Zamach na Kurta Hoffmanna
52°13′56″N 21°00′30″E/52,232222 21,008333| Państwo | |
|---|---|
| Miejsce | |
| Data |
marzec-kwiecień 1943 |
| Liczba zabitych |
1 osoba |
| Typ ataku |
broń palna |
| Sprawca | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
| 52°13′56″N 21°00′30″E/52,232222 21,008333
| |
Zamach na Kurta Hoffmanna – dwa zamachy (drugi udany) przeprowadzone w marcu i kwietniu 1943 roku przez Armię Krajową na Kurta Hoffmanna, szefa warszawskiego Arbeitsamtu (niem. Arbeitsamt Warschau)[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Hoffmann został skazany przez sąd podziemny na karę śmierci za organizowanie masowych łapanek Polaków w dystrykcie warszawskim Generalnego Gubernatorstwa[2].
W pierwszym etapie próbowano zlikwidować Hoffmanna przy użyciu bomby. Zamach ten należał do serii dziewięciu zamachów bombowych przygotowanych przez AK. Ładunki rozsyłano pocztą do różnych instytucji niemieckich w okupowanej Warszawie. Bomby konstrukcji pudełkowej zbudowało Biuro Badań Technicznych działające przy Wydziale Saperów Kedywu OW AK. 3 marca 1943 roku pod adresy siedzib niemieckich urzędów oraz policji rozesłali je pocztą żołnierze Kedywu OW AK Antonina Mijałówna ps. „Tosia” oraz ppor. Mieczysław Uniejewski „Marynarz”[1].
Jedna z tych przesyłek trafiła do siedziby urzędu pracy (niem. Arbeitsamt) znajdującego się w pałacu „Pod Czterema Wiatrami” przy ulicy Długiej 38/40. Urząd ten organizował w Warszawie łapanki na przymusowe roboty do Niemiec. Adresatem paczki był Kurt Hoffmann, szef tej instytucji. Niemcy zostali jednak ostrzeżeni (prawdopodobnie przez agenta Gestapo) i sprowadzili do zbadania przesyłki pirotechnika. Podczas badania sposobu budowy bomby nastąpiła eksplozja, w wyniku której pirotechnik zginął na miejscu. Eksplozja była tak silna, że z drugiego piętra gmachu wyleciały szyby[1], jednak Hoffmann przeżył zamach bombowy[2].
Jednak już 9 kwietnia 1943 Kurt Hoffman został zlikwidowany przez dwuosobowy oddział bojowy Kedywu[2] pod dowództwem porucznika Jerzego Tęsiorowskiego[3]. Akcja miała miejsce również w warszawskiej centrali Arbeitsamtu. Celem drugiego zamachu był także zastępca Hoffmanna, Adam Schmitz, który jednak ocalał, przebywając w toalecie[3].
W zrealizowanym w czasach PRL popularnym serialu Polskie drogi zabicie Kurta Hoffmanna zostało przypisane członkom prokomunistycznej Armii Ludowej[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Strzembosz 1983 ↓, s. 244–245.
- ↑ a b c Bartoszewski 1974 ↓.
- ↑ a b Witkowski 1984 ↓, s. 249–250.
- ↑ Chlebowski 1990 ↓, s. 364.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Strzembosz: Akcje̜ zbrojne podziemnej Warszawy 1939-1944. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1983. ISBN 83-06-00717-4.
- Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974.
- Henryk Witkowski: „Kedyw” Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej w latach 1943–1944. Warszawa: Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, 1984. ISBN 83-202-0217-5.
- Cezary Chlebowski: Wachlarz. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-0678-1.
