Tajfunnik cienkodzioby: Różnice pomiędzy wersjami

Tajfunnik cienkodzioby
	Bulweria bulwerii
	(Jardine & Selby 1828)
	Okres istnienia: czwartorzęd–dziś PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q ↓
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	rurkonose
Rodzina	burzykowate
Rodzaj	Bulweria
Gatunek	tajfunnik cienkodzioby
Synonimy
	Procellaria Bulwerii Jardine & Selby 1828;
	Procellaria Bulwerii Jardine & Selby 1828;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 09:05, 1 maj 2022

Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Tajfunnik cienkodzioby^[3] (Bulweria bulwerii) – gatunek średniej wielkości ptaka rurkonosego z rodziny burzykowatych (Procellariidae). Zamieszkuje Atlantyk od Ameryki Południowej po wybrzeża Afryki, przez Madagaskar, Mikronezję aż do Europy. Lęgi odbywa regularnie na Wyspach Kanaryjskich (np. Lanzarote, Selvagem Grande) i Maderze, zaobserwowano także go kilkakrotnie na Wyspach Brytyjskich. Wcześniej do podgatunku tajfunnika cienkodziobego zaliczano podobnego tajfunnika grubodziobego (Bulweria fallax). Nie jest zagrożony wyginięciem, IUCN uznaje go za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Wędrowny. Poluje w nocy, a w dzień powraca do swych nor lęgowych.

Taksonomia

Gatunek ten opisali naukowo Sir William Jardine oraz Prideaux John Selby w 1828 na podstawie rysunku sporządzonego przez Jamesa Bulwera przebywającego wówczas na Maderze^[4]^[5]. Autorzy nadali gatunkowi nazwę Procellaria Bulwerii, zaliczając go do rodzaju Procellaria (uznali go za burzyka)^[5]. Obecnie jest on przypisywany do rodzaju Bulweria, do którego klasyfikuje się także tajfunnika grubodziobego (B. fallax) oraz tajfunnika małego (B. bifax) – wymarłego ptaka z wyspy Świętej Heleny^[3]^[6]. Jako podgatunek B. bulwerii uznawano B. fallax, jednak badania genetyczne wykazały, że to dwa odrębne gatunki. Przez IOC uznawany za gatunek monotypowy, tzn. nie wyróżnia się podgatunków^[6]. Podobną systematykę uznają autorzy Kompletnej listy ptaków świata^[3], HANDZAB^[7], HBW^[8] oraz listy ptaków świata opracowywanej we współpracy BirdLife International z autorami HBW^[9].

Szczątki tego ptaka znane są nawet z czwartorzędu Mikronezji oraz wyspy Pitcairn^[10].

Nazwa łacińska (zarówno nazwa rodzajowa, jak i epitet gatunkowy) pochodzi od Jamesa Bulwera (1794–1879) – szkockiego przyrodnika i malarza, mecenasa sztuki, który przebywał na Maderze w latach 1825–1826^[11]. Tajfunnik cienkodzioby został zaliczony do rodzaju wykreowanego przez Karola Lucjana Bonaparte – ornitologa, siostrzeńca Napoleona Bonaparte^[12].

W 2021 roku ukazały się wyniki badania nad pokrewieństwem w obrębie rzędu rurkonosych (Procellariiformes)^[13]. Według przeprowadzonych badań cytochromu b oraz różnic anatomicznych (np. budowa skrzydeł, tryb życia) ujawniono, iż rodzaj Pseudobulweria jest najbliżej spokrewniony z Bulweria^[13]. Według badań z 2004 roku spokrewniony z rodzajem Bulweria jest także Procellaria, jednak w badaniach z 2021 ta teoria nie „sprawdza się”^[14]. Wyniki badań zostały zobrazowane na kladzie (poniżej):

	Ardenna

	Calonectris

Puffinus

Procellaria

	Pseudobulweria

	Bulweria

	Pterodroma

	Aphrodroma

	Pachyptila

	Halobaena

Pelecanoides

	Fulmarus

	Macronectes

Daption

Thalassoica

Pagodroma

Występowanie, gniazdowania i migracje

Zasięg występowania

Gatunek kosmopolityczny, który potrafi rozszerzać swój zasięg występowania (tzw. gatunek pantropikalny)^[15]. Zamieszkuje Atlantyk, na północy i wschodzie tego oceanu rozmnaża się na wyspach^[6]^[16]. Ptaków gniazdujących na Atlantyku może być mniej niż 11 000^[17], liczebność par żyjących blisko wód Chin i Japonii szacuje się na od 100 do 10 000 par^[18], natomiast liczebność par występujących blisko archipelagu Hawajów szacowana jest w przedziale 75 000 – 103 000^[18]. Choć gatunek chętnie gniazduje na Atlantyku, to nie rozmnaża się natomiast u wybrzeży Brazylii^[17]. Poza okresem lęgowym lata nisko nad wodą i wędruje bez odpoczynku jak przedstawiciele albatrosów (Diomedeidae)^[19], np. osobniki atlantyckie rozmnażające się nad Atlantykiem większość życia spędzają na otwartym oceanie, wędrując często aż do Afryki Południowej^[17]. Zasięg jego sięga dalej, przez Ocean Indyjski, blisko Afryki Wschodniej, Mauritiusu, Madagaskaru^[20], Maskarenów, do wysp należących do Japonii, Polinezji Francuskiej (Kiribati, Markizy), również archipelag Indonezji, aż do Papui-Nowej Gwinei i północnej Australii^[6] (stan Wiktoria^[21]). Żyje także nad Pacyfikiem^[17], obserwowany blisko Hawajów, wysp Morza Karaibskiego oraz atolu Johnston^[6]^[17]. Rozmnaża się głównie na wyspach^[6]. Ponadto, między 24 stycznia, a 8 marca zaobserwowano ptaka na Morzu Tasmana we wschodniej Australii^[15]. Ptaki z tego gatunku są zwykle obserwowane maksymalnie ok. 2000 km z dala od tego morza^[15]. Przyczyną takiego pojawu mogły być warunki pogodowe oraz wiek ptaka^[15]. Kolejny przypadek pojawu tego gatunku w innym miejscu to obserwacja z 2006 roku^[22]. Wówczas zostały zaobserwowany osobnik blisko stanu Virginia^[22]. Najprawdopodobniej ptak zmienił swój kierunek wędrówki po wystąpieniu groźnego huraganu w 2006, nazwanym później Ernesto[[:d:{{{Q}}}#sitelinks-wikipedia|(inne języki)]]^[22]. Zaobserwowany został także na Wyspach Brytyjskich^[20] (Irlandia), na Morzu Śródziemnym oraz w Urugwaju^[17]. Obserwowany był też na Nowej Zelandii, według autorów serwisu New Zealand Birds Online to gatunek występujący naturalnie w tych wodach^[18]. Według IUCN i BirdLife International, jego siedliskiem są otwarte wody oceanów i mórz^[23]. Pokrewny gatunek, B. fallax występuje nieopodal wybrzeży Afryki Wschodniej i Półwyspu Arabskiego.

Główne miejsca gniazdowania

Selvagem Grande (współrzędne kolonii opisywanego ptaka: 30°09'N, 15°52'W) – mała wyspa położona blisko Madery^[24]. 79% ptaków całej populacji gniazduje tam co roku, powraca by spotykać się ze swym partnerem^[24]. Tajfunniki przybywające na te miejsca są bardzo wierne zarówno swym partnerom, jak i swojemu miejscu gniazdowania^[24]. Kolonie zakładane na tej wyspie są odwiedzane co roku, mogą być pielęgnowane przez wiele lat^[24]. Gniazdujące pary zwykle zmieniają swe położenie gniazdowania, ponieważ gniazda często się niszczą^[24]. Według badań niektóre ptaki już ponownie nie przybywały na tę wyspę, być może ze względów na budowę gniazda na innym terenie^[24].
Ilhas Desertas – kolejne miejsce gniazdowania opisywanego rurkonosego, położone także blisko Madery^[25]. Zawleczone tam mrówki z gatunku Linepithema humile poważnie zagrażają tam nie tylko rodzimym bezkręgowcom oraz roślinom, ale jakoby także pisklętom tajfunnika cienkodziobego^[25]. Przeprowadzone badania w 2014–2016 ujawniły, że mrówki nie atakują piskląt^[25].
Teneryfa – wyspa położona w archipelagu Wysp Kanaryjskich. W związku z drapieżnictwem kota domowego (Felis catus/domestica?) ptaki gniazdują głównie na klifach skalnych^[26]. Mimo to, tam także są skazane na rywalizowanie o miejsca gniazdowania z gołębiem miejskim (Columba livia forma urbana) oraz ataki ze strony szczurów (Rattus spp.)^[26]. Mieszka tu ponad ⅓ populacji europejskiej tego morskiego ptaka rurkonosego^[27]. Kolejna część europejskiej populacji zamieszkuje inną wyspę kanaryjską (patrz poniżej).
Lanzarote – wyspa należąca do Wysp Kanaryjskich^[27]. Według szacunków z 1990 gniazduje tam nawet 200 par^[27].
Gran Canaria – na miejsca gniazdowania przylatuje tu w kwietniu do swych nor lub szczelin skalnych^[28]. Jaja są składane w późnym maju i czerwcu^[28].
Wyspy Zielonego Przylądka – opisywany gatunek gniazduje tam w norach wykopanych przez siebie^[29]. Nieśność tych ptaków jest tu dość mała, być może z powodu niedoboru pokarmu^[29].
Azory – wulkaniczny archipelag wysp. Swoje miejsce gniazdowania dzieli z burzykiem północnym (Puffinus puffinus), b. żółtodziobym (Calonectris diomedea), petrelem wyspowym (Pterodroma feae), burzykiem małym (Puffinus assimilis) oraz nawałnikiem białorzytnym (Hydrobates castro)^[30]. Wszystkie powyższe populacje ptaków zostały zdziesiątkowane, ze względu na zawleczenie na miejsce gniazdowania inwazyjnych, groźnych gatunków np. szczurów^[30].
Wyspy Bonin – wyspy położone blisko Japonii. Wcześniej zawleczone tam szczury oraz kozy domowe (Capra hircus) zagrażały gniazdującym ptakom, ale zostały one wytępione^[31]. Liczebność tajfunników cienkodziobych, a także petrelów bonińskich (Pterodroma hypoleuca), burzyka sidłatego (Puffinus bryani), b. bonińskiego (Puffinus bannermani), głuptaków białobrzuchych (Sula leucogaster) oraz burzyka klinosternego (Puffinus pacificus) wzrosła^[31].
Hawaje – archipelag wysp należący do USA. Ptaki te gniazdują na wyspach Kaua‘i, O‘ahu i Maui^[19].
Wyspy Świętej Heleny – główne gniazdowanie pokrewnego wymarłego taksonu – B. bifax, obecnie tajfunniki cienkodziobe także chętnie tam gniazdują^[32].
Fuerteventura – stanowisko dość wątpliwe; zasugerowane przez Hernándeza^[33].

Migracje

Wędrówki w XX wieku były dość słabo poznane. Populacje atlantyckie żyją na otwartym oceanie od października do marca^[7]. Wyjątkiem są pary z Wysp Zielonego Przylądka, które opuszczają lęgowiska w sierpniu, a powracają w styczniu^[7]. Sezon pozalęgowy spędzają głównie nad tropikalnym i subtropikalnym Atlantykiem między 10°N a 39°S oraz między 20°W a 50°W, niektóre samotne osobniki spędzają tutaj cały rok^[7]. Poza sezonem lęgowym także spotkane u wód Afryki Południowej^[7]. Atlantyckie osobniki rzadko są spotykane u wód Oceanu Indyjskiego^[7]. Tajfunniki cienkodziobe z archipelagu Hawajów migrują na wschód we wrześniu, powracając w marcu-kwietniu^[7]. Sezon pozalęgowy spędzają wtedy głównie nad centralnym-tropikalnym Pacyfikiem, między 11°N a 18°S^[7]. Populacje z wysp Feniks całoroczne^[7]. Ptaki z Chin i Japonii opuszczają te tereny we wrześniu, a wracają w kwietniu^[7]. Być może ten gatunek wędruje z wód Morza Południowochińskiego, a także Filipin oraz Indonezji^[7]. Ptaki z tych terenów obserwowane były między 152° a 169°E w październiku i kierowały się ku Oceanowi Indyjskiemu lub Pacyfikowi (inna teoria mówi, iż ptaki z tych regionów kierują się z Oceanu Indyjskiego oraz Indonezji do Pacyfiku, gdzie odbędą pierzenie)^[7]. Ptaki na wodach Oceanu Indyjskiego w sezonie pozalęgowym są niewiadomego pochodzenia, choć są i osobniki chętnie gniazdujące na północy tego zbiornika wodnego^[7]. Tajfunnik cienkodzioby zalatuje często także do NW Oceanu Indyjskiego^[7].

Morfologia

Ptak średniej wielkości porównywalny do rodzajów Pachyptila i Halobalena (określane w j. angielskim jako Prion lub Whalebirds)^[18], przeważnie osiąga od 25 do 29 cm długości ciała^[34]^[20]^[35]. Rozpiętość skrzydeł waha się od 67 do 73 cm^[34]^[35]. Masa ciała to ok. 100 g^[24], zwykle mniej^[18]. Posiada dość małą zaokrągloną głowę z dość cienkim dziobem^[34]. Na morzu lata powoli, „z gracją”, w przeciwieństwie do innych burzykowatych^[35]. Sam jest dość smukły^[19]^[35]. Ma wąskie długie skrzydła i długi ciasno złożony, wcięty ogon, który jednak rzadko rozkłada^[34]^[35]. Ubarwienie jednolicie brunatne, jedyne żółtawo-płowe rozjaśnienia na pokrywach skrzydłowych (które są cechą szczególną tego gatunku, nie są one raczej spotykane u innych ptaków morskich), dobrze widziane przy jasnym świetle^[18]^[19]^[20]^[16]. Spód ciała szary^[20]. Można go rozróżnić od burzyka szarego (Ardenna grisea) po ciemniejszej barwie i grubszym dziobie^[35]. Opisywany gatunek podobny jest też do rybołówki brunatnej (Anous stolidus) pod względem swego ubarwienia, jednak rybołówkę można rozróżnić po dłuższym, prostym dziobie^[34]. Podczas pływania tajfunnik wydaje się bardzo długi, jest to jednak spowodowane trzymaniem skrzydeł blisko ogona^[35]. Podczas pływania wydaje się jednolicie ciemnobrązowy^[35]. Brak dymorfizmu płciowego, samiec i samica są do siebie bardzo podobne^[20]. Opisywana różnica w książce Larsa Svenssona, jakoby samiec ma grubszy dziób od samicy^[35], może dotyczyć tajfunnika grubodziobego (B. fallax)^[20]. Sam tajfunnik grubodzioby jest nieco większy, osiąga 31 cm długości i rozpiętość skrzydeł 79 cm^[34].

W norach wydaje swoje dźwięki^[35]. Są one chrapliwe, głuche tj. „hruuu hruu hruuu”^[35]. Przypomina to nieco szczeknięcia psa w oddali lub jadący w oddali parowóz^[19]^[35]. Ponadto, tajfunniki cienkodziobe wydają donośne „koq-koq”, powtarzające się od 13 do 14 razy^[18]. Na morzu pozostaje cichy^[18]. W przeciwieństwie do innych ptaków, rurkonose mają „zakodowany w genach” swój głos, podczas gdy np. wróblowe uczą się śpiewu od innych przedstawicieli własnego gatunku (np. w przypadku zeberki zwyczajnej, podloty uczą się śpiewu od swego ojca, po opuszczeniu gniazda lekko modyfikują swoją piosenkę)^[36].

Ekologia

Pierzenie

Pierzenie tego ptaka jest dość słabo poznane. Autorzy HANDZAB sugerują, iż populacje z północnego Atlantyku pierzą się między październikiem a kwietniem, gdyż wtedy nie przylatują na swe lęgowiska^[7]. Niewiele informacji o pierzeniu pochodzi z Pacyfiku oraz z Oceanu Indyjskiego^[7]. Na Wyspach Towarzystwa w 1956 roku pozyskano pióra dorosłego osobnika mającego szatę znoszoną^[7]. Ptaki pochodzące z Reunionu pierzą się najprawdopodobniej między grudniem a marcem, jednak nie jest potwierdzone, czy to osobniki dorosłe, czy młode^[7].

Pożywienie

W 2011 opublikowano wyniki badania diety tego ptaka^[37]. Badanie polegało na płukaniu żołądków u 85 ptaków^[37]. W 1998 roku w diecie ptaków dominowały głowonogi np. kałamarnice oraz ryby (głowonogi stanowiły 51%, a ryby 49%)^[37]. W 1999 roku natomiast dominowały głównie ryby promieniopłetwe^[37]. W żołądkach tajfunników cienkodziobych znaleziono chitynowe dzioby kałamarnic oraz rybie otolity – stwierdzono ok. 20 spożywanych taksonów^[37]. W diecie dominowała kałamarnica Pyroteuthis margaritifera z rodziny Pyroteuthidae oraz ryba z rodziny świetlikowatych (Myctophidae) Electrona risso^[37]. Średnia długość ofiar wahała się w przedziale od 7 cm do 11 cm^[37]. Obie ofiary wykazują zjawisko bioluminescencji, potwierdza to teorię jakoby opisywany rurkonosy odżywiał się małą zdobyczą głębinową, która w nocy przybywa na płytsze wody, by żerować przy powierzchni^[37]. Inne badania przeprowadzone blisko wyspy Selvagem Grande ujawniły, że w okresie lęgowym ptaki te mogą się zanurzyć do 2,4 m ± 1,0 m pod wodę w poszukiwaniu pokarmu^[38]. W przeciwieństwie do np. rodzajów Pellecanoides oraz Puffinus te średniej wielkości ptaki morskie nurkują bardzo płytko, lecz regularnie, a te drugie mogą się zanurzyć nawet na kilkadziesiąt metrów^[38].

Zbadano zależność diety tajfunnika cienkodziobego od fazy księżyca; w tym celu przebadano zawartość żołądków piskląt z wykorzystaniem badań molekularnych w celu dokładniejszego ustalenia gatunków ofiar wchodzących w skład diety^[39]. Okazuje się, że faza księżyca nie wpływa na dietę tego ptaka, a on odżywia się wieloma taksonami mezopelagicznymi^[39]. Jednocześnie udokumentowano, że są bardzo wyspecjalizowanymi drapieżnikami, polującymi niezależnie od światła w nocy^[39].

Tajfunnik cienkodzioby poluje pojedynczo, nie grupowo, choć czasem, gdy rybacy wyrzucają rybie odpady jako zanętę, ptaki mogą zbijać się w małe, luźne grupki^[35].

Lęgi

Ten średniej wielkości rurkonosy gniazduje na klifach, pod skałami, w szczelinach i norach^[40]^[33]. Dorosłe osobniki powracają na swe lęgowiska w kwietniu i pod jego koniec^[33]. Rocznie samica składa jedno jajo, którym opiekuje się razem z samcem^[33]. Są składane w maju i czerwcu, pisklęta wykluwają się w lipcu^[33] (po 42-46 dniach inkubacji). Są karmione przez oboje rodziców^[40]. Opierzają się we wrześniu^[33]. Bardzo ważnym miejscem lęgów europejskich populacji są Wyspy Kanaryjskie, choć mało informacji na temat lęgów tajfunnika cienkodziobego pochodzi z tych wysp^[33]. Najprawdopodobniej występuje na wszystkich wyspach i tam odbywa lęgi^[33]. Na Gran Canarii znaleziono małego pisklaka w 2005 roku^[33]. Prawdopodobnie największa kolonia na tej wyspie znajdowała się w pobliżu plaży Mogán w gminie o tej samej nazwie jeszcze w XX wieku, lecz została ona wytępiona przez koty domowe^[33]. Na szczęście, na tej wyspie kanaryjskiej znajdywane są co roku dorosłe osobniki, blisko obszarów miejskich^[33]. Powodem takich obserwacji mogą być tzw. zanieczyszczenia świetlne, które utrudniają polowania zwierzętom nocnym^[33].

Opisywany gatunek gniazduje na terenach bogatych w rośliny, takie jak: lobularia nadmorska (Lobularia maritima)^[41], manneczka indyjska (Eleusine indica)^[42], Cicer canariense (endemit Wysp Kanaryjskich)^[43] oraz pieprzyca wirginijska (Lepidium virginicum; gatunek inwazyjny występujący na wielu siedliskach np. na obszarach ruderalnych)^[44].

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje tajfunnika cienkodziobego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern)^[2]. W 2004 roku liczebność światowej populacji oszacowano na około 500 000 – 1 000 000 osobników^[2]. Trend liczebności uznawany jest przez BirdLife International za stabilny, ze względu na brak istotnych zagrożeń oraz bardzo duży zasięg występowania^[23]. Głównymi przeciwnikami tajfunników cienkodziobych są koty domowe (Felis catus/domestica?) oraz szczury śniade (Rattus rattus)^[23]. Koty chętnie atakują te ptaki na klifach na Azorach, podobnie jak szczury^[23]. Dodatkowo, jaszczurka z gatunku Teira dugesii także chętnie pożywia się jajami tych ptaków, jednak gady te nie wpływają zbytnio na populację tego tajfunnika^[23]. Na wyspie Desertas ludzie eksploatują gniazda tajfunnika cienkodziobego w celu zdobycia pokarmu^[23]. Wycieki ropy ze statków również znacząco wpływają na populacje europejskich osobników^[23].

Przypisy

↑ Bulweria bulwerii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c Bulweria bulwerii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b ^c PawełP. Mielczarek PawełP., MarekM. Kuziemko MarekM., Rodzina: Procellariidae Leach, 1820 - burzykowate - Petrels & Shearwaters, [w:] Kompletna lista ptaków świata [online] [dostęp 2022-03-08] (pol.).
↑ W.W. Jardine W.W., P.J.P.J. Selby P.J.P.J., Illustrations of ornithology, t. 2, 1828, plate 65 (ang.).
↑ ^a ^b Bulwer's Petrel (Bulweria bulwerii), [w:] IBC: Internet Bird Collection [online] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-07] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f F.F. Gill F.F., D.D. Donsker D.D., P.P. Rasmussen P.P., Petrels, albatroses, [w:] IOC World Bird List (v.12.1) [online], 2022 [dostęp 2022-03-22] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r Stephen Marchant & Peter J.S.M.& P.J. Higgins Stephen Marchant & Peter J.S.M.& P.J., Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds, 1990, s. 555–560, ISBN 978-0195530681 [dostęp 2022-04-10] (ang.).
↑ Procellaridae, [w:] Joseph delJ. Hoyo Joseph delJ. i inni, Handbook of the Birds of the World, t. T. 1: Ostrich to Ducks, Lynx, 1992, ISBN 84-87334-09-1 [dostęp 2022-04-18] (ang.).
↑ HBW and BirdLife International, Handbook of the Birds of the World and BirdLife International digital checklist of the birds of the world. Version 6 [online], grudzień 2021 [dostęp 2022-05-01] .
↑ Bulweria bulwerii Jardine and Selby 1828 (Bulwer's petrel), [w:] Fossilworks [online] [dostęp 2022-03-10] (ang.).
↑ Bulweria, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-05-01] (ang.).
↑ Ch.L.Ch.L. Bonaparte Ch.L.Ch.L., Catalogo Metodico degli Uccelli Europei, „Nuovi Annali delle Scienze Naturali”, 1842, s. 426 (wł.).
↑ ^a ^b AndreaA. Estandía AndreaA. i inni, Substitution Rate Variation in a Robust Procellariiform Seabird Phylogeny is not Solely Explained by Body Mass, Flight Efficiency, Population Size or Life History Traits, 2021, s. 1–15, DOI: 10.1101/2021.07.27.453752 [dostęp 2022-03-22] (ang.).
↑ MichaelM. Wink MichaelM., JohnJ. Penhallurick JohnJ., Analysis of the taxonomy and nomenclature of the Procellariiformes based on complete nucleotide sequences of the mitochondrial cytochrome, „Emu”, 2004, s. 125–147 [dostęp 2022-03-22] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Simon B.Z.S.B.Z. Gorta Simon B.Z.S.B.Z., Influx of pantropical Bulwer's petrel Bulweria bulwerii into the Tasman Sea, „Marine Ornithology”, 49, 2020, s. 145–150 [dostęp 2022-04-09] (ang.).
↑ ^a ^b Petrels, [w:] TonyT. Clarke TonyT., Birds of the Atlantic Islands, 2006, ISBN 978-0-7136-6023-4 [dostęp 2022-04-10] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Samantha R.S.R. Klein Samantha R.S.R., Nicholas W. Daudt & LeandroN.W.D.& L. Bugoni Nicholas W. Daudt & LeandroN.W.D.& L., Bulwer’s Petrel Bulweria bulwerii in Brazilian waters, „British Ornithologists’ Club”, 2012, s. 214–216 [dostęp 2022-04-09] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Bulwer's petrel Bulweria bulwerii (Jardine & Selby, 1828), [w:] New Zeland Birds Online [online] [dostęp 2022-04-10] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Bulwer's Petrel Bulweria bulwerii, [w:] eBird, Cornell Lab of Ornithology [dostęp 2022-03-23] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Kolonijne ptaki morskie, Ptaki morskie związane z wyspami, [w:] DavidD. Alderton DavidD., Encyklopedia ptaków świata, Dragon, 2020, s. 41, 213, ISBN 978-83-8172-650-4 [dostęp 2022-04-09] (pol.).
↑ MikeM. Carter MikeM., TimT. Reid TimT., A Bulwer's petrel 'Bulweria bulwerii' in Victoria, „Australian Bird Watcher”, 13 (4), 1989, s. 114–117, ISSN 0045-0316 [dostęp 2022-04-09] (ang.).
↑ ^a ^b ^c Edward s.E. Brinkley Edward s.E., Bulwer's petrel Bulweria bulwerii new to Virginia, „The Raven”, 78 (1), 2007, s. 15–19 [dostęp 2022-04-09] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Species factsheet: Bulwer's petrel (Bulweria bulwerii), [w:] BirdLife International [online] [dostęp 2022-04-10] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g J.L.J.L. Mougin J.L.J.L., Faithfulness to mate and nest site of Bulwer's petrel Bulweria bulwerii at Selvagem Grande, „Marine Ornithology”, 1995, s. 15–18 [dostęp 2022-03-22] (ang.).
↑ ^a ^b ^c MárioM. Boieiro MárioM. i inni, Invasive Argentine ants prey on Bulwer’s petrels nestlings on the Desertas Islands (Madeira) but do not depress seabird breeding success, „Journal for Nature Conservation”, 43, 2018, s. 35–38 [dostęp 2022-03-22] (ang.).
↑ ^a ^b BeneharoB. Rodríguez BeneharoB. i inni, Introduced predators and nest competitors shape distribution and breeding performance of seabirds: feral pigeons as a new threat, „Biological Invasions”, 2022, DOI: 10.1007/s10530-022-02746-1 (ang.).
↑ ^a ^b ^c EfraínE. Hernández EfraínE., AurelioA. Martín AurelioA., ManuelM. Nogales ManuelM., Distribution and status of Bulwer's Petrel (Bulweria bulwerii Jardine & Selby, 1828) in the Canary Islands, Boletin do Museo Municipal de Funchal 1990, s. 5–16, ISSN 0870-3876 [dostęp 2022-03-22] (ang.).
↑ ^a ^b JavierJ. Luzardo JavierJ. i inni, First breeding population of Bulwer's petrel Bulweria bulwerii recorded on Gran Canaria (Canary Islands) – population size and morphometric data, „Marine Ornithology”, 2008, s. 159–162 [dostęp 2022-03-22] (ang.).
↑ ^a ^b W.R.P.W.R.P. Bourne W.R.P.W.R.P., The birds of Cape Verde islands, „Ibis”, 97 (3), 1955, s. 508–556 [dostęp 2022-03-22] (ang.).
↑ ^a ^b L.R.L.R. Monteiro L.R.L.R. i inni, Status and Distribution of Fea's Petrel, Bulwer's Petrel, Manx Shearwater, Little Shearwater and Band-Rumped Storm-Petrel in the Azores Archipelago, „Waterbirds: The International Journal of Waterbird Biology”, 22 (3), 1999, s. 358–366, JSTOR: 1522111 [dostęp 2022-03-22] (ang.).
↑ ^a ^b KazutoK. Kawakami KazutoK., KazuoK. Horikoshi KazuoK., Recovery or change? Differences between in seabird fauna in island ecosystems before alien mammal disturbance and after alien mammal eradication, „Restoration Ecology”, 2021, DOI: /10.1111/rec.13579 [dostęp 2022-03-22] (ang.).
↑ SteffenS. Oppel SteffenS. i inni, Recent observations suggest Bulwer's petrel Bulweria bulwerii might breed on St. Helena, „Marine Ornithology”, 40, 2012, s. 67–68 (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l J.J. Luzardo J.J. i inni, First breeding population of Bulwer's petrel Bulweria bulwerii recorded on Gran Canaria (Canary Islands) – population size and morphometric data, „Marine Ornithology”, 36, 2008, s. 159–162 [dostęp 2022-04-18] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Dark Bulweria nad Pseudobulweria petrels, [w:] DerekD. Onley DerekD., PaulP. Scofield PaulP., Albatrosses, Petrels and Shearwaters of the World, 2007, s. 60, ISBN 978-0713643329 [dostęp 2022-03-22] (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m LarsL. Svensson LarsL., Ptaki. Najpełniejszy przewodnik do rozpoznawania ptaków Europy, Multico, 2018, s. 72–73, ISBN 978-83-7763-406-6 [dostęp 2022-04-09] (pol.).
↑ MartaM. Wantuch MartaM., DariuszD. Wiejaczka DariuszD., „Wpływ odpowiedzi immunologicznej na proces uczenia się śpiewu u zeberki Taeniopygia guttata” [online], 2005, s. 18 [dostęp 2022-04-19] (pol.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Verónica C.V.C. Neves Verónica C.V.C., DirkD. Nolf DirkD., M.R.M.R. Clarke M.R.M.R., Diet of Bulwer's Petrel (Bulweria bulwerii) in the Azores, NE Atlantic, „Waterbirds”, 34 (3), 2011, s. 357–362, DOI: 10.1675/063.034.0310 [dostęp 2022-03-23] (ang.).
↑ ^a ^b J.-L.J.L. Mougin J.-L.J.L., M.-C.M.C. Mougin M.-C.M.C., Maximum diving depths for feeding attained by Bulwer's petrels (Bulweria bulwerii) during the incubation period, „Journal of Zoology”, 250 (1), 2000, s. 75–77, DOI: 10.1111/j.1469-7998.2000.tb00577.x [dostęp 2022-03-23] (ang.).
↑ ^a ^b ^c S.S. Waap S.S. i inni, The diet of a nocturnal pelagic predator, the Bulwer’s petrel, across the lunar cycle, „Scientific Reports”, 1384, 2017 [dostęp 2022-03-23] (ang.).
↑ ^a ^b Mark E.M.E. Hauber Mark E.M.E., The Book of Eggs: A Life-Size Guide to the Eggs of Six Hundred of the World's Bird Species, University of Chicago Press, 2014, s. 40, ISBN 978-0-226-05781-1 [dostęp 2022-04-19] (ang.).
↑ T.K.T.K. Lim T.K.T.K., Lobularia maritima, „Edible Medicinal And Non-Medicinal Plants”, 2013, s. 628–632, DOI: 10.1007/978-94-007-7395-0_41 [dostęp 2022-04-18] (ang.).
↑ Ricardus M.R.M. Haber Ricardus M.R.M., Myrna T.M.T. Semaan Myrna T.M.T., Two New Records from Lebanon: Chamaesyce nutans (Lag.) Small (Euphorbiaceae) and Eleusine indica (L.) Gaertner (Poaceae), „Turk J Bot”, 31, 2007, s. 341–343 (ang.).
↑ PilarP. Martínez-Hidalgo PilarP. i inni, Cicer canariense, an endemic legume to the Canary Islands, is nodulated in mainland Spain by fast-growing strains from symbiovar trifolii phylogenetically related to Rhizobium leguminosarum, „Systematic and Applied Microbiology”, 38 (5), 2015, s. 346–350, DOI: 10.1016/j.syapm.2015.03.011 [dostęp 2022-04-19] (ang.).
↑ CulițăC. SÎrbu CulițăC. i inni, Alien Species of Lepidium in the Flora of Romania: Invasion History and Habitat Preference, „Notulae botanice horti agrobotanici cluj-napoca”, 2014, DOI: /10.15835/nbha4219420 [dostęp 2022-04-19] (ang.).

Linki zewnętrzne

Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).

[itis-1] Bulweria bulwerii, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Bulweria bulwerii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[:0-3] PawełP. Mielczarek PawełP., MarekM. Kuziemko MarekM., Rodzina: Procellariidae Leach, 1820 - burzykowate - Petrels & Shearwaters, [w:] Kompletna lista ptaków świata [online] [dostęp 2022-03-08] (pol.).

[oryg-4] W.W. Jardine W.W., P.J.P.J. Selby P.J.P.J., Illustrations of ornithology, t. 2, 1828, plate 65 (ang.).

[:1-5] Bulwer's Petrel (Bulweria bulwerii), [w:] IBC: Internet Bird Collection [online] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-07] (ang.).

[:3-6] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f F.F. Gill F.F., D.D. Donsker D.D., P.P. Rasmussen P.P., Petrels, albatroses, [w:] IOC World Bird List (v.12.1) [online], 2022 [dostęp 2022-03-22] (ang.).

[:27-7] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r Stephen Marchant & Peter J.S.M.& P.J. Higgins Stephen Marchant & Peter J.S.M.& P.J., Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds, 1990, s. 555–560, ISBN 978-0195530681 [dostęp 2022-04-10] (ang.).

[8] Procellaridae, [w:] Joseph delJ. Hoyo Joseph delJ. i inni, Handbook of the Birds of the World, t. T. 1: Ostrich to Ducks, Lynx, 1992, ISBN 84-87334-09-1 [dostęp 2022-04-18] (ang.).

[hbwcheck6-9] HBW and BirdLife International, Handbook of the Birds of the World and BirdLife International digital checklist of the birds of the world. Version 6 [online], grudzień 2021 [dostęp 2022-05-01] .

[10] Bulweria bulwerii Jardine and Selby 1828 (Bulwer's petrel), [w:] Fossilworks [online] [dostęp 2022-03-10] (ang.).

[:2-11] Bulweria, [w:] The Key to Scientific Names, J.A.J.A. Jobling (red.), [w:] Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca [dostęp 2022-05-01] (ang.).

[12] Ch.L.Ch.L. Bonaparte Ch.L.Ch.L., Catalogo Metodico degli Uccelli Europei, „Nuovi Annali delle Scienze Naturali”, 1842, s. 426 (wł.).

[:4-13] AndreaA. Estandía AndreaA. i inni, Substitution Rate Variation in a Robust Procellariiform Seabird Phylogeny is not Solely Explained by Body Mass, Flight Efficiency, Population Size or Life History Traits, 2021, s. 1–15, DOI: 10.1101/2021.07.27.453752 [dostęp 2022-03-22] (ang.).

[14] MichaelM. Wink MichaelM., JohnJ. Penhallurick JohnJ., Analysis of the taxonomy and nomenclature of the Procellariiformes based on complete nucleotide sequences of the mitochondrial cytochrome, „Emu”, 2004, s. 125–147 [dostęp 2022-03-22] (ang.).

[:18-15] Simon B.Z.S.B.Z. Gorta Simon B.Z.S.B.Z., Influx of pantropical Bulwer's petrel Bulweria bulwerii into the Tasman Sea, „Marine Ornithology”, 49, 2020, s. 145–150 [dostęp 2022-04-09] (ang.).

[:26-16] Petrels, [w:] TonyT. Clarke TonyT., Birds of the Atlantic Islands, 2006, ISBN 978-0-7136-6023-4 [dostęp 2022-04-10] (ang.).

[:19-17] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Samantha R.S.R. Klein Samantha R.S.R., Nicholas W. Daudt & LeandroN.W.D.& L. Bugoni Nicholas W. Daudt & LeandroN.W.D.& L., Bulwer’s Petrel Bulweria bulwerii in Brazilian waters, „British Ornithologists’ Club”, 2012, s. 214–216 [dostęp 2022-04-09] (ang.).

[:23-18] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Bulwer's petrel Bulweria bulwerii (Jardine & Selby, 1828), [w:] New Zeland Birds Online [online] [dostęp 2022-04-10] (ang.).

[:16-19] Bulwer's Petrel Bulweria bulwerii, [w:] eBird, Cornell Lab of Ornithology [dostęp 2022-03-23] (ang.).

[:22-20] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Kolonijne ptaki morskie, Ptaki morskie związane z wyspami, [w:] DavidD. Alderton DavidD., Encyklopedia ptaków świata, Dragon, 2020, s. 41, 213, ISBN 978-83-8172-650-4 [dostęp 2022-04-09] (pol.).

[21] MikeM. Carter MikeM., TimT. Reid TimT., A Bulwer's petrel 'Bulweria bulwerii' in Victoria, „Australian Bird Watcher”, 13 (4), 1989, s. 114–117, ISSN 0045-0316 [dostęp 2022-04-09] (ang.).

[:20-22] Edward s.E. Brinkley Edward s.E., Bulwer's petrel Bulweria bulwerii new to Virginia, „The Raven”, 78 (1), 2007, s. 15–19 [dostęp 2022-04-09] (ang.).

[:25-23] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Species factsheet: Bulwer's petrel (Bulweria bulwerii), [w:] BirdLife International [online] [dostęp 2022-04-10] (ang.).

[:5-24] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g J.L.J.L. Mougin J.L.J.L., Faithfulness to mate and nest site of Bulwer's petrel Bulweria bulwerii at Selvagem Grande, „Marine Ornithology”, 1995, s. 15–18 [dostęp 2022-03-22] (ang.).

[:6-25] MárioM. Boieiro MárioM. i inni, Invasive Argentine ants prey on Bulwer’s petrels nestlings on the Desertas Islands (Madeira) but do not depress seabird breeding success, „Journal for Nature Conservation”, 43, 2018, s. 35–38 [dostęp 2022-03-22] (ang.).

[:10-26] BeneharoB. Rodríguez BeneharoB. i inni, Introduced predators and nest competitors shape distribution and breeding performance of seabirds: feral pigeons as a new threat, „Biological Invasions”, 2022, DOI: 10.1007/s10530-022-02746-1 (ang.).

[:7-27] EfraínE. Hernández EfraínE., AurelioA. Martín AurelioA., ManuelM. Nogales ManuelM., Distribution and status of Bulwer's Petrel (Bulweria bulwerii Jardine & Selby, 1828) in the Canary Islands, Boletin do Museo Municipal de Funchal 1990, s. 5–16, ISSN 0870-3876 [dostęp 2022-03-22] (ang.).

[:8-28] JavierJ. Luzardo JavierJ. i inni, First breeding population of Bulwer's petrel Bulweria bulwerii recorded on Gran Canaria (Canary Islands) – population size and morphometric data, „Marine Ornithology”, 2008, s. 159–162 [dostęp 2022-03-22] (ang.).

[:9-29] W.R.P.W.R.P. Bourne W.R.P.W.R.P., The birds of Cape Verde islands, „Ibis”, 97 (3), 1955, s. 508–556 [dostęp 2022-03-22] (ang.).

[:11-30] L.R.L.R. Monteiro L.R.L.R. i inni, Status and Distribution of Fea's Petrel, Bulwer's Petrel, Manx Shearwater, Little Shearwater and Band-Rumped Storm-Petrel in the Azores Archipelago, „Waterbirds: The International Journal of Waterbird Biology”, 22 (3), 1999, s. 358–366, JSTOR: 1522111 [dostęp 2022-03-22] (ang.).

[:12-31] KazutoK. Kawakami KazutoK., KazuoK. Horikoshi KazuoK., Recovery or change? Differences between in seabird fauna in island ecosystems before alien mammal disturbance and after alien mammal eradication, „Restoration Ecology”, 2021, DOI: /10.1111/rec.13579 [dostęp 2022-03-22] (ang.).

[32] SteffenS. Oppel SteffenS. i inni, Recent observations suggest Bulwer's petrel Bulweria bulwerii might breed on St. Helena, „Marine Ornithology”, 40, 2012, s. 67–68 (ang.).

[:28-33] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l J.J. Luzardo J.J. i inni, First breeding population of Bulwer's petrel Bulweria bulwerii recorded on Gran Canaria (Canary Islands) – population size and morphometric data, „Marine Ornithology”, 36, 2008, s. 159–162 [dostęp 2022-04-18] (ang.).

[:17-34] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Dark Bulweria nad Pseudobulweria petrels, [w:] DerekD. Onley DerekD., PaulP. Scofield PaulP., Albatrosses, Petrels and Shearwaters of the World, 2007, s. 60, ISBN 978-0713643329 [dostęp 2022-03-22] (ang.).

[:21-35] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m LarsL. Svensson LarsL., Ptaki. Najpełniejszy przewodnik do rozpoznawania ptaków Europy, Multico, 2018, s. 72–73, ISBN 978-83-7763-406-6 [dostęp 2022-04-09] (pol.).

[36] MartaM. Wantuch MartaM., DariuszD. Wiejaczka DariuszD., „Wpływ odpowiedzi immunologicznej na proces uczenia się śpiewu u zeberki Taeniopygia guttata” [online], 2005, s. 18 [dostęp 2022-04-19] (pol.).

[:13-37] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Verónica C.V.C. Neves Verónica C.V.C., DirkD. Nolf DirkD., M.R.M.R. Clarke M.R.M.R., Diet of Bulwer's Petrel (Bulweria bulwerii) in the Azores, NE Atlantic, „Waterbirds”, 34 (3), 2011, s. 357–362, DOI: 10.1675/063.034.0310 [dostęp 2022-03-23] (ang.).

[:14-38] J.-L.J.L. Mougin J.-L.J.L., M.-C.M.C. Mougin M.-C.M.C., Maximum diving depths for feeding attained by Bulwer's petrels (Bulweria bulwerii) during the incubation period, „Journal of Zoology”, 250 (1), 2000, s. 75–77, DOI: 10.1111/j.1469-7998.2000.tb00577.x [dostęp 2022-03-23] (ang.).

[:15-39] S.S. Waap S.S. i inni, The diet of a nocturnal pelagic predator, the Bulwer’s petrel, across the lunar cycle, „Scientific Reports”, 1384, 2017 [dostęp 2022-03-23] (ang.).

[:29-40] Mark E.M.E. Hauber Mark E.M.E., The Book of Eggs: A Life-Size Guide to the Eggs of Six Hundred of the World's Bird Species, University of Chicago Press, 2014, s. 40, ISBN 978-0-226-05781-1 [dostęp 2022-04-19] (ang.).

[41] T.K.T.K. Lim T.K.T.K., Lobularia maritima, „Edible Medicinal And Non-Medicinal Plants”, 2013, s. 628–632, DOI: 10.1007/978-94-007-7395-0_41 [dostęp 2022-04-18] (ang.).

[42] Ricardus M.R.M. Haber Ricardus M.R.M., Myrna T.M.T. Semaan Myrna T.M.T., Two New Records from Lebanon: Chamaesyce nutans (Lag.) Small (Euphorbiaceae) and Eleusine indica (L.) Gaertner (Poaceae), „Turk J Bot”, 31, 2007, s. 341–343 (ang.).

[43] PilarP. Martínez-Hidalgo PilarP. i inni, Cicer canariense, an endemic legume to the Canary Islands, is nodulated in mainland Spain by fast-growing strains from symbiovar trifolii phylogenetically related to Rhizobium leguminosarum, „Systematic and Applied Microbiology”, 38 (5), 2015, s. 346–350, DOI: 10.1016/j.syapm.2015.03.011 [dostęp 2022-04-19] (ang.).

[44] CulițăC. SÎrbu CulițăC. i inni, Alien Species of Lepidium in the Flora of Romania: Invasion History and Habitat Preference, „Notulae botanice horti agrobotanici cluj-napoca”, 2014, DOI: /10.15835/nbha4219420 [dostęp 2022-04-19] (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]

[44]

@@ Linia 29: / Linia 29: @@
 == Taksonomia ==
-Gatunek ten opisali naukowo Sir [[William Jardine]] oraz [[Prideaux John Selby]] w 1828 na podstawie rysunku sporządzonego przez [[James Bulwer|Jamesa Bulwera]] przebywającego wówczas na [[Madera|Maderze]]<ref name="oryg">{{Cytuj | autor = W. Jardine, P.J. Selby | tytuł = Illustrations of ornithology | url = https://www.biodiversitylibrary.org/page/39769834#page/61/mode/1up | wolumin = 2 | data = 1828 | s = plate 65 | język = en}}</ref><ref name=":1">{{Cytuj |tytuł = Bulwer's Petrel (Bulweria bulwerii) |data dostępu = 10.03.2022 |praca = IBC: Internet Bird Collection |url = https://web.archive.org/web/20160307092503/http://ibc.lynxeds.com/species/bulwers-petrel-bulweria-bulwerii |archiwum = https://web.archive.org/web/20160307092503/http://ibc.lynxeds.com/species/bulwers-petrel-bulweria-bulwerii |język = en}}</ref>. Autorzy nadali gatunkowi [[Binominalne nazewnictwo gatunków|nazwę]] ''Procellaria Bulwerii'', zaliczając go do rodzaju ''[[Procellaria]]'' (uznali go za burzyka)<ref name=":1" />. Obecnie jest on przypisywany do rodzaju ''[[Bulweria]]'', do którego klasyfikuje się także [[Tajfunnik grubodzioby|tajfunnika grubodziobego]] (''B. fallax'') oraz [[Tajfunnik mały|tajfunnika małego]] (''B. bifax'') – [[Wymieranie|wymarłego]] ptaka z wyspy [[Wyspa Świętej Heleny|Świętej Heleny]]<ref name=":0" /><ref name=":3">{{Cytuj |autor = F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen |tytuł = Petrels, albatroses |data = 2022 |data dostępu = 22.03.2022 |praca = IOC World Bird List (v. 12.1) |url = https://www.worldbirdnames.org/bow/petrels/ |język = en}}</ref>. Jako podgatunek ''B. bulwerii'' uznawano ''B. fallax'', jednak badania genetyczne wykazały, że to dwa odrębne gatunki. Przez [[Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny|IOC]] uznawany za [[gatunek monotypowy]], tzn. nie wyróżnia się podgatunków<ref name=":3" />. Podobną systematykę uznają autorzy ''Kompletnej listy ptaków świata<ref name=":0" />'', [[Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds|HANDZAB]]<ref name=":27">{{Cytuj |autor = Stephen Marchant & Peter J. Higgins |tytuł = Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds |data = 1990 |data dostępu = 10.04.2022 |isbn = 978-0195530681 |s = 555–560 |url = https://nzbirdsonline.org.nz/sites/all/files/093_Bulwer%27s%20Petrel.pdf |język = en}}</ref>, [[Handbook of the Birds of the World|HBW]]<ref>{{Cytuj |autor = Joseph del Hoyo, Andrew Elliot, David Christie, Jordie Sargatal |rozdział = Procellaridae |tytuł = Handbook of the Birds of the World |data = 1992 |data dostępu = 18.04.2022 |isbn = 84-87334-09-1 |wolumin = T. 1: Ostrich to Ducks |wydawca = Lynx |język = en}}</ref> oraz [[BirdLife International]], które opracowało systematykę do ''Handbook of The Birds of the World''.
+Gatunek ten opisali naukowo Sir [[William Jardine]] oraz [[Prideaux John Selby]] w 1828 na podstawie rysunku sporządzonego przez [[James Bulwer|Jamesa Bulwera]] przebywającego wówczas na [[Madera|Maderze]]<ref name="oryg">{{Cytuj | autor = W. Jardine, P.J. Selby | tytuł = Illustrations of ornithology | url = https://www.biodiversitylibrary.org/page/39769834#page/61/mode/1up | wolumin = 2 | data = 1828 | s = plate 65 | język = en}}</ref><ref name=":1">{{Cytuj |tytuł = Bulwer's Petrel (Bulweria bulwerii) |praca = IBC: Internet Bird Collection |url = http://ibc.lynxeds.com/species/bulwers-petrel-bulweria-bulwerii |archiwum = https://web.archive.org/web/20160307092503/http://ibc.lynxeds.com/species/bulwers-petrel-bulweria-bulwerii |język = en}}</ref>. Autorzy nadali gatunkowi [[Binominalne nazewnictwo gatunków|nazwę]] ''Procellaria Bulwerii'', zaliczając go do rodzaju ''[[Procellaria]]'' (uznali go za burzyka)<ref name=":1" />. Obecnie jest on przypisywany do rodzaju ''[[Bulweria]]'', do którego klasyfikuje się także [[Tajfunnik grubodzioby|tajfunnika grubodziobego]] (''B. fallax'') oraz [[Tajfunnik mały|tajfunnika małego]] (''B. bifax'') – [[Wymieranie|wymarłego]] ptaka z wyspy [[Wyspa Świętej Heleny|Świętej Heleny]]<ref name=":0" /><ref name=":3">{{Cytuj |autor = F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen |tytuł = Petrels, albatroses |data = 2022 |data dostępu = 22.03.2022 |praca = IOC World Bird List (v.12.1) |url = https://www.worldbirdnames.org/bow/petrels/ |język = en}}</ref>. Jako podgatunek ''B. bulwerii'' uznawano ''B. fallax'', jednak badania genetyczne wykazały, że to dwa odrębne gatunki. Przez [[Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny|IOC]] uznawany za [[gatunek monotypowy]], tzn. nie wyróżnia się podgatunków<ref name=":3" />. Podobną systematykę uznają autorzy ''Kompletnej listy ptaków świata<ref name=":0" />'', [[Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds|HANDZAB]]<ref name=":27">{{Cytuj |autor = Stephen Marchant & Peter J. Higgins |tytuł = Handbook of Australian, New Zealand and Antarctic Birds |data = 1990 |data dostępu = 10.04.2022 |isbn = 978-0195530681 |s = 555–560 |url = https://nzbirdsonline.org.nz/sites/all/files/093_Bulwer%27s%20Petrel.pdf |język = en}}</ref>, [[Handbook of the Birds of the World|HBW]]<ref>{{Cytuj |autor = Joseph del Hoyo, Andrew Elliot, David Christie, Jordie Sargatal |rozdział = Procellaridae |tytuł = Handbook of the Birds of the World |data = 1992 |data dostępu = 18.04.2022 |isbn = 84-87334-09-1 |wolumin = T. 1: Ostrich to Ducks |wydawca = Lynx |język = en}}</ref> oraz listy ptaków świata opracowywanej we współpracy [[BirdLife International]] z autorami HBW<ref name=hbwcheck6>{{cytuj | url = http://datazone.birdlife.org/userfiles/file/Species/Taxonomy/Handbook%20of%20the%20Birds%20of%20the%20World%20and%20BirdLife%20International%20Digital%20Checklist%20of%20the%20Birds%20of%20the%20World_Version_6.pdf | autor = * HBW and BirdLife International | data = grudzień 2021 | tytuł = Handbook of the Birds of the World and BirdLife International digital checklist of the birds of the world. Version 6 | data dostępu = 2022-05-01}}</ref>.
 [[Skamieniałości|Szczątki]] tego ptaka znane są nawet z [[czwartorzęd]]u [[Mikronezja (wyspy)|Mikronezji]] oraz wyspy [[Pitcairn (wyspa)|Pitcairn]]<ref>{{Cytuj |tytuł = Bulweria bulwerii Jardine and Selby 1828 (Bulwer's petrel) |data dostępu = 10.03.2022 |praca = Fossilworks |url = http://www.fossilworks.org/cgi-bin/bridge.pl?a=taxonInfo&taxon_no=186227 |język = en}}</ref>.
-[[Łacina|Nazwa łacińska]] (zarówno nazwa rodzajowa, jak i [[Binominalne nazewnictwo gatunków|epitet gatunkowy]]) pochodzi od [[James Bulwer|Jamesa Bulwera]] (1794–1879) – szkockiego przyrodnika i malarza, mecenasa sztuki, który przebywał na Maderze w latach 1825–1826<ref name=":2">{{Cytuj |autor = James A. Jobling |tytuł = Bulweria |data dostępu = 21.03.2022 |praca = Key to scientific bird names |url = https://birdsoftheworld.org/bow/key-to-scientific-names/search?q=Bulweria |język = en}}</ref>. Tajfunnik cienkodzioby został zaliczony do rodzaju wykreowanego przez [[Karol Lucjan Bonaparte|Karola Lucjana Bonaparte]] – ornitologa, siostrzeńca [[Napoleon Bonaparte|Napoleona Bonaparte]]<ref>{{Cytuj |autor = Ch.L. Bonaparte |tytuł = Catalogo Metodico degli Uccelli Europei |czasopismo = Nuovi Annali delle Scienze Naturali |data = 1842 |data dostępu = 22.03.2022 |s = 426 |url = https://www.biodiversitylibrary.org/item/36548#page/456/mode/1up |język = it}}</ref>.
+[[Łacina|Nazwa łacińska]] (zarówno nazwa rodzajowa, jak i [[Binominalne nazewnictwo gatunków|epitet gatunkowy]]) pochodzi od [[James Bulwer|Jamesa Bulwera]] (1794–1879) – szkockiego przyrodnika i malarza, mecenasa sztuki, który przebywał na Maderze w latach 1825–1826<ref name=":2">{{The Key to Scientific Names|nazwa=Bulweria|data dostępu=2022-05-01}}</ref>. Tajfunnik cienkodzioby został zaliczony do rodzaju wykreowanego przez [[Karol Lucjan Bonaparte|Karola Lucjana Bonaparte]] – ornitologa, siostrzeńca [[Napoleon Bonaparte|Napoleona Bonaparte]]<ref>{{Cytuj |autor = Ch.L. Bonaparte |tytuł = Catalogo Metodico degli Uccelli Europei |czasopismo = Nuovi Annali delle Scienze Naturali |data = 1842 |s = 426 |url = https://www.biodiversitylibrary.org/item/36548#page/456/mode/1up |język = it}}</ref>.
-W 2021 roku ukazały się wyniki badania nad pokrewieństwem w obrębie rzędu [[Rurkonose|rurkonosych]] (Procellariiformes)<ref name=":4">{{Cytuj |autor = Andrea Estandía, R. Terry Chesser, Helen F. James, Max A. Levy, Joan Ferrer Obiol, Vincent Bretagnolle, Jacob González-Solís, Andreanna J. Welch |tytuł = Substitution Rate Variation in a Robust Procellariiform Seabird Phylogeny is not Solely Explained by Body Mass, Flight Efficiency, Population Size or Life History Traits |data = 2021 |data dostępu = 22.03.2022 |s = 1-15 |doi = 10.1101/2021.07.27.453752 |url = https://www.biorxiv.org/content/biorxiv/early/2021/07/27/2021.07.27.453752.full.pdf |język = en}}</ref>. Według przeprowadzonych badań [[Cytochrom b|cytochromu b]] oraz różnic anatomicznych (np. budowa skrzydeł, tryb życia) ujawniono, iż rodzaj ''[[Pseudobulweria]]'' jest najbliżej spokrewniony z ''Bulweria<ref name=":4" />''.  Według badań z 2004 roku spokrewniony z rodzajem ''Bulweria'' jest także ''Procellaria'', jednak w badaniach z 2021 ta teoria nie „sprawdza się”<ref>{{Cytuj |autor = Michael Wink, John Penhallurick |tytuł = Analysis of the taxonomy and nomenclature of the Procellariiformes based on complete nucleotide sequences of the mitochondrial cytochrome |czasopismo = Emu |data = 2004 |data dostępu = 22.03.2022 |s = 125-147 |url = https://www.researchgate.net/publication/263001913_Analysis_of_the_taxonomy_and_nomenclature_of_the_Procellariiformes_based_on_complete_nucleotide_sequences_of_the_mitochondrial_cytochrome |język = en}}</ref>. Wyniki badań zostały zobrazowane na kladzie (poniżej):  {{klad|1.1=|1.1.2.2=|1.2.1.2=''[[petrel antarktyczny|Thalassoica]]''|1.2.1.1.2=''[[warcabnik|Daption]]''|1.2.1.1.1.2=''[[Macronectes]]''|1.2.1.1.1.1=''[[Fulmarus]]''|1.2.1.1.1=|1.2.1.1=|1.2.1=|1.2=|1.1.2.2.2=''[[Pelecanoides]]''|1.1.2.2.1.2=''[[Petrelek modry|Halobaena]]''|1.1.2.2.1.1=''[[Pachyptila]]''|1.1.2.2.1=|1.1.2.1.2=''[[petrelek popielaty|Aphrodroma]]''|1.1.1=|1.1.2.1.1=''[[Pterodroma]]''|1.1.2.1=|1.1.2=|1.1.1.2.2='''''[[Bulweria]]'''''|1.1.1.2.1=''[[Pseudobulweria]]''|1.1.1.2=|1.1.1.1.2=''[[Procellaria]]''|1.1.1.1.1.2=''[[Puffinus]]''|1.1.1.1.1.1.2=''[[Calonectris]]''|1.1.1.1.1.1.1=''[[Ardenna]]''|1.1.1.1.1.1=|1.1.1.1.1=|1.1.1.1=|1.2.2=''[[petrel śnieżny|Pagodroma]]''}}
+W 2021 roku ukazały się wyniki badania nad pokrewieństwem w obrębie rzędu [[Rurkonose|rurkonosych]] (Procellariiformes)<ref name=":4">{{Cytuj |autor = Andrea Estandía, R. Terry Chesser, Helen F. James, Max A. Levy, Joan Ferrer Obiol, Vincent Bretagnolle, Jacob González-Solís, Andreanna J. Welch |tytuł = Substitution Rate Variation in a Robust Procellariiform Seabird Phylogeny is not Solely Explained by Body Mass, Flight Efficiency, Population Size or Life History Traits |data = 2021 |data dostępu = 22.03.2022 |s = 1–15 |doi = 10.1101/2021.07.27.453752 |url = https://www.biorxiv.org/content/biorxiv/early/2021/07/27/2021.07.27.453752.full.pdf |język = en}}</ref>. Według przeprowadzonych badań [[Cytochrom b|cytochromu b]] oraz różnic anatomicznych (np. budowa skrzydeł, tryb życia) ujawniono, iż rodzaj ''[[Pseudobulweria]]'' jest najbliżej spokrewniony z ''Bulweria<ref name=":4" />''.  Według badań z 2004 roku spokrewniony z rodzajem ''Bulweria'' jest także ''Procellaria'', jednak w badaniach z 2021 ta teoria nie „sprawdza się”<ref>{{Cytuj |autor = Michael Wink, John Penhallurick |tytuł = Analysis of the taxonomy and nomenclature of the Procellariiformes based on complete nucleotide sequences of the mitochondrial cytochrome |czasopismo = Emu |data = 2004 |data dostępu = 22.03.2022 |s = 125–147 |url = https://www.researchgate.net/publication/263001913_Analysis_of_the_taxonomy_and_nomenclature_of_the_Procellariiformes_based_on_complete_nucleotide_sequences_of_the_mitochondrial_cytochrome |język = en}}</ref>. Wyniki badań zostały zobrazowane na kladzie (poniżej):  {{klad|1.1=|1.1.2.2=|1.2.1.2=''[[petrel antarktyczny|Thalassoica]]''|1.2.1.1.2=''[[warcabnik|Daption]]''|1.2.1.1.1.2=''[[Macronectes]]''|1.2.1.1.1.1=''[[Fulmarus]]''|1.2.1.1.1=|1.2.1.1=|1.2.1=|1.2=|1.1.2.2.2=''[[Pelecanoides]]''|1.1.2.2.1.2=''[[Petrelek modry|Halobaena]]''|1.1.2.2.1.1=''[[Pachyptila]]''|1.1.2.2.1=|1.1.2.1.2=''[[petrelek popielaty|Aphrodroma]]''|1.1.1=|1.1.2.1.1=''[[Pterodroma]]''|1.1.2.1=|1.1.2=|1.1.1.2.2='''''[[Bulweria]]'''''|1.1.1.2.1=''[[Pseudobulweria]]''|1.1.1.2=|1.1.1.1.2=''[[Procellaria]]''|1.1.1.1.1.2=''[[Puffinus]]''|1.1.1.1.1.1.2=''[[Calonectris]]''|1.1.1.1.1.1.1=''[[Ardenna]]''|1.1.1.1.1.1=|1.1.1.1.1=|1.1.1.1=|1.2.2=''[[petrel śnieżny|Pagodroma]]''}}
 == Występowanie, gniazdowania i migracje ==
 === Zasięg występowania ===
-[[Plik:BULWER'S PETREL (4-27-2018) holo-holo boat, coast and lehua island, out of port allen, kauai co, hawaii -03 (27074327637).jpg|mały|Osobnik blisko Hawajów w locie]][[Gatunek kosmopolityczny]], który potrafi rozszerzać swój zasięg występowania (tzw. [[gatunek pantropikalny]])<ref name=":18">{{Cytuj |autor = Simon B. Z. Gorta |tytuł = Influx of pantropical Bulwer's petrel Bulweria bulwerii into the Tasman Sea |czasopismo = Marine Ornithology |data = 2020 |data dostępu = 9.04.2022 |wolumin = 49 |s = 145–150 |url = https://www.marineornithology.org/PDF/49_1/49_1_145-150.pdf |język = en}}</ref>. Zamieszkuje [[Ocean Atlantycki|Atlantyk]], na północy i wschodzie tego oceanu rozmnaża się na wyspach<ref name=":3" /><ref name=":26">{{Cytuj |autor = Tony Clarke |rozdział = Petrels |tytuł = Birds of the Atlantic Islands |data = 2006 |data dostępu = 10.04.2022 |isbn = 9780713660234 |url = https://books.google.pl/books?id=AWkBEAAAQBAJ&printsec=frontcover&dq=Birds+of+Atlantic+Islands&hl=pl&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=Birds%20of%20Atlantic%20Islands&f=false |język = en}}</ref>. Ptaków gniazdujących na Atlantyku może być mniej niż 11&nbsp;000<ref name=":19">{{Cytuj |autor = Samantha R. Klein, Nicholas W. Daudt & Leandro Bugoni |tytuł = Bulwer’s Petrel Bulweria bulwerii in Brazilian waters |czasopismo = British Ornithologists’ Club |data = 2012 |data dostępu = 9.04.2022 |s = 214–216 |url = https://www.researchgate.net/profile/Nicholas-Daudt/publication/287068755_Bulwer's_petrel_bulweria_bulwerii_in_brazilian_waters/links/59d931100f7e9b12b3686b45/Bulwers-petrel-bulweria-bulwerii-in-brazilian-waters.pdf |język = en}}</ref>, liczebność par żyjących blisko wód [[Chiny|Chin]] i [[Japonia|Japonii]] szacuje się na od 100 do 10&nbsp;000 par<ref name=":24">{{Cytuj |tytuł = Bulwer's petrel Bulweria bulwerii (Jardine & Selby, 1828) |data dostępu = 10.04.2022 |praca = New Zeland Birds Online |url = https://nzbirdsonline.org.nz/species/bulwers-petrel |język = en}}</ref>, natomiast liczebność par występujących blisko archipelagu [[Hawaje (archipelag)|Hawajów]] szacowana jest w przedziale 75&nbsp;000 – 103&nbsp;000<ref>{{Cytuj |tytuł = Bulwer's petrel Bulweria bulwerii (Jardine & Selby, 1828) |data dostępu = 10.04.2022 |praca = New Zeland Birds Online |url = https://nzbirdsonline.org.nz/species/bulwers-petrel |język = en}}</ref>. Choć gatunek chętnie gniazduje na Atlantyku, to nie rozmnaża się natomiast u wybrzeży [[Brazylia|Brazylii]]<ref name=":19" />. Poza okresem lęgowym lata nisko nad wodą i wędruje bez odpoczynku jak przedstawiciele [[Albatrosy|albatrosów]] (Diomedeidae)<ref name=":16" />, np. osobniki atlantyckie rozmnażające się nad Atlantykiem większość życia spędzają na otwartym oceanie, wędrując często aż do [[Afryka Południowa|Afryki Południowej]]<ref name=":19" />. Zasięg jego sięga dalej, przez [[Ocean Indyjski]], blisko [[Afryka Wschodnia|Afryki Wschodniej]], [[Mauritius]]u, [[Madagaskar]]u<ref name=":22">{{Cytuj |autor = David Alderton |rozdział = Kolonijne ptaki morskie, Ptaki morskie związane z wyspami |tytuł = Encyklopedia ptaków świata |data = 2020 |data dostępu = 9.04.2022 |isbn = 978-83-8172-650-4 |wydawca = Dragon |s = 41, 213 |język = pl}}</ref>, [[Maskareny|Maskarenów]], do wysp należących do Japonii, [[Polinezja Francuska|Polinezji Francuskiej]] ([[Kiribati]], [[Markizy]]), również archipelag [[Indonezja|Indonezji]], aż do [[Papua-Nowa Gwinea|Papui-Nowej Gwinei]] i północnej [[Australia (kontynent)|Australii]]<ref name=":3" /> (stan [[Wiktoria (stan)|Wiktoria]]<ref>{{Cytuj |autor = Mike Carter, Tim Reid |tytuł = A Bulwer's petrel 'Bulweria bulwerii' in Victoria |czasopismo = Australian Bird Watcher |data = 1989 |data dostępu = 9.04.2022 |issn = 0045-0316 |numer = 4 |wolumin = 13 |s = 114-117 |url = https://search.informit.org/doi/abs/10.3316/informit.597689837675733 |język = en}}</ref>). Żyje także nad [[Ocean Spokojny|Pacyfikiem]]<ref name=":19" />, obserwowany blisko Hawajów, wysp [[Morze Karaibskie|Morza Karaibskiego]] oraz [[atol]]u [[Johnston (terytorium)|Johnston]]<ref name=":3" /><ref name=":19" />.  Rozmnaża się głównie na wyspach<ref name=":3" />. Ponadto, między 24 stycznia, a 8 marca zaobserwowano ptaka na [[Morze Tasmana|Morzu Tasmana]] we wschodniej Australii<ref name=":18" />. Ptaki z tego gatunku są zwykle obserwowane maksymalnie ok. 2000 km z dala od tego morza<ref name=":18" />. Przyczyną takiego pojawu mogły być warunki pogodowe oraz wiek ptaka<ref name=":18" />. Kolejny przypadek pojawu tego gatunku w innym miejscu to obserwacja z 2006 roku<ref name=":20">{{Cytuj |autor = Edward s. Brinkley |tytuł = Bulwer's petrel Bulweria bulwerii new to Virginia |czasopismo = The Raven |data = 2007 |data dostępu = 9.04.2022 |numer = 1 |wolumin = 78 |s = 15–19 |url = https://d1wqtxts1xzle7.cloudfront.net/36897833/BulwersPetrelRAVENarticle-libre.pdf?1425816035=&response-content-disposition=inline%3B+filename%3DBulwers_Petrel_Bulweria_bulwerii_new_to.pdf&Expires=1649502093&Signature=ODf8UMEgN8wctsUAqW7m~mWnbh49XFJFBlFDhoVm64HGfKrMUzFPMVqvjMZkzYzylRyxn2yevmBCLGz~94ZOI4eOiHqs5yvenDNHdzYA0qkJbfs25xcqm4MwaKWL0xIA8wH1T3mNQynHUFyPggxQnQ43Io9g~qZygaiBbDP3BI5UBzDVdiaa4LKPAqckzwx9DriB2nlhGAw2H9lx3ocyC5lM02FEaE0hhJbb9Gt1TVUQJH5b7TjnwNajghiWSocjN0opN4ou18tJh2DVDa26sjp0pdo0cMQt8yPqG33ccXOqp9CqQWC4j0kQbnYXCjKCsnM2WYWr-sdUndEiZi6NHQ__&Key-Pair-Id=APKAJLOHF5GGSLRBV4ZA |język = en}}</ref>. Wówczas zostały zaobserwowany osobnik blisko stanu [[Wirginia|Virginia]]<ref name=":20" />. Najprawdopodobniej ptak zmienił swój kierunek wędrówki po wystąpieniu groźnego [[huragan]]u w 2006, nazwanym później ''{{Link-interwiki|Huragan Ernesto (2006)|tam=Hurricane Ernesto (2006)|en||tekst=Ernesto}}''<ref name=":20" />. Zaobserwowany został także na [[Wyspy Brytyjskie|Wyspach Brytyjskich]]<ref name=":22" /> ([[Irlandia (wyspa)|Irlandia]]), na [[Morze Śródziemne|Morzu Śródziemnym]] oraz w [[Urugwaj]]u<ref name=":19" />. Obserwowany był też na [[Nowa Zelandia|Nowej Zelandii]], według autorów serwisu ''New Zealand Birds Online'' to gatunek występujący naturalnie w tych wodach<ref name=":23">{{Cytuj |tytuł = Bulwer's petrel Bulweria bulwerii (Jardine & Selby, 1828) |data dostępu = 10.04.2022 |praca = New Zeland Birds Online |url = https://nzbirdsonline.org.nz/species/bulwers-petrel |język = en}}</ref>. Według [[Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody|IUCN]] i BirdLife International, jego siedliskiem są otwarte wody oceanów i mórz<ref name=":25" />. Pokrewny gatunek, ''B. fallax'' występuje nieopodal wybrzeży Afryki Wschodniej i [[Półwysep Arabski|Półwyspu Arabskiego]].
+[[Plik:BULWER'S PETREL (4-27-2018) holo-holo boat, coast and lehua island, out of port allen, kauai co, hawaii -03 (27074327637).jpg|mały|Osobnik blisko Hawajów w locie]][[Gatunek kosmopolityczny]], który potrafi rozszerzać swój zasięg występowania (tzw. [[gatunek pantropikalny]])<ref name=":18">{{Cytuj |autor = Simon B. Z. Gorta |tytuł = Influx of pantropical Bulwer's petrel Bulweria bulwerii into the Tasman Sea |czasopismo = Marine Ornithology |data = 2020 |data dostępu = 9.04.2022 |wolumin = 49 |s = 145–150 |url = https://www.marineornithology.org/PDF/49_1/49_1_145-150.pdf |język = en}}</ref>. Zamieszkuje [[Ocean Atlantycki|Atlantyk]], na północy i wschodzie tego oceanu rozmnaża się na wyspach<ref name=":3" /><ref name=":26">{{Cytuj |autor = Tony Clarke |rozdział = Petrels |tytuł = Birds of the Atlantic Islands |data = 2006 |data dostępu = 10.04.2022 |isbn = 9780713660234 |url = https://books.google.pl/books?id=AWkBEAAAQBAJ&printsec=frontcover&dq=Birds+of+Atlantic+Islands&hl=pl&sa=X&redir_esc=y#v=onepage&q=Birds%20of%20Atlantic%20Islands&f=false |język = en}}</ref>. Ptaków gniazdujących na Atlantyku może być mniej niż 11&nbsp;000<ref name=":19">{{Cytuj |autor = Samantha R. Klein, Nicholas W. Daudt & Leandro Bugoni |tytuł = Bulwer’s Petrel Bulweria bulwerii in Brazilian waters |czasopismo = British Ornithologists’ Club |data = 2012 |data dostępu = 9.04.2022 |s = 214–216 |url = https://www.researchgate.net/profile/Nicholas-Daudt/publication/287068755_Bulwer's_petrel_bulweria_bulwerii_in_brazilian_waters/links/59d931100f7e9b12b3686b45/Bulwers-petrel-bulweria-bulwerii-in-brazilian-waters.pdf |język = en}}</ref>, liczebność par żyjących blisko wód [[Chińska Republika Ludowa|Chin]] i [[Japonia|Japonii]] szacuje się na od 100 do 10&nbsp;000 par<ref name=":23" />, natomiast liczebność par występujących blisko archipelagu [[Hawaje (archipelag)|Hawajów]] szacowana jest w przedziale 75&nbsp;000 – 103&nbsp;000<ref name=":23" />. Choć gatunek chętnie gniazduje na Atlantyku, to nie rozmnaża się natomiast u wybrzeży [[Brazylia|Brazylii]]<ref name=":19" />. Poza okresem lęgowym lata nisko nad wodą i wędruje bez odpoczynku jak przedstawiciele [[Albatrosy|albatrosów]] (Diomedeidae)<ref name=":16" />, np. osobniki atlantyckie rozmnażające się nad Atlantykiem większość życia spędzają na otwartym oceanie, wędrując często aż do [[Afryka Południowa|Afryki Południowej]]<ref name=":19" />. Zasięg jego sięga dalej, przez [[Ocean Indyjski]], blisko [[Afryka Wschodnia|Afryki Wschodniej]], [[Mauritius]]u, [[Madagaskar]]u<ref name=":22">{{Cytuj |autor = David Alderton |rozdział = Kolonijne ptaki morskie, Ptaki morskie związane z wyspami |tytuł = Encyklopedia ptaków świata |data = 2020 |data dostępu = 9.04.2022 |isbn = 978-83-8172-650-4 |wydawca = Dragon |s = 41, 213 |język = pl}}</ref>, [[Maskareny|Maskarenów]], do wysp należących do Japonii, [[Polinezja Francuska|Polinezji Francuskiej]] ([[Kiribati]], [[Markizy]]), również archipelag [[Indonezja|Indonezji]], aż do [[Papua-Nowa Gwinea|Papui-Nowej Gwinei]] i północnej [[Australia (kontynent)|Australii]]<ref name=":3" /> (stan [[Wiktoria (stan)|Wiktoria]]<ref>{{Cytuj |autor = Mike Carter, Tim Reid |tytuł = A Bulwer's petrel 'Bulweria bulwerii' in Victoria |czasopismo = Australian Bird Watcher |data = 1989 |data dostępu = 9.04.2022 |issn = 0045-0316 |numer = 4 |wolumin = 13 |s = 114–117 |url = https://search.informit.org/doi/abs/10.3316/informit.597689837675733 |język = en}}</ref>). Żyje także nad [[Ocean Spokojny|Pacyfikiem]]<ref name=":19" />, obserwowany blisko Hawajów, wysp [[Morze Karaibskie|Morza Karaibskiego]] oraz [[atol]]u [[Johnston (terytorium)|Johnston]]<ref name=":3" /><ref name=":19" />.  Rozmnaża się głównie na wyspach<ref name=":3" />. Ponadto, między 24 stycznia, a 8 marca zaobserwowano ptaka na [[Morze Tasmana|Morzu Tasmana]] we wschodniej Australii<ref name=":18" />. Ptaki z tego gatunku są zwykle obserwowane maksymalnie ok. 2000 km z dala od tego morza<ref name=":18" />. Przyczyną takiego pojawu mogły być warunki pogodowe oraz wiek ptaka<ref name=":18" />. Kolejny przypadek pojawu tego gatunku w innym miejscu to obserwacja z 2006 roku<ref name=":20">{{Cytuj |autor = Edward s. Brinkley |tytuł = Bulwer's petrel Bulweria bulwerii new to Virginia |czasopismo = The Raven |data = 2007 |data dostępu = 9.04.2022 |numer = 1 |wolumin = 78 |s = 15–19 |url = https://d1wqtxts1xzle7.cloudfront.net/36897833/BulwersPetrelRAVENarticle-libre.pdf?1425816035=&response-content-disposition=inline%3B+filename%3DBulwers_Petrel_Bulweria_bulwerii_new_to.pdf&Expires=1649502093&Signature=ODf8UMEgN8wctsUAqW7m~mWnbh49XFJFBlFDhoVm64HGfKrMUzFPMVqvjMZkzYzylRyxn2yevmBCLGz~94ZOI4eOiHqs5yvenDNHdzYA0qkJbfs25xcqm4MwaKWL0xIA8wH1T3mNQynHUFyPggxQnQ43Io9g~qZygaiBbDP3BI5UBzDVdiaa4LKPAqckzwx9DriB2nlhGAw2H9lx3ocyC5lM02FEaE0hhJbb9Gt1TVUQJH5b7TjnwNajghiWSocjN0opN4ou18tJh2DVDa26sjp0pdo0cMQt8yPqG33ccXOqp9CqQWC4j0kQbnYXCjKCsnM2WYWr-sdUndEiZi6NHQ__&Key-Pair-Id=APKAJLOHF5GGSLRBV4ZA |język = en}}</ref>. Wówczas zostały zaobserwowany osobnik blisko stanu [[Wirginia|Virginia]]<ref name=":20" />. Najprawdopodobniej ptak zmienił swój kierunek wędrówki po wystąpieniu groźnego [[huragan]]u w 2006, nazwanym później ''{{Link-interwiki|Huragan Ernesto (2006)|tam=Hurricane Ernesto (2006)|en|tekst=Ernesto}}''<ref name=":20" />. Zaobserwowany został także na [[Wyspy Brytyjskie|Wyspach Brytyjskich]]<ref name=":22" /> ([[Irlandia (wyspa)|Irlandia]]), na [[Morze Śródziemne|Morzu Śródziemnym]] oraz w [[Urugwaj]]u<ref name=":19" />. Obserwowany był też na [[Nowa Zelandia|Nowej Zelandii]], według autorów serwisu ''New Zealand Birds Online'' to gatunek występujący naturalnie w tych wodach<ref name=":23">{{Cytuj |tytuł = Bulwer's petrel Bulweria bulwerii (Jardine & Selby, 1828) |data dostępu = 10.04.2022 |praca = New Zeland Birds Online |url = https://nzbirdsonline.org.nz/species/bulwers-petrel |język = en}}</ref>. Według [[Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody|IUCN]] i BirdLife International, jego siedliskiem są otwarte wody oceanów i mórz<ref name=":25" />. Pokrewny gatunek, ''B. fallax'' występuje nieopodal wybrzeży Afryki Wschodniej i [[Półwysep Arabski|Półwyspu Arabskiego]].
 === Główne miejsca gniazdowania ===
-* [[Selvagem Grande]] (współrzędne kolonii opisywanego ptaka: 30°09'N, 15°52'W) – mała wyspa położona blisko [[Madera|Madery]]<ref name=":5">{{Cytuj |autor = J. L. Mougin |tytuł = Faithfulness to mate and nest site of Bulwer's petrel Bulweria bulwerii at Selvagem Grande |czasopismo = Marine Ornithology |data = 1995 |data dostępu = 22.03.2022 |s = 15-18 |url = http://www.marineornithology.org/PDF/24/24_2.pdf |język = en}}</ref>. 79% ptaków całej populacji gniazduje tam co roku, powraca by spotykać się ze swym partnerem<ref name=":5" />. Tajfunniki przybywające na te miejsca są bardzo wierne zarówno swym partnerom, jak i swojemu miejscu gniazdowania<ref name=":5" />. Kolonie zakładane na tej wyspie są odwiedzane co roku, mogą być pielęgnowane przez wiele lat<ref name=":5" />. Gniazdujące pary zwykle zmieniają swe położenie gniazdowania, ponieważ gniazda często się niszczą<ref name=":5" />. Według badań niektóre ptaki już ponownie nie przybywały na tę wyspę, być może ze względów na budowę gniazda na innym terenie<ref name=":5" />.
+* [[Selvagem Grande]] (współrzędne kolonii opisywanego ptaka: 30°09'N, 15°52'W) – mała wyspa położona blisko [[Madera|Madery]]<ref name=":5">{{Cytuj |autor = J. L. Mougin |tytuł = Faithfulness to mate and nest site of Bulwer's petrel Bulweria bulwerii at Selvagem Grande |czasopismo = Marine Ornithology |data = 1995 |data dostępu = 22.03.2022 |s = 15–18 |url = http://www.marineornithology.org/PDF/24/24_2.pdf |język = en}}</ref>. 79% ptaków całej populacji gniazduje tam co roku, powraca by spotykać się ze swym partnerem<ref name=":5" />. Tajfunniki przybywające na te miejsca są bardzo wierne zarówno swym partnerom, jak i swojemu miejscu gniazdowania<ref name=":5" />. Kolonie zakładane na tej wyspie są odwiedzane co roku, mogą być pielęgnowane przez wiele lat<ref name=":5" />. Gniazdujące pary zwykle zmieniają swe położenie gniazdowania, ponieważ gniazda często się niszczą<ref name=":5" />. Według badań niektóre ptaki już ponownie nie przybywały na tę wyspę, być może ze względów na budowę gniazda na innym terenie<ref name=":5" />.
-* [[Ilhas Desertas]] – kolejne miejsce gniazdowania opisywanego rurkonosego, położone także blisko Madery<ref name=":6">{{Cytuj |autor = Mário Boieiro, Paulo Catry, Carolina S. Jardim, Dília Menezes, Isamberto Silva, Nádia Coelho, Paulo Oliveira, Marie C. Gatt, Patrícia Pedro, José P.Granadeirod |tytuł = Invasive Argentine ants prey on Bulwer’s petrels nestlings on the Desertas Islands (Madeira) but do not depress seabird breeding success |czasopismo = Journal for Nature Conservation |data = 2018 |data dostępu = 22.03.2022 |wolumin = 43 |s = 35–38 |url = https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S1617138117304107 |język = en}}</ref>. [[Gatunek zawleczony|Zawleczone]] tam mrówki z gatunku ''[[Linepithema humile]]'' poważnie zagrażają tam nie tylko rodzimym bezkręgowcom oraz roślinom, ale jakoby także [[pisklę]]tom tajfunnika cienkodziobego<ref name=":6" />. Przeprowadzone badania w 2014 – 2016 ujawniły, że mrówki nie atakują piskląt<ref name=":6" />.
+* [[Ilhas Desertas]] – kolejne miejsce gniazdowania opisywanego rurkonosego, położone także blisko Madery<ref name=":6">{{Cytuj |autor = Mário Boieiro, Paulo Catry, Carolina S. Jardim, Dília Menezes, Isamberto Silva, Nádia Coelho, Paulo Oliveira, Marie C. Gatt, Patrícia Pedro, José P.Granadeirod |tytuł = Invasive Argentine ants prey on Bulwer’s petrels nestlings on the Desertas Islands (Madeira) but do not depress seabird breeding success |czasopismo = Journal for Nature Conservation |data = 2018 |data dostępu = 22.03.2022 |wolumin = 43 |s = 35–38 |url = https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S1617138117304107 |język = en}}</ref>. [[Gatunek zawleczony|Zawleczone]] tam mrówki z gatunku ''[[Linepithema humile]]'' poważnie zagrażają tam nie tylko rodzimym bezkręgowcom oraz roślinom, ale jakoby także [[pisklę]]tom tajfunnika cienkodziobego<ref name=":6" />. Przeprowadzone badania w 2014–2016 ujawniły, że mrówki nie atakują piskląt<ref name=":6" />.
-* [[Teneryfa]] – wyspa położona w [[Wyspy Kanaryjskie|archipelagu Wysp Kanaryjskich]]. W związku z drapieżnictwem [[Kot domowy|kota domowego]] (''Felis catus/domestica?'') ptaki gniazdują głównie na [[Klif|klifach skalnych]]<ref name=":10">{{Cytuj |autor = Beneharo Rodríguez, Airam Rodríguez, Felipe Siverio, Juan M. Martínez, Enrique Sacramento & Yarci Acosta |tytuł = Introduced predators and nest competitors shape distribution and breeding performance of seabirds: feral pigeons as a new threat |czasopismo = Biological Invasions |data = 2022 |data dostępu = 22.03.2022 |doi = 0.1007/s10530-022-02746-1 |url = https://link.springer.com/article/10.1007/s10530-022-02746-1 |język = en}}</ref>. Mimo to, tam także są skazane na rywalizowanie o miejsca gniazdowania z [[Gołąb miejski|gołębiem miejskim]] (''Columba livia forma urbana'') oraz ataki ze strony [[szczur]]ów (''Rattus spp.'')<ref name=":10" />. Mieszka tu ponad ⅓ populacji europejskiej tego morskiego ptaka rurkonosego<ref name=":7" />. Kolejna część europejskiej populacji zamieszkuje inną wyspę kanaryjską (patrz poniżej).
+* [[Teneryfa]] – wyspa położona w [[Wyspy Kanaryjskie|archipelagu Wysp Kanaryjskich]]. W związku z drapieżnictwem [[Kot domowy|kota domowego]] (''Felis catus/domestica?'') ptaki gniazdują głównie na [[Klif|klifach skalnych]]<ref name=":10">{{Cytuj |autor = Beneharo Rodríguez, Airam Rodríguez, Felipe Siverio, Juan M. Martínez, Enrique Sacramento & Yarci Acosta |tytuł = Introduced predators and nest competitors shape distribution and breeding performance of seabirds: feral pigeons as a new threat |czasopismo = Biological Invasions |data = 2022 |doi = 10.1007/s10530-022-02746-1 |język = en}}</ref>. Mimo to, tam także są skazane na rywalizowanie o miejsca gniazdowania z [[Gołąb miejski|gołębiem miejskim]] (''Columba livia forma urbana'') oraz ataki ze strony [[szczur]]ów (''Rattus spp.'')<ref name=":10" />. Mieszka tu ponad ⅓ populacji europejskiej tego morskiego ptaka rurkonosego<ref name=":7" />. Kolejna część europejskiej populacji zamieszkuje inną wyspę kanaryjską (patrz poniżej).
-* [[Lanzarote]] – wyspa należąca do Wysp Kanaryjskich<ref name=":7">{{Cytuj |autor = Hernández, Efraín; Martín, Aurelio; Nogales, Manuel |tytuł = Distribution and status of Bulwer's Petrel (Bulweria bulwerii jardine & selby, 1828) in the Canary Islands |data = 1990 |data dostępu = 22.03.2022 |issn = 0870-3876 |miejsce = Boletin do Museo Municipal de Funchal |s = 5-16 |url = https://digital.csic.es/handle/10261/23742 |język = en}}</ref>. Według szacunków z 1990 gniazduje tam nawet 200 par<ref name=":7" />.
+* [[Lanzarote]] – wyspa należąca do Wysp Kanaryjskich<ref name=":7">{{Cytuj |autor = Hernández, Efraín; Martín, Aurelio; Nogales, Manuel |tytuł = Distribution and status of Bulwer's Petrel (Bulweria bulwerii Jardine & Selby, 1828) in the Canary Islands |data = 1990 |data dostępu = 22.03.2022 |issn = 0870-3876 |miejsce = Boletin do Museo Municipal de Funchal |s = 5–16 |url = https://digital.csic.es/handle/10261/23742 |język = en}}</ref>. Według szacunków z 1990 gniazduje tam nawet 200 par<ref name=":7" />.
-* [[Gran Canaria]] – Na miejsca gniazdowania przylatuje tu w kwietniu do swych nor lub szczelin skalnych<ref name=":8">{{Cytuj |autor = Javier Luzardo, MARTA LÓPEZ-DARIAS, VÍCTOR SUÁREZ, PASCUAL CALABUIG, EDUARDO A. GARCÍA & CARMELO MARTÍN |tytuł = First breeding population of Bulwer's petrel Bulweria bulwerii recorded on Gran Canaria (Canary Islands) – population size and morphometric data |czasopismo = Marine Ornithology |data = 2008 |data dostępu = 22.03.2022 |s = 159–162 |url = https://www.marineornithology.org/PDF/36_2/36_2_159-162.pdf |język = en}}</ref>. Jaja są składane w późnym maju i czerwcu<ref name=":8" />.
+* [[Gran Canaria]] – na miejsca gniazdowania przylatuje tu w kwietniu do swych nor lub szczelin skalnych<ref name=":8">{{Cytuj |autor = Javier Luzardo, MARTA LÓPEZ-DARIAS, VÍCTOR SUÁREZ, PASCUAL CALABUIG, EDUARDO A. GARCÍA & CARMELO MARTÍN |tytuł = First breeding population of Bulwer's petrel Bulweria bulwerii recorded on Gran Canaria (Canary Islands) – population size and morphometric data |czasopismo = Marine Ornithology |data = 2008 |data dostępu = 22.03.2022 |s = 159–162 |url = https://www.marineornithology.org/PDF/36_2/36_2_159-162.pdf |język = en}}</ref>. Jaja są składane w późnym maju i czerwcu<ref name=":8" />.
 * [[Geografia Republiki Zielonego Przylądka|Wyspy Zielonego Przylądka]] – opisywany gatunek gniazduje tam w [[Nora (etologia)|norach]] wykopanych przez siebie<ref name=":9">{{Cytuj |autor = W. R. P. Bourne |tytuł = The birds of Cape Verde islands |czasopismo = [[Ibis (czasopismo)|Ibis]] |data = 1955 |data dostępu = 22.03.2022 |numer = 3 |wolumin = 97 |s = 508–556 |url = https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/j.1474-919X.1955.tb04981.x |język = en}}</ref>. [[Nieśność]] tych ptaków jest tu dość mała, być może z powodu niedoboru pokarmu<ref name=":9" />.
 * [[Azory]] – [[wulkan]]iczny archipelag wysp. Swoje miejsce gniazdowania dzieli z [[Burzyk północny|burzykiem północnym]] (''Puffinus puffinus''), [[Burzyk żółtodzioby|b. żółtodziobym]] (''Calonectris diomedea''), [[Petrel wyspowy|petrelem wyspowym]] (''Pterodroma feae''), [[Burzyk mały|burzykiem małym]] (''Puffinus assimilis'') oraz [[Nawałnik białorzytny|nawałnikiem białorzytnym]] (''Hydrobates castro'')<ref name=":11">{{Cytuj |autor = L. R. Monteiro, J. A. Ramos, J. C. Pereira, P. R. Monteiro, R. S. Feio, D. R. Thompson, S. Bearhop, R. W. Furness, M. Laranjo, G. Hilton, V. C. Neves, M. P. Groz and K. R. Thompson |tytuł = Status and Distribution of Fea's Petrel, Bulwer's Petrel, Manx Shearwater, Little Shearwater and Band-Rumped Storm-Petrel in the Azores Archipelago |czasopismo = Waterbirds: The International Journal of Waterbird Biology |data = 1999 |data dostępu = 22.03.2022 |numer = 3 |wolumin = 22 |s = 358–366 |jstor = 1522111 |język = en}}</ref>. Wszystkie powyższe populacje ptaków zostały zdziesiątkowane, ze względu na zawleczenie na miejsce gniazdowania [[Gatunek inwazyjny|inwazyjnych]], groźnych gatunków np. szczurów<ref name=":11" />.
 * [[Ogasawara|Wyspy Bonin]] – wyspy położone blisko Japonii. Wcześniej zawleczone tam szczury oraz [[Koza domowa|kozy domowe]] (''Capra hircus'') zagrażały gniazdującym ptakom, ale zostały one wytępione<ref name=":12">{{Cytuj |autor = Kazuto Kawakami, Kazuo Horikoshi |tytuł = Recovery or change? Differences between in seabird fauna in island ecosystems before alien mammal disturbance and after alien mammal eradication |czasopismo = Restoration Ecology |data = 2021 |data dostępu = 22.03.2022 |doi = /10.1111/rec.13579 |url = https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs/10.1111/rec.13579 |język = en}}</ref>. Liczebność tajfunników cienkodziobych, a także [[Petrel boniński|petrelów bonińskich]] (''Pterodroma hypoleuca''), [[Burzyk siodłaty|burzyka sidłatego]] (''Puffinus bryani''), [[Burzyk boniński|b. bonińskiego]] (''Puffinus bannermani''), [[Głuptak białobrzuchy|głuptaków białobrzuchych]] (''Sula leucogaster'') oraz [[Burzyk klinosterny|burzyka klinosternego]] (''Puffinus pacificus'') wzrosła<ref name=":12" />.
-* Hawaje – archipelag wysp należący do [[Stany Zjednoczone|USA]]. Ptaki te gniazdują na wyspach [[Kauaʻi|Kaua‘i]], [[Oʻahu|O‘ahu]] i [[Maui]]<ref name=":16">{{Cytuj |tytuł = Bulwer's Petrel Bulweria bulwerii |data dostępu = 23.03.2022 |praca = eBird: Cornell Lab of Ornithology |url = https://ebird.org/species/bulpet |język = en}}</ref>.
+* Hawaje – archipelag wysp należący do [[Stany Zjednoczone|USA]]. Ptaki te gniazdują na wyspach [[Kauaʻi|Kaua‘i]], [[Oʻahu|O‘ahu]] i [[Maui]]<ref name=":16">{{Cytuj |tytuł = Bulwer's Petrel Bulweria bulwerii |data dostępu = 23.03.2022 |praca = eBird | wydawca = Cornell Lab of Ornithology |url = https://ebird.org/species/bulpet |język = en}}</ref>.
-* [[Wyspa Świętej Heleny|Wyspy Świętej Heleny]] – główne gniazdowanie pokrewnego wymarłego taksonu – ''B. bifax'', obecnie tajfunniki cienkodziobe także chętnie tam gniazdują<ref>{{Cytuj |autor = Steffen Oppel, Fiona Burns, Gavin Ellick, Kevin George, |tytuł = Recent observations suggest Bulwer's petrel Bulweria bulwerii might breed on St. Helena |czasopismo = Marine Ornithology |data = 2012 |data dostępu = 9.04.2022 |url = https://www.marineornithology.org/PDF/40_1/40_1_67-68.pdf |język = en}}</ref>.
+* [[Wyspa Świętej Heleny|Wyspy Świętej Heleny]] – główne gniazdowanie pokrewnego wymarłego taksonu – ''B. bifax'', obecnie tajfunniki cienkodziobe także chętnie tam gniazdują<ref>{{Cytuj |autor = Steffen Oppel, Fiona Burns, Gavin Ellick, Kevin George |tytuł = Recent observations suggest Bulwer's petrel Bulweria bulwerii might breed on St. Helena |czasopismo = Marine Ornithology |wolumin = 40 |s = 67–68 |data = 2012 |url = https://www.marineornithology.org/PDF/40_1/40_1_67-68.pdf |język = en}}</ref>.
 * [[Fuerteventura]] – stanowisko dość wątpliwe; zasugerowane przez Hernándeza<ref name=":28">{{Cytuj |autor = J. Luzardo, LÓPEZ-DARIAS, M., SUÁREZ, V., CALABUIG, P., GARCÍA, E.A. & MARTÍN |tytuł = First breeding population of Bulwer's petrel Bulweria bulwerii recorded on Gran Canaria (Canary Islands) – population size and morphometric data |czasopismo = Marine Ornithology |data = 2008 |data dostępu = 18.04.2022 |wolumin = 36 |s = 159–162 |url = http://www.marineornithology.org/PDF/36_2/36_2_159-162.pdf |język = en}}</ref>.
@@ Linia 59: / Linia 59: @@
 == Morfologia ==
 [[Plik:Starr-990531-0959-Chenopodium oahuense-Bulweria bulwerii on SS Midway after storm-Tern Island-French Frigate Shoals (24231512520).jpg|mały|Tajfunnik cienkodzioby u wybrzeży Hawajów (USA)]]
-Ptak średniej wielkości porównywalny do rodzajów ''[[Pachyptila]]'' i ''[[Petrelek modry|Halobalena]]'' (określane w j. angielskim jako ''Prion'' lub ''Whalebirds'')<ref name=":23" />, przeważnie osiąga od 25 do 29 cm długości ciała<ref name=":17">{{Cytuj |autor = Derek Onley, Paul Scofield |rozdział = Dark Bulweria nad Pseudobulweria petrels |tytuł = Albatrosses, Petrels and Shearwaters of the World |data = 2007 |data dostępu = 22.03.2022 |isbn = 978-0713643329 |s = 60 |url = https://books.google.pl/books?id=oxG9DwAAQBAJ&pg=PA60&dq=Bulweria+bulwerii&hl=pl&sa=X&ved=2ahUKEwjbpaLEgof3AhXws4sKHRjPB-sQ6AF6BAgJEAI#v=onepage&q=Bulweria%20bulwerii&f=false |język = en}}</ref><ref name=":22" /><ref name=":21" />. [[Rozpiętość skrzydeł]] waha się od 67 do 73 cm<ref name=":17" /><ref name=":21">{{Cytuj |autor = Lars Svensson |tytuł = Ptaki. Najpełniejszy przewodnik do rozpoznawania ptaków Europy |data = 2018 |data dostępu = 9.04.2022 |isbn = 978-83-7763-406-6 |wydawca = Multico |s = 72-73 |język = pl}}</ref>. Masa ciała to ok. 100 g<ref name=":5" />, zwykle mniej<ref name=":23" />. Posiada dość małą zaokrągloną głowę z dość cienkim [[Dziób (zoologia)|dziobem]]<ref name=":17" />. Na morzu lata powoli, „z gracją”, w przeciwieństwie do innych [[Burzykowate|burzykowatych]]<ref name=":21" />. Sam jest dość smukły<ref name=":16" /><ref name=":21" />. Ma wąskie długie skrzydła i długi ciasno złożony, wcięty ogon, który jednak rzadko rozkłada<ref name=":17" /><ref name=":21" />. Ubarwienie jednolicie brunatne, jedyne żółtawo-płowe rozjaśnienia na [[Pokrywy (ornitologia)|pokrywach skrzydłowych]] (które są cechą szczególną tego gatunku, nie są one raczej spotykane u innych ptaków morskich), dobrze widziane przy jasnym świetle<ref name=":24" /><ref name=":16" /><ref name=":22" /><ref name=":26" />. Spód ciała szary<ref name=":22" />. Można go rozróżnić od [[Burzyk szary|burzyka szarego]] (''Ardenna grisea'') po ciemniejszej barwie i grubszym dziobie<ref name=":21" />. Opisywany gatunek podobny jest też do [[Rybołówka brunatna|rybołówki brunatnej]] (''Anous stolidus'') pod względem swego ubarwienia, jednak rybołówkę można rozróżnić po dłuższym, prostym dziobie<ref name=":17" />. Podczas pływania tajfunnik wydaje się bardzo długi, jest to jednak spowodowane trzymaniem [[Skrzydło ptaka|skrzydeł]] blisko ogona<ref name=":21" />. Podczas pływania wydaje się jednolicie ciemnobrązowy<ref name=":21" />. Brak [[Dymorfizm płciowy|dymorfizmu płciowego]], [[samiec]] i [[samica]] są do siebie bardzo podobne<ref name=":22" />. Opisywana różnica w książce Larsa Svenssona, jakoby samiec ma grubszy dziób od samicy<ref name=":21" />, może dotyczyć tajfunnika grubodziobego (''B. fallax'')<ref name=":22" />. Sam tajfunnik grubodzioby jest nieco większy, osiąga 31 cm długości i rozpiętość skrzydeł 79 cm<ref name=":17" />.
+Ptak średniej wielkości porównywalny do rodzajów ''[[Pachyptila]]'' i ''[[Petrelek modry|Halobalena]]'' (określane w j. angielskim jako ''Prion'' lub ''Whalebirds'')<ref name=":23" />, przeważnie osiąga od 25 do 29 cm długości ciała<ref name=":17">{{Cytuj |autor = Derek Onley, Paul Scofield |rozdział = Dark Bulweria nad Pseudobulweria petrels |tytuł = Albatrosses, Petrels and Shearwaters of the World |data = 2007 |data dostępu = 22.03.2022 |isbn = 978-0713643329 |s = 60 |url = https://books.google.pl/books?id=oxG9DwAAQBAJ&pg=PA60&dq=Bulweria+bulwerii&hl=pl&sa=X&ved=2ahUKEwjbpaLEgof3AhXws4sKHRjPB-sQ6AF6BAgJEAI#v=onepage&q=Bulweria%20bulwerii&f=false |język = en}}</ref><ref name=":22" /><ref name=":21" />. [[Rozpiętość skrzydeł]] waha się od 67 do 73 cm<ref name=":17" /><ref name=":21">{{Cytuj |autor = Lars Svensson |tytuł = Ptaki. Najpełniejszy przewodnik do rozpoznawania ptaków Europy |data = 2018 |data dostępu = 9.04.2022 |isbn = 978-83-7763-406-6 |wydawca = Multico |s = 72–73 |język = pl}}</ref>. Masa ciała to ok. 100 g<ref name=":5" />, zwykle mniej<ref name=":23" />. Posiada dość małą zaokrągloną głowę z dość cienkim [[Dziób (zoologia)|dziobem]]<ref name=":17" />. Na morzu lata powoli, „z gracją”, w przeciwieństwie do innych [[Burzykowate|burzykowatych]]<ref name=":21" />. Sam jest dość smukły<ref name=":16" /><ref name=":21" />. Ma wąskie długie skrzydła i długi ciasno złożony, wcięty ogon, który jednak rzadko rozkłada<ref name=":17" /><ref name=":21" />. Ubarwienie jednolicie brunatne, jedyne żółtawo-płowe rozjaśnienia na [[Pokrywy (ornitologia)|pokrywach skrzydłowych]] (które są cechą szczególną tego gatunku, nie są one raczej spotykane u innych ptaków morskich), dobrze widziane przy jasnym świetle<ref name=":23" /><ref name=":16" /><ref name=":22" /><ref name=":26" />. Spód ciała szary<ref name=":22" />. Można go rozróżnić od [[Burzyk szary|burzyka szarego]] (''Ardenna grisea'') po ciemniejszej barwie i grubszym dziobie<ref name=":21" />. Opisywany gatunek podobny jest też do [[Rybołówka brunatna|rybołówki brunatnej]] (''Anous stolidus'') pod względem swego ubarwienia, jednak rybołówkę można rozróżnić po dłuższym, prostym dziobie<ref name=":17" />. Podczas pływania tajfunnik wydaje się bardzo długi, jest to jednak spowodowane trzymaniem [[Skrzydło ptaka|skrzydeł]] blisko ogona<ref name=":21" />. Podczas pływania wydaje się jednolicie ciemnobrązowy<ref name=":21" />. Brak [[Dymorfizm płciowy|dymorfizmu płciowego]], [[samiec]] i [[samica]] są do siebie bardzo podobne<ref name=":22" />. Opisywana różnica w książce Larsa Svenssona, jakoby samiec ma grubszy dziób od samicy<ref name=":21" />, może dotyczyć tajfunnika grubodziobego (''B. fallax'')<ref name=":22" />. Sam tajfunnik grubodzioby jest nieco większy, osiąga 31 cm długości i rozpiętość skrzydeł 79 cm<ref name=":17" />.
 W norach wydaje swoje dźwięki<ref name=":21" />. Są one chrapliwe, głuche tj. „''hruuu hruu hruuu''”<ref name=":21" />. Przypomina to nieco szczeknięcia [[Pies domowy|psa]] w oddali lub jadący w oddali parowóz<ref name=":16" /><ref name=":21" />. Ponadto, tajfunniki cienkodziobe wydają donośne „''koq-koq''”, powtarzające się od 13 do 14 razy<ref name=":23" />. Na morzu pozostaje cichy<ref name=":23" />. W przeciwieństwie do innych ptaków, rurkonose mają „zakodowany w genach” swój głos, podczas gdy np. [[wróblowe]] uczą się śpiewu od innych przedstawicieli własnego gatunku (np. w przypadku [[Zeberka zwyczajna|zeberki zwyczajnej]], [[podlot]]y uczą się śpiewu od swego ojca, po opuszczeniu gniazda lekko modyfikują swoją piosenkę)<ref>{{Cytuj |autor = Marta Wantuch, Dariusz Wiejaczka |tytuł = „Wpływ odpowiedzi immunologicznej na proces uczenia się śpiewu u zeberki Taeniopygia guttata” |data = 2005 |data dostępu = 19.04.2022 |s = 18 |url = http://iron2.eko.uj.edu.pl/phd/OchotnicaX2005.pdf#page=18 |język = pl}}</ref>.
@@ Linia 65: / Linia 65: @@
 == Ekologia ==
 === Pierzenie ===
-[[Linienie|Pierzenie]] tego ptaka jest dość słabo poznane. Autorzy HANDZAB sugerują, iż populacje z północnego Atlantyku pierzą się między październikiem a kwietniem, gdyż wtedy nie przylatują na swe lęgowiska<ref name=":27" />. Niewiele informacji o pierzeniu pochodzi z Pacyfiku oraz z Oceanu Indyjskiego<ref name=":27" />. Na [[Wyspy Towarzystwa|wyspach Towarzystwa]] w 1956 roku pozyskano [[Pióro|pióra]] dorosłego osobnika mającego szatę znoszoną<ref name=":27" />. Ptaki pochodzące z [[Reunion]]u pierzą się najprawdopodobniej między grudniem a marcem, jednak nie jest potwierdzone, czy to osobniki dorosłe, czy młode<ref name=":27" />.
+[[Linienie|Pierzenie]] tego ptaka jest dość słabo poznane. Autorzy HANDZAB sugerują, iż populacje z północnego Atlantyku pierzą się między październikiem a kwietniem, gdyż wtedy nie przylatują na swe lęgowiska<ref name=":27" />. Niewiele informacji o pierzeniu pochodzi z Pacyfiku oraz z Oceanu Indyjskiego<ref name=":27" />. Na [[Wyspy Towarzystwa|Wyspach Towarzystwa]] w 1956 roku pozyskano [[Pióro|pióra]] dorosłego osobnika mającego szatę znoszoną<ref name=":27" />. Ptaki pochodzące z [[Reunion]]u pierzą się najprawdopodobniej między grudniem a marcem, jednak nie jest potwierdzone, czy to osobniki dorosłe, czy młode<ref name=":27" />.
 === Pożywienie ===
-W 2011 opublikowano wyniki badania diety tego ptaka<ref name=":13">{{Cytuj |autor = Verónica C. Neves, Dirk Nolf, M. R. Clarke |tytuł = Diet of Bulwer's Petrel (Bulweria bulwerii) in the Azores, NE Atlantic |czasopismo = Waterbirds |data = 2011 |data dostępu = 23.03.2022 |numer = 3 |wolumin = 34 |s = 357-362 |doi = 10.1675/063.034.0310 |url = https://bioone.org/journals/Waterbirds/volume-34/issue-3/063.034.0310/Diet-of-Bulwers-Petrel-Bulweria-bulwerii-in-the-Azores-NE/10.1675/063.034.0310.short |język = en}}</ref>. Badanie polegało na [[Płukanie żołądka|płukaniu żołądków]] u 85 ptaków<ref name=":13" />. W 1998 roku w diecie ptaków dominowały [[głowonogi]] np. [[kałamarnice]] oraz [[ryby]] (głowonogi stanowiły 51%, a ryby 49%)<ref name=":13" />. W 1999 roku natomiast dominowały głównie [[Promieniopłetwe|ryby promieniopłetwe]]<ref name=":13" />. W [[Żołądek|żołądkach]] tajfunników cienkodziobych znaleziono chitynowe dzioby kałamarnic oraz rybie [[otolit]]y – stwierdzono ok. 20 spożywanych taksonów<ref name=":13" />. W diecie dominowała kałamarnica ''[[Pyroteuthis margaritifera]]'' z rodziny [[Pyroteuthidae]] oraz ryba z rodziny [[Świetlikowate (ryby)|świetlikowatych]] (Myctophidae) ''[[Electrona risso]]<ref name=":13" />''. Średnia długość ofiar wahała się w przedziale od 7 cm do 11 cm<ref name=":13" />. Obie ofiary wykazują zjawisko [[Bioluminescencja|bioluminescencji]], potwierdza to teorię jakoby opisywany rurkonosy odżywiał się małą zdobyczą głębinową, która w nocy przybywa na płytsze wody, by żerować przy powierzchni<ref name=":13" />. Inne badania przeprowadzone blisko wyspy Selvagem Grande ujawniły, że w okresie lęgowym ptaki te mogą się zanurzyć do 2,4 m ± 1,0 m pod wodę w poszukiwaniu pokarmu<ref name=":14">{{Cytuj |autor = J.-L. Mougin, M.-C. Mougin |tytuł = Maximum diving depths for feeding attained by Bulwer's petrels (Bulweria bulwerii) during the incubation period |czasopismo = Journal of Zoology |data = 2000 |data dostępu = 23.03.2022 |numer = 1 |wolumin = 250 |s = 75 - 77 |doi = 10.1111/j.1469-7998.2000.tb00577.x |url = https://www.cambridge.org/core/journals/journal-of-zoology/article/abs/maximum-diving-depths-for-feeding-attained-by-bulwers-petrels-bulweria-bulwerii-during-the-incubation-period/2C66474F5455BD33F6CCCB2A68534E1B |język = en}}</ref>. W przeciwieństwie do np. rodzajów ''[[Pelecanoides|Pellecanoides]]'' oraz ''[[Puffinus]]'' te średniej wielkości ptaki morskie nurkują bardzo płytko, lecz regularnie, a te drugie mogą się zanurzyć nawet na kilkadziesiąt metrów<ref name=":14" />.
+W 2011 opublikowano wyniki badania diety tego ptaka<ref name=":13">{{Cytuj |autor = Verónica C. Neves, Dirk Nolf, M. R. Clarke |tytuł = Diet of Bulwer's Petrel (Bulweria bulwerii) in the Azores, NE Atlantic |czasopismo = Waterbirds |data = 2011 |data dostępu = 23.03.2022 |numer = 3 |wolumin = 34 |s = 357–362 |doi = 10.1675/063.034.0310 |url = https://bioone.org/journals/Waterbirds/volume-34/issue-3/063.034.0310/Diet-of-Bulwers-Petrel-Bulweria-bulwerii-in-the-Azores-NE/10.1675/063.034.0310.short |język = en}}</ref>. Badanie polegało na [[Płukanie żołądka|płukaniu żołądków]] u 85 ptaków<ref name=":13" />. W 1998 roku w diecie ptaków dominowały [[głowonogi]] np. [[kałamarnice]] oraz [[ryby]] (głowonogi stanowiły 51%, a ryby 49%)<ref name=":13" />. W 1999 roku natomiast dominowały głównie [[Promieniopłetwe|ryby promieniopłetwe]]<ref name=":13" />. W [[Żołądek|żołądkach]] tajfunników cienkodziobych znaleziono chitynowe dzioby kałamarnic oraz rybie [[otolit]]y – stwierdzono ok. 20 spożywanych taksonów<ref name=":13" />. W diecie dominowała kałamarnica ''[[Pyroteuthis margaritifera]]'' z rodziny [[Pyroteuthidae]] oraz ryba z rodziny [[Świetlikowate (ryby)|świetlikowatych]] (Myctophidae) ''[[Electrona risso]]<ref name=":13" />''. Średnia długość ofiar wahała się w przedziale od 7 cm do 11 cm<ref name=":13" />. Obie ofiary wykazują zjawisko [[Bioluminescencja|bioluminescencji]], potwierdza to teorię jakoby opisywany rurkonosy odżywiał się małą zdobyczą głębinową, która w nocy przybywa na płytsze wody, by żerować przy powierzchni<ref name=":13" />. Inne badania przeprowadzone blisko wyspy Selvagem Grande ujawniły, że w okresie lęgowym ptaki te mogą się zanurzyć do 2,4 m ± 1,0 m pod wodę w poszukiwaniu pokarmu<ref name=":14">{{Cytuj |autor = J.-L. Mougin, M.-C. Mougin |tytuł = Maximum diving depths for feeding attained by Bulwer's petrels (Bulweria bulwerii) during the incubation period |czasopismo = Journal of Zoology |data = 2000 |data dostępu = 23.03.2022 |numer = 1 |wolumin = 250 |s = 75–77 |doi = 10.1111/j.1469-7998.2000.tb00577.x |url = https://www.cambridge.org/core/journals/journal-of-zoology/article/abs/maximum-diving-depths-for-feeding-attained-by-bulwers-petrels-bulweria-bulwerii-during-the-incubation-period/2C66474F5455BD33F6CCCB2A68534E1B |język = en}}</ref>. W przeciwieństwie do np. rodzajów ''[[Pelecanoides|Pellecanoides]]'' oraz ''[[Puffinus]]'' te średniej wielkości ptaki morskie nurkują bardzo płytko, lecz regularnie, a te drugie mogą się zanurzyć nawet na kilkadziesiąt metrów<ref name=":14" />.
-Jeszcze inne badanie przeprowadzono podczas [[Faza Księżyca|fazy księżyca]]<ref name=":15">{{Cytuj |autor = S. Waap, W. O. C. Symondson, J. P. Granadeiro, H. Alonso, C. Serra-Gonçalves, M. P. Dias & P. Catry |tytuł = The diet of a nocturnal pelagic predator, the Bulwer’s petrel, across the lunar cycle |czasopismo = Scientific Reports |data = 2017 |data dostępu = 23.03.2022 |wolumin = 1384 |url = https://www.nature.com/articles/s41598-017-01312-3 |język = en}}</ref>. Okazuje się jednak, że faza księżyca nie wpływa na dietę tego ptaka, a on odżywia się wieloma taksonami mezopelagicznymi<ref name=":15" />. Jednocześnie udokumentowano, że są bardzo wyspecjalizowanymi drapieżnikami, polującymi niezależnie od światła w nocy<ref name=":15" />.
+Zbadano zależność diety tajfunnika cienkodziobego od [[Faza Księżyca|fazy księżyca]]; w tym celu przebadano zawartość żołądków piskląt z wykorzystaniem badań molekularnych w celu dokładniejszego ustalenia gatunków ofiar wchodzących w skład diety<ref name=":15">{{Cytuj |autor = S. Waap, W. O. C. Symondson, J. P. Granadeiro, H. Alonso, C. Serra-Gonçalves, M. P. Dias & P. Catry |tytuł = The diet of a nocturnal pelagic predator, the Bulwer’s petrel, across the lunar cycle |czasopismo = Scientific Reports |data = 2017 |data dostępu = 23.03.2022 |wolumin = 1384 |url = https://www.nature.com/articles/s41598-017-01312-3 |język = en}}</ref>. Okazuje się, że faza księżyca nie wpływa na dietę tego ptaka, a on odżywia się wieloma taksonami mezopelagicznymi<ref name=":15" />. Jednocześnie udokumentowano, że są bardzo wyspecjalizowanymi drapieżnikami, polującymi niezależnie od światła w nocy<ref name=":15" />.
 Tajfunnik cienkodzioby poluje pojedynczo, nie grupowo, choć czasem, gdy [[Rybak|rybacy]] wyrzucają rybie odpady jako [[Zanęta|zanętę]], ptaki mogą zbijać się w małe, luźne grupki<ref name=":21" />.
@@ Linia 78: / Linia 78: @@
 Ten średniej wielkości rurkonosy gniazduje na klifach, pod skałami, w szczelinach i norach<ref name=":29">{{Cytuj |autor = Mark E. Hauber |tytuł = The Book of Eggs: A Life-Size Guide to the Eggs of Six Hundred of the World's Bird Species |data = 2014 |data dostępu = 19.04.2022 |isbn = 978-0-226-05781-1 |wydawca = University of Chicago Press |s = 40 |url = https://books.google.pl/books?id=evQvBAAAQBAJ&redir_esc=y |język = en}}</ref><ref name=":28" />. Dorosłe osobniki powracają na swe lęgowiska w kwietniu i pod jego koniec<ref name=":28" />. Rocznie samica składa jedno [[Jajo (biologia)|jajo]], którym opiekuje się razem z samcem<ref name=":28" />. Są składane w maju i czerwcu, [[pisklę]]ta wykluwają się w lipcu<ref name=":28" /> (po 42-46 dniach [[Inkubacja jaj|inkubacji]]). Są karmione przez oboje rodziców<ref name=":29" />. Opierzają się we wrześniu<ref name=":28" />. Bardzo ważnym miejscem lęgów europejskich populacji są Wyspy Kanaryjskie, choć mało informacji na temat lęgów tajfunnika cienkodziobego pochodzi z tych wysp<ref name=":28" />. Najprawdopodobniej występuje na wszystkich wyspach i tam odbywa lęgi<ref name=":28" />. Na Gran Canarii znaleziono małego pisklaka w 2005 roku<ref name=":28" />. Prawdopodobnie największa [[Kolonia (biologia)|kolonia]] na tej wyspie znajdowała się w pobliżu plaży Mogán w gminie o [[Mogán|tej samej nazwie]] jeszcze w XX wieku, lecz została ona wytępiona przez koty domowe<ref name=":28" />. Na szczęście, na tej wyspie kanaryjskiej znajdywane są co roku dorosłe osobniki, blisko obszarów miejskich<ref name=":28" />. Powodem takich obserwacji mogą być tzw. [[Zanieczyszczenie świetlne|zanieczyszczenia świetlne]], które utrudniają polowania zwierzętom nocnym<ref name=":28" />.
-Opisywany gatunek gniazduje na terenach bogatych w rośliny, takie jak: [[lobularia nadmorska]] (''Lobularia maritima'')<ref>{{Cytuj |autor = T. K. Lim |tytuł = Lobularia maritima |czasopismo = Edible Medicinal And Non-Medicinal Plants |data = 2013 |data dostępu = 18.04.2022 |s = 628–632 |doi = 10.1007/978-94-007-7395-0_41 |język = en}}</ref>, [[manneczka indyjska]] (''Eleusine indica'')<ref>{{Cytuj |autor = Ricardus M. Haber, Myrna T. Semaan |tytuł = Two New Records from Lebanon: Chamaesyce nutans (Lag.) Small (Euphorbiaceae) and Eleusine indica (L.) Gaertner (Poaceae) |czasopismo = Academic Journals |data dostępu = 18.04.2022 |url = https://journals.tubitak.gov.tr/botany/abstract.htm?id=9052 |język = en}}</ref>, ''[[Cicer canariense]]'' ([[endemit]] Wysp Kanaryjskich)<ref>{{Cytuj |autor = Pilar Martínez-Hidalgo, José-David Flores-Félix, Esther Menéndez, Raúl Rivasa, Lorena Carro, Pedro F. Mateos, Eustoquio Martínez-Molina, Milagros León-Barrios, Encarna Velázquez |tytuł = Cicer canariense, an endemic legume to the Canary Islands, is nodulated in mainland Spain by fast-growing strains from symbiovar trifolii phylogenetically related to Rhizobium leguminosarum |czasopismo = Systematic and Applied Microbiology |data = 2015 |data dostępu = 19.04.2022 |numer = 5 |wolumin = 38 |s = 346–350 |doi = 10.1016/j.syapm.2015.03.011 |url = https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0723202015000727 |język = en}}</ref> oraz [[pieprzyca wirginijska]] (''Lepidium virginicum''; gatunek inwazyjny występujący na wielu siedliskach np. na [[Siedlisko ruderalne|obszarach ruderalnych]])<ref>{{Cytuj |autor = Culiță SÎrbu, Adrian OPREA, Cristian Valeriu PATRICHE, Costel SAMUIL, Vasile VÎNTU |tytuł = Alien Species of Lepidium in the Flora of Romania: Invasion History and Habitat Preference |czasopismo = Notulae botanice horti agrobotanici cluj-napoca |data = 2014 |data dostępu = 19.04.2022 |doi = /10.15835/nbha4219420 |url = https://notulaebotanicae.ro/index.php/nbha/article/view/9420 |język = en}}</ref>.
+Opisywany gatunek gniazduje na terenach bogatych w rośliny, takie jak: [[lobularia nadmorska]] (''Lobularia maritima'')<ref>{{Cytuj |autor = T. K. Lim |tytuł = Lobularia maritima |czasopismo = Edible Medicinal And Non-Medicinal Plants |data = 2013 |data dostępu = 18.04.2022 |s = 628–632 |doi = 10.1007/978-94-007-7395-0_41 |język = en}}</ref>, [[manneczka indyjska]] (''Eleusine indica'')<ref>{{Cytuj |autor = Ricardus M. Haber, Myrna T. Semaan |tytuł = Two New Records from Lebanon: Chamaesyce nutans (Lag.) Small (Euphorbiaceae) and Eleusine indica (L.) Gaertner (Poaceae) |czasopismo = Turk J Bot |wolumin = 31 |s = 341–343 | data = 2007 |url = https://journals.tubitak.gov.tr/botany/issues/bot-07-31-4/bot-31-4-8-0702-8.pdf |język = en}}</ref>, ''[[Cicer canariense]]'' ([[endemit]] Wysp Kanaryjskich)<ref>{{Cytuj |autor = Pilar Martínez-Hidalgo, José-David Flores-Félix, Esther Menéndez, Raúl Rivasa, Lorena Carro, Pedro F. Mateos, Eustoquio Martínez-Molina, Milagros León-Barrios, Encarna Velázquez |tytuł = Cicer canariense, an endemic legume to the Canary Islands, is nodulated in mainland Spain by fast-growing strains from symbiovar trifolii phylogenetically related to Rhizobium leguminosarum |czasopismo = Systematic and Applied Microbiology |data = 2015 |data dostępu = 19.04.2022 |numer = 5 |wolumin = 38 |s = 346–350 |doi = 10.1016/j.syapm.2015.03.011 |url = https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0723202015000727 |język = en}}</ref> oraz [[pieprzyca wirginijska]] (''Lepidium virginicum''; gatunek inwazyjny występujący na wielu siedliskach np. na [[Siedlisko ruderalne|obszarach ruderalnych]])<ref>{{Cytuj |autor = Culiță SÎrbu, Adrian OPREA, Cristian Valeriu PATRICHE, Costel SAMUIL, Vasile VÎNTU |tytuł = Alien Species of Lepidium in the Flora of Romania: Invasion History and Habitat Preference |czasopismo = Notulae botanice horti agrobotanici cluj-napoca |data = 2014 |data dostępu = 19.04.2022 |doi = /10.15835/nbha4219420 |url = https://notulaebotanicae.ro/index.php/nbha/article/view/9420 |język = en}}</ref>.
 == Status ==