pharma Rt. – Węgry
W Polsce preparat dostępny wyłącznie w trybie importu docelowego.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
 |
Ta sekcja od 2021-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
- Leksykon Leków, Tadeusz Lesław Chruściel, Kornel Gibiński, PZWL 1991
- Leki Współczesnej Terapii, A.Chwalibogowska-Podlewska, J.K.Podlewski ; wyd. XV – 2001 r.
