Live Facelift: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m →Lista utworów: drobne redakcyjne |
→Record Store Day: drobne redakcyjne |
||
| Linia 42: | Linia 42: | ||
=== Record Store Day === |
=== Record Store Day === |
||
25 listopada 2016 ''Live Facelift'' po raz pierwszy został wydany na [[Płyta gramofonowa|winylu]] z okazji [[Record Store Day]], będącego częścią [[Czarny piątek|czarnego piątku]]{{r|j}}. Ukazał się w limitowanej |
25 listopada 2016 ''Live Facelift'' po raz pierwszy został wydany na [[Płyta gramofonowa|winylu]] z okazji [[Record Store Day]], będącego częścią [[Czarny piątek|czarnego piątku]]{{r|j}}. Ukazał się w limitowanej liczbie 5 tys. egzemplarzy i zawierał dodatkowo utwór „It Ain’t Like That”, który został wycięty z pierwotnej wersji{{r|j}}. Materiał poddano ponownemu [[Miksowanie|miksowi]], wykonanemu przez [[Nick Raskulinecz|Nicka Raskulinecza]] w Rock Falcon Studio, przy współpracy Nathana Yarborougha{{r|s}}. Procesem [[mastering]]u zajął się Brian Gardner{{r|s}}. |
||
15 września 2017 zapis koncertu ukazał się na czerwonym winylu wydanym w limitowanej |
15 września 2017 zapis koncertu ukazał się na czerwonym winylu wydanym w limitowanej liczbie 1000 sztuk. Dodatkowo do każdego zakupionego egzemplarza dołączony był okolicznościowy plakat promujący, wzorowany na oryginale z 1991{{r|m}}. |
||
== Odbiór == |
== Odbiór == |
||
Wersja z 16:49, 12 wrz 2021
 |
Ten artykuł został nominowany do wyróżnienia „Dobry Artykuł”. Weź udział w dyskusji na ten temat. |
.jpg)
| ||||
| Wykonawca wideo | ||||
| Alice in Chains | ||||
| Wydany |
30 lipca 1991 | |||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
22 grudnia 1990 w Moore Theatre, Seattle[1][2] | |||
| Gatunek | ||||
| Długość | ||||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent |
Lisanne Dutton | |||
| Reżyser | ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
Live Facelift – album wideo amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, będący zapisem koncertu, który odbył się 22 grudnia 1990 w Moore Theatre w Seattle w stanie Waszyngton. Prócz utworów wykonanych na żywo, album zawierał również trzy teledyski – do kompozycji „We Die Young”, „Man in the Box” i „Sea of Sorrow”. Pierwotnie Live Facelift został wydany w formacie VHS i był dołączony – w limitowanym nakładzie 40 tys. kopii – jako bezpłatny dodatek do debiutanckiego albumu studyjnego Facelift (1990). W 2001 sprzedaż wideo przekroczyła w Stanach Zjednoczonych próg 50 tys. egzemplarzy, dzięki czemu uzyskał on od zrzeszenia amerykańskich wydawców muzyki Recording Industry Association of America (RIAA) certyfikat złotej płyty.
W 2016 i 2017 Live Facelift po raz pierwszy ukazał się w formacie winylowym w limitowanych nakładach 5 tys. i 1000 sztuk. Materiał był wzbogacony o wycięte fragmenty koncertu z pierwotnej wersji z 1991 oraz został poddany ponownemu masteringowi i miksowi.
Informacje
Występ Alice in Chains z 22 grudnia 1990 w Moore Theatre w Seattle w stanie Waszyngton – reklamowany jako „bożonarodzeniowe grzmotnięcie”[4] – objął materiał zarejestrowany na debiutanckim albumie studyjnym Facelift (1990)[5]. Setlista koncertowa była dłuższa, lecz nie wszystkie utwory zamieszczono w finalnej wersji na płycie Live Facelift. Wśród pominiętych kompozycji znalazły się: „We Die Young”, „I Can’t Remember”, „It Ain’t Like That”, „Sunshine”, „Confusion”, „I Know Somethin’ (‘Bout You)” oraz „Queen of the Rodeo”[a][7][8].
Koncert w reżyserii Josha Tafta, którego muzycy Alice in Chains poznali za pośrednictwem Stone’a Gossarda, zarejestrowano w kolorach czarno-białych. Miało to związek z niskim budżetem, wynoszącym od 14 do 16 tys. dolarów (była to jedna trzecia sumy, za jaką w 1990 zrealizowano teledysk do singla „Man in the Box”), i według reżysera był „wyjątkowo niski dla sześciu kamer na żywo”[9]. Taft oceniał, że „wizualnie najbardziej sensowne było zrobienie czegoś mocno okrojonego, trochę ciężko wyglądającego i prostego”[10]. Pełniąca funkcję producenta wykonawczego Lisanne Dutton z Motherland Productions podkreślała, że znaczne koszty pochłonęła technologia rozmazania obrazu. Spowodowane to było wizerunkiem kobiety w stroju topless namalowanej na korpusie gitary Jerry’ego Cantrella[10].
W roli supportu wystąpił zespół Pearl Jam, grający w owym czasie pod nazwą Mookie Blaylock[b][2][4][12].
Wydanie i promocja
_(US-2016).jpg)
_(US-2016).jpg)
Live Facelift ukazał się na kasecie 30 lipca 1991. Na album trafiło ostatecznie pięć utworów i trzy teledyski – do kompozycji „We Die Young”, „Man in the Box” oraz „Sea of Sorrow”[3][13]. Produkcją wydawnictwa zajęła się Lisanne Dutton[10], a fotografie wykonali Rick Gould (przód) i Rocky Schenck (tył)[14]. Zarządzająca zespołem Susan Silver – w wypowiedzi dla książki Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music (2009) – wspominała: „Oni [Alice in Chains] dostali się na poziom, gdzie mogli zagrać w Moore Theatre – czyli dla półtora tysiąca ludzi. Alice grali i to było niesamowite. Zostało to sfilmowane. Don Ienner wpadł na pomysł wydania tego materiału w ilości 40 tys. egzemplarzy z Facelift [1990], a zbiegło się to z czasem, gdy «Man in the Box» zaczął być emitowany w radiu”[1].
Aby zwiększyć zainteresowanie zespołem i nowym singlem „Man in the Box”, decyzją Dona Iennera – ówczesnego prezesa wytwórni Columbia, album Facelift został w 1991 wydany w specjalnym pakiecie wraz z dołączonym za darmo VHS Live Facelift w liczbie 40. tys. kopii[13][15][16].
Record Store Day
25 listopada 2016 Live Facelift po raz pierwszy został wydany na winylu z okazji Record Store Day, będącego częścią czarnego piątku[17]. Ukazał się w limitowanej liczbie 5 tys. egzemplarzy i zawierał dodatkowo utwór „It Ain’t Like That”, który został wycięty z pierwotnej wersji[17]. Materiał poddano ponownemu miksowi, wykonanemu przez Nicka Raskulinecza w Rock Falcon Studio, przy współpracy Nathana Yarborougha[18]. Procesem masteringu zajął się Brian Gardner[18].
15 września 2017 zapis koncertu ukazał się na czerwonym winylu wydanym w limitowanej liczbie 1000 sztuk. Dodatkowo do każdego zakupionego egzemplarza dołączony był okolicznościowy plakat promujący, wzorowany na oryginale z 1991[19].
Odbiór
Krytyczny
| Recenzje | ||||
|---|---|---|---|---|
| Wydawca | Ocena | |||
| AllMusic |  [3]
| |||
| „The New York Times” | korzystna[20] | |||
| „The Seattle Times” | korzystna[21] | |||
| „Teraz Rock” |  [5]
| |||
Dziennikarz Greg Prato z AllMusic przyznał albumowi dwie gwiazdki w pięciostopniowej skali, argumentując: „Utwory wykonane w wersjach koncertowych doskonale ukazują niesamowitą energię prężnie rozwijającego się zespołu”[3]. Mark Deming pisał za pośrednictwem „The New York Timesa”: „Ciężkie uderzenie alternatywnej grupy Alice in Chains, służy swoją mroczną muzyką z napędem na gitarze przed tłumem rodzinnego miasta”[20]. 24 grudnia, dwa dni po koncercie, „The Seattle Times” opublikował relację z występu. Phil West nazwał w niej Alice in Chains mile widzianym wyjątkiem na tle ówczesnej sceny heavymetalowej, którą opisał jako „odzianych w spandex klaunów, wyrzucających gitarowe solówki z prędkością jednej mili na minutę dzięki sztuczkom ręcznym, a nie muzycznej sprawności”. West zaznaczył, że chociaż Alice in Chains posiada pewne spójne elementy z uznanymi wykonawcami hardrockowymi, to grupa ma więcej wspólnego z rockiem alternatywnym i lokalną sceną grunge’ową, niż z konwencjonalnym heavy metalem. Dziennikarz wyróżniał różnorodny program koncertowy – od smutnego „Love, Hate, Love”, przypominającego pieśń żałobną w wykonaniu Soundgarden, przez chłopięcy funk rodem z „I Know Somethin’ (‘Bout You)”, po country-punkowy „Queen of the Rodeo”. West pozytywnie oceniał również śpiew Layne’a Staleya, porównując go do Roberta Planta, który – w jego ocenie – sprawił, że „wahania nastrojów były przekonujące”. Grę Cantrella opisał jako inteligentną. W podsumowaniu autor przyznał, że grupa Alice in Chains dała najbardziej interesujący koncert tego wieczora, znacznie lepszy od Mookie Blaylock oraz epizodycznego występu Chrisa Cornella i Matta Camerona[c][21].
Jordan Babula pisał za pośrednictwem „Teraz Rocka”: „Surowy, monofoniczny, ale kipiący energią materiał bez wątpienia maluje intrygujący portret kwartetu Staley–Cantrell–[Mike] Starr–[Sean] Kinney – formacji wciąż jeszcze młodej, ale już koncertowo ogarniętej i bez żadnych kompleksów pokazującej to, co miała wówczas najlepszego: mocarnego wokalistę, sprawnego drugiego wokalistę z potężną, «brudną» gitarą, precyzyjnego bębniarza uderzającego z siłą młota kowalskiego oraz szarpiący przeponę słuchacza bas”. Jako całość autor przyznał, że wydawnictwo jest „kapitalnym i ekscytującym materiałem”[5].
Komercyjny
17 października 2001 Live Facelift uzyskał w Stanach Zjednoczonych certyfikat złotej płyty za sprzedaż 50 tys. egzemplarzy, przyznany przez zrzeszenie amerykańskich wydawców muzyki Recording Industry Association of America (RIAA)[22]. 17 grudnia 2016 uplasował się on na 8. pozycji Tastemaker Albums, zestawienia opracowywanego przez tygodnik „Billboard”[23]. Tego samego dnia dotarł do 24. lokaty innego z notowań „Billboardu” – Top Hard Rock Albums[24].
Zestawienia
W lipcu 1997 brytyjski tygodnik „Kerrang!” sklasyfikował występ zespołów Alice in Chains i Pearl Jam na 24. pozycji w rankingu „100 najlepszych koncertów w historii”[25].
| Rok | Tytuł | Publikacja | Pozycja | Źródło |
|---|---|---|---|---|
| 1997 | „100 najlepszych koncertów w historii” | „Kerrang!” | 24 | [25] |
Lista utworów
| ||||||||
| Nr | Tytuł utworu | Autorzy | Długość | |||||
| 1. | „Man in the Box” | Layne Staley • Jerry Cantrell | 5:34 | |||||
| 2. | „Real Thing” | Staley • Cantrell | 4:00 | |||||
| 3. | „Love, Hate, Love” | Staley • Cantrell | 7:16 | |||||
| 4. | „Sea of Sorrow” | Cantrell | 5:29 | |||||
| 5. | „Bleed the Freak” | Cantrell | 4:35 | |||||
| 6. | „We Die Young” (teledysk) | Cantrell | 2:35 | |||||
| 7. | „Man in the Box” (teledysk) | Staley • Cantrell | 4:46 | |||||
| 8. | „Sea of Sorrow” (teledysk) | Cantrell | 5:49 | |||||
| 40:04 | ||||||||
| ||||||||
| Nr | Tytuł utworu | Autorzy | Długość | |||||
| 1. | „It Ain’t Like That” | Cantrell • Mike Starr • Sean Kinney | 4:33 | |||||
| 2. | „Man in the Box” | Staley • Cantrell | 4:34 | |||||
| 3. | „Real Thing” | Staley • Cantrell | 4:04 | |||||
| 4. | „Love, Hate, Love” | Staley • Cantrell | 6:36 | |||||
| 5. | „Sea of Sorrow” | Cantrell | 5:33 | |||||
| 6. | „Bleed the Freak” | Cantrell | 4:06 | |||||
| 29:26 | ||||||||
Personel
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[14]:
|
Alice in Chains
Produkcja
|
Oprawa graficzna
Management
Record Store Day 2016[26]
|
Pozycje na listach i certyfikaty
Album
|
Certyfikaty
|
Uwagi
- ↑ Koncertową wersję „Bleed the Freak” z płyty Live Facelift zamieszczono w 2000 na albumie Live[6].
- ↑ Pearl Jam w lutym 1991 występował na trasie Facelift Tour, poprzedzając koncerty Alice in Chains[11].
- ↑ Cornell i Cameron dołączyli do muzyków Mookie Blaylock, by wspólnie wykonać kilka utworów z repertuaru Temple of the Dog[2], w tym „Say Hello 2 Heaven” i „Hunger Strike”[4].
- ↑ Sprzedaż ustalona na podstawie certyfikatu przyznanego 17 października 2001[22].
Przypisy
- ↑ a b Prato 2009 ↓, s. 263.
- ↑ a b c de Sola 2015 ↓, s. 136.
- ↑ a b c d Greg Prato: Live Facelift – Alice in Chains. AllMusic. [dostęp 2011-03-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-30)]. (ang.).
- ↑ a b c Corbin Reiff: Total F*cking Godhead: The Biography of Chris Cornell. Post Hill Press, 2020, s. 128. ISBN 978-1-64293-216-4. (ang.).
- ↑ a b c Jordan Babula. Alice in Chains – Live Facelift. „Teraz Rock”, s. 58, listopad 2018. ISSN 1730-394X.
- ↑ Bill Adams: Alice in Chains – Live Facelift 12” EP. [dostęp 2021-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-09)]. (ang.).
- ↑ John Bacus: Alice in Chains – 12/22/09: Seattle, WA Moore Theatre. [dostęp 2016-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-12)]. (ang.).
- ↑ Alice in Chains Setlist at The Moore Theatre, Seattle, WA, USA. setlist.fm. [dostęp 2014-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-11)]. (ang.).
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 136–137.
- ↑ a b c de Sola 2015 ↓, s. 137.
- ↑ Prato 2009 ↓, s. 253; Crowe 2013 ↓, s. 52; de Sola 2015 ↓, s. 139; Yarm 2019 ↓, s. 263.
- ↑ Crowe 2013 ↓, s. 44.
- ↑ a b Gillian G. Gaar. A Band Called Alice. „Goldmine”, s. 55–56, 5 sierpnia 1994. ISSN 1055-2685.
- ↑ a b c Poligrafia dołączona do albumu Live Facelift; wyd. Sony, nr kat. SRLM-810.
- ↑ Jeffrey Ressner. Alice in Chains: Through the Looking Glass. „Rolling Stone”, s. 47, 26 listopada 1992. ISSN 0035-791X.
- ↑ Mark Cooper. Dearly Beloved. „Q”, s. 36, kwiecień 1993. ISSN 0955-4955.
- ↑ a b Live Facelift – Record Store Day. Record Store Day. [dostęp 2016-11-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-24)]. (ang.).
- ↑ a b Alice in Chains – Live Facelift (2016, Vinyl). Discogs. [dostęp 2020-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-11)]. (ang.).
- ↑ Live: Facelift (Red Vinyl) LP + Moore Poster Bundle. [dostęp 2018-01-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-06)]. (ang.).
- ↑ a b Mark Deming. Live Facelift (1991). „The New York Times”. ISSN 0362-4331. [dostęp 2017-12-12]. [zarchiwizowane z adresu 2015-08-13]. (ang.).
- ↑ a b Phil West. Alice in Chains Forgoes the Excess. „The Seattle Times”. ISSN 0745-9696. [dostęp 2017-12-12]. [zarchiwizowane z adresu 2015-10-14]. (ang.).
- ↑ a b c Gold & Platinum – RIAA. Recording Industry Association of America. [dostęp 2010-02-10]. (ang.).
- ↑ a b Live: Facelift (EP) Chart History – Tastemaker Albums. Billboard. [dostęp 2017-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-30)]. (ang.).
- ↑ a b Live: Facelift (EP) Chart History – Top Hard Rock Albums. Billboard. [dostęp 2017-11-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-05)]. (ang.).
- ↑ a b Kerrang! 100 Greatest Gigs of All Time. „Kerrang!”, lipiec 1997. ISSN 0262-6624.
- ↑ a b Poligrafia dołączona do winylowej wersji Live Facelift; wyd. Sony, nr kat. 08898.
Bibliografia
- Cameron Crowe: Pearl Jam Twenty. Simon & Schuster, 2013. ISBN 978-1439169377. (ang.).
- Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.).
- David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
- Mark Yarm: Wszyscy kochają nasze miasto. Historia grunge’u z pierwszej ręki. Joanna Bogusławska (tłum.). Kagra, 2019. ISBN 978-83-63785-43-7. (pol.).
Linki zewnętrzne
- Oficjalna strona zespołu (ang.)