Czarna śmierć: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m JurgenNL zamienia link do pliku z Holbein-death.png na Danse_macabre_by_Michael_Wolgemut.png. Powód: File renamed: [[commons:COM:F...
m →‎Analiza DNA: drobne redakcyjne, drobne merytoryczne
Linia 135: Linia 135:
W pracy tej wykazano także istnienie dwóch nieznanych wcześniej, spokrewnionych ze sobą kladów w obrębie ''Y.&nbsp;pestis'', których ślady odnaleziono w wspomnianych wyżej masowych pochówkach. Odkryte wtedy ''Y.&nbsp;p.&nbsp;orientalis'' i ''Y.&nbsp;p.&nbsp;medievalis'' są już wymarłe, niemniej ich potomkiem jest odpowiedzialna współcześnie za dżumę ''Y.&nbsp;pestis''. Ponadto zasugerowano, że czarna śmierć przetoczyła się przez Europę w dwóch falach. Pierwsza, wywołana przez ''Y.&nbsp;p.&nbsp;orientalis'', dotarła do Europy przez port w [[Marsylia|Marsylii]] ok. listopada 1347, w ciągu następnych dwóch lat rozpowszechniła się we [[Francja|Francji]], w końcu wiosną 1349 dotarła do Wielkiej Brytanii, powodując tam trzy epidemie. Analiza pozostałości po pladze dżumy w holenderskim mieście [[Bergen op Zoom]] pozwoliła odkryć [[genotyp]] ''Yersinia pestis'' różny od tego z Francji i Wielkiej Brytanii. Pokazuje to, że epidemia dziesiątkująca [[Niderlandy (region historyczny)|Niderlandy]] w 1350 nie była tożsama z tą znaną z Francji i Wielkiej Brytanii, a zaraza do Bergen op Zoom (i ewentualnie innych części południowej Holandii) nie dotarła stamtąd. Sugeruje to obecność drugiej fali czarnej śmierci (innej niż ta znana z Wielkiej Brytanii i Francji), która mogła być zawleczona do [[Niderlandy (region historyczny)|Niderlandów]] ze [[Skandynawia|Skandynawii]], miast [[Hanza|Hanzy]] bądź innego miejsca<ref name="pls"/>.
W pracy tej wykazano także istnienie dwóch nieznanych wcześniej, spokrewnionych ze sobą kladów w obrębie ''Y.&nbsp;pestis'', których ślady odnaleziono w wspomnianych wyżej masowych pochówkach. Odkryte wtedy ''Y.&nbsp;p.&nbsp;orientalis'' i ''Y.&nbsp;p.&nbsp;medievalis'' są już wymarłe, niemniej ich potomkiem jest odpowiedzialna współcześnie za dżumę ''Y.&nbsp;pestis''. Ponadto zasugerowano, że czarna śmierć przetoczyła się przez Europę w dwóch falach. Pierwsza, wywołana przez ''Y.&nbsp;p.&nbsp;orientalis'', dotarła do Europy przez port w [[Marsylia|Marsylii]] ok. listopada 1347, w ciągu następnych dwóch lat rozpowszechniła się we [[Francja|Francji]], w końcu wiosną 1349 dotarła do Wielkiej Brytanii, powodując tam trzy epidemie. Analiza pozostałości po pladze dżumy w holenderskim mieście [[Bergen op Zoom]] pozwoliła odkryć [[genotyp]] ''Yersinia pestis'' różny od tego z Francji i Wielkiej Brytanii. Pokazuje to, że epidemia dziesiątkująca [[Niderlandy (region historyczny)|Niderlandy]] w 1350 nie była tożsama z tą znaną z Francji i Wielkiej Brytanii, a zaraza do Bergen op Zoom (i ewentualnie innych części południowej Holandii) nie dotarła stamtąd. Sugeruje to obecność drugiej fali czarnej śmierci (innej niż ta znana z Wielkiej Brytanii i Francji), która mogła być zawleczona do [[Niderlandy (region historyczny)|Niderlandów]] ze [[Skandynawia|Skandynawii]], miast [[Hanza|Hanzy]] bądź innego miejsca<ref name="pls"/>.


Rezultaty opisanego wyżej studium zostały później potwierdzone przez inne badania. I tak np. na podstawie analiz DNA, zebranego ze szczątków ofiar czarnej śmierci w wschodnim Smithfield ([[Wielka Brytania]]), Schuenemann i współpracownicy (2011) stwierdzili: „Czarna śmierć w średniowiecznej Europie została wywołana przez odmianę ''Y.&nbsp;pestis'', która mogła dłużej nie istnieć”<ref> Schuenemann VJ, Bos K, DeWitte S, Schmedes S, Jamieson J, Mittnik A, Forrest S, Coombes BK, Wood JW, Earn DJD, White W, Krause J, Poinar H (2011): [http://www.pnas.org/content/early/2011/08/24/1105107108.full.pdf+html “Targeted enrichment of ancient pathogens yielding the pPCP1 plasmid of Yersinia pestis from victims of the Black Death”.] PNAS 2011; w druku 29 kwietnia, 2011, doi:10.1073/pnas.1105107108</ref>. Badanie opublikowane w [[Nature]] w październiku 2011 przedstawiało wyselekcjonowany z szczątków ofiar zarazy [[genom]] ''Y.&nbsp;pestis'' i wykazało, że ten szczep, odpowiedzialny za czarną śmierć, jest przodkiem dzisiejszej pałeczki dżumy<ref>Bos, Kirsten I.; Schuenemann, V. J., Golding, G. B., Burbano, H. A., Waglechner, N., Coombes, B. K., McPhee, J. B., DeWitte, S. N., Meyer, M., Schmedes, S., Wood, J,. Earn, D. J. D., Herring, A., Bauer, P., Poinar, H. N., Krause, J., (12 paćdziernik 2011). [http://www.nature.com/nature/journal/v478/n7370/full/nature10549.html “A draft genome of Yersinia pestis from victims of the Black Death”.] ''Nature''. doi:10.1038/nature10549"</ref>.
Rezultaty opisanego wyżej studium zostały później potwierdzone przez inne badania. I tak np. na podstawie analiz DNA, zebranego ze szczątków ofiar czarnej śmierci w wschodnim Smithfield ([[Wielka Brytania]]), Schuenemann i współpracownicy (2011) stwierdzili: „Czarna śmierć w średniowiecznej Europie została wywołana przez odmianę ''Y.&nbsp;pestis'', która mogła dłużej nie istnieć”<ref> Schuenemann VJ, Bos K, DeWitte S, Schmedes S, Jamieson J, Mittnik A, Forrest S, Coombes BK, Wood JW, Earn DJD, White W, Krause J, Poinar H (2011): [http://www.pnas.org/content/early/2011/08/24/1105107108.full.pdf+html “Targeted enrichment of ancient pathogens yielding the pPCP1 plasmid of Yersinia pestis from victims of the Black Death”.] PNAS 2011; w druku 29 kwietnia, 2011, doi:10.1073/pnas.1105107108</ref>. Badanie opublikowane w [[Nature]] w październiku 2011 przedstawiało wyselekcjonowany z szczątków ofiar zarazy [[genom]] ''Y.&nbsp;pestis'' i wykazało, że ten szczep, odpowiedzialny za czarną śmierć, jest przodkiem dzisiejszej pałeczki dżumy<ref>Bos, Kirsten I.; Schuenemann, V. J., Golding, G. B., Burbano, H. A., Waglechner, N., Coombes, B. K., McPhee, J. B., DeWitte, S. N., Meyer, M., Schmedes, S., Wood, J,. Earn, D. J. D., Herring, A., Bauer, P., Poinar, H. N., Krause, J., (12 paćdziernik 2011). [http://www.nature.com/nature/journal/v478/n7370/full/nature10549.html “A draft genome of Yersinia pestis from victims of the Black Death”.] ''Nature''. doi:10.1038/nature10549"</ref>. Stosując analizę [[DNA]] w materiale pobranym z zębów osób pochowanych na średniowiecznym cmentarzu w [[Aschheim]] w Bawarii, stwierdzono, że [[Dżuma Justyniana]] była spowodowana przez inne szczepy bakterii niż te, które spowodowały epidemię czarnej śmierci w 14-17. wieku oraz epidemię dżumy w 19-20. wieku<ref>{{Cytuj pismo | autor = David M Wagner, Jennifer Klunk, Michaela Harbeck | tytuł = Yersinia pestis and the Plague of Justinian 541–543 AD: a genomic analysis | czasopismo = The Lancet Infect. Dis. | wolumin = 14 | data = April 2014 | url = http://www.thelancet.com/journals/laninf/article/PIIS1473-3099(13)70323-2/fulltext | doi = 10.1016/S1473-3099(13)70323-2}}</ref>.


== Następstwa ==
== Następstwa ==

Wersja z 03:15, 12 kwi 2014

Ilustracja przedstawiająca ofiary czarnej śmierci z toggenburskiej Biblii (1411)

Czarna śmierć – termin określający jedną z największych epidemii w dziejach ludzkości, panującą w XIV-wiecznej Europie. Obecnie za jej przyczynę uważa się bakterię Yersinia pestis (zwaną też pałeczką dżumy), powodującą dżumę, na co wskazuje analiza DNA ofiar zarazy. Epidemia czarnej śmierci wybuchła w Azji Środkowej, być może Chinach[1], skąd przez jedwabny szlak w 1346 dostała się na Krym, skąd prawdopodobnie rozniosły ją pasożytujące na zamieszkujących ówczesne statki handlowe szczurach śniadych pchły. Szacuje się, że szerząc się w Europie i okolicach Morza Śródziemnego, przyczyniła się do śmierci (w zależności od szacunków) 30–60% ówczesnej populacji Europy[2], ogólnie zaś przyczyniła się do spadku ogólnoświatowej liczebności ludzkiej z 450 milionów do 350–375 milionów w XIV wieku.

Czarna śmierć wstrząsnęła XIV-wiecznym życiem religijnym, społecznym i kulturalnym, doprowadzając do serii wydarzeń o sporym znaczeniu dla dalszej historii Europy, której to populacja potrzebowała 150 lat, by wrócić do stanu liczebnego sprzed pandemii. Później zaraza powracała sporadycznie do Europy aż do dziewiętnastego stulecia.

Tło

Taniec śmierci Michaela Wolgemuta inspirowany czarną śmiercią. Podkreśla on uniwersalność śmierci. Danse macabre był bardzo popularnym motywem w sztuce późnego średniowiecza.

Znane są trzy główne epidemie dżumy. Pierwsza z nich to tzw. dżuma Justyniana (VI–VII w.), która wybuchła w Cesarstwie Bizantyńskim i przyczyniła się do zgonu ok. 40% mieszkańców Konstantynopola, a następnie przeniosła się dalej w głąb Europy, gdzie zabiła ok. połowy jej populacji[3]. Po roku 750 w Europie nie dochodziło do większych epidemii, aż do czarnej śmierci w XIV wieku[4]. Do trzeciego wybuchu pandemii doszło w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku w Chinach, skąd dotarła do Indii. Na Zachodzie natomiast nie miała większego zasięgu[5].

Czarna śmierć wybuchła w samych Chinach lub w ich okolicach i rozpowszechniła się wzdłuż jedwabnego szlaku bądź drogą morską (na statkach)[5]. Przyczyniła się ona do spadku liczebności światowej ludzkiej populacji z 450 milionów do 350–375 milionów[6].

Później dżuma powracała z różną siłą aż do XVIII wieku[7]. Po wybuchu w 1603 uśmierciła 38 tysięcy Londyńczyków[8]. Inne większe siedemnastowieczne epidemie: we Włoszech (1629–1631), Sewilli (1647–1652), Wiedniu (1679) i Londynie (1665–1666)[9]. Być może również osiemnastowieczne epidemie w Marsylii (1720–1722)[10], Europie Wschodniej (1770–1772), a także Rosji (1770–1772), miały jakiś związek z poprzednimi, niemniej wydaje się, że w tym czasie dżuma jako pandemia zaczęła już zanikać w Europie. Jej miejsce zajęła natomiast epidemia cholery, panująca w dziewiętnastym i dwudziestym wieku w Europie oraz Azji.

Czarna śmierć nieodwracalnie zmieniła strukturę społeczną Europy i prawdopodobnie stanowiła także dotkliwy cios dla pozycji i znaczenia Kościoła katolickiego. Przyczyniła się także do wybuchu prześladowań mniejszości społecznych, jak np. Żydzi, trędowaci, obcokrajowcy czy żebracy. Niepewność przeżycia kolejnego dnia powodowała niekiedy chęć „życia chwilą”, co oddał Giovanni Boccaccio w Dekameronie (1353)[11].

Nazewnictwo

Współcześni czarnej śmierci ludzie określali ją zazwyczaj jako „Wielki pomór” bądź „Wielką zarazę”[12], a pisarze - „Wielką Śmiertelność”. Określenie "czarna" w stosunku do XIV-wiecznej epidemii pierwszy raz pojawiło się w XVI-wiecznych kronikach szwedzkich i duńskich. Wydaje się, że nie odnosiło się ono – wbrew potocznym opiniom – do rozległych zmian martwiczo-zgorzelinowych w skórze chorych, nadających jej czarną barwę, ale raczej czerni jako symbolu strachu i smutku, dla podkreślenia grozy i tajemniczości zarazy[13]. Niemiecki lekarz Justus Hecker zasugerował, że do błędnego przetłumaczenia łacińskiej nazwy atra mors („straszna/czarna śmierć”) doszło w Skandynawii, kiedy opisywał on epidemię w 1832[12] w swojej publikacji Der schwarze Tod im vierzehnten Jahrhundert. Praca ta została przetłumaczona w następnych latach na angielski jako The Black Death in the 14th century i zyskała sporą popularność. To właśnie dzięki niej terminy Schwarzer Tod' i Black Death stały się bardzo często używane w krajach niemiecko- i angielskojęzycznych jako określenia czternastowiecznej pandemii.

Rozpowszechnianie się

Europa przed pandemią

Pod koniec XIII wieku w Europie dobiegło końca średniowieczne optimum klimatyczne, ustępując miejsca tzw. małej epoce lodowej[14]. Skutkowało to zaostrzeniem się zim, a w konsekwencji - ubożeniem zbiorów. W północnej Europie ówczesne innowacje technologiczne, jak płodozmian czy ciężkie pługi, nie były tak efektywne, jak w obszarze Morza Śródziemnego z powodu np. nieurodzajnych gleb gliniastych[12]. Idealne, nadające się do uprawy w warunkach klimatyczno-glebowych północnej Europy ziemniaki nie były jeszcze wtedy znane w Europie. Z tych przyczyn w stuleciu poprzedzającym czarną śmierć powszechne stały się niedobory żywności, a także szybko rosnące ceny. Deficyty pszenicy, owsa i jęczmienia zmniejszały liczbę zwierząt gospodarczych, co z kolei przełożyło się na niedożywienie, obniżające odporność. Również wysoka dzietność (>5 dzieci), obecna wtedy w całej Europie, doprowadziła do gwałtownego wzrostu ludzkiej populacji, przy jednoczesnym braku żywności.

Jesienią 1314 zaczęły padać ulewne deszcze. Również zimy w następnych latach były zimne i wilgotne[12]. Szczególnie słabe zbiory były na północy, gdzie doszło do siedmioletniego głodu. W latach 1315–1317 klęska głodu dotknęła już większość Europy północno-zachodniej, zmniejszając populację całego kontynentu o ok. 10%[12].

Wybuch

Rozpowszechnianie się czarnej śmierci w Europie (1347-1353)

Powszechnie uważa się, że za czarną śmierć odpowiada bakteria Yersinia pestis (pałeczka dżumy), będąca enzootyczną dla pcheł, pasożytujących na gryzoniach naziemnych, w tym świstakach, w różnych rejonach świata, w tym Azji Środkowej, Kurdystanie, Azji Zachodniej, północnych Indiach i Ugandzie[15]. Datowane na lata 1338–1339 nestoriańskie pochówki, znalezione w pobliżu jeziora Issyk-kul w Kirgistanie, zawierają inskrypcję informującą o zarazie. Przez wielu epidemiologów są one uznawane za pierwotne ognisko dżumy, skąd przeniosła się ona do Chin i Indii[16]. W październiku 2010 genetycy medyczni uznali, że czarna śmierć pochodzi z prowincji Junnan w południowo-zachodnich Chinach[5].

W XIII-wiecznych Chinach z powodu najazdu mongolskiego doszło do znaczącego spadku wydajności rolnictwa i handlu. Odbudowa gospodarki rozpoczęła się dopiero w XIV wieku. W latach trzydziestych XIV-wieku częste klęski żywiołowe i nieurodzaje przyczyniły się do wielkiego głodu, który rozpoczął się w 1331. Wkrótce potem przybyła zaraza[17]. W XIV wieku dżuma przyczyniła się do śmierci ok. 25 milionów Chińczyków i innych Azjatów podczas zaledwie piętnastu lat. W 1347 epidemia dotarła do Konstantynopola[18]. Innego zdania jest George Sussman, według którego pierwsze jednoznaczne opisy epidemii z Chin pochodzą dopiero z 1644[19].

Wydaje się, że zaraza rozpowszechniła się wzdłuż jedwabnego szlaku z wojskami mongolskimi, kupcami lub ewentualnie na statkach[20]. Jak mówią ówczesne zapiski, w 1346 zawitała do portów morskich Europy. „Indie były wyludnione, Tartaria, Mezopotamia, Syria, Armenia zakryte trupami”[21].

Podobno czarna śmierć po raz pierwszy pojawiła się na terenie Europy na Krymie w 1347. Wtedy to mongolska armia pod dowództwem chana Jani Bega oblegała Kaffę. Gdy oblężenie zaczęło się przedłużać, najeźdźcy za pomocą katapult wrzucili w obręb miasta zwłoki chorych. Spowodowało to ucieczkę kupców z Genui, którzy w ten sposób zanieśli plagę do Europy południowej (w tym Sycylii), skąd przeniosła się ona później na północ[22]. Niezależnie od prawdziwości tej hipotezy, pewnym się wydaje, że do rozpowszechniania się choroby przyczyniły się takie czynniki jak głód, wojny i nieprzyjazne warunki klimatyczne.

Ogniska w Europie

„W siódmym roku po swoim początku, [zaraza] przybyła do Anglii i na początku zawędrowała do miast i portów łączących się z wybrzeżem morskim w Dorsetshire, gdzie, podobnie jak w innych krajach, uczyniła okolicę całkowicie bezludną, a więc nikt nie pozostał przy życiu…
Pomimo odległości, przybyła do Gloucester, podobnie jak do Oksfordu i Londynu, wreszcie rozpowszechniła się po całej Anglii, tak że […] przeżyła tylko co dziesiąta osoba.”
Geoffrey Baker, Chronicon Angliae)

Prawdopodobnie epidemia przybyła do Europy kilka razy niezależnie od siebie. W październiku 1347 dotarła na Sycylię, zaniesiona tam przez dwanaście galer genueńskich[23], skąd szybko rozpowszechniła się po całej wyspie. W styczniu 1348 genueńskie galery z Kaffy dotarły do Genui i Wenecji, jednakże za najważniejsze ognisko epidemii dla północnych Włoch uznaję się Pizę, do której brzegów owe galery dobiły kilka tygodni później. Pod koniec stycznia 1348 wydalone z Italii okręty dotarły do Marsylii[24].

Z Włoch zaraza przeniosła się do Europy północno-zachodniej, zajmując Francję, Hiszpanię, Portugalię i Wielką Brytanię (w czerwcu 1348), po czym zmieniła kierunek ekspansji na wschód, docierając w latach 1348–1350 do Niemiec i Skandynawii. Do Norwegii czarna śmierć zawitała w 1349, gdy do portu w Askøy przybił statek z zarażonymi pasażerami. Szybko dotarła ona stamtąd do Bjørgvin (dzisiejsze Bergen), jednak nie udało się jej dotrzeć do Islandii[25]. Wreszcie w 1351 zasięg czarnej śmierci objął także północno-zachodnią Rosję. Wydaje się, że epidemia oszczędziła niektóre części Europy, np. ziemie polskie i izolowane fragmenty Holandii oraz Belgii.

Czarna śmierć na Bliskim Wschodzie

Czarna śmierć dotknęła również Bliski Wschód, co doprowadziło do wyludnienia i przemian gospodarczo-społecznych tego regionu. Po opanowaniu Europy Zachodniej, zasięg zarazy rozszerzył się aż do Rosji południowej. Jesienią 1347 epidemia dotarła do Aleksandrii (Egipt), prawdopodobnie poprzez statki handlowe przybyłe z Konstantynopola i portów Morza Czarnego. W tym samym roku dotarła na wschód od Gazy i na północ wzdłuż wybrzeża wschodniego, opanowując wiele miast w Libanie, Palestynie i Syrii, w tym Jerozolimę, Aszkelon, Sydon, Damaszek, Homs, Akkę i Aleppo. W latach 1348–1349 swoim zasięgiem objęła także Antiochię, której spora cześć mieszkańców uciekła. Wielu z nich zmarło po drodze, inni natomiast rozpowszechnili zarazę na kolejne obszary Azji Mniejszej.

Mekka została zainfekowana w 1349. Tego samego roku epidemia przyczyniła się do masowych zgonów w Mawsil (Mosul), a przez Bagdad przetoczyła się druga jej faza.

W 1351 pandemia zawędrowała do Jemenu. Zbiegło się to w czasie z powrotem jemeńskiego króla Mujahida z więzienia w Kairze. Być może jego dwór przeniósł zarazę z Egiptu do Jemenu.

Objawy

Objawy dżumy: zgorzele na palcach (u góry) i powiększone pachwinowe węzły chłonne (na dole).

Współczesne czarnej śmierci opisy jej objawów są często nieprecyzyjne, bądź mocno różnią się między sobą. Najczęściej zauważanym symptomem choroby był obrzęk pachwinowych, pachowych lub szyjnych węzłów chłonnych[26]. Giovanni Boccaccio, będący świadkiem zarazy, tak opisuje jej objawy:

Wiosną tego roku mór począł w przedziwny sposób okrutne spustoszenia czynić. Choroba nie objawiała się u nas tak, jak na Wschodzie, gdzie zwykłym znamieniem niechybnej śmierci był upływ krwi z nosa. Zaczynała się ona równie u mężczyzn jak u kobiet od tego, że w pachwinach i pod pachą pojawiały się nabrzmienia, przyjmujące kształt jabłka albo jajka i zwane przez lud szyszkami. Wkrótce te śmiertelne opuchliny pojawiały się i na innych częściach ciała; od tej chwili zmieniał się charakter choroby: na rękach, biodrach i indziej występowały czarne albo sine plamy; u jednych były one wielkie i rzadkie, u drugich skupione i drobne. Na chorobę tę nie miała środka sztuka medyczna; bezsilni byli też wszyscy lekarze[27].

Komentując tę relację Ziegler pisał, że jedynym wątpliwym w niej szczegółem medycznym jest związek obrzęku węzłów chłonnych z nieuchronną śmiercią[28].

Kolejnymi objawami choroby była wysoka gorączka i wymiotowanie krwią. Większość chorych umierała w przeciągu 2–7 dni po zarażeniu. Historyk David Herlihy zidentyfikował inny potencjalny objaw czarnej śmierci, wspominany w źródłach: piegopodobne plamy i wysypka na skórze, być może związana z pokąsaniem przez pchły[29].

Niektóre świadectwa (np. Louisa Heyligena, zmarłego w wyniku epidemii w 1347 muzyka z Awinionu) wspominają o formie choroby, infekującej płuca i prowadzających do chorób układu oddechowego[26], mogącej być tożsamą z dżumą płucną.

Było powiedziane, że zaraza przyjmuje trzy formy. W pierwszej ludzie cierpią z powodu infekcji płuc, prowadzającej do trudności z oddychaniem. Kto posiada te zepsucie lub skażenie, nie może uciec, ale umrze w ciągu dwóch dni. Inna forma (…) w której wyrzynają się pod pachami bąble (…) trzecia forma, w której ludzie obu płci porażeni chorobą w pachwinę[30].

Przyczyny

Pałeczka dżumy (Yersinia pestis)

W średniowiecznej Europie wiedza medyczna pozostawała w stanie stagnacji, dlatego też nie domyślano się przyczyn zarazy. Ówczesny wydział medycyny w Paryżu w liście do króla Francji uznał, że za czarną śmierć odpowiadają niebiosa, konkretnie koniugacja trzech planet w 1345, powodująca „wielką zarazę w powietrzu”[31]. Sprawozdanie to było pierwszą próbą wytłumaczenia przyczyn epidemii i jedną z najbardziej rozpowszechnionych. Panowało wówczas bowiem powszechne przekonanie, że za chorobę odpowiada „złe powietrze”.

Znaczenie higieny dla zdrowia zostało dostrzeżone dopiero w XIX wieku, wcześniej zaś normą były brudne i zaśmiecone ulice, zasiedlane przez duże ilości wszelkich zwierząt, roznoszących pasożyty groźne także dla człowieka. W takich warunkach choroby mogły się łatwo rozpowszechniać. Pod wpływem czarnej śmierci w 1377 w Dubrowniku powstała instytucja kwarantanny[32].

Obecnie najczęściej za odpowiedzialną za czarną śmierć uważa się dżumę, wywołaną przez bakterię Yersinia pestis (zwaną też pałeczką dżumy), która przyczyniła się do wybuchu epidemii w południowych Chinach (1865), później zawleczonej do Indii. Badania mające na celu odkrycie patogenu, będącego przyczyną XIX-wiecznej pandemii, zostały rozpoczęte przez zespoły badaczy, którzy odwiedzili Hongkong w 1894. Należał do nich między innymi francusko-szwajcarski bakteriolog Alexandre Yersin, od którego też pochodzi nazwa łacińska pałeczki dżumy[33]. Za odkrywcę mechanizmu działania Y. pestis uważa się zazwyczaj Paula-Louisa Simonda (1898). Stwierdzono obecność tej bakterii w ugryzieniach pcheł, których jelito przednie zostało zablokowane przez namnażające się Y. pestis. Niedrożność jelita przedniego powoduje u pcheł głód i związane z nim agresywne żerowanie, mające na celu udrożnienie przewodu pokarmowego, w wyniku czego tysiące pałeczek dżumy pojawia się w miejscu ssania krwi. W ten sposób dochodzi do infekcji. Ponadto mechanizm rozpowszechniania się Y. pestis wymaga istnienia dwóch populacji gryzoni: nosicieli, odpornych na dżumę, i osobników nieuodpornionych. Kiedy zarażone przez uodpornionych nosicieli gryzonie zaczną padać, pchły przenoszą się na innych gospodarzy, w tym ludzi, wywołując w ten sposób epidemię[33].

Francis Aidan Gasque, piszał o „wielkiej zarazie” w 1893[34]: „wydaje się, że jakaś forma zwykłej wschodniej lub dymieniczej dżumy” była odpowiedzialna za czarną śmierć. W drugiej edycji swojego dzieła (1908) w proces rozpowszechniania się zarazy włączył pchły i szczury. Interpretacja ta zyskała szeroki rozgłos i zastosowanie, także w odniesieniu do innych historycznych pandemii jak np. dżumy Justyniana, która spustoszyła Cesarstwo Bizantyńskie w latach 541–700[33].

Pchła szczura (Xenopsylla chepsis), będąca nosicielem pałeczek dżumy (Yersinia pestis). U góry osobnik z przewodem pokarmowym wypełnionym krwią, na dole zainfekowany pałeczkami dżumy, które zablokowały jego jelito przednie. Stan ten powoduje głód i pobudza owada do intensywnego żerowania, podczas którego bakterie przenoszą się na inne organizmy.

Współczesna dżuma dymienicza charakteryzuje się śmiertelności w zakresie 30–75% i następującymi objawami: wysoką gorączką (38–41 stopni), bólami głowy i stawów, nudnościami, wymiotami i ogólnym uczucie dyskomfortu. Nieleczona prowadzi w 80% przypadków do śmierci w ciągu ośmiu dni[35].

Śmiertelność nieleczonych ofiar dżumy płucnej wynosi 90–95%. Cechuje się ona wysoką gorączką, kaszlem i krwawo zabarwioną plwociną, która w dalszym etapie choroby staje się sypka i jasnoczerwona. Wskaźnik śmiertelności dżumy septycznej, mającej najmniej wspólnego z tymi dwoma rodzajami dżumy, wynosi prawie 100%. Jej symptomy to wysoka gorączka i fioletowe plamy na skórze, powodowane miejscowym krzepnięciem krwi. Postęp niektórych odmian dżumy, zwłaszcza dżumy płucnej i septycznej, jest tak szybki, że często nie obserwuje się charakterystycznego obrzęku węzłów chłonnych[36].

Wielu współczesnych uczonych przyjmuje, że śmiertelność wywołana przez czarną śmierć wynikała z współwystępowania dżumy płucnej oraz dymieniczej z innymi chorobami i przypominają, że nie każda historyczna wzmianka o „zarazie” musi oznaczać dżumę dymieniczą. W swojej analizie XV-wiecznych ognisk epidemii Ann Carmichael zauważyła, że insekty, wysypka, gorączka i biegunka najczęściej towarzyszą dżumie dymieniczej[37].

Alternatywne wyjaśnienia

Ofiary czarnej śmierci, błogosławione przez duchownego. Ilustracja z końca XIV wieku z manuskryptu Omne Bonum, autorstwa Jamesa le Palmera.

Wymienione wyżej teorie po raz pierwszy zostały zakwestionowane przez brytyjskiego bakteriologa J. F. D. Shrewsbury'ego, który zauważył, że dane o umieralności wywołanej przez czarną śmierć na obszarach wiejskich w XIV wieku nie odpowiadają współczesnym plagom dżumy, stąd też uznał, że szacunki liczby ofiar XIV-wiecznej pandemii są przesadzone[33]. W 1984 zoolog Graham Twigg opublikował pierwszą znaczącą pracę, bezpośrednio negującą odpowiedzialność dżumy dymieniczej za czarną śmierć. Później wątpliwości co do tożsamości tej zarazy wysuwali też inni badacze, w tym Samuel K. Cohn, Jr. (2002), David Herlihy (1997), Susan Scott i Christopher Duncan (2001)[33].

Uznaje się, że przy próbie rozpoznania choroby jej objawy są równie ważne, co analiza epidemiologiczna, tę jednak utrudnia brak wiarygodnych danych statystycznych z XIV wieku. Większość obliczeń opiera się na informacjach dotyczących rozpowszechniania się czarnej śmierci w Wielkiej Brytanii, jednakże nawet szacunki liczby tamtejszej populacji przed pandemią są niejednorodne i często różnią się o ponad 100%. Wynika to z faktu, że w okresie od opublikowania Domesday Book do 1377 nie przeprowadzono na wyspach brytyjskich ani jednego spisu ludności[38]. Dlatego też badacze chcący ustalić liczbę ofiar czarnej śmierci zazwyczaj opierają się na ekstrapolacji danych, dotyczących duchowieństwa.

Krytycy teorii identyfikującej czarną śmierć z dżumą twierdzą, że ówczesna populacja szczurów była zbyt mała, by rozpowszechnić chorobę na taką skalę, ponadto objawy czarnej śmierci są wieloznaczne, niektóre relacje ich dotyczące nie pasują do dżumy, a testy DNA ofiar mogą okazać się błędne oraz nie były powtarzane mimo sporej ilości dostępnego materiału[33]. Wskazują także na brak doniesień o masowych zgonach szczurów przed wybuchami zarazy wśród ludzi w XIV i XVII wieku. Panujące wówczas w północnej Europie niskie temperatury uniemożliwiały przetrwanie pcheł poza organizmem gospodarza, zaś mimo prymitywności ówczesnych systemów transportowych czarna śmierć rozpowszechniała się znacznie szybciej, niż dzisiaj dżuma. Ponadto ich zdaniem śmiertelność wśród ofiar czarnej śmierci jest znacznie wyższa, niż typowa dla dżumy dymieniczej, a zaraza atakowała zarówno tereny miejskie, jak i wiejskie, podczas gdy dzisiaj pandemie dżumy dotyczą głównie tych drugich. Ponadto późniejsze domniemane wybuchy pojawiały się na obszarach nawiedzonych przez czarną śmierć przez 5–15 lat, podczas gdy współcześnie obserwowane ogniska dżumy stają się endemicznie dla dziesięcioleci, nieraz powtarzają się co roku[33].

Walløe stwierdził, że inni autorzy „przyjęli za pewnik model infekcji Simonda (szczur śniady → pchła pasożytująca na szczurze → człowiek), który został opracowany dla wyjaśnienia epidemii w Indiach jako jedyny sposób rozpowszechniania się Yersinia pestis”, podczas gdy istnieją inne możliwości[39].

Wąglikowe zmiany na skórze.

Twigg zasugerował, że za czarną śmierć odpowiada odmiana wąglika, a N. F. Cantor (2001) – prawdopodobnie kombinacja wąglika i innych pandemii. Scott i Duncan zasugerowali, że XIV-wieczna epidemia była formą gorączki krwiotocznej, podobnej do tej wywołanej przez wirusa Ebola. Archeolog Barney Sloane wyraził przekonanie, że zapis archeologiczny średniowiecznych dzielnic nadbrzeżnych Londynu nie wskazuje na masowe padanie szczurów, a sama pandemia rozpowszechniała się zbyt szybko, by to one mogły być jej nosicielami. Jego zdaniem bardziej wiarygodny jest pogląd, że zaraza przenosiła się bezpośrednio z człowieka na człowieka, a nie poprzez gryzonie[40][41]. Szerokie poparcie w kręgach badaczy zyskała teoria głosząca, że za czarną śmierć odpowiada więcej niż jeden czynnik[33]. Wielu naukowców wskazuje na pałeczkę dżumy jako główną przyczynę epidemii, a jej rozpowszechnienie i niektóre objawy tłumaczy jej połączenie z innymi chorobami, jak np. tyfus, ospa czy infekcje układu oddechowego. Ponadto sugeruje się, że kombinacja dżumy dymieniczej, septycznej („zatrucie krwi”), a także płucnej (zaraza miała atakować najpierw układ oddechowy) najlepiej tłumaczy objawy czarnej śmierci, a także odnawianie się jej ognisk[26].

Analiza DNA

Masowy grób w Martigues (Francja). Analiza molekularna DNA wydobywanego ze szkieletów ludzi zmarłych w latach 1720–1721 wskazała na pałeczkę dżumę jako patogen, odpowiedzialny za drugą fazę zarazy, która w Europie występowała od 1347 (jako czarna śmierć) do 1750.

W październiku 2010 w ogólnodostępnym piśmie naukowym PLoS Pathogens opublikowano pracę autorstwa międzynarodowego zespołu badaczy. Podjęła ona na nowo kwestię związku Yersinia pestis z czarną śmiercią, podejmując kontrowersyjną identyfikację dokonaną przez Drancourta i Raoulta (1998)[42]. Przeprowadzone zostały badania, mające na celu ewentualne wykrycie DNA i białek charakterystycznych dla pałeczki dżumy w szkieletach ludzkich, znajdujących się w masowych grobach, szeroko rozproszonych po Europie północnej, środkowej i południowej, związanych archeologicznie z epidemią czarnej śmierci lub jej potencjalnymi kolejnymi wybuchami. Autorzy doszli do wniosku, że ich badanie w połączeniu z wcześniejszymi analizami, dotyczącymi południowej Francji i Niemiec,

…kończy debatę na temat etiologii czarnej śmierci i jednoznacznie wskazuje, że to Y. pestis była czynnikiem sprawczym epidemii dżumy, która wyniszczyła średniowieczną Europę[43].

W pracy tej wykazano także istnienie dwóch nieznanych wcześniej, spokrewnionych ze sobą kladów w obrębie Y. pestis, których ślady odnaleziono w wspomnianych wyżej masowych pochówkach. Odkryte wtedy Y. p. orientalis i Y. p. medievalis są już wymarłe, niemniej ich potomkiem jest odpowiedzialna współcześnie za dżumę Y. pestis. Ponadto zasugerowano, że czarna śmierć przetoczyła się przez Europę w dwóch falach. Pierwsza, wywołana przez Y. p. orientalis, dotarła do Europy przez port w Marsylii ok. listopada 1347, w ciągu następnych dwóch lat rozpowszechniła się we Francji, w końcu wiosną 1349 dotarła do Wielkiej Brytanii, powodując tam trzy epidemie. Analiza pozostałości po pladze dżumy w holenderskim mieście Bergen op Zoom pozwoliła odkryć genotyp Yersinia pestis różny od tego z Francji i Wielkiej Brytanii. Pokazuje to, że epidemia dziesiątkująca Niderlandy w 1350 nie była tożsama z tą znaną z Francji i Wielkiej Brytanii, a zaraza do Bergen op Zoom (i ewentualnie innych części południowej Holandii) nie dotarła stamtąd. Sugeruje to obecność drugiej fali czarnej śmierci (innej niż ta znana z Wielkiej Brytanii i Francji), która mogła być zawleczona do Niderlandów ze Skandynawii, miast Hanzy bądź innego miejsca[43].

Rezultaty opisanego wyżej studium zostały później potwierdzone przez inne badania. I tak np. na podstawie analiz DNA, zebranego ze szczątków ofiar czarnej śmierci w wschodnim Smithfield (Wielka Brytania), Schuenemann i współpracownicy (2011) stwierdzili: „Czarna śmierć w średniowiecznej Europie została wywołana przez odmianę Y. pestis, która mogła dłużej nie istnieć”[44]. Badanie opublikowane w Nature w październiku 2011 przedstawiało wyselekcjonowany z szczątków ofiar zarazy genom Y. pestis i wykazało, że ten szczep, odpowiedzialny za czarną śmierć, jest przodkiem dzisiejszej pałeczki dżumy[45]. Stosując analizę DNA w materiale pobranym z zębów osób pochowanych na średniowiecznym cmentarzu w Aschheim w Bawarii, stwierdzono, że Dżuma Justyniana była spowodowana przez inne szczepy bakterii niż te, które spowodowały epidemię czarnej śmierci w 14-17. wieku oraz epidemię dżumy w 19-20. wieku[46].

Następstwa

Liczba ofiar

Grzebanie zwłok ofiar czarnej śmierci przez mieszkańców Tournai.

Dane dotyczące ilości śmiertelnych ofiar czarnej śmierci różnią się, niemniej jednakże szacuje się, że XIV wieku zabiła ok. 75–200 mln ludzi[47][48][49]. Według zajmującego się średniowieczem historyka Philipa Daileadera (2007):

W ostatnich badaniach utrzymuje się tendencja do twierdzenia, jakoby 45–50% ówczesnej europejskiej populacji wymarło w ciągu czterech lat. Występują też różnice geograficzne. Podczas gdy w europejskim regionie Morza Śródziemnego (Włochy, południowa Francja, Hiszpania), gdzie zaraza panowała cztery lata, zginęło prawdopodobnie ok. 75–80% populacji. W Niemczech i Wielkiej Brytanii [...] bliżej 20%[50].

Na Bliskim Wschodzie (w tym Iraku, Iranie i Syrii) wymarło ok. jednej trzeciej populacji[51]. W samym Egipcie czarna śmierć zabiła ok. 40% ludności[52]. W Paryżu wymarła połowa liczącej wówczas 100 tysięcy osób populacji. We Florencji w wyniku zarazy liczba ludności spadła ze 110–120 tysięcy w 1338 do 50 tysięcy w 1351. Zmarło co najmniej 60% ludności Hamburga i Bremy[53]. Przed 1350 w Niemczech liczba osad wynosiła około 170 000, a w 1450 – już o o 40 000 mniej[54]. W 1348 zaraza rozpowszechniała się tak szybko, że zanim lekarze i władze były w stanie podjąć jakieś radykalniejsze działania, liczba ludności mieszkającej w Europie była już o jedną trzecią mniejsza. W zatłoczonych miastach ilość śmiertelnych ofiar czarnej śmierci bardzo często wynosiła ok. 50% ludności. Najmniej ucierpieli Europejczycy, żyjący na odizolowanych obszarach. Tymczasem wśród mnichów i księży śmiertelność była bardzo wysoka, gdyż opiekując się chorymi, sami się łatwo zarażali[55].

Prześladowania

Palenie żywcem Żydów, oskarżanych o szerzenie zarazy. Czarna śmierć przyczyniła się do nasilenia się się nastrojów antysemickich i licznych pogromów Żydów.

Czarna śmierć przyczyniła się do odnowy religijnej, zamieniającej się nieraz w fanatyzm. Niektórzy Europejczycy obwiniali o zarazę „różne grupy, np. Żydów, zakonników, cudzoziemców, żebraków, pielgrzymów”[56][57] i Romów. Trędowaci oraz inne osoby z wyraźnymi zmianami skórnymi (jak trądzik czy łuszczyca) były w całej Europie izolowane i mordowane.

Dochodziło do wielu napaści o charakterze antysemickim[58]. W sierpniu 1349 wymordowano gminy żydowskie w Moguncji i Kolonii. W lutym tego samego roku mieszkańcy Strasburga zabili ok. 2 tysięcy Żydów[58]. W ciągu całego roku 1351 zniszczono 60 większych i 150 małych społeczności żydowskich[59]. Bardzo popularne stawały się bractwa flagelantów, liczące wówczas powyżej 800 tysięcy członków[60].

Ponieważ XIV-wieczne lecznictwo nie potrafiło wyjaśnić przyczyn epidemii, Europejczycy upatrywali je w siłach astrologicznych, trzęsieniach ziemi i zatruwaniu studni przez Żydów[12]. Europejscy władcy nie reagowali wyraźnie na kryzys związany z pandemią, nikt bowiem nie był w stanie wyjaśnić, co ją powoduje i w jaki sposób się rozpowszechnia. Wielu ludzi wierzyło, że jedynie gniew Boży jest w stanie wywołać tak przerażające wydarzenia.

W kulturze

„Triumf śmierci” (1562) Pietera Bruegla, odzwierciedlający powszechny w społeczeństwie wstrząs i przerażenie, wywołane czarną śmiercią.

Czarna śmierć miała ogromny wpływ na sztukę i literaturę, tworzoną przez pokolenie, któremu udało się przeżyć zarazę. Wiele najbardziej szczegółowych opisów epidemii pochodzi z relacji jej świadków-literatów, do których należało wielu znanych władców, filozofów, pisarzy (jak np. Boccaccio) i poetów (np. Petrarka). Ich dzieła nie były jednak dostępne dla większości im współczesnych. Prace Petrarki czytywano głównie w gronie zamożnych arystokratów i zamieszkałych w włoskich państwach-miastach kupców. W 1348 działał trubadur Peire Lunel de Montech, którego twórczość nawiązywała do niemodnych już form poetyckich. Swoje przepełnione smutkiem sirventes Meravilhar no·s devo pas las gens, tworzył w czasie szczytowego rozpowszechnienia dżumy w Tuluzie.

Umierali oni setkami, zarówno w dzień jak i w nocy, wszyscy byli wrzucani do […] dołów i zasypywani ziemią. Gdy tylko owe doły się przepełniły, wykopywano nowe. I ja, Agnilo di Tura […] pochowałem piątkę moich dzieci własnymi rękami […] Umarło tak wielu, iż wszyscy wierzyli, że to koniec świata.

Opis czarnej śmierci w Sienie, Kronika Italii[61].

Gdy z powodu mnogości trupów na cmentarzach poświęconej ziemi nie stało, tak iż nie lza już i myśleć było, aby każdy zmarły miał swoją mogiłę, poczęto kopać głębokie jamy, w które trupy setkami jedne na drugie rzucano na kształt towarów na okręcie. Zwłoki ledwie cienką warstwą ziemi przysypywano, póki jama po brzegi się nie napełniła. […] Ale ostawmy już wsie okoliczne i do miasta powróćmy. Tutaj z srogiego niebios wyroku, a także z przyczyny ludzkiego okrucieństwa, w czasie od marca do czerwca więcej niż sto tysięcy osób życie straciło. Ginęli od strasznej zarazy, a także z braku pieczy i pomocy, skąpionej im przez zdrowych, którymi trwoga owładła. Dawniej nikt by może nie był pomyślał, że we Florencji można naliczyć tylu żywych mieszkańców, ile w niej się później okazało zmarłych. Ileż to pięknych domów, wspaniałych pałaców, przedtem przez mnogie rodziny, przez rycerzy i znamienite damy zamieszkałych, teraz pustką stanęło! Wymarli w nich wszyscy aż do ostatniego sługi!

Giovanni Boccaccio[27]

Nawroty

Wielka zaraza w Londynie 1665–1666 odpowiedzialna za śmierć powyżej 100 tysięcy osób.

Epidemie dżumy zazwyczaj wygasają po kilku miesiącach z powodu braku żywiciela, dzięki któremu bakterie ją wywołujące mogłyby przetrwać. Niemniej niektóre patogeny mogą przeżyć dłużej, co prowadzi prędzej czy później do ponownego wybuchu zarazy[62].

Dżuma wielokrotnie powracała, dziesiątkując poszczególne miejsca Europy od XIV do XVII wieku[63]. Jak podaje Biraben, zaraza była obecna w każdym roku w okresie 1346–1671[64]. Druga epidemia dżumy była szczególnie widoczna w latach 1360–1363, 1374, 1400, 1438–1439, 1456–1457, 1464–1466, 1481–1485, 1500–1503, 1518–1531, 1544–1548, 1563–1566, 1573–1588, 1596–1599, 1602–1611, 1623–1640, 1644–1654 i 1664–1667. Kolejne ogniska, choć poważne, coraz bardziej odsuwały się od większej części Europy (XVIII wiek) i północnej Afryki (XIX wiek)[65]. Geoffrey Parker stwierdził, że „Francja straciła prawie milion mieszkańców przez epidemię 1628–1631”[66]. Z powodu braku spisów ludności, historycy nie są pewni co do wielkości populacji Anglii – liczba jej ludności przed epidemią bywa szacowana w zakresie 4–7 milionów w 1300[67] i zaledwie 2 mln po przejściu zarazy. Pod koniec 1350 dżuma w Anglii mocno zmniejszyła swój zasięg, ale nie zanikła całkowicie. Atakowała ponownie w latach 1361–1362, 1369, 1379–1383, 1389–1393, a także pierwszej połowie XVI wieku[68]. Wybuch w 1471 pochłonął 10–15% ludności, podczas gdy 1479–1480 – ok. 20%[69]. Największe nawroty czarnej śmierci za panowania dynastii Tudorów i Stuartów miały miejsce w latach 1498, 1535, 1543, 1563, 1589, 1603, 1625, 1636 i zakończyły się Wielką zarazą w Londynie (1665–1666)[70].

W 1466 w Paryżu na dżumę zmarło ok. 40 tysięcy ludzi[71]. W szesnastym i siedemnastym stuleciu dżuma nawiedzała Paryż średnio co trzy lata[72]. Trzy lata po dotarciu do Europy, czarna śmierć zawitała w Rosji, gdzie w okresie 1350–1490 wybuchała średnio co 5–6 lat[73]. W latach 1563, 1593, 1603, 1625, 1636 i 1665 zaraza pustoszyła Londyn, zmniejszając jego populację o 10–30%[74]. Powyżej 10% ludności Amsterdamu umarło w latach 1623–1625 i ponownie w 1635–1636, 1655, oraz 1664[75]. W okresie między 1361 do 1528 w Wenecji miały miejsce 22 ogniska zarazy[76]. Wskutek zarazy w latach 1576–1577 zmarło 50 tysięcy ludzi – prawie 1/3 ówczesnej populacji miasta[77]. Niektóre późniejsze wybuchy epidemii w centralnej Europie (wliczając w to wielką zarazę w Italii (1629–1631) były związane z przemieszczaniem się wojsk podczas wojny trzydziestoletniej. W 1679 dżuma na nowo zaatakowała Wiedeń. W latach 1348–1350 zmarło ponad 60% ludności Norwegii[78]. Ostatnie ognisko tej epidemii w tym kraju miało miejsce w Oslo (1654)[79].

W pierwszej połowie XVII wieku dżuma w całych Włoszech zabiła ok. 1,7 mln ludzi (mniej więcej 14% populacji[80]). W 1656 z powodu zarazy umarła ok. połowa wszystkich (300 tysięcy) mieszkańców Neapolu[81]. W siedemnastowiecznej Hiszpanii pandemia zebrała powyżej 1,25 miliona ofiar[82]. Dżuma w 1649 prawdopodobnie zredukowała populację Sewilli o połowę[83]. W latach 1709–1713 (zbiegło to się w czasie z III wojną północną) dżuma doprowadziła do śmierci około 100 tysięcy ludzi we Szwecji[84] i 300 tysięcy w Prusach[83]. Zaraza zabiła też dwie trzecie populacji Helsinek i jedną trzecią ludności Sztokholmu[85]. Ostatnia poważna pandemia związana z dżumą w Europie miała miejsce w 1720 w Marsylii[78].

Dżuma w Moskwie (1771) zabiła 50–100 tysięcy mieszkanców tego miasta (1/6 do 1/3 jego populacji).

Czarna śmierć nie ominęła również krajów muzułmańskich[86], gdzie w latach 1500-1850 dotarła niemal wszędzie[87]. Wielokrotnie nawiedzała północną Afrykę. W wyniku dżumy populacja Algieru w latach 1620–1621 zmniejszyła się o 30–50 tysięcy mieszkańców. Zaraza wybuchła weń też ponownie w latach 1654–1657, 1665, 1691 i 1740–1742[88]. Dżuma miała duży wpływ na życie mieszkańców Imperium Osmańskiego aż do drugiego kwartału dziewiętnastego wieku. W latach 1701–1750 w Konstantynopolu wybuchło 37 większych i mniejszych epidemii, a 1751–1800 – 31[89]. Choroba wyludniła również Bagdad, gdzie zginęło 2/3 mieszkańców[90].

Trzecia wielka pandemia dżumy

Rozpowszechnienie trzeciej wielkiej pandemii dżumy.

Trzecia pandemia dżumy (1855–1959) rozpoczęła się w Chinach, a w drugiej połowie dziewiętnastego wieku dotarła na wszystkie zaludnione kontynenty. W samych Indiach zabiła 10 mln ludzi[91]. Dwanaście epidemii dżumy miało miejsce w Australii w latach 1900–1925, przyczyniając się do 1000 zgonów, głównie w Sydney. Doprowadziło do powstania tam Departamentu Publicznego Zdrowia, który podjął się badań nad przenoszeniem się Y. pestis ze szczurów na ludzi[92].

Pierwszym ogniskiem trzeciej pandemii dżumy w Ameryce Północnej było San Francisco (1900–1904), skąd przeniosła się ona na inne obszary (1907–1908)[93] W latach 1944–1993 na terenie USA zanotowano 362 przypadki tej choroby wśród ludzi, z których większość (90%) miała miejsce w czterech zachodnich stanach: Arizonie, Kalifornii, Kolorado, Nowym Meksyku[94]. Po 1995 obecność dżumy udokumentowano w 9 zachodnich stanach USA[95]. Szacuje się, że obecnie każdego roku w USA 5–15 osób zaraża się tą chorobą (głównie w zachodnich stanach)[96][97].

Yersinia pestis może stać się odporna na leki, przez co ponownie stać się poważnym zagrożeniem dla zdrowia. Jak dotąd, odporność pałeczek dżumy na różne antybiotyki stwierdzono tylko w jednym przypadku choroby z Madagaskaru (1995)[98].

  1. ↑ BBC History - Black Death bbc.co.uk. 2011-02-17.
  2. ↑ Austin Alchon, Suzanne (2003). A pest in the land: new world epidemics in a global perspective University of New Mexico Press. s. 21. ISBN 0-8263-2871-7.
  3. ↑ "Plague, Plague Information, Black Death Facts, News, Photos – National Geographic". Science.nationalgeographic.com.
  4. ↑ J. N. Hays (2005) "Epidemics and pandemics: their impacts on human history". s.23. ISBN 1-85109-658-2
  5. ↑ a b c Nicholas Wade (31 października 2010). . "Europe’s Plagues Came From China, Study Finds". New York Times.
  6. ↑ "Historical Estimates of World Population". Census.gov.
  7. ↑ "Epidemics of the Past: Bubonic Plague—Infoplease.com". Infoplease.com<
  8. ↑ "Plague – LoveToKnow 1911". 1911encyclopedia.org.
  9. ↑ "A list of National epidemics of plague in England 1348–1665". Urbanrim.org.uk.
  10. ↑ Plague History Provence, – by Provence Beyond". Beyond.fr.
  11. ↑ Boccaccio "Dekameron" Wprowadzenie Fordham.edu.
  12. ↑ a b c d e f J. M. Bennett iC. W. Hollister, Medieval Europe: A Short History (New York: McGraw-Hill, 2006), s. 326.
  13. ↑ S. Barry and N. Gualde, "The Biggest Epidemic of History" (La plus grande épidémie de l'histoire), L'Histoire n°310, (2006), s. 38.
  14. ↑ World Regions w Global Context Third Edition
  15. ↑ Ziegler 1998, s. 25
  16. ↑ Raoult; Drancourt (2008). Paleomicrobiology: Past Human Infections. Springer. s. 152.
  17. ↑ The Cambridge History of China: Alien regimes and border states, 907–1368, s.585.
  18. ↑ Kohn, George C. (2008) Encyclopedia of plague and pestilence: from ancient times to the present. Infobase Publishing. s. 31. ISBN 0-8160-6935-2.
  19. ↑ Sussman GD (2011). Was the black death in India and China? Bulletin of the History of Medicine, 85 (3), 319-55 PMID: 22080795
  20. ↑ Black Death may have originated in China. Daily Telegraph. 1 grudnia 2010.
  21. ↑ Hecker 1859, s. 21 cytowany w Ziegler, s. 15.
  22. ↑ "Channel 4 – History – The Black Death". Channel4.com.
  23. ↑ Michael z Piazzy (Platiensis) Bibliotheca scriptorum qui res in Sicilia gestas retulere Vol 1, s. 562, cytowane w Ziegler, 1998, s. 40.
  24. ↑ De Smet, Vol II, Breve Chronicon, s. 15.
  25. ↑ Gunnar Karlsson (2000) Iceland's 1100 years: the history of a marginal society. London:C. Hurst. s. 111. ISBN 978-1-85065-420-9.
  26. ↑ a b c Byrne 2004, s. 21–9
  27. ↑ a b Giovanni Boccaccio (1351–1353) Dekameron, w przekładzie Edwarda Boye, Gdańsk 2000
  28. ↑ Ziegler 1998, s. 18,19
  29. ↑ D. Herlihy, The Black Death and the Transformation of the West (Harvard University Press: Cambridge, Massachusetts, 1997) s. 29.
  30. ↑ Horrox, Rosemary (1994) Black Death. ISBN 978-0-7190-3498-5.
  31. ↑ Horrox 1994, s. 159
  32. ↑ Sehdev, Paul S. (2002). "The Origin of Quarantine". Clinical Infectious Diseases 35 (9): 1071–1072. doi:10.1086/344062. PMID 12398064.
  33. ↑ a b c d e f g h G. Christakos, Interdisciplinary Public Health Reasoning and Epidemic Modelling: the Case of Black Death (シュプリンガー・ジャパン株式会社, 2005), ISBN 3-540-25794-2, s. 110–14.
  34. ↑ Gasquet 1893
  35. ↑ R. Totaro, Suffering in Paradise: The Bubonic Plague in English Literature from More to Milton (Pittsburgh: Duquesne University Press, 2005), s. 26.
  36. ↑ Byrne 2004, s. 8
  37. ↑ Byrne 2004, s. 27 cytujący Ann Carmichael (1986). Plague legislation. s. 515–6
  38. ↑ Ziegler 1998, s. 233
  39. ↑ Walloe, Lars (2008). Vivian Nutton. ed. Medieval and Modern Bubonic Plague: some clinical continuities. Pestilential Complexities: Understanding Medieval Plague. Wellcome Trust Centre for the History of Medicine at UCL. s. 69
  40. ↑ M. Kennedy: “Black Death study lets rats off the hook”. Guardian.co.uk (London: The History Press Ltd). ISBN 0-7524-2829-2.
  41. ↑ B. Slone. The Black Death in London. London: The History Press Ltd. ISBN 0-7524-2829-2.
  42. ↑ Drancourt, M., Aboudharam, G., Signoli, M., Dutour, O. & Raoult, D. (1998). “Detection of 400-year-old Yersinia pestis DNA in human dental pulp: an approach to the diagnosis of ancient septicemia”. Proc Natl Acad Sci U S a 95: 12637–12640., zobacz także Michel Drancourt; Didier Raoult (2004).
  43. ↑ a b Stephanie Haensch et al, “Distinct Clones of Yersinia pestis Caused the Black Death”. Plospathogens.org. 7 października 2010.
  44. ↑ Schuenemann VJ, Bos K, DeWitte S, Schmedes S, Jamieson J, Mittnik A, Forrest S, Coombes BK, Wood JW, Earn DJD, White W, Krause J, Poinar H (2011): “Targeted enrichment of ancient pathogens yielding the pPCP1 plasmid of Yersinia pestis from victims of the Black Death”. PNAS 2011; w druku 29 kwietnia, 2011, doi:10.1073/pnas.1105107108
  45. ↑ Bos, Kirsten I.; Schuenemann, V. J., Golding, G. B., Burbano, H. A., Waglechner, N., Coombes, B. K., McPhee, J. B., DeWitte, S. N., Meyer, M., Schmedes, S., Wood, J,. Earn, D. J. D., Herring, A., Bauer, P., Poinar, H. N., Krause, J., (12 paćdziernik 2011). “A draft genome of Yersinia pestis from victims of the Black Death”. Nature. doi:10.1038/nature10549"
  46. ↑ David M Wagner, Jennifer Klunk, Michaela Harbeck. Yersinia pestis and the Plague of Justinian 541–543 AD: a genomic analysis. „The Lancet Infect. Dis.”. 14, April 2014. DOI: 10.1016/S1473-3099(13)70323-2. 
  47. ↑ ABC/Reuters (wtorek, 29 stycznia 2008) “Black death 'discriminated' between victims (ABC News in Science)". Abc.net.au.
  48. ↑ "Health. De-coding the Black Death”. News.bbc.co.uk. środa, 3 października 2001, 21:51 GMT 22:51 UK.
  49. ↑ “Black Death's Gene Code Cracked”. Wired.com. 2001-10-03.
  50. ↑ Philip Daileader, The Late Middle Ages, The Teaching Company, (2007) ISBN 978-1-59803-345-8.
  51. ↑ Q&A autorstwa Kathryn Jean Lopez (2005-09-14) “Q&A with John Kelly on The Great Mortality on National Review Online” Nationalreview.com.
  52. ↑ Egypt – Major Cities, U.S. Library of Congress
  53. ↑ Snell, Melissa (2006) “The Great Mortality”. Historymedren.about.com
  54. ↑ Richard Wunderli (1992). Peasant Fires: The Drummer of Niklashausen. Indiana University Press. s. 52. ISBN 0-253-36725-5.
  55. ↑ J. M. Bennett i C. W. Hollister, Medieval Europe: A Short History (New York: McGraw-Hill, 2006), s. 329.
  56. ↑ David Nirenberg, Communities of Violence, 1998, ISBN 0-691-05889-X.
  57. ↑ R.I. Moore The Formation of a Persecuting Society, Oksford, 1987 ISBN 0-631-17145-2
  58. ↑ a b Black Death, Jewishencyclopedia.com
  59. ↑ “Jewish History 1340–1349”.
  60. ↑ “Texas Department of State Health Services, History of Plague”. Dshs.state.tx.us.
  61. ↑ “Plague readings”. University of Arizona.
  62. ↑ ^ "4". WHO Plague Manual. World Health Organisation.
  63. ↑ “The Great Plague” Stephen Porter (2009). Amberley Publishing. s.25. ISBN 1-84868-087-2
  64. ↑ J. N. Hays (1998). The burdens of disease: epidemics and human response in western history. . s.58. ISBN 0-8135-2528-4
  65. ↑ Epidemics and pandemics: their impacts on human history. J. N. Hays (2005). s.46. ISBN 1-85109-658-2.
  66. ↑ Geoffrey Parker (2001). Europe in crisis, 1598–1648. Wiley-Blackwell. s.7. ISBN 0-631-22028-3
  67. ↑ [http://wayback.archive.org/web/jsp/Interstitial.jsp?seconds=5&date=1209908796000&url=http%3A%2F%2Feh.net%2Fbookreviews%2Flibrary%2F1053&target=http%3A%2F%2Fweb.archive.org%2Fweb%2F20080504134636%2Fhttp%3A%2F%2Feh.net%2Fbookreviews%2Flibrary%2F1053 The Black Death in Egypt and England: A Comparative Study, Stuart J. Borsch, Austin: University of Texas
  68. ↑ "BBC – History – Black Death". bbc.co.uk. s. 131.
  69. ↑ Gottfried, Robert S. (1983). The Black Death: Natural and Human Disaster in Medieval Europe. London: Hale. ISBN 0-7090-1299-3.
  70. ↑ "BBC – Radio 4 Voices of the Powerless – 29 August 2002 Plague in Tudor and Stuart Britain". Bbc.co.uk.
  71. ↑ Plague, 1911 Edition of the Encyclopædia Britannica
  72. ↑ Vanessa Harding (2002). . The dead and the living in Paris and London, 1500–1670. s.25. ISBN 0-521-81126-0
  73. ↑ Byrne 2004, s. 62
  74. ↑ “Plague in London: spatial and temporal aspects of mortality”, J. A. I. Champion, Epidemic Disease in London, Centre for Metropolitan History Working Papers Series, No. 1 (1993).
  75. ↑ Geography, climate, population, economy, society. J.P.Sommerville.
  76. ↑ Crisis and Change in the Venetian Economy in the Sixteenth and Seventeenth Centuries. Brian Pullan. (2006). s.151. ISBN 0-415-37700-5.
  77. ↑ Medicine and society in early modern Europe. Mary Lindemann (1999). Cambridge University Press. s.41. ISBN 0-521-42354-6
  78. ↑ a b Harald Aastorp (2004-08-01)«Svartedauden enda verre enn antatt». Forskning.no
  79. ↑ Øivind Larsen. “DNMS.NO : Michael: 2005 : 03/2005 : Book review: Black Death and hard facts”. Dnms.no.
  80. ↑ Karl Julius Beloch, Bevölkerungsgeschichte Italiens, volume 3, ss. 359–360.
  81. ↑ “Naples in the 1600s”. Faculty.ed.umuc.edu
  82. ↑ The Seventeenth-Century Decline, S. G. Payne, A History of Spain and Portugal
  83. ↑ a b Armies of pestilence: the effects of pandemics on history. James Clarke & Co. (2004). s.72. ISBN 0-227-17240-X
  84. ↑ Bubonic plague in early modern Russia: public health and urban disaster. John T. Alexander (2002). Oxford University Press US. s.21. ISBN 0-19-515818-0
  85. ↑ Stockholm: A Cultural History. Tony Griffiths (2009). Oxford University Press US. s.9. ISBN 0-19-538638-8.
  86. ↑ “The Islamic World to 1600: The Mongol Invasions (The Black Death)”. Ucalgary.ca
  87. ↑ Byrne, Joseph Patrick (2008). [http://books.google.pl/books?id=5Pvi-ksuKFIC&pg=PA519&dq=&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false Encyclopedia of Pestilence, Pandemics, and Plagues: A-M. ABC-CLIO. s. 519. ISBN 0-313-34102-8.
  88. ↑ [http://books.google.pl/books?id=5q9zcB3JS40C&pg=PA18&dq=&hl=en&redir_esc=y#v=onepage&q=&f=false Christian Slaves, Muslim Masters: White Slavery in the Mediterranean, the Barbary Coast and Italy, 1500–1800. Robert Davis (2004) ISBN 1-4039-4551-9
  89. ↑ Université de Strasbourg. Institut de turcologie, Université de Strasbourg. Institut d'études turques, Association pour le développement des études turques. (1998). Turcica. Éditions Klincksieck. s. 198.
  90. ↑ The Fertile Crescent, 1800–1914: a documentary economic history. Charles Philip Issawi (1988). Oxford University Press US. s.99. ISBN 0-19-504951-9
  91. ↑ Infectious Diseases: Plague Through History, sciencemag.org
  92. ↑ [sydney.edu.au/medicine/museum/mwmuseum/index.php/Bubonic_Plague_comes_to_Sydney_in_1900 Bubonic Plague comes to Sydney in 1900], University of Sydney, Sydney Medical School
  93. ↑ Chase, Marilyn (2004). The Barbary Plague: The Black Death in Victorian San Francisco. Random House Digital. ISBN 0-375-75708-2.
  94. ↑ Human Plague – United States, 1993–1994, Centers for Disease Control and Prevention
  95. ↑ USA (2011-10-03)."An overview of plague in the United States". Ncbi.nlm.nih.gov.
  96. ↑ “Oregon man suffering from the plague is in critical condition”. NY Daily News. 2012-06-12.
  97. ↑ “Oregon Man to Lose Fingers From Black Plague, 'Lucky' to Be Alive”. ABC News. 2012-07-19.
  98. ↑ “Drug-resistant plague a 'major threat', say scientists” SciDev.Net

Bibliografia

  • Byrne, J. P. (2004). The Black Death. London: Greenwood Publishing Group. ISBN 0-313-32492-1.
  • Cantor, Norman F. (2001), In the Wake of the Plague: The Black Death and the World It Made, New York, Free Press.
  • Cohn, Samuel K. Jr., (2002), The Black Death Transformed: Disease and Culture in Early Renaissance Europe, London: Arnold.
  • Gasquet, Francis Aidan (1893). The Great Pestilence AD 1348 to 1349: Now Commonly Known As the Black Death. ISBN 978-1-4179-7113-8.
  • Hecker, J.F.C. (1859). B.G. Babington(trans). ed. Epidemics of the Middle Ages. London, Trübner.
  • Herlihy, D., (1997), The Black Death and the Transformation of the West, Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press.
  • McNeill, William H. (1976). Plagues and Peoples. Anchor/Doubleday. ISBN 0-385-11256-4.
  • Scott, S., and Duncan, C. J., (2001), Biology of Plagues: Evidence from Historical Populations, Cambridge: Cambridge University Press.
  • Shrewsbury, J. F. D., (1970), A History of Bubonic Plague in the British Isles, London: Cambridge University Press
  • Twigg, G., (1984), The Black Death: A Biological Reappraisal, London: Batsford.
  • Ziegler, Philip (1998). The Black Death. Penguin Books. ISBN 978-0-14-027524-7. 1st editions 1969.

Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link FA Szablon:Link FA

Szablon:Link GA

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Czarna_śmierć&oldid=39242016”