Przejdź do zawartości

Mieczysław Boruta-Spiechowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Mieczysław Spiechowicz-Boruta
Kopa, Morawski
Ilustracja
jako pułkownik WP
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

20 lutego 1894
Rzeszów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

13 października 1985
Zakopane, Polska

Przebieg służby
Lata służby

1914–1946

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

4 Pułk Strzelców Podhalańskich
32 Pułk Piechoty
71 Pułk Piechoty
20 Dywizja Piechoty
22 Dywizja Piechoty Górskiej
Grupa Operacyjna „Bielsko”
5 Wileńska Dywizja Piechoty
I Korpus Pancerno-Motorowy

Stanowiska

dowódca pułku piechoty
dowódca piechoty dywizyjnej
dowódca dywizji piechoty
dowódca grupy operacyjnej
dowódca korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje – dwukrotnie ranny
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych Odznaka pamiątkowa IV Odcinka „Obrony Lwowa” Państwowa Odznaka Sportowa
Multimedia w Wikimedia Commons
Mieczysław Boruta-Spiechowicz w stopniu generała brygady
Generałowie: Michał Tokarzewski-Karaszewicz, Władysław Anders, Mieczysław Boruta-Spiechowicz (pierwszy rząd, od lewej), Zygmunt Bohusz-Szyszko, płk Leopold Okulicki (drugi rząd). Polskie Siły Zbrojne w ZSRR 1942

Ludwik Mieczysław Spiechowicz-Boruta[a], ps. „Kopa”, „Morawski” (ur. 20 lutego 1894 w Rzeszowie[3], zm. 13 października 1985 w Zakopanem) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Dzieciństwo i młodość

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Stanisława i Anieli z Zatorskich. Ojciec był właścicielem małego sklepu mięsnego w Rzeszowie, zmarł w 1905 roku, w dwa lata po przeprowadzce rodziny do Warszawy. Mieczysław był 15. z kolei dzieckiem w rodzinie Stanisława i Anieli. Początkowo uczył się w państwowej szkole rosyjskiej (1903–1905), następnie do 1907 roku w szkole Jadwigi Cichińskiej oraz Gimnazjum Realno-Filozoficznym im. Michała Kreczmara w Warszawie. Od wczesnej młodości związał się z polskim ruchem skautowym, najpierw był członkiem drużyny im. Romualda Traugutta, a potem instruktorem skautowym w Warszawie. Aby uniknąć powołania do służby w Armii Austro-Węgier, w 1913 wyjechał na studia do Akademii Handlowej w Antwerpii w Belgii. Tam wstąpił do Związku Strzeleckiego i ukończył kurs podoficerski.

I wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

Po wybuchu I wojny światowej przedostał się do Krakowa i wstąpił w szeregi Drużyn Strzeleckich. W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 1 kompanii I batalionu w 2 pułku piechoty II Brygady jako dowódca kolejno plutonu i kompanii. Następnie został zastępcą dowódcy I batalionu w 4 pułku piechoty. Został ranny w bitwie pod Rarańczą w czerwcu 1915. W czasie służby w Legionach awansował kolejno na chorążego (26 maja 1915), podporucznika (15 grudnia 1915) i porucznika (1 listopada 1916)[4].

Po zdradzieckim wobec Legionów traktacie brzeskim odegrał ważną rolę w przeprowadzeniu II Brygady na stronę rosyjską pod Rarańczą w nocy z 15 na 16 lutego 1918[5]. Od marca 1918 walczył w II Korpusie Polskim w Rosji. Awansował na kapitana. Po bitwie pod Kaniowem z Niemcami 11 maja 1918 i rozbrojeniu Korpusu dostał się do niewoli niemieckiej, z której wkrótce zbiegł. Następnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Ukrainy.

Wojna polsko-ukraińska i wojna polsko-bolszewicka

[edytuj | edytuj kod]

Od listopada 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim. Do stycznia 1919 brał udział w obronie Lwowa jako dowódca odcinka II Grupy Operacyjnej, a następnie pułku Strzelców Lwowskich. Podlegały mu trzy odcinki obrony miasta: IV zwany Dworzec Główny, V zwany Szkołą Sienkiewicza i VI zwany „Podzamcze”. Następnie został skierowany do Francji, gdzie pełnił obowiązki dowódcy 1 pułku strzelców polskich, a potem 3 pułku strzelców polskich w Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera. Po powrocie do kraju, w kwietniu 1919 został skierowany na front wojny polsko-bolszewickiej. Był przejściowo dowódcą batalionu, zastępcą dowódcy, a od października 1919 dowódcą 143 pułku Strzelców Kresowych, przemianowanego później na 4 pułk strzelców podhalańskich, którym dowodził w bitwie pod Bilwinami. Za udział w bitwie pod Grannem otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii generała Hallera[6].

Dwudziestolecie międzywojenne

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 1921 roku, po zakończeniu wojny z bolszewikami, skierowany został na II Kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. We wrześniu tego roku, po ukończeniu szkoły i uzyskaniu tytułu oficera Sztabu Generalnego, objął stanowisko szefa sztabu 8 Dywizji Piechoty w Modlinie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 216. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W listopadzie 1922 roku wyznaczony został na stanowisko dowódcy 32 pułku piechoty w Modlinie. W październiku 1924 przeniesiony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko zastępcy szefa sztabu. 1 grudnia 1924 awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 53. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. Z dniem 14 lutego 1925 został „odkomenderowany” do Inspektoratu Armii Nr II[9].

W maju 1925 objął dowództwo 71 pułku piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Na czele pułku wziął udział po stronie rządowej, w wypadkach majowych 1926. Z dniem 1 września 1926 został przydzielony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko I oficera sztabu inspektora armii gen. dyw. Edwarda Rydza-Śmigłego (etat generała)[10], a następnie gen. Gustawa Orlicz-Dreszera. 9 października 1928 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach[11][12]. 12 października 1934 został mianowany dowódcą 22 Dywizji Piechoty Górskiej w Przemyślu[13]. Na generała brygady został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 2. lokatą w korpusie generałów[14].

W okresie międzywojennym dał się także poznać jako teoretyk i publicysta wojskowy. Jego artykuły ogłaszane na łamach miesięcznika „Przegląd Piechoty” stanowiły materiał szkoleniowy dla młodszej kadry oficerskiej, były również przyczynkiem do rozważań i dyskusji nad ulepszaniem metod szkolenia w piechocie. Do jego ciekawszych publikacji zaliczyć można:

  • Ujednostajnienie metody szkolenia podoficerów w oddziałach [w:] „Przegląd Piechoty”, nr 11/1932,
  • Wspomnienia dowódcy 11 kompanii 2 Pułku Piechoty Legionów [w:] w „Przegląd Piechoty”, nr 2/1937.

W latach 30. był członkiem zarządu głównego Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich[15].

Uchwałą Rady Miasta Lwowa z listopada 1938 jednej z ulic we Lwowie nadano imię Mieczysława Boruty-Spiechowicza[16].

W marcu 1939 powierzono mu dowództwo Grupy Operacyjnej „Bielsko” w składzie Armii „Kraków” gen. Antoniego Szyllinga. 16 marca 1939 dowodził oddziałami polskimi, które na nowej granicy polsko-węgierskiej, na Przełęczy Użockiej, witały armię węgierską.

Wojna obronna Polski w 1939

[edytuj | edytuj kod]

Podczas wojny obronnej dowodził Grupą Operacyjną „Bielsko” (od 3 września przemianowaną na GO „Boruta”) w składzie: 6 Dywizja Piechoty, 21 Dywizja Piechoty Górskiej, 1 Brygada Górska, batalion ON „Bielsko”, batalion ON „Zakopane” i batalion ON „Żywiec”. 2 września gen. M. Borucie-Spiechowiczowi podporządkowano także 10 Brygadę Kawalerii, dowodzoną przez płk. Stanisława Maczka. GO otrzymała zadanie osłony kierunku na Kraków od południowego zachodu. Oddziały gen. M. Boruty-Spiechowicza miały opóźniać i rozpoznać siły nieprzyjaciela działające na tym obszarze. W pierwszym dniu wojny siły GO powstrzymały niemieckie natarcie. 2 września 6 DP poniosła duże straty pod Pszczyną w walce z niemiecką 5 Dywizją Pancerną. 3 września GO wydatnie opóźniła marsz Niemców na Wieliczkę i Dunajec. Następnie w dniach 7–8 września toczyła ciężkie walki o przeprawy na Dunajcu. Po poważnych zmaganiach z przeważającymi siłami nieprzyjaciela i próbach zorganizowania obrony nad Sanem oddziały gen. M. Boruty-Spiechowicza wycofały się za Tanew, a w dniach 17–20 września uczestniczyły w walkach o przerwanie niemieckiego okrążenia w rejonie Tomaszowa Lubelskiego (patrz: bitwa pod Tomaszowem Lubelskim). W czasie tych walk oddziały polskie zostały rozbite. Generał M. Boruta-Spiechowicz na czele jednego z oddziałów usiłował przebić się w kierunku Lwowa, pozostałe rozbite oddziały 20 września skapitulowały.

Zadanie, jakie powierzono gen. M. Borucie-Spiechowiczowi, było wyjątkowe. Długotrwałe walki odwrotowe przekraczały ludzkie siły fizyczne i psychiczne. Jak wspominał gen. Józef Kuropieska, momenty depresji przeżywał sam gen. M. Boruta-Spiechowicz. Po przełamaniu linii Dunajca przez wojska niemieckie, uznał, że wszystko stracone i postanowił odesłać sztab GO do Przemyśla, a sam przedzierać się do odciętych oddziałów, aby walczyć z nimi do końca, w tej – jak mu się wydawało – beznadziejnej sytuacji. Wielu historyków zarzuca gen. M. Borucie-Spiechowiczowi popełnienie poważnych błędów, szczególnie w ostatniej fazie kampanii, tzn. zbieranie oddziałów za Sanem i skierowanie się na Bełżec i Narol (18 września), wreszcie zbytni pośpiech, który przyczynił się do rozbicia najpierw 21 DP, a w końcu całej GO.

Niewola radziecka

[edytuj | edytuj kod]

Udało mu się jednak przedostać do Lwowa, gdzie był jednym z organizatorów konspiracji antyradzieckiej. Został zastępcą gen. dyw. Mariana Żegoty-Januszajtisa, który stanął na czele Polskiej Organizacji Walki o Wolność. 12 grudnia 1939 opuścił miasto z zamiarem przedostania się do Francji (szefostwo nad POWoW przejął płk Jerzy Dobrowolski[potrzebny przypis]). Zamierzając przekroczyć granicę z Węgrami, posługując się tożsamością Marian Morawski, w nocy z 13 na 14 grudnia został aresztowany przez NKWD we wsi Sitno koło Nadwórnej[17]. Więziony był w Stanisławowie, a następnie na Łubiance w Moskwie. Na Łubiance w listopadzie 1940 r. odbył rozmowy z Berią, który proponował mu tworzenie oddziałów wojska polskiego w ZSRR[18].

Armia Polska w ZSRR i Polskie Siły Zbrojne

[edytuj | edytuj kod]

Po zawarciu układu Sikorski-Majski, w sierpniu 1941 został zwolniony z więzienia. Na wniosek gen. Władysława Andersa, dowódcy Armii Polskiej w ZSRR, został przez Naczelnego Wodza mianowany dowódcą 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. Od marca 1942 roku był dowódcą wojsk ewakuowanych do Iranu.

1 października 1942 roku Naczelny Wódz mianował go dowódcą I Korpusu Pancerno-Motorowego w Szkocji[19]. Od lipca do grudnia 1945 roku znajdował się w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej.

Okres powojenny

[edytuj | edytuj kod]
Pomnik Mieczysława Boruty-Spiechowicza w Szczecinie Skolwinie

W grudniu 1945 powrócił do Polski i został przyjęty do Wojska Polskiego (ludowego). Do lipca 1946 pełnił funkcję zastępcy szefa Departamentu Piechoty i Kawalerii w Ministerstwie Obrony Narodowej. Na skutek konfliktu z gen. Karolem Świerczewskim został w lipcu 1946 na własną prośbę[20] przeniesiony do rezerwy, a następnie w stan spoczynku. Do 1964 prowadził gospodarstwo rolne w Skolwinie (północna część Szczecina). Przez pewien czas sprawował tam urząd sołtysa.

Od 1958 zaangażował się w działalność Związku Inwalidów Wojennych, był wiceprezesem i prezesem okręgu szczecińskiego, ale odszedł z niego po roku z powodu partyjnej ingerencji. Równie krótko był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie, złożył mandat, protestując przeciw oczernianiu przedwojennego korpusu oficerskiego w lokalnej prasie.

W 1964 zamieszkał w Zakopanem, gdzie prowadził głównie działalność kombatancką. Zajmował się sprawami bytowymi swoich byłych żołnierzy, odznaczeniami oraz opieką nad grobami żołnierskimi i pomnikami ku czci poległych. Bardzo mocno zaangażował się także wraz z gen. Romanem Abrahamem w akcję protestacyjną przeciwko radzieckiej dewastacji Cmentarza Orląt we Lwowie. Cieszył się ogromnym szacunkiem w środowiskach kombatanckich, był również członkiem Senioratu Wojska Polskiego, czyli nieformalnej rady najstarszych rangą i dowodzeniem oficerów II Rzeczypospolitej.

Gen. Boruta-Spiechowicz 6 sierpnia 1974 został wybrany przez aklamację przez grupę ok. 100 Legionistów na prezesa honorowego Związku Legionistów Polskich[21].

W proteście przeciw odznaczeniu przez władze PRL radzieckiego przywódcy Leonida Breżniewa Krzyżem Wielkim Orderu Wojennego Virtuti Militari zorganizował w 1976 uroczystość złożenia na Jasnej Górze Orderów Virtuti Militari przez żyjących jeszcze przedwojennych dowódców wojskowych. Jako jeden z pierwszych poparł swoim podpisem słynny List czternastu (lub inaczej List 18) z 14 stycznia 1976, sprzeciwiający się wpisaniu do Konstytucji PRL zapisu o nienaruszalności więzi ze Związkiem Radzieckim. Jednocześnie związał się z opozycją demokratyczną. W 1977 był jednym z założycieli ROPCiO i podpisał tekst jego apelu Do społeczeństwa polskiego, ogłoszonego oficjalnie 26 marca 1977. Należał do utworzonej w grudniu 1978 Rady Sygnatariuszy ROPCiO, a kiedy 10 lutego 1979 zawiązano Komitet Porozumienia na rzecz Samostanowienia Narodu, wśród 28 osób podpisujących deklarację Komitetu na czołowym miejscu widniało też jego nazwisko. 27 września 1981 wziął udział w drugiej turze I Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność”. W 1984, jako najstarszy stażem i funkcją generał w Polsce, obchodził 90. urodziny w Zakopanem[22].

Zmarł 13 października 1985 w Zakopanem i został pochowany w kwaterze legionowej Nowego Cmentarza w Zakopanem.

Grób gen. Mieczysława Boruty-Spiechowicza na Nowym Cmentarzu w Zakopanem

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Mieczysław Boruta-Spiechowicz był dwukrotnie żonaty. Pierwszą żonę Irenę Morawską poślubił w parafii Nawrócenia Św. Pawła Apostoła w Lublinie w 1919 roku. Z małżeństwa urodziło się dwoje dzieci: Irena (ur. 1920), po mężu Chmielewska i Wojciech (ur. 1923), inżynier, zamieszkały na stałe w Kanadzie. W 1946 roku Mieczysław i Irena rozwiedli się. Drugą żoną generała była Nora Margerison.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

27 maja 2002 Rada Miasta Szczecina podjęła uchwałę o wyrażeniu zgody na wzniesienie pomnika upamiętniającego gen. Mieczysława Borutę-Spiechowicza. Został on odsłonięty 17 września 2005, przy ulicy Inwalidzkiej 15, w obrębie terenu przykościelnego, należącego do parafii rzymskokatolickiej Chrystusa Króla. W Szczecinie przy ul. Kruczej znajduje się dom pomocy społecznej – Dom Kombatanta imienia generała Mieczysława Boruty-Spiechowicza.

W maju 2014 odsłonięto pamiątkową tablicę na ścianie domu, w którym mieszkał gen. Spiechowicz przy ulicy Żeromskiego 19 w Przemyślu[33].

Uchwałą Rady Gminy Biały Dunajec (powiat tatrzański) z dnia 23 kwietnia 2020 most na drodze krajowej nr 47 na rzece Biały Dunajec nosi imię generała Mieczysława Boruty-Spiechowicza.

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W styczniu 1934 roku minister spraw wojskowych sprostował nazwisko i imiona płk. dypl. Mieczysława Boruta-Spiechowicza z 20 Dywizji Piechoty, z „Mieczysław Boruta-Spiechowicz” na „Ludwik Mieczysław Spiechowicz-Boruta”[1][2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 22.
  2. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 5, 537.
  3. ↑ Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 66.
  4. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 28.
  5. ↑ Wywiad z Generałem w 1980
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 23 z 23 czerwca 1920 roku, poz. 595.
  7. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 25.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 731.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 29 z 8 marca 1925 roku. W tym samym dzienniku anulowano zarządzenie ogłoszone w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 17 lutego 1925 roku o przydzieleniu płk SG Mieczysława Boruty-Spiechowicza do Inspektoratu Armii Nr II na stanowisko I referenta. Różnica pomiędzy przydzieleniem, a odkomenderowaniem była taka, że wykonując obowiązki w Inspektoracie Armii Nr II w dalszym ciągu pozostawał zastępcą szefa Sztabu DOK VII.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 14 października 1926 roku, s. 354.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 301, 332.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 16, 490.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 245.
  14. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 5.
  15. ↑ Kronika działalności Towarzystwa. „Rocznik Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich”. Nr II, s. 151, 1937. 
  16. ↑ Symboliczne nadanie nazw związanych z Obroną Lwowa szeregowi ulic we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 265, s. 2, 22 listopada 1938. 
  17. ↑ Stanisław Jaczyński. „Willa szczęścia” w Małachówce. Próby pozyskania przez NKWD oficerów polskich do współpracy politycznej i wojskowej (1940-1941). „Przegląd Historyczno-Wojskowy”, s. 63, 2011. 12 (63)/3 (236). 
  18. ↑ Józef Kuropieska, Z powrotem w służbie, Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989, s. 71, ISBN 83-03-02395-0, OCLC 69462043.
  19. ↑ 1. Pułk Artylerii Przeciwpancernej. Rozkazy dzienne 1942-1943, Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. R.17, s. 55.
  20. ↑ Generałowie II Rzeczypospolitej s. 57
  21. ↑ Mirosław Lewandowski, Maciej Gawlikowski: Prześladowani, wyszydzani, zapomniani... Niepokonani. Tom I. ROPCiO i KPN w Krakowie 1977–1981. Kraków: DAR-POINT Leszek Jaranowski, 2009. ISBN 978-83-927061-1-3
  22. ↑ Adam Sudoł: Wybór z Księgi Ogłoszeń Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku (lata 1967–1995). Sanok: 2001, s. 183. ISBN 83-914224-7-X.
  23. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z 28 maja 1921 roku, poz. 828.
  24. ↑ a b c d e Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938, s. 66.
  25. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” - zamiast uprzednio nadanego Krzyża Niepodległości (M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335).
  26. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej”.
  27. ↑ M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi na polu bezpieczeństwa w kraju”.
  28. ↑ Spis odznaczonych pamiątkową odznaką IV. Odcinka „Obrony Lwowa”. „Panteon Polski”, s. 17, Nr 16 z 1 listopada 1925. 
  29. ↑ Na podstawie fotografii [1].
  30. ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 280.
  31. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 80 z 31 lipca 1925 roku, s. 440.
  32. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 14 kwietnia 1922 roku, s. 269.
  33. ↑ W tym domu mieszkał generał Boruta-Spiechowicz. Gazeta Przemyska. [dostęp 2014-05-14].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Mieczysław Boruta-Spiechowicz - relacja biograficzna. Ośrodek KARTA.

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Boruta-Spiechowicz&oldid=74662435”