Norman Brookes: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
AndrzeiBOT (dyskusja | edycje)
Boty
392 073 edycje
źródła/przypisy, drobne merytoryczne
Linia 26: Linia 26:
|D WM = '''W''' (1907, 1914)
|D WM = '''W''' (1907, 1914)
|D US = '''W''' (1919)
|D US = '''W''' (1919)
|commons =
|commons = Category:Norman Brookes
|www =
|www =
}}
}}
'''Norman Everard Brookes''' (ur. [[14 listopada]] [[1877]] w [[Melbourne]], zm. [[28 września]] [[1968]] tamże) – [[Australia|australijski]] [[tenis]]ista, zwycięzca [[Wimbledon]]u i [[Australian Open|Australasian Championships]] w grze pojedynczej i grze podwójnej, zwycięzca [[US Open|U.S. National Championships]] w grze podwójnej, zdobywca [[Puchar Davisa|Pucharu Davisa]].
'''Norman Everard Brookes''' (ur. [[14 listopada]] [[1877]] w [[Melbourne]], zm. [[28 września]] [[1968]] tamże) – [[Australia|australijski]] [[tenis]]ista, zwycięzca [[Wimbledon]]u i [[Australian Open|Australasian Championships]] w grze pojedynczej i grze podwójnej, zwycięzca [[US Open|U.S. National Championships]] w grze podwójnej, zdobywca [[Puchar Davisa|Pucharu Davisa]].


W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] służył w armii brytyjskiej w stopniu kapitana i został odznaczony [[Legia Honorowa|Legią Honorową]], a w 1939 roku otrzymał tytuł szlachecki „Sir”.
W czasie [[I wojna światowa|I wojny światowej]] służył w armii brytyjskiej w stopniu kapitana i został odznaczony [[Legia Honorowa|Legią Honorową]], a w 1939 roku otrzymał tytuł szlachecki „Sir”{{odn|Dutkowski|1979|loc=Czempion okresu pionierskiego|s=41–51}}.


== Kariera tenisowa ==
== Kariera tenisowa ==
Swoją grę Brookes opierał przede wszystkim na woleju, dobrej pracy nóg i urozmaiconym serwisie (nosił przydomek „Wizard”). Wysoko jego umiejętności taktyczne oceniał [[William Tilden]], jeden z rywali w schyłkowym okresie kariery Australijczyka.
Swoją grę Brookes opierał przede wszystkim na woleju, dobrej pracy nóg i urozmaiconym serwisie (nosił przydomek „Wizard”). Wysoko jego umiejętności taktyczne oceniał [[William Tilden]], jeden z rywali w schyłkowym okresie kariery Australijczyka.


Norman Brookes był pierwszym zagranicznym triumfatorem Wimbledonu w grze pojedynczej, a zarazem pierwszym triumfatorem leworęcznym. W czasie swojego pierwszego startu na turnieju wimbledońskim w 1905 roku Brookes dotarł do finału (challenge round), w którym zmierzył się z broniącym tytułu [[Lawrence Doherty|Lawrence'em Dohertym]] i przegrał w trzech setach. Dwa lata później w finale turnieju pretendentów (All Comers) pokonał [[Arthur Gore (tenisista)|Arthura Gore’a]], a ponieważ do obrony tytułu nie przystąpił mający z zagwarantowany udział we właściwym finale ubiegłoroczny mistrz Doherty, Brookes stał się pierwszym zagranicznym triumfatorem Wimbledonu. W kolejnych latach to jego brakowało w turnieju (formalnie oddał zatem walkowerem finał 1908), ale pojawił się ponownie w ostatniej edycji przedwojennej (1914) i w finale All Comers wygrał z [[Otto Froitzheim]]em, a następnie pokonał [[Anthony Wilding|Anthony’ego Wildinga]] (triumfatora czterech poprzednich turniejów). Po kilkuletniej przerwie spowodowanej I wojną światową w 1919 roku wznowiono rozgrywki wimbledońskie i Brookes przystąpił do turnieju jako obrońca tytułu od razu w finale, w którym uległ w trzech setach [[Gerald Patterson|Geraldowi Pattersonowi]]. Jeszcze raz pojawił się na Wimbledonie w 1924 roku, dochodząc do ćwierćfinału.
Norman Brookes był pierwszym zagranicznym triumfatorem Wimbledonu w grze pojedynczej, a zarazem pierwszym triumfatorem leworęcznym. W czasie swojego pierwszego startu na turnieju wimbledońskim w 1905 roku Brookes dotarł do finału (challenge round), w którym zmierzył się z broniącym tytułu [[Lawrence Doherty|Lawrence'em Dohertym]] i przegrał w trzech setach. Dwa lata później w finale turnieju pretendentów (All Comers) pokonał [[Arthur Gore (tenisista)|Arthura Gore’a]], a ponieważ do obrony tytułu nie przystąpił mający z zagwarantowany udział we właściwym finale ubiegłoroczny mistrz Doherty, Brookes stał się pierwszym zagranicznym triumfatorem Wimbledonu. W kolejnych latach to jego brakowało w turnieju (formalnie oddał zatem walkowerem finał 1908), ale pojawił się ponownie w ostatniej edycji przedwojennej (1914) i w finale All Comers wygrał z [[Otto Froitzheim]]em, a następnie pokonał [[Anthony Wilding|Anthony’ego Wildinga]] (triumfatora czterech poprzednich turniejów). Po kilkuletniej przerwie spowodowanej I wojną światową w 1919 roku wznowiono rozgrywki wimbledońskie i Brookes przystąpił do turnieju jako obrońca tytułu od razu w finale, w którym uległ w trzech setach [[Gerald Patterson|Geraldowi Pattersonowi]]. Jeszcze raz pojawił się na Wimbledonie w 1924 roku, dochodząc do ćwierćfinału{{odn|Dutkowski|1979|loc=Czempion okresu pionierskiego|s=41–51}}.


W 1911 roku Brookes wygrał Australasian Championships (obecnie Australian Open), pokonując w finale [[Horace Rice|Horace'a Rice’a]].
W 1911 roku Brookes wygrał Australasian Championships (obecnie Australian Open), pokonując w finale [[Horace Rice|Horace'a Rice’a]].


Na koncie miał także szereg sukcesów deblowych na najważniejszych imprezach. W 1905 roku na Wimbledonie w parze z [[Alfred Dunlop|Alfredem Dunlopem]] zakończył udział na finale turnieju pretendentów (porażka z [[Frank Riseley|Frankiem Riseleyem]] i [[Sidney Smith (tenisista)|Sidneyem Smithem]]), ale w 1907 i 1914 roku (w obu przypadkach z Anthonym Wildingiem) wygrywał rywalizację w grze podwójnej. W 1919 roku razem z Geraldem Pattersonem stworzył pierwszą australijską parę, która wygrała U.S. National Championships (w finale pokonali [[Vincent Richards|Vincenta Richardsa]] i Williama Tildena). W 1911 roku z [[John Addison|Johnem Addisonem]] doszedł do finału debla w Australasian Championships (porażka z [[Rodney Heath|Rodneyem Heathem]] i [[Randolph Lycett|Randolphem Lycettem]]), a tytuł w zawodach wywalczył w 1924 roku, kiedy z [[James Outram Anderson|Jamesem O. Andersonem]] pokonał w decydującym meczu Geralda Pattersona i [[Patrick O’Hara Wood|Patricka O’Harę Wooda]].
Na koncie miał także szereg sukcesów deblowych na najważniejszych imprezach. W 1905 roku na Wimbledonie w parze z [[Alfred Dunlop|Alfredem Dunlopem]] zakończył udział na finale turnieju pretendentów (porażka z [[Frank Riseley|Frankiem Riseleyem]] i [[Sidney Smith (tenisista)|Sidneyem Smithem]]), ale w 1907 i 1914 roku (w obu przypadkach z Anthonym Wildingiem) wygrywał rywalizację w grze podwójnej{{odn|Dutkowski|1979|loc=Czempion okresu pionierskiego|s=41–51}}. W 1919 roku razem z Geraldem Pattersonem stworzył pierwszą australijską parę, która wygrała U.S. National Championships (w finale pokonali [[Vincent Richards|Vincenta Richardsa]] i Williama Tildena). W 1911 roku z [[John Addison|Johnem Addisonem]] doszedł do finału debla w Australasian Championships (porażka z [[Rodney Heath|Rodneyem Heathem]] i [[Randolph Lycett|Randolphem Lycettem]]), a tytuł w zawodach wywalczył w 1924 roku, kiedy z [[James Outram Anderson|Jamesem O. Andersonem]] pokonał w decydującym meczu Geralda Pattersona i [[Patrick O’Hara Wood|Patricka O’Harę Wooda]].


Największe sukcesy reprezentacyjne Brookes odnosił przed I wojną światową, kiedy razem z Anthonym Wildingiem najpierw odebrał Puchar Davisa Brytyjczykom (w finale w 1907 pokonał Arthura Gore’a i [[Herbert Roper Barrett|Herbert Ropera Barretta]]), a następnie bronił trofeum w 1908, 1909 i 1911 przeciwko Stanom Zjednoczonym (w 1910 nie przeprowadzono rywalizacji, a finał edycji 1911 rozegrano na początku stycznia 1912). W 1912 roku Puchar Davisa odzyskali Brytyjczycy, ale w 1914 roku ponownie triumfowała Australazja, przy dużym udziale Brookesa, który pozostał niepokonany w trzech spotkaniach eliminacyjnych, a jedyną porażkę poniósł w finale z Amerykaninem [[Maurice McLoughlin|Maurice’em McLoughlinem]], co jednak nie miało znaczenia dla końcowego wyniku (w finale 1914 Brookes zdobył ponadto punkt singlowy, pokonując [[Richard N. Williams|Richarda N. Williamsa]], oraz deblowy z Wildingiem, pokonując McLoughlina i [[Tom Bundy|Toma Bundy’ego]]). W 1919 roku Australazja obroniła Puchar Davisa, chociaż już bez Wildinga (poległego na froncie I wojny światowej), a Brookes ograniczył swój występ do debla z Pattersonem. W 1920 roku Brookes z zespołem narodowym ponieśli porażkę w finale ze Stanami Zjednoczonymi.
Największe sukcesy reprezentacyjne Brookes odnosił przed I wojną światową, kiedy razem z Anthonym Wildingiem najpierw odebrał Puchar Davisa Brytyjczykom (w finale w 1907 pokonał Arthura Gore’a i [[Herbert Roper Barrett|Herbert Ropera Barretta]]), a następnie bronił trofeum w 1908, 1909 i 1911 przeciwko Stanom Zjednoczonym (w 1910 nie przeprowadzono rywalizacji, a finał edycji 1911 rozegrano na początku stycznia 1912). W 1912 roku Puchar Davisa odzyskali Brytyjczycy, ale w 1914 roku ponownie triumfowała Australazja, przy dużym udziale Brookesa, który pozostał niepokonany w trzech spotkaniach eliminacyjnych, a jedyną porażkę poniósł w finale z Amerykaninem [[Maurice McLoughlin|Maurice’em McLoughlinem]], co jednak nie miało znaczenia dla końcowego wyniku (w finale 1914 Brookes zdobył ponadto punkt singlowy, pokonując [[Richard N. Williams|Richarda N. Williamsa]], oraz deblowy z Wildingiem, pokonując McLoughlina i [[Tom Bundy|Toma Bundy’ego]]). W 1919 roku Australazja obroniła Puchar Davisa, chociaż już bez Wildinga (poległego na froncie I wojny światowej), a Brookes ograniczył swój występ do debla z Pattersonem. W 1920 roku Brookes z zespołem narodowym ponieśli porażkę w finale ze Stanami Zjednoczonymi.


Norman Brookes był także zasłużonym działaczem tenisowym. W 1904 roku należał (m.in. obok Anthony’ego Wildinga) do grona współzałożycieli Stowarzyszenia Tenisowego Australazji ([[Nowa Zelandia]] powołała własną oddzielną federację w 1922 roku) i w 1926 roku został wybrany na prezydenta Australijskiego Stowarzyszenia Tenisowego. Pełnił te funkcję do 1955 roku.
Norman Brookes był także zasłużonym działaczem tenisowym. W 1904 roku należał (m.in. obok Anthony’ego Wildinga) do grona współzałożycieli Stowarzyszenia Tenisowego Australazji ([[Nowa Zelandia]] powołała własną oddzielną federację w 1922 roku) i w 1926 roku został wybrany na prezydenta Australijskiego Stowarzyszenia Tenisowego{{odn|Dutkowski|1979|loc=Czempion okresu pionierskiego|s=41–51}}. Pełnił te funkcję do 1955 roku.


Jego imię nadano trofeum, o które walczą mężczyźni na Australian Open. W 1977 roku, w setną rocznicę urodzin, a zarazem na stulecie Wimbledonu, Brookes został wpisany do [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy]].
Jego imię nadano trofeum, o które walczą mężczyźni na Australian Open. W 1977 roku, w setną rocznicę urodzin, a zarazem na stulecie Wimbledonu, Brookes został wpisany do [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy]].
Linia 66: Linia 66:
{{Turniej ATP/wiersz| Z | bg=Wielki Szlem | rodzaj=debel | nr=4. | data=1924 | turniej=Australasian Championships 1924 | miasto=Australasian Championships, Melbourne | nawierzchnia=Trawiasta | partner={{flaga|AUS}} [[James Outram Anderson]] | państwoprzec1=AUS | przec1=[[Pat O’Hara Wood]] | państwoprzec2=AUS | przec2=Gerald Patterson | wynik=6:2, 6:4, 6:3}}
{{Turniej ATP/wiersz| Z | bg=Wielki Szlem | rodzaj=debel | nr=4. | data=1924 | turniej=Australasian Championships 1924 | miasto=Australasian Championships, Melbourne | nawierzchnia=Trawiasta | partner={{flaga|AUS}} [[James Outram Anderson]] | państwoprzec1=AUS | przec1=[[Pat O’Hara Wood]] | państwoprzec2=AUS | przec2=Gerald Patterson | wynik=6:2, 6:4, 6:3}}
{{Turniej ATP/koniec}}
{{Turniej ATP/koniec}}

== Przypisy ==
{{Przypisy}}


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==
* {{Profile tenisowe|m|data=21 sierpnia 2013}}
* {{Profile tenisowe|m|data=21 sierpnia 2013}}
* [[Bud Collins]], ''Tennis Encyclopedia'', Visible Ink Press, Detroit 1997
* [[Bud Collins]], ''Tennis Encyclopedia'', Visible Ink Press, Detroit 1997
* [[Zbigniew Dutkowski]], ''T – jak tenis'', Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979
* {{Cytuj | odn = tak | autor = [[Zbigniew Dutkowski]] | tytuł = T – jak tenis | redaktor = Jan Lis | wydanie = I | miejsce = Warszawa | wydawca = [[Krajowa Agencja Wydawnicza]] | data = 1979}}
* [[Martin Hedges]], ''The Concise Dictionary of Tennis'', Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
* [[Martin Hedges]], ''The Concise Dictionary of Tennis'', Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978


Wersja z 16:15, 13 lut 2018

{{{imię i nazwisko}}}
Ilustracja
Państwo

 Australia

Data i miejsce urodzenia

14 listopada 1877
Melbourne

Data i miejsce śmierci

28 września 1968
Melbourne

Gra

leworęczna, jednoręczny backhand

Gra pojedyncza
Australian Open

W (1911)

Wimbledon

W (1907, 1914)

US Open

QF (1919)

Gra podwójna
Australian Open

W (1924)

Wimbledon

W (1907, 1914)

US Open

W (1919)

Multimedia w Wikimedia Commons

Norman Everard Brookes (ur. 14 listopada 1877 w Melbourne, zm. 28 września 1968 tamże) – australijski tenisista, zwycięzca Wimbledonu i Australasian Championships w grze pojedynczej i grze podwójnej, zwycięzca U.S. National Championships w grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa.

W czasie I wojny światowej służył w armii brytyjskiej w stopniu kapitana i został odznaczony Legią Honorową, a w 1939 roku otrzymał tytuł szlachecki „Sir”[1].

Kariera tenisowa

Swoją grę Brookes opierał przede wszystkim na woleju, dobrej pracy nóg i urozmaiconym serwisie (nosił przydomek „Wizard”). Wysoko jego umiejętności taktyczne oceniał William Tilden, jeden z rywali w schyłkowym okresie kariery Australijczyka.

Norman Brookes był pierwszym zagranicznym triumfatorem Wimbledonu w grze pojedynczej, a zarazem pierwszym triumfatorem leworęcznym. W czasie swojego pierwszego startu na turnieju wimbledońskim w 1905 roku Brookes dotarł do finału (challenge round), w którym zmierzył się z broniącym tytułu Lawrence'em Dohertym i przegrał w trzech setach. Dwa lata później w finale turnieju pretendentów (All Comers) pokonał Arthura Gore’a, a ponieważ do obrony tytułu nie przystąpił mający z zagwarantowany udział we właściwym finale ubiegłoroczny mistrz Doherty, Brookes stał się pierwszym zagranicznym triumfatorem Wimbledonu. W kolejnych latach to jego brakowało w turnieju (formalnie oddał zatem walkowerem finał 1908), ale pojawił się ponownie w ostatniej edycji przedwojennej (1914) i w finale All Comers wygrał z Otto Froitzheimem, a następnie pokonał Anthony’ego Wildinga (triumfatora czterech poprzednich turniejów). Po kilkuletniej przerwie spowodowanej I wojną światową w 1919 roku wznowiono rozgrywki wimbledońskie i Brookes przystąpił do turnieju jako obrońca tytułu od razu w finale, w którym uległ w trzech setach Geraldowi Pattersonowi. Jeszcze raz pojawił się na Wimbledonie w 1924 roku, dochodząc do ćwierćfinału[1].

W 1911 roku Brookes wygrał Australasian Championships (obecnie Australian Open), pokonując w finale Horace'a Rice’a.

Na koncie miał także szereg sukcesów deblowych na najważniejszych imprezach. W 1905 roku na Wimbledonie w parze z Alfredem Dunlopem zakończył udział na finale turnieju pretendentów (porażka z Frankiem Riseleyem i Sidneyem Smithem), ale w 1907 i 1914 roku (w obu przypadkach z Anthonym Wildingiem) wygrywał rywalizację w grze podwójnej[1]. W 1919 roku razem z Geraldem Pattersonem stworzył pierwszą australijską parę, która wygrała U.S. National Championships (w finale pokonali Vincenta Richardsa i Williama Tildena). W 1911 roku z Johnem Addisonem doszedł do finału debla w Australasian Championships (porażka z Rodneyem Heathem i Randolphem Lycettem), a tytuł w zawodach wywalczył w 1924 roku, kiedy z Jamesem O. Andersonem pokonał w decydującym meczu Geralda Pattersona i Patricka O’Harę Wooda.

Największe sukcesy reprezentacyjne Brookes odnosił przed I wojną światową, kiedy razem z Anthonym Wildingiem najpierw odebrał Puchar Davisa Brytyjczykom (w finale w 1907 pokonał Arthura Gore’a i Herbert Ropera Barretta), a następnie bronił trofeum w 1908, 1909 i 1911 przeciwko Stanom Zjednoczonym (w 1910 nie przeprowadzono rywalizacji, a finał edycji 1911 rozegrano na początku stycznia 1912). W 1912 roku Puchar Davisa odzyskali Brytyjczycy, ale w 1914 roku ponownie triumfowała Australazja, przy dużym udziale Brookesa, który pozostał niepokonany w trzech spotkaniach eliminacyjnych, a jedyną porażkę poniósł w finale z Amerykaninem Maurice’em McLoughlinem, co jednak nie miało znaczenia dla końcowego wyniku (w finale 1914 Brookes zdobył ponadto punkt singlowy, pokonując Richarda N. Williamsa, oraz deblowy z Wildingiem, pokonując McLoughlina i Toma Bundy’ego). W 1919 roku Australazja obroniła Puchar Davisa, chociaż już bez Wildinga (poległego na froncie I wojny światowej), a Brookes ograniczył swój występ do debla z Pattersonem. W 1920 roku Brookes z zespołem narodowym ponieśli porażkę w finale ze Stanami Zjednoczonymi.

Norman Brookes był także zasłużonym działaczem tenisowym. W 1904 roku należał (m.in. obok Anthony’ego Wildinga) do grona współzałożycieli Stowarzyszenia Tenisowego Australazji (Nowa Zelandia powołała własną oddzielną federację w 1922 roku) i w 1926 roku został wybrany na prezydenta Australijskiego Stowarzyszenia Tenisowego[1]. Pełnił te funkcję do 1955 roku.

Jego imię nadano trofeum, o które walczą mężczyźni na Australian Open. W 1977 roku, w setną rocznicę urodzin, a zarazem na stulecie Wimbledonu, Brookes został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (3–2)

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 1905 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Lawrence Doherty 6:8, 2:6, 4:6
Zwycięzca 1. 1907 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Arthur Gore 6:4, 6:2, 6:2
Zwycięzca 2. 1911 Australasian Championships, Melbourne Trawiasta Australia Horace Rice 6:1, 6:2, 6:3
Zwycięzca 3. 1914 Wimbledon, Londyn Trawiasta Nowa Zelandia Anthony Wilding 6:4, 6:4, 7:5
Finalista 2. 1919 Wimbledon, Londyn Trawiasta Australia Gerald Patterson 3:6, 5:7, 2:6

Gra podwójna (4–1)

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 1907 Wimbledon, Londyn Trawiasta Nowa Zelandia Anthony Wilding Stany Zjednoczone Karl Behr
Stany Zjednoczone Beals Wright 		6:4, 6:4, 6:2
Finalista 1. 1911 Australasian Championships, Melbourne Trawiasta Australia John Addison Australia Rodney Heath
Australia Randolph Lycett 		2:6, 5:7, 0:6
Zwycięzca 2. 1914 Wimbledon, Londyn Trawiasta Nowa Zelandia Anthony Wilding Wielka Brytania Charles Dixon
Wielka Brytania Herbert Roper Barrett 		6:1, 6:1, 5:7, 8:6
Zwycięzca 3. 1919 U.S. National Championships, Nowy Jork Trawiasta Australia Gerald Patterson Stany Zjednoczone William Tilden
Stany Zjednoczone Vincent Richards 		8:6, 6:3, 4:6, 4:6, 6:2
Zwycięzca 4. 1924 Australasian Championships, Melbourne Trawiasta Australia James Outram Anderson Australia Pat O’Hara Wood
Australia Gerald Patterson 		6:2, 6:4, 6:3

Przypisy

  1. ↑ a b c d Dutkowski 1979 ↓, Czempion okresu pionierskiego, s. 41–51.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych
Triumfatorzy Australian Open w grze pojedynczej (XX wiek)
1905–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Triumfatorzy Wimbledonu w grze pojedynczej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1939
1940–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Triumfatorzy Australian Open w grze podwójnej (XX wiek)
1905–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Triumfatorzy US Open w grze podwójnej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Triumfatorzy Wimbledonu w grze podwójnej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1939
1940–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Norman_Brookes&oldid=52475733”