Przejdź do zawartości

Zamek Królewski w Warszawie: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Wycofano ostatnią zmianę treści (wprowadzoną przez 212.14.16.142) i przywrócono wersję 39695019 autorstwa MastiBot artykuł jest o gmachu, nie instytucji
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
→‎XVII wiek: ilustracja
Linia 136: Linia 136:


=== XVII wiek ===
=== XVII wiek ===
[[Plik:Royal Castle Warsaw 1627.jpg|thumb|Zamek od strony Wisły w 1627 r.]]

[[Plik:Castle Warsaw 1641.jpg|thumb|Zamek od strony Wisły w 1641 r.]]
[[Plik:The Royal Castle 1, Warsaw.jpg|thumb|Zamek od strony Wisły w 1656 r.]]
Niemal od początku panowania króla [[Zygmunt III Waza|Zygmunta III Wazy]] Warszawa i Zamek, z racji swego dogodnego położenia, były miejscem dłuższych pobytów dworu królewskiego. Stąd Zygmunt III podejmował wyprawy do Szwecji spływając Wisłą do Gdańska (1593-94, 1598), tu też zwoływał sejmy, na które dojeżdżał z [[Kraków|Krakowa]]. Po śmierci [[Anna Jagiellonka (1523-1596)|Anny Jagiellonki]] król zyskał swobodę dysponowania Zamkiem; problemy szwedzkie zatrzymywały go tu na dłużej. Po 1598 roku dążenie do odzyskania ojczystej korony stało się ważnym celem polityki Zygmunta. W takich okolicznościach zapadła decyzja o przeniesieniu się dworu na stałe do [[Warszawa|Warszawy]] i o zasadniczej rozbudowie Zamku.<ref>H. Wizner, ''Zygmunt
Niemal od początku panowania króla [[Zygmunt III Waza|Zygmunta III Wazy]] Warszawa i Zamek, z racji swego dogodnego położenia, były miejscem dłuższych pobytów dworu królewskiego. Stąd Zygmunt III podejmował wyprawy do Szwecji spływając Wisłą do Gdańska (1593-94, 1598), tu też zwoływał sejmy, na które dojeżdżał z [[Kraków|Krakowa]]. Po śmierci [[Anna Jagiellonka (1523-1596)|Anny Jagiellonki]] król zyskał swobodę dysponowania Zamkiem; problemy szwedzkie zatrzymywały go tu na dłużej. Po 1598 roku dążenie do odzyskania ojczystej korony stało się ważnym celem polityki Zygmunta. W takich okolicznościach zapadła decyzja o przeniesieniu się dworu na stałe do [[Warszawa|Warszawy]] i o zasadniczej rozbudowie Zamku.<ref>H. Wizner, ''Zygmunt
III Waza, ''Wrocław 1971; M. Wrede, ''Warszawa
III Waza, ''Wrocław 1971; M. Wrede, ''Warszawa
Linia 169: Linia 171:
Historyczny”, t. 72, 1965, z. 3, s. 587-609; W. Fijałkowski, ''Wnętrza pałacu w Wilanowie, ''Warszawa
Historyczny”, t. 72, 1965, z. 3, s. 587-609; W. Fijałkowski, ''Wnętrza pałacu w Wilanowie, ''Warszawa
1977.
1977.
</ref>
</ref>


=== XVIII wiek ===
=== XVIII wiek ===

Wersja z 15:47, 20 cze 2014

Zamek Królewski w Warszawie
Symbol zabytku nr rej. 620/1 z 1 lipca 1965
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Adres

plac Zamkowy 4

Typ budynku

zamek rezydencyjny

Styl architektoniczny

gotyk, barok, klasycyzm

Architekt

Matteo Castelli, Gaetano Chiaveri

Zniszczono

1944

Odbudowano

1971–1984

Pierwszy właściciel

książę Kazimierz I warszawski

Kolejni właściciele

 

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego
Brak współrzędnych
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building}
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Zamek Królewski w Warszawie
Historic Centre of Warsaw[a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
ilustracja
Państwo

{{{państwo}}}

Typ

kulturowe

Spełniane kryterium

II, VI

Numer ref.

30

Region[b]

Europa i Ameryka Północna

Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę

{{{data wpisu}}}
na {{{sesja wpisu}}}. sesji

Dokonane zmiany

{{{dokonane zmiany}}}

Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
[[commons:{{{commons}}}|Multimedia w Wikimedia Commons]]
  1. ↑ Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO
  2. ↑ Oficjalny podział dokonany przez UNESCO
Zamek Królewski w Warszawie – Muzeum. Rezydencja Królów i Rzeczypospolitej
{{{nazwa oryginalna}}}
ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Adres

pl. Zamkowy 4
00-277 Warszawa

Data założenia

5 listopada 1979

Data likwidacji

{{{data likwidacji}}}

Dyrektor

prof. dr hab. Andrzej Rottermund

Kustosz

{{{kustosz}}}

Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building}
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Zamek Królewski w Warszawie – barokowo-klasycystyczny zamek królewski znajdujący się w Warszawie przy placu Zamkowym 4. Pełni funkcje muzealne i reprezentacyjne.

Pierwotnie rezydencja książąt mazowieckich, a od XVI wieku siedziba władz I Rzeczypospolitej: króla i Sejmu (Izby Poselskiej i Senatu).

W swojej długiej historii Zamek Królewski był wielokrotnie grabiony i dewastowany przez wojska szwedzkie, brandenburskie, niemieckie i rosyjskie. W XIX wieku, po upadku powstania listopadowego, przeznaczony na potrzeby administracji rosyjskiej. W okresie I wojny światowej rezydencja niemieckiego generalnego gubernatora. W latach 1920–1922 siedziba Naczelnika Państwa, w latach 1926–1939 rezydencja Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Spalony i ograbiony przez Niemców w 1939, niemal doszczętnie zniszczony w 1944.

W 1965 ocalałe fragmenty zamku oraz Bibliotekę Królewską, pałac Pod Blachą i Arkady Kubickiego wpisano do rejestru zabytków. Rekonstrukcją zamku przeprowadzoną w latach 1971–1984 kierował Obywatelski Komitet Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie. W 1979 w zamku utworzono muzeum powołując państwową instytucję kultury Zamek Królewski w Warszawie – Pomnik Historii i Kultury Narodowej[1], od 2014 działającej pod nazwą Zamek Królewski w Warszawie – Muzeum. Rezydencja Królów i Rzeczypospolitej[2].

W 1980 Zamek Królewski wraz ze Starym Miastem został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

W 1994 zamek wraz z historycznym zespołem miasta z Traktem Królewskim i Wilanowem Królewskim uznano za pomnik historii[3].

Historia

Budowa

Wzniesienie drewniano-ziemnego grodu na skarpie wiślanej u ujścia rzeczki Kamionki (obecnie linia trasy WZ) związane było z założeniem (lokacją) miasta Warszawy. Obie inicjatywy przypisuje się księciu mazowieckiemu Bolesławowi II, panującemu w latach 1294-1313. Gród (jeden z kilku na linii środkowej Wisły) pełnił funkcję obronne wobec miasta i przewozu przez rzekę zwanego Kamion[4].

XIV wiek

W pierwszej połowie XIV wieku pierwotny gród-strażnica przekształcił się w ośrodek władzy książąt mazowieckich. Za panowania ks. Trojdena I (1314-1341) został siedzibą kasztelana warszawskiego i jedną z rezydencji władcy. Do rangi naczelnego grodu dzielnicy awansował za panowania ks. Kazimierza I (1349-1374). Stopniowo wprowadzano zabudowę ceglaną przekształcając gród w zamek. W linii wałów wzniesiono: na południu - obronno-mieszkalną Wieżę Wielką (łac. Turris Magna), na północy wieżę bramną ze zwodzonym mostem zwaną Żuraw; powstał też pierwszy (południowo-wschodni) odcinek muru obwodowego.[5] Zapewne po osunięciu się skarpy w skutek powodzi, książę Janusz I Starszy (1374-1429) włączył w latach 80-tych pozostały obszar grodu w obręb wznoszonych murów miejskich i wybudował w pobliżu Bramy Dworzan (Bernardyńskiej, Krakowskiej – południowego wjazdu do miasta) pierwszą murowana rezydencję tzw. Kamienicę (łac. Lapidea).[6]

XV wiek

Po zabezpieczeniu tzw. Tamą skarpy zamkowej i wzniesieniu całego obwodu murów miejskich, ks. Janusz I Starszy przystąpił do rozbudowy swej warszawskiej siedziby. Najważniejszą inwestycją było wzniesienie około 1410 roku między wieżami Wielką (Grodzką) i Żurawiem, nowej okazałej rezydencji tzw. Domu lub Dworu Wielkiego (łac. Domus Magna, Curia Maior); trzykondygnacyjnego gotyckiego budynku (47,5 x 14,5 m) ze zdobioną wnękami fasadą i szczytami. W przyziemiu mieścił reprezentacyjną salę sądów i zgromadzeń (łac. Palatium, Stuba Magna), a na piętrze mieszkanie książęce (łac. Habitaculum superior). Od strony miasta, po zasypaniu fosy grodowej, wybudowano niewielki murowany budynek sądu ziemskiego warszawskiego zwany Szopą.[7] W 1426 roku w warszawskiej rezydencji książęcej gościł po raz pierwszy król polski i najwyższy książę litewski – Władysław Jagiełło. Do końca XV wieku w północnej części obszaru dworskiego, koło Kanonii powstał zespół budynków mieszkalnych zwany Dworem Mniejszym lub Ogródkiem (łac. Curia Minor). Tradycyjnie zajmowały go matki, żony i siostry książąt mazowieckich, pełniące często funkcje regentek. Przez stojące przy murze wschodnim łaźnię i kuchnię książęcą łączył się on gankiem z Domem (Dworem) Wielkim.[8]

XVI wiek

W 1526 roku zmarł bezpotomnie ostatni lennik mazowiecki - książę Janusz III i dzielnica czersko-warszawska włączona została do Królestwa Polskiego. Przybyły po raz pierwszy do Warszawy król Zygmunt I przyjął przysięgę sejmu mazowieckiego i objął w posiadanie Zamek. Stale rezydował w nim namiestnik królewski (vicesgerent) i starosta warszawski. W 1529 roku w Zamku po raz pierwszy obradował sejm walny; w 1544 roku dwa miesiące rezydowała tu para królewska.[9] Po śmierci Zygmunta I w 1548 roku, do swych mazowieckich dóbr oprawnych (wdowich), przeniosła się z Wawelu królowa Bona. Wraz z córkami: Zofią, Anną, Katarzyną i Izabelą (królową węgierską), zamieszkała w Dworze Mniejszym Zamku.[10] Po wyjeździe królowej do Włoch w 1556 roku, zaczął bywać w Warszawie i zwoływać tu sejmy (1556/7, 1563/64) król Zygmunt August. Jednocześnie z rozpoczęciem prac nad unią polsko-litewską w 1563 roku podjęto decyzję o rozbudowie Zamku. Rozpoczęto ją jednak dopiero w 1569 roku. Mocą uchwały unijnego sejmu lubelskiego (1569) Warszawa i Zamek zostały uznane za stałe miejsce zgromadzeń sejmu Rzeczypospolitej.[11]

Rozbudowa Zamku realizowana według projektu architekta Giovanniego Battisty Quadro do 1571 roku, w niewielkim stopniu przeobraziła jego bryłę, znacznie bardziej wnętrza. Objęła ona przebudowę dotychczasowej siedziby króla – Domu Wielkiego na gmach mieszczący nowe renesansowe wnętrza sejmowe: sklepioną trójsłupową izbę poselską na parterze i izbę senatorską z kasetonowym stropem na piętrze; wzniesienie przylegającej do Domu Wielkiego od północy nowej rezydencji tzw. Nowego Domu Królewskiego z widokową salą Altaną na drugim piętrze i okrągłą wieżą „wschodów kręconych” od zachodu; rozbudowę rezydencji Anny Jagiellonki w Dworze Mniejszym. W Zamku król Zygmunt August zamieszkał pod koniec 1568 roku, opuścił go na krótko przed śmiercią w 1572 r.[12] W latach panowania Stefana Batorego i Zygmunta III, aż do śmierci w 1596 roku stałą rezydentką zamkową była królowa Anna Jagiellonka.[13]

XVII wiek

Zamek od strony Wisły w 1627 r.
Zamek od strony Wisły w 1641 r.
Zamek od strony Wisły w 1656 r.

Niemal od początku panowania króla Zygmunta III Wazy Warszawa i Zamek, z racji swego dogodnego położenia, były miejscem dłuższych pobytów dworu królewskiego. Stąd Zygmunt III podejmował wyprawy do Szwecji spływając Wisłą do Gdańska (1593-94, 1598), tu też zwoływał sejmy, na które dojeżdżał z Krakowa. Po śmierci Anny Jagiellonki król zyskał swobodę dysponowania Zamkiem; problemy szwedzkie zatrzymywały go tu na dłużej. Po 1598 roku dążenie do odzyskania ojczystej korony stało się ważnym celem polityki Zygmunta. W takich okolicznościach zapadła decyzja o przeniesieniu się dworu na stałe do Warszawy i o zasadniczej rozbudowie Zamku.[14] Ostatnie badania jako autora koncepcji przestrzennej obiektu wskazują architekta królewskiego Santi Gucciego; jako budowniczego Giacoppa Rodondo oraz Mattea Castello jako twórcę barokowego wykończenia bryły. Projekt zakładał wzniesienie reprezentacyjnego pięciobocznego gmachu z wewnętrznym dziedzińcem o protobarokowych cechach stylowych, opartego na prostopadłych osiach wyznaczonych przez trzy bramy i wieżę mieszczącą schody do apartamentów królewskich. Zasadnicze roboty budowlane i adaptacyjne starych budynków przeprowadziła w latach 1600-1606 ekipa murarsko-kamieniarska Giacoppa Rodondo. Kierował on także dalszymi pracami wykończeniowymi aż do roku 1613. Od 1605 roku po kolejnej przebudowie wnętrz Domu Wielkiego ponownie w Zamku zaczęły zbierać się sejmy. Na jesieni 1611 roku (po opuszczeniu Krakowa w 1609 i dłuższym pobycie na Litwie) do Zamku przeniosła się cała rodzina królewska wraz z dworem i kancelariami urzędów nadwornych i koronnych. Pierwszym ważnym wydarzeniem była prezentacja królowi i stanom Rzeczypospolitej w Sali Senatorskiej Zamku, wziętego do niewoli cara Wasyla Szujskiego i jego braci, przez hetmana Stanisława Żółkiewskiego.[15] Uroczystość zainaugurowała rezydencjonalne funkcje Warszawy i Zamku. Dalsze prace wykończeniowe realizował w latach 1614-1619 sprowadzony z Rzymu architekt Mateo Castello. Zapewne jego dziełem jest monumentalna fasada zachodnia Zamku z centralną wieżą (łac. Nova Turris Regia) i wieżyczkami narożnymi, także klatki schodowe i wystrój kamieniarski (portale bram, boniowane narożniki), nadające architekturze Zamku stylowe cechy baroku rzymskiego Po wzniesieniu w latach 20-tych XVII w. bastionowych obwarowań od strony Wisły i urządzeniu ogrodów na skarpie Zamek zyskał modny wygląd palazzo in fortezza.[16] Kolejne inwestycje przeprowadził w latach 1637-1643 król Władysław IV. Pracami kierowali nadworni architekci Constante Tencalla, Giovanni Battista Gisleni, Agostino Locci. Fasadę wschodnią wzbogaciły arkadowa galeria i mieszcząca nowy gabinet królewski Wieża Altana oraz pałacyk królewicza Karola Ferdynanda Wazy zbudowany na bastionie północnym. Dziedziniec przedni zyskał reprezentacyjną Bramę Świętojańską; przy bramie miejskiej stanęła kolumna Zygmunta. Wnętrza skrzydła południowego wzbogaciły się o sale i urządzenia teatru dworskiego tzw. Operalni, a oficjalny apartament królewski o reprezentacyjny Pokój Marmurowy, którego wystrój (różnobarwne marmury, malowidła oraz „kominek jak fontanna”) był apoteozą Rzeczypospolitej i jej władców. Polscy Wazowie, prócz bogatej biblioteki królewskiej i archiwum państwowego, zgromadzili w Zamku okazałe kolekcje rzeźby, malarstwa, tkanin europejskich i wschodnich, sztuki zdobniczej .[17] Lata 1655-1657 – okres „potopu szwedzkiego” i trzy okupacje Warszawy przez wojska szwedzkie i siedmiogrodzkie, przyniosły Zamkowi grabież i dewastację wnętrz. Szwedzi wywieźli nie tylko znaczną część zgromadzonych w Zamku zbiorów artystycznych (m in. 200 obrazów i plafony z 5 sal), ale także stałe elementy wyposażenia wnętrz (marmurowe posadzki, kominki) i architekturę ogrodową (rzeźby, fontanny). Spłonął pałacyk Karola Ferdynanda i uszkodzono Wieżę Zegarową. Po powrocie z wygnania Jan Kazimierz i Ludwika Maria zamieszkali w pałacu przedmiejskim – Villa Regia – od tego czasu zwany Kazimierzowskim. Stosunkowo szybko jednak przeprowadzono zasadniczą odbudowę wnętrz i przywrócono Zamkowi funkcje rezydencyjce i publiczne. W lecie 1658 roku odbył się w Zamku pierwszy po przerwie sejm. Zamek był miejscem uroczystości dworskich i państwowych (ślub i wesele Jana Sobieskiego z Marią Kazimierą d’Arquien, zaprzysiężenie ugody hadziackiej w 1659, wystawienie w teatrze zamkowym „Cyda” Corneille’a w 1660, tryumf hetmanów Stanisława Rewery Potockiego i Stefana Czarnieckiego na sejmie 1661 roku). W 1659 roku przy ulicy Przedzamkowej wzniesiono długą kamienicę tzw. Boratynówkę mieszczącą kramy, a w 1667 roku przeprowadzono gruntowny remont uszkodzonego hełmu Wieży Zegarowej. Po swej abdykacji w 1668 roku Jan Kazimierz wywiózł do Francji część pozostałych zbiorów artystycznych (m. in. 150 obrazów i 88 arrasów). [18] Kolejny elekt – król Michał (Korybut Wiśniowiecki) początkowo rezydował w Zamku Ujazdowskim. Dopiero po ponownym urządzeniu wnętrz i ślubie z księżniczką Eleonorą Austriacką w 1670 roku, para królewska zamieszkała w dawnych apartamentach Wazów. Drugi z „królów rodaków” Jan III (Sobieski), panujący w latach 1674-1696, posiadacz wielkich dóbr na Rusi, do Warszawy przyjeżdżał głównie z okazji sejmów. Kilkumiesięczne pobyty w mieście dzielił między Zamek, a nową podmiejską rezydencję – Wilanów. W Zamku przeprowadzono jednak szereg inwestycji. Na miejscu Wieży Altany, powstał trójkondygnacyjny pawilon reprezentacyjnej łazienki królewskiej. Powiększono apartament królewski. W skrzydle północnym Pokoje Królewiczowskie przerobiono na apartament rodzinny najstarszego syna, Jakuba Sobieskiego. Przekształceniom uległy wnętrza sejmowe. Przed 1679 rokiem Izbę Poselską przeniesiono z przyziemia Domu Wielkiego na pierwsze piętro narożnika południowo-zachodniego Zamku. Izba Senatorska otrzymała nowy stiukowy wystrój ściany z tronem i marmurową podłogę. Poprzez sień i galerię w skrzydle południowym sala uzyskała połączenie z Nową Izbą Poselską. W ten sposób Zamek, jeszcze wyraźniej niż przedtem, rozdzielono na dwie sfery: królewską mieszkalną (północną i wschodnią) oraz publiczną - sejmową i administracyjną (południową i zachodnią) .[19]

XVIII wiek

Po elekcji króla Augusta II, w roku 1697, zamek znów zaczął podupadać – nowy konflikt z królem Szwecji Karolem XII obciążył znacznie budżet królewski. Mimo problemów August II zlecił w 1698 opracowanie projektu przebudowy rezydencji, wykonał go w 1700 sprowadzony z zagranicy Johann Friedrich Karcher. Zamek 25 maja 1702 zajęli Szwedzi, urządzając w nim szpital na 500 łóżek, a w Sali Poselskiej i pokojach ministrów – stajnie. W 1704 zamek został odbity przez wojska polskie, jednak wkrótce ponownie przeszedł w ręce wojsk szwedzkich. W 1707, na mocy traktatu pokojowego między Augustem II i Karolem XII, do Warszawy weszły sprzymierzone wojska rosyjskie, a na zamku zamieszkał car Piotr I Wielki. Po dwóch miesiącach siły rosyjskie wycofały się z Warszawy, grabiąc z Zamku dzieła sztuki, m.in. obrazy Tomasza Dolabelli, w tym dwa ważne dla Rosjan dzieła malarskie: Zdobycie Smoleńska i Złożenie hołdu Zygmuntowi III przez carów Szujskich.

Fasada saska z lat 1740-1747

W latach 1713-1715 rozpoczęto przebudowę według projektu Karchera. W 1717 przebudowano gruntownie Salę Poselską, która odtąd miała służyć władcom saskim w charakterze sali koronacyjnej. Następnie, między 1722 a 1723, przebudowano kolejne sale zamkowe – pod kierunkiem architekta Joachima Daniela Jaucha utworzono nową Salę Senatorską, przenosząc elementy wyposażenia starej do nowej lokalizacji, m.in. 60 herbów polskich województw, boazerie, gzymsy oraz lizeny. 31 maja 1732 na zamku wybuchł pożar, który zniszczył elewację zachodnią oraz część Wieży Zygmuntowskiej i zewnętrzne rzeźby fasadowe, zwane Armaturą.

Widok na Zamek Królewski od strony północno-wschodniej, Canaletto, 1770

Kolejny projekt przebudowy zamku królewskiego powstał po wstąpieniu na tron polski Augusta III w 1733. Nowe plany, powstałe w roku 1734 i rozszerzone w 1737 przez architekta Gaetano Chiaveriego, przewidywały m.in. przebudowę od strony Wisły fasady zamku w stylu rokoko, mającej tworzyć nową tzw. Elewację Saską, a także części północno-wschodniej wraz z wieżą zwaną Altaną, gdzie zamierzano dobudować trzy dwupiętrowe ryzality. Prace budowlane według tych projektów realizowano z różną intensywnością w latach 1740-1752. W okresie 1740-1747 przebudowano fasadę od strony Wisły w stylu późnobarokowym (architekci Gaetano Chiaveri, Carl Friedrich Pöppelmann, Jan Krzysztof Knöffel). Jednym z najlepszych rzeźbiarzy tego okresu, prowadzących prace na zamku, był Jan Jerzy Plersch, który wykonywał kartusze królewskie, sztukaterie oraz statuy, tzw. Figury Sław, dźwigające korony królewskie umieszczone na szczycie środkowego ryzalitu tzw. Elewacji Saskiej od strony Wisły. Ostatnie prace z tego okresu zostały zakończone pod koniec 1763, po śmierci Augusta III, kiedy Plersch wykonał ostatnie rzeźby i kartusze z herbami województw dla Sali Poselskiej.

Za panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego, ostatniego polskiego monarchy, sprawującego władzę od 1764 do abdykacji w 1795 r. Zamek Królewski przeżywał okres największej świetności. Kwoty łożone ze skarbu koronnego i prywatnej szkatuły królewskiej, mecenat, którym król otaczał artystów i rzemieślników, a także poglądy polityczne i smak artystyczny władcy, pozwoliły na przekształcenie „prastarej siedziby królów polskich” w reprezentacyjną rezydencję monarszą, uwzględniającą estetyczne i ideologiczne koncepcje oświecenia europejskiego[20].
W okresie panowania Stanisława Augusta powstało jedenaście projektów generalnej przebudowy Zamku: w latach 1764-1767, 1776-1779 i w 1788 roku. Najwcześniejsze projekty z lat 1764-1767, które opracowali Jakub Fontana, francuski architekt Victor Louis oraz Efraim Szreger zmierzały do całkowitego zatarcia starej bryły Zamku z epoki Wazów oraz do urbanistycznego powiązania budowli z miastem poprzez stworzenie dziedzińców paradnych od strony Krakowskiego Przedmieścia, ulic Piwnej i Świętojańskiej[21]. Późniejsze projekty Dominika Merliniego (oraz jeden E. Szregera) z lat 1776-1779, były bardziej zachowawcze: sprowadzały się do utrzymania dawnej bryły Zamku, a układ przestrzenny, wiążący gmach z miastem przybierał w nich formę zbliżoną do antycznego forum. W 1788 r. Merlini ograniczył się już tylko do propozycji wyburzenia zabudowań zasłaniających zachodnią fasadę i regulacji placu przed siedzibą królewską[22]. Trudności finansowe monarchy i sytuacja polityczna państwa sprawiły, że żaden z tych projektów nie doczekał się realizacji. W rezultacie poprzestano na odbudowie skrzydła południowego Zamku, uszkodzonego w trakcie pożaru 12 marca 1767 (pod kierunkiem Jakuba Fontany odbudowano m.in. dwa zniszczone piętra i wzniesiono elewację dziedzińcową skrzydła południowego z trzyosiowym ryzalitem i podziałami w postaci jońskich pilastrów)[23].
Gruntowne zmiany przeprowadzono jednak we wnętrzach Zamku. Objęły one dwa reprezentacyjne apartamenty: Wielki i Królewski. W latach 1768-1771 Jakub Fontana dokonał przebudowy Pokoju Marmurowego. W następnym roku pod kierunkiem Merliniego przystąpiono do prac w Apartamencie Królewskim. Prace rozpoczęto od przebudowy Pokoju Sypialnego, w latach 1774-1777 urządzono Pokój Audiencjonalny, Salę Prospektową (zwaną tak ze względu na znajdujące się tu widoki Bernarda Bellotta) i Kaplicę. Obok Merliniego działali tu Marcello Bacciarelli i Jan Bogumił Plersch, a także rozpoczynający wówczas artystyczną karierę młody architekt z Drezna Jan Chrystian Kamsetzer. W latach 1777-1781 według projektu Merliniego przebudowano Salę Wielką (Asamblową)], a w okresie 1783-1786 przystąpiono do prac w Apartamencie Wielkim, do którego włączono Pokój Marmurowy, Salę Wielką oraz Salę Rady Nieustającej. Powstała wówczas nowa Sala Tronowa, poprzedzający ją Przedpokój Senatorski zwany Salą Rycerską (według projektu D. Merliniego i J. Ch. Kamsetzera) oraz położony na zakończeniu Apartamentu Wielkiego Gabinet Monarchów Europejskich.

Od podstaw zbudowano gmach Biblioteki Królewskiej] (1778-1782), wykorzystując teren sąsiadujący od wschodu ze skrzydłem gotyckim Zamku, a przynależny do pałacu Pod Blachą (zakupionego w 1776 r. przez Stanisława Augusta). Przygotowanie projektu Biblioteki król powierzył Merliniemu, który nadał jej dość surową, klasycystyczną formę.

We wnętrzu zgromadzono księgozbiór królewski, który w 1795 r. liczył ponad 16 000 tomów. Równocześnie z budową Biblioteki nadbudowano północne skrzydło pałacu Pod Blachą, tworząc antresolę, która miała połączenie z główną salą biblioteczną. W antresoli umieszczono zbiory naukowe, numizmatyczne oraz pracownie i mieszkania opiekunów kolekcji[24]. Królewski Gabinet Rycin nie doczekał się przeprowadzki do Biblioteki, nieprzygotowanej do przyjęcia tak obszernego zbioru. Za czasów Stanisława Augusta był on ulokowany na drugim piętrze Zamku, w południowym skrzydle, ponad mieszkalnymi komnatami króla. Do Biblioteki został on przeniesiony dopiero po śmierci Stanisława Augusta, kiedy odziedziczył go książę Józef Poniatowski. Stan liczbowy Gabinetu Rycin w 1817 r. szacowano na 71 165 jednostek., w tym ponad 24 000 luźnych rycin i rysunków, i ponad 45 000 rycin i rysunków zawartych w 875 dziełach ilustrowanych i albumach. Do tego dochodziły 1674 obiekty pochodzące z zamkowej „Malarni”[25].

Nadbudowano także północne skrzydło pałacu Pod Blachą, łącząc je przejściami z głównym pomieszczeniem Biblioteki. Zlokalizowano tam gabinety, będące miejscem pracy uczonych, m.in. Gabinet Medali i Starożytności[26]. Choć realizacja ambitnych projektów przebudowy Zamku i jego otoczenia z pierwszych lat panowania nie powiodła się, przekształcenia wnętrz zamkowych dokonane przez Stanisława Augusta nadały im wysokiej klasy formę artystyczną, tak iż śmiało mogły one konkurować z najważniejszymi ośrodkami władzy królewskiej w Europie, utrzymując jednocześnie ich specyfikę, wyrażającą się w afirmacji polskiej tradycji republikańskiej[27].

W Sali Senatorskiej Zamku Królewskiego podczas sesji w dniu 3 maja 1791 r. Sejm Wielki uchwalił Ustawę Rządową, uroczyście zaprzysiężoną przez Stanisława Augusta. Chwilę później uczestnicy sesji sejmowej przeszli do kolegiaty św. Jana, gdzie powtórzyli akt przysięgi i odśpiewali hymn Te Deum.

XIX wiek

Widok wnętrza Zamku Królewskiego obrabowanego z obrazów przez Rosjan w XIX wieku
Projekt przebudowy Zamku Królewskiego z 1843, autorstwa Adama Idźkowskiego
Zamek Królewski, 1860
Zamek Królewski, 1900
Zamek Królewski, 1910

W dniach 19-20 grudnia 1806 oraz 1-30 stycznia 1807 na zamku przebywał cesarz Napoleon Bonaparte. Tutaj w 1807 podjął decyzję o utworzeniu Księstwa Warszawskiego, którym miał rządzić saski władca Fryderyk August I, rezydując na Zamku Królewskim. Z XIX wieku pochodzą także kolejne projekty przebudowy, opracowane przez polskich architektów: Adama Idźkowskiego i Jakuba Kubickiego. Projekt Idźkowskiego z 1843 zakładał przebudowę Zamku Królewskiego z użyciem form dekoracyjnych zapożyczonych z architektury gotyckiej, renesansowej i empirowej. Zakładał nadbudowę trzeciego piętra z siedmioma różnej wielkości wieżami, których attyki miały być ozdobione orłami i antycznymi posągami. Z wież Zygmuntowskiej i Władysławowskiej miały być usunięte metalowe hełmy dachów i zastąpione tarasami, otoczonymi balustradami. Od strony Wisły, na Elewacji Saskiej, Idźkowski planował umieszczenie płaskorzeźb stylizowanych na antyk (pod fryzami trzech ryzalitów), a poniżej, na fasadzie trzeciego piętra korynckich pilastrów. Elewację zarówno Zamku Królewskiego, jak i Pałacu Pod Blachą miały zdobić poziome boniowane pasy oraz żelazne balkony. Projekt ten, cechujący się rozmachem zastosowanych form architektonicznych, był odpowiedzią na powstającą modę wykorzystywania w architekturze form historycznych (w przeciwieństwie do projektów Kubickiego sprzed 20 lat, zakładających umiar form wzorowanych na przeszłych dziełach architektów królewskich, realizujących projekty na Zamku Królewskim).

W latach 1818-1821 po wschodniej stronie Zamku powstały Arkady Kubickiego tworzące szeroki taras wzdłuż fasady saskiej.

W 1836, po zniesieniu w Królestwie Kongresowym podziału na województwa, w ich miejsce zostały wprowadzone gubernie. Wówczas Zamek Królewski stał się siedzibą namiestnika carskiego Iwana Paskiewicza. Paskiewicz zlecił w latach 1850-1852 wykonanie projektu nowych elewacji i fasad (zachodniej, południowej i części wschodniej) pułkownikowi w służbie rosyjskiej i architektowi Ludwikowi Corio. Jego opracowanie nie zyskało jednak akceptacji władz rosyjskich, a Corio zmuszony był wykonać kolejny projekt, nawiązujący do rozwiązań Kubickiego (i współpracujących z nim inżynierów Lelewela i Thomasa). W końcu Corio przebudował wszystkie elewacje w stylu neoklasycystycznym, a Elewacja Saska została pozostawiona bez zmian. Po śmierci Paskiewicza, w 1856, wszyscy następni namiestnicy rezydowali na Zamku Królewskim, w Pokoju Podkomorzego, a rosyjscy urzędnicy zajmowali pomieszczenia na obu piętrach skrzydła zachodniego i północnego. Namiestników strzegły oddziały wojska, rozlokowane w Sali Sejmowej, Bibliotece i koszarach na podzamczu, co przyczyniło się do dewastacji obiektu.

Po powstaniu styczniowym w 1863 armia rosyjska zniszczyła całkowicie ogród królewski od strony Wisły (zamieniony na plac musztry), budując kilka ceglanych baraków z przeznaczeniem na stajnię i koszary kozackie. W 1862-1863 na Zamku Królewskim prowadzono drobne prace konserwacyjne, pod kierunkiem budowniczych Jerzego Orłowicza, Ludwika Gosławskiego i Potołowa. W 1890 prowadzono przebudowę Elewacji Saskiej, pod kierunkiem budowniczego Januarego Kiślańskiego, zniekształcono wówczas arkady obu galerii widokowych, pochodzące z czasów Augusta III. Ostatnie prace remontowe pod panowaniem rosyjskim, których stosunkowo wysoki koszt wyniósł 28 000 rubli, wykonano w 1902 w pomieszczeniach zwolnionych przez armię rosyjską.

XX wiek

Zamek Królewski w Warszawie w 1920

Prace restauracyjne na zamku podjęto dopiero w latach 1915-1939, zostały one przyspieszone po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918, po 123 latach zaborów. Ustalenia traktatu ryskiego z 1921 pozwoliły na rewindykację części zbiorów zamkowych z terenów ZSRR (wcześniej wywiezionych do Rosji przez władze carskie). W latach 20. pracami konserwatorskimi i rekonstrukcją Zamku Królewskiego kierował architekt i konserwator Kazimierz Skórewicz. W 1928 został zastąpiony przez kolejnego architekta, Adolfa Szyszko-Bohusza. W okresie międzywojennym na zamku pracowało wielu wybitnych konserwatorów dzieł sztuki, m.in. Jan Rutkowski i Bohdan Marconi, co czyniło z Zamku Królewskiego w Warszawie jeden z najważniejszych ośrodków konserwatorskich w ówczesnej Polsce.

Od 1926 Zamek Królewski pełnił funkcję rezydencji polskiego prezydenta.

Płonący Zamek Królewski po ostrzale artylerii niemieckiej 17 września 1939

We wrześniu 1939 Zamek Królewski spłonął po niemieckich bombardowaniach, a po zajęciu Warszawy przez wojska niemieckie rozpoczęła się planowa grabież dzieł sztuki z obiektu. 10 października 1939 wyspecjalizowane ekipy niemieckie pod kierunkiem historyków i ekspertów (dr Dagobert Frey – historyk sztuki z Uniwersytetu Wrocławskiego, Gustaw Barth – dyrektor muzeów wrocławskich, oraz dr Joseph Mühlmann – historyk sztuki z Wiednia) zaczęły demontować posadzki, marmury, rzeźby i elementy kamienne, np. kominki i gzymsy. Do prac zapędzano codziennie setki Żydów, którzy pod nadzorem niemieckich architektów prowadzili wewnątrz prace rozbiórkowe[28]. Zbiory te wywożono do Niemiec, magazynów w Krakowie lub wstawiano do warszawskich siedzib nazistowskich dygnitarzy. Zamek został całkowicie ogołocony, nieliczne elementy wyposażenia pozwolono zachować polskiej ekipie z Muzeum Narodowego, opisującej straty i potajemnie sporządzającej dokumentację fotograficzną zamku, pracującej pod kierunkiem historyka sztuki Stanisława Lorentza.

Adolf Hitler 4 października 1939 w Berlinie wydał rozkaz wysadzenia Zamku Królewskiego w powietrze, ekipy niemieckich saperów nawierciły otwory na dynamit, jednak ostateczne zniszczenie obiektu nastąpiło w czasie powstania warszawskiego, pomiędzy 8 a 13 września 1944. Decyzja o zniszczeniu zamku wiązała się z nazistowskimi planami całkowitego zburzenia Warszawy. Tak zwany plan Pabsta przewidywał wystawienie monumentalnej Hali Ludowej (niem. Volkshalle) lub Hali Kongresowej NSDAP (niem. Parteivolkshalle) w miejscu Zamku Królewskiego i Pomnika Germanii zamiast Kolumny Zygmunta.

Niemieckie przygotowania do wysadzenia Zamku. 8 września 1944
Ruiny Zamku Królewskiego w 1945, widok od strony placu Zamkowego, na bruku rozbita kolumna Zygmunta

Po zniszczeniach z 1944 zachowały się tylko przyziemia (piwnice), dolna partia Wieży Grodzkiej, elementy Biblioteki Królewskiej i Arkady Kubickiego. Rządowy projekt odbudowy Zamku Królewskiego podjął Sejm 2 lipca 1949, nie miał on jednak szans na realizację z uwagi na ograniczenia finansowe i priorytety, jakie ustaliły władze komunistyczne. Zdołano jednak odtworzyć Bramę Grodzką, z przechowanych w czasie wojny w Muzeum Narodowym bloków kamiennych. W 1964 uporządkowano teren otaczający Zamek, a w 1966 odbudowano budynek Biblioteki Królewskiej. Decyzja o odbudowie Zamku zapadła w Sejmie ponownie 20 stycznia 1971, następnie powołano Obywatelski Komitet Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie (inauguracyjne posiedzenie odbyło się 26 stycznia). Prace budowlane, wykonywane według projektu architekta Jana Bogusławskiego z zespołem (wnętrza Mieczysław Samborski, Irena Oborska)[29], były sfinansowane całkowicie ze składek społecznych.

Odbudowa w stanie surowym (zakładająca przywrócenie wyglądu Zamku do stanu sprzed 1939 roku i odtworzenie elementów zlikwidowanych podczas wcześniejszych przebudów obiektu) została zakończona w lipcu 1974, jednak wyposażanie wnętrz (meble, obrazy, zbiory dzieł sztuki itp.) i prace wykończeniowe trwały do 1988. Dodatkowego wsparcia finansowego w odbudowie udzielił Społeczny Fundusz Odbudowy Stolicy.

W 1980 razem ze Starym Miastem odbudowany Zamek Królewski w Warszawie został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

XXI wiek

Zamek Królewski, 2012
Zamek Królewski nocą (elewacja frontowa), 2009
Zamek Królewski

W latach 2004-2008 przeprowadzono kompleksowy remont pałacu Pod Blachą (który w 1989 włączono do zespołu zamkowego), a w latach 1996-2009 remont Arkad Kubickiego (według projektu Stanisława Fiszera), które łączą średnie i dolne Ogrody Zamkowe. W 2009 konserwator zabytków podjął decyzję o przywróceniu oryginalnego koloru wschodniej Elewacji Saskiej (od strony Wisły)[30].

Obecnie Zamek pełni funkcję muzeum i podlega bezpośrednio Ministerstwu Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Od 2014 muzeum nosi nazwę Zamek Królewski w Warszawie – Muzeum. Rezydencja Królów i Rzeczypospolitej[2].

Na Zamku Królewskim przyjmowane są również oficjalne wizyty i organizowane spotkania państwowe. Każdego roku Zamek Królewski w Warszawie zwiedza 500 000 ludzi.

Ważniejsze wydarzenia historyczne

Hołd Wasyla IV Szujskiego przed Zygmuntem III Wazą
Ceremonia podpisania Konstytucji kwietniowej

Historyczne przedmioty

W Kaplicy Małej Zamku Królewskiego w Warszawie przechowywane są insygnia królewskie Stanisława Augusta Poniatowskiego: Łańcuch Orderu Orła Białego, miecz ceremonialny Orderu św. Stanisława oraz berło z akwamarynu. W kaplicy znajduje się także urna z sercem Tadeusza Kościuszki.

Na Zamku Królewskim w Warszawie przechowywane są insygnia władzy Prezydenta RP: tłoki pieczętne Prezydenta Rzeczypospolitej, Chorągiew Rzeczypospolitej oraz dokumenty państwowe, które 22 grudnia 1990 roku Ryszard Kaczorowski przekazał Lechowi Wałęsie.

Nawiązania

W latach 80. XX wieku na wzór Zamku Królewskiego w Warszawie został przebudowany w chicagowskiej dzielnicy Jefferson Park gmach Gateway Theatre – siedziba Fundacji Kopernikowskiej.

Galeria

  • Dawna izba poselska
    Dawna izba poselska
  • Kaplica Mała
    Kaplica Mała
  • Sala Canaletta
    Sala Canaletta
  • Sala Rycerska
    Sala Rycerska
  • Sala Wielka
    Sala Wielka
  • Sala Rady
    Sala Rady
  • Pokój Marmurowy
    Pokój Marmurowy
  • Apartament Księcia Stanisława
    Apartament Księcia Stanisława
  • Sala Balowa
    Sala Balowa
  • Piwnice
    Piwnice
  • Piwnice
    Piwnice
  • Arkady Kubickiego
    Arkady Kubickiego
  • Elewacja Saska, 2010
    Elewacja Saska, 2010
  1. ↑ Uchwała nr 169 Rady Ministrów z dnia 5 listopada 1979 r. w sprawie Zamku Królewskiego w Warszawie (M.P. z 1979 r. nr 28, poz. 144).
  2. ↑ a b Zarządzenie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 1 kwietnia 2014 r. w sprawie zmiany nazwy Zamku Królewskiego w Warszawie - Pomnika Historii i Kultury Narodowej (Dz. Urz. MKiDN z 2014 r. Nr BRAK, poz. 21)
  3. ↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 8 września 1994 r. w sprawie uznania za pomnik historii (M.P. z 1994 r. nr 50, poz. 423).
  4. ↑ A. Gieysztor, Początki miasta i grodu warszawskiego, w: Zamek Królewski w Warszawie. Architektura. Ludzie. Historia, tenże i inni, Warszawa 1973, s. 11-18; Garus, Gród i zamek książąt mazowieckich w Warszawie. Nowe źródła archeologiczne i nowe spojrzenie, „Kronika Zamkowa” nr1-2/53-54/2007, s. 7-37
  5. ↑ A. Gieysztor, Pod znakiem Smoka i Syreny, w: Zamek Królewski …, s. 18-25; tenże Zagadnienia Historyczne Zamku piastowskiego, w:  Siedem wieków Zamku Królewskiego w Warszawie, Materiały z sesji Komisji Naukowej przy Obywatelskim Komitecie Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie, 16-17 lutego 1972, Muzeum Historyczne m. st. Warszawy, Warszawa 1972, s. 11-24.J. Lileyko, Wieża Grodzka Zamku królewskiego w Warszawie. Przekazy ikonograficzne a projekty odbudowy, „Biuletyn Historii Sztuki”, t. 33, 1971, nr 3, s. 263-270; tenże; Z badań nad średniowiecznym Zamkiem warszawskim, „Kwartalnik Architektury i Urbanistyki”, t. 15, 1970, z. 1, s. 3-25, J. Garus, dz. cyt.
  6. ↑ A. Kąsinowski, Sprawozdanie z badań archeologicznych Zamku Królewskiego w Warszawie przeprowadzonych w okresie od czerwca do listopada 1971 r, w: Siedem wieków…, s. 33-40; M. Wrede, Domus – curia – domus dualis – curia murata – domus magna lapidea – lapidea regia – stary dom murowany – kamienica. Budynek południowy Zamku Królewskiego w Warszawie (XIV-XVII). Rekapitulacja, „Kronika Zamkowa”, nr 1-2/57-58/2009, s. 9-52.
  7. ↑ J. Widawski, Początek i rozwój murowanych obwarowań Warszawy przed epoką broni palnej, „Kwartalnik Architektury i Urbanistyki”, t 15, 1970, z. 3, s. 239-252; R. M. Kunkiel, Architektura na Mazowszu, Warszawa 2006, s. 112-134; I. Galicka, Kuria książęca na Mazowszu, w: Podług nieba i zwyczaju polskiego. Studia z historii architektury, sztuki i kultury ofiarowane Adamowi Miłobędzkiemu, Warszawa 1988, s. 136-139; A. Gieysztor, Rozbudowa Zamku za Janusza I Starszego, w: Zamek Królewski…, s. 25- 36; A. Świechowska, Sprawozdanie z badań archeologicznych w Zamku Królewskim w Warszawie w 1971, w: Siedem wieków …, s. 41-62.
  8. ↑ A. Gąsiorowski, Itinerarium króla Władysława Jagiełły 1386-1434, Warszawa 1972, s. 83;  A. Gieysztor, Zmierzch książąt mazowieckich, w: Zamek Królewski…, s. 36-44; A. Kąsinowski, Prace budowlane na Zamku Królewskim w Warszawie w świetle rachunków z lat 1569-1672, „Studia Warszawskie”, t. 20, Warszawa 1974, s. 65-68; Źródła do dziejów Zamku warszawskiego, wydał A. Wolff; „Rocznik Warszawski”, t. 15, s. 7-83.
  9. ↑ Dzieje Mazowsza do 1526, red. A. Gieysztor, H. Samsonowicz, Warszawa 1994; K. Jasiński, Okoliczności śmierci ostatnich książąt mazowieckich, „Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego”, Nowa seria, t. III(XIV), s. 41-51; A. Gąsiorowski, Itineraria dwu ostatnich Jagiellonów, „Studia Historyczne” t. 16, 1973, z. 2(61), s. 249-275; Chronologia sejmów polskich 1493-1793, zestawił i wstępem poprzedził W. Konopczyński, Kraków 1948;
  10. ↑ M. Wrede, Królowa Bona. Między Włochami a Polską, 1992, s. 66-79
  11. ↑ M. Wrede, W sprawie stołeczności Warszawy. Wnioski z analizy podróży dwu ostatnich Jagiellonów, „Rocznik Warszawski”, t. 32, s. 171-177; M. Wrede, Chronologia budowy Nowego Domu Królewskiego, „Kronika Zamkowa”, 1(23) 1991, s. 70-79; Volumina constitutionum, t. II 1550-1609, vol. 1 1550-1586, do druku przygotowali S. Grodziski, I. Dwornicka, W. Uruszczak, Warszawa 2005, s. 243
  12. ↑ A. Kąsinowski, Prace budowlane …, passim; A. Gieysztor, Czasy jagiellońskie, w: Zamek Królewski… s. 44-62; M. Hałówna, J. Senkowski, Materiały archiwalne do budowy Zamku Warszawskiego. Rachunki budowy z lat 1569-1572, „Teki Archiwalne”, nr 2, Warszawa 1954, s. 192-400. M. Wrede, Badania Kazimierza Skórewicza nad przebudową jagiellońską Zamku Królewskiego, „Kronika Zamkowa”, nr 2(20), 1989, s. 3-22.
  13. ↑ M. Bogucka, Anna Jagiellonka, Warszawa 1964; J. Besala, Stefan Batory, Warszawa 1992.
  14. ↑ H. Wizner, Zygmunt III Waza, Wrocław 1971; M. Wrede, Warszawa i Mazowsze w podróżach królów polskich XVI i XVII wieku, w: Mazowsze na pograniczu kultur w średniowieczu i nowożytności, (Materiały z konferencji, Pułtusk, 14-15 września 2007 r.), red. Marian Dygo, Pułtusk 2007, s. 147-180.
  15. ↑ W. Tomkiewicz, Budowa Zamku Królewskiego w Warszawie za panowania Zygmunta III, „Rocznik Warszawski”, t. 2, 1961, s. 5-34; M. Wrede, Rozbudowa Zamku Królewskiego w Warszawie przez Zygmunta III. „Zamek Królewski w Warszawie. Studia i Materiały”, t. 1, Warszawa 2013 (w druku); A. Fischinger, Santi Gucci architekt i rzeźbiarz królewski, Kraków 1969; Hołd carów Szujskich, red. J. A. Chrościski, M. Nagielski, Warszawa 2012.
  16. ↑ J. Lileyko, Zamek Warszawski rezydencja królewska i siedziba władz Rzeczypospolitej 1569-1763, Wrocław 1984;  M.Karpowicz, Królewski Zamek Wazów w Warszawie, Warszawa 1987, s. 27-93; tenże, Mateo Castello architekt wczesnego baroku, Warszawa 1994; ; W. Leitsch, Das Leben am Hof Konig Sigismunds III. van Polen, Bd. I-IV, Wien 2009.
  17. ↑ J. Lileyko, Zamek Warszawski … s. 98-139; tenże, Władysławowski Pokój Marmurowy i jego twórcy – Giovanni Battista Gisleni i Peter Danckers de Rij, „Biuletyn Historii sztuki”, t.37, 1975, nr. 1, s. 13-31; K. Targosz-Kretowa, Teatr dworski Władysława IV,  Kraków 1965; Opera w dawnej Polsce na dworze Władysława IV i królów saskich,  „Studia Staropolskie”, t. 35, Warszawa 1973; J. Lileyko, Dawne zbiory Zamku Królewskiego w Warszawie, Warszawa 1983; L. Lechicki, Mecenat Zygmunta III i życie umysłowe na jego dworze, Warszawa 1932; B. Zielińska-Szymanowska, Kolumna Zygmunta III w Warszawie, Warszawa 1957.
  18. ↑ J. Lileyko, Zamek Warszawski … s. 139-146; B. Fabiani, Życie codzienne na Zamku Królewskim w epoce Wazów, Warszawa 1996; J. Wegner, Warszawa w latach potopu szwedzkiego 1655-1657, Wrocław 1957; W. Tomkiewicz, Zagłada zbiorów królewskich w czasie najazdu szwedzkiego, w: Z dziejów polskiego mecenatu artystycznego w wieku XVII, oprac. tenże, Wrocław 1952, s. 48-61; B. Fabiani, Warszawski dwór Ludwiki Marii, Warszawa 1976; K. Targosz, Uczony dwór Ludwiki Marii Gonzagi (1646-1667). Z dziejów polsko-francuskich stosunków naukowych, Wrocław 1975; W. Czapliński, Na dworze króla Władysława IV, Warszawa 1959
  19. ↑ J. Lileyko, Zamek Warszawski … s. 150-195; tenże, Conclave Consiliorum et Officina Legum. Funkcje i ukształtowanie sal sejmowych na Zamku w Warszawie w XVI i XVII wieku, „ Studia Warszawskie”, t. 24, Warszawa 1977, z. 2, s. 435-446; W. Tomkiewicz, Warszawa w XVII wieku, „Kwartalnik Historyczny”, t. 72, 1965, z. 3, s. 587-609; W. Fijałkowski, Wnętrza pałacu w Wilanowie, Warszawa 1977.
  20. ↑ Artur Badach, Inicjatywy artystyczne z pierwszych lat panowania Stanisława Augusta – ewolucja form i treści, w: Stanisław August, ostatni król polski. Polityk, mecenas, reformator 1764-1795, kat. wyst., red. nauk. Angela Sołtys, Zamek Królewski w Warszawie, 2011, s. 62-63; Andrzej Rottermund, Program polityczny i formy jego realizacji w najważniejszych inicjatywach królewskich, w: tamże, s. 116-122.
  21. ↑ Marek Kwiatkowski, Stanisław August. Król-Architekt, Wrocław 1983, s. 25-27, 66-67, 147-149; Andrzej Rottermund, Zamek Warszawski w epoce Oświecenia. Rezydencja monarsza – funkcje i treści, Warszawa 1989, s. 86-90, 201.
  22. ↑ Kwiatkowski, op. cit., s. 241-242.
  23. ↑ Tamże, s. 50-51.
  24. ↑ T. Kossecka, Gabinet Rycin króla Stanisława Augusta, Warszawa 1999, s. 31-32; A. Rottermund, Zamek Warszawski, op. cit., s. 190-198.
  25. ↑ Tamże, s. 60-61.
  26. ↑ Kwiatkowski, op. cit., s. 153-156; A. Rottermund, Zamek Warszawski, op. cit., s. 190- 198.
  27. ↑ Tamże, s. 257-268; Rottermund, Program polityczny, op. cit., s. 116-122.
  28. ↑ „Okupacja i ruch oporu w Dzienniku Hansa Franka 1939-1945” KIW, Warszawa 1972, Tom I, s. 84.
  29. ↑ SARP Izba Architektów RP In memoriam Pamięci architektów polskich, Mieczysław Samborski.
  30. ↑ Kuc M., Zamek Królewski w nowych barwach, „Rzeczpospolita”, 22 grudnia 2009.

Bibliografia

  • M. M. Drozdowski, A. Zahorski Historia Warszawy, PWN, Warszawa 1975.
  • Aleksander Król, Zamek Królewski w Warszawie. Od końca XIII wieku do roku 1944, PIW, Warszawa 1971.
  • Bohdan Guerquin, Zamki w Polsce, Wydawnictwo Arkady, Warszawa 1974.
  • Andrzej Rottermund, Zamek Królewski w Warszawie, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa, 2002, ISBN 83-221-0746-3.
  • Agnieszka Sypek, Robert Sypek: Zamki i warownie ziemi mazowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Trio, 2002, s. 26-36. ISBN 83-88542-34-6.

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zamek_Królewski_w_Warszawie&oldid=39716305”