Przejdź do zawartości

Rezerwat przyrody Jezioro Łuknajno

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Rezerwat Jezioro Łuknajno)
Jezioro Łuknajno
Ilustracja
Widok na jezioro Łuknajno
rezerwat faunistyczny
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Położenie

gmina Mikołajki

Mezoregion

Kraina Wielkich Jezior Mazurskich

Data utworzenia

1947

Akt prawny

Zarządzenie Wojewody Olsztyńskiego z dnia 14 maja 1947 r. o ogłoszeniu jez. Łukniany i uroczyska „Czapliniec” w gm. Mikołajki, pow. Mrągowo za teren ochronny[1]

Powierzchnia

1189,11 ha

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Jezioro Łuknajno”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Jezioro Łuknajno”
Położenie na mapie powiatu mrągowskiego
Mapa konturowa powiatu mrągowskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Jezioro Łuknajno”
Położenie na mapie gminy Mikołajki
Mapa konturowa gminy Mikołajki, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Jezioro Łuknajno”
Ziemia53°49′N 21°38′E/53,816667 21,633333
Rybitwa rzeczna

Rezerwat przyrody Jezioro Łuknajnorezerwat faunistyczny[1] położony na terenie Mazurskiego Parku Krajobrazowego[2], ok. 5 km na wschód od centrum Mikołajek, w województwie warmińsko-mazurskim, w Krainie Wielkich Jezior Mazurskich. Jego powierzchnia wynosi 1189,11 ha[1][3].

Obszar ten został uznany za „teren ochronny” w 1947 zarządzeniem Wojewody Olsztyńskiego[1]. Wcześniej jezioro zostało objęte ochroną 24 lipca 1937 r. przez III Rzeszę[4]. Od 1976 z uwagi na swoją wyjątkowo dużą wartość naukową, został on również objęty ochroną międzynarodową jako rezerwat biosfery w ramach programu UNESCO-MAB („Człowiek i biosfera”). Ponadto od 1977 został objęty międzynarodową konwencją ramsarską, chroniącą obszary błotne i podmokłe[5].

Łuknajno to położone na wysokości 115 m n.p.m. jezioro, szeroko rozlane na powierzchni 680 ha i połączone wąskim kanałem z jeziorem Śniardwy. Jezioro jest eutroficzne, bardzo wypłycone w daleko posuniętym procesie zarastania. Grząskie, muliste dno jeziora porastają zwarte skupienia ramienic. Brzegi jeziora przeważnie płaskie, otoczone są szerokim pasem szuwarów. Wokół występują rozległe torfowiska niskie, zajęte w części przez zarośla wierzbowe lub łąki kośne. Od strony południowej występuje płat typowej olszyny. W rezerwacie prowadzone są zoologiczne i ekologiczne badania naukowe. Na wschodnim brzegu jeziora Łuknajno znajduje się Stacja Terenowa Uniwersytetu Warszawskiego im. prof. Kazimierza Dobrowolskiego (stacja jest położona w miejscowości Urwitałt).

Rezerwat utworzono celem zachowania jednej z największych w Europie kolonii łabędzia niemego. Utrzymywaniu się tak licznej kolonii, liczącej w niektórych latach około 2000 osobników, sprzyja duża powierzchnia jeziora i korzystne warunki siedliskowe także dla wielu innych przedstawicieli fauny.

Fauna rezerwatu Jezioro Łuknajno

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Rezerwat przyrody Jezioro Łuknajno. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2018-11-24].
  2. Rezerwaty. [w:] Mazurski Park Krajobrazowy [on-line]. Parki Krajobrazowe Województwa Warmińsko-Mazurskiego. [dostęp 2018-11-24].
  3. Rozporządzenie Wojewody Warmińsko-Mazurskiego z dn. 3 września 2004 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody „Jezioro Łuknajno”. BIP Urzędu Województwa Warmińsko-Mazurskiego.
  4. Rezerwat przyrody jezioro Łuknajno. mojemazury.pl. [dostęp 2017-06-05].
  5. Luknajno Lake Nature Reserve. [dostęp 2018-11-24]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • S. Dąbrowski, B. Polakowski, L. Wołos „Obszary Chronione i Pomniki Przyrody Województwa Warmińsko-Mazurskiego”, wyd. UW, Wydział Ochrony Środowiska i Rolnictwa w Olsztynie 1999.
  • T. Kowalik, P. Świątkowski, T. Cieślik, „Polskie Parki Narodowe i nie tylko...” Informator Europejskiego Centrum Ekologicznego, Warszawa 1996, ISBN 83-906275-5-8.
  • Walczak M., Bilińscy A. i W., Parki krajobrazowe i rezerwaty, Wydawnictwo Videograf II, Katowice 2004.