Ilja Miecznikow: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
m →‎Badania: drobne techniczne
m →‎Badania: drobne techniczne
Linia 33: Linia 33:
Około 85 lat po tej doniosłej obserwacji, badania laboratoryjne wykazały, że pierwiastki te miały niską masę cząsteczkową (od 150 do 1500 daltonów (jednostka) s) N-formylowane [[oligopeptydy]], w tym najbardziej znaczący członek tej grupy, N-Formylmethionine-leucyl-fenyloalanina, które są wytwarzane przez różne rosnące bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne<ref>Ward P.A., Lepow I.H., Newman L.J. (1968). [https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2013377 „Bacterial factors chemotactic for polymorphonuclear leukocytes”]. ''The American Journal of Pathology''. 52 (4): 725–36.</ref><ref>J Exp Med. 1976 May 1;143(5):1154-69.</ref><ref>J Immunol. 1974 Jun;112(6):2055-62.</ref><ref>{{cytuj | autor = E. Schiffmann, H. V. Showell, B. A. Corcoran, P. A. Ward, E. Smith, E. L. Becker | tytuł = The isolation and partial characterization of neutrophil chemotactic factors from Escherichia coli | czasopismo = Journal of Immunology (Baltimore, Md.: 1950) | data = 1975-06 | data dostępu = 2023-01-20 | wolumin = 114 | numer = 6 | s = 1831–1837 | pmid = 165239}}</ref>. Wczesna obserwacja Miecznikowa była podstawą do badań, które określiły krytyczny mechanizm, dzięki któremu bakterie przyciągają leukocyty do inicjowania i kierowania wrodzoną odpowiedzią immunologiczną ostrego zapalenia w miejscu inwazji gospodarza przez patogeny.
Około 85 lat po tej doniosłej obserwacji, badania laboratoryjne wykazały, że pierwiastki te miały niską masę cząsteczkową (od 150 do 1500 daltonów (jednostka) s) N-formylowane [[oligopeptydy]], w tym najbardziej znaczący członek tej grupy, N-Formylmethionine-leucyl-fenyloalanina, które są wytwarzane przez różne rosnące bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne<ref>Ward P.A., Lepow I.H., Newman L.J. (1968). [https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2013377 „Bacterial factors chemotactic for polymorphonuclear leukocytes”]. ''The American Journal of Pathology''. 52 (4): 725–36.</ref><ref>J Exp Med. 1976 May 1;143(5):1154-69.</ref><ref>J Immunol. 1974 Jun;112(6):2055-62.</ref><ref>{{cytuj | autor = E. Schiffmann, H. V. Showell, B. A. Corcoran, P. A. Ward, E. Smith, E. L. Becker | tytuł = The isolation and partial characterization of neutrophil chemotactic factors from Escherichia coli | czasopismo = Journal of Immunology (Baltimore, Md.: 1950) | data = 1975-06 | data dostępu = 2023-01-20 | wolumin = 114 | numer = 6 | s = 1831–1837 | pmid = 165239}}</ref>. Wczesna obserwacja Miecznikowa była podstawą do badań, które określiły krytyczny mechanizm, dzięki któremu bakterie przyciągają leukocyty do inicjowania i kierowania wrodzoną odpowiedzią immunologiczną ostrego zapalenia w miejscu inwazji gospodarza przez patogeny.


Miecznikow rozwinął także teorię, że starzenie się jest spowodowane przez toksyczne bakterie w jelitach i że kwas mlekowy może przedłużyć życie. Opierając się na tej teorii, pił codziennie kwaśne [[mleko]]. Napisał The Prolongation of Life: Optimistic Studies, w którym opowiedział o potencjalnych przedłużających życie właściwościach bakterii kwasu mlekowego (''Lactobacillus delbrueckii'' subsp. ''bulgaricus'')<ref>Mackowiak, Philip A. (2013). [https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3859987 ''Recycling Metchnikoff: Probiotics, the Intestinal Microbiome and the Quest for Long Life'']. ''Frontiers in Public Health''. 1: 52.</ref><ref>{{cytuj | autor = Scott H. Podolsky | tytuł = Metchnikoff and the microbiome | czasopismo = Lancet (London, England) | data = 2012-11-24 | data dostępu = 2023-01-20 | wolumin = 380 | numer = 9856 | s = 1810–1811 | doi = 10.1016/s0140-6736(12)62018-2 | pmid = 23189332}}</ref>. Przypisał długowieczność bułgarskich chłopów do konsumpcji [[jogurt]]ów.
Miecznikow rozwinął także teorię, że starzenie się jest spowodowane przez toksyczne bakterie w jelitach i że kwas mlekowy może przedłużyć życie. Opierając się na tej teorii, pił codziennie kwaśne [[mleko]]. Napisał The Prolongation of Life: Optimistic Studies, w którym opowiedział o potencjalnych przedłużających życie właściwościach bakterii kwasu mlekowego (''Lactobacillus delbrueckii'' subsp. ''bulgaricus'')<ref>{{cytuj | autor = Philip A. Mackowiak | tytuł = Recycling metchnikoff: probiotics, the intestinal microbiome and the quest for long life | czasopismo = Frontiers in Public Health | data = 2013-11-13 | data dostępu = 2023-01-20 | wolumin = 1 | s = 52 | doi = 10.3389/fpubh.2013.00052 | pmid = 24350221 | pmc = 3859987}}</ref><ref>{{cytuj | autor = Scott H. Podolsky | tytuł = Metchnikoff and the microbiome | czasopismo = Lancet (London, England) | data = 2012-11-24 | data dostępu = 2023-01-20 | wolumin = 380 | numer = 9856 | s = 1810–1811 | doi = 10.1016/s0140-6736(12)62018-2 | pmid = 23189332}}</ref>. Przypisał długowieczność bułgarskich chłopów do konsumpcji [[jogurt]]ów.


== Wybrane prace ==
== Wybrane prace ==

Wersja z 02:37, 20 sty 2023

Ilja Miecznikow
{{{alt grafiki}}}
Ilja Miecznikow
na portrecie autorstwa Nikołaja Kuzniecowa
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1845
Iwaniwka

Data i miejsce śmierci

15 lipca 1916
Paryż

Zawód, zajęcie

mikrobiolog

Multimedia w Wikimedia Commons

Ilja Iljicz Miecznikow, Élie Metchnikoff (ros. Илья Ильич Мечников, ur. 3 maja?/15 maja 1845 w Iwaniwce koło Dworicznej, zm. 15 lipca 1916 w Paryżu) – ukraiński zoolog i mikrobiolog, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w 1908 roku.

W latach 1870–1882 był profesorem zoologii i anatomii porównawczej na Uniwersytecie w Odessie, kierował także stacją bakteriologiczną. W 1883 został wybrany do Petersburskiej Akademii Nauk. Od 1887 prowadził badania na zaproszenie Louisa Pasteura w paryskim Instytucie Pasteura (w 1904 został zastępcą dyrektora).

Jako pierwszy – w trakcie badań nad larwami szkarłupni – zaobserwował zjawisko fagocytozy; wysunął teorię, że odgrywa ona kluczową rolę w odporności (1893). Za prace nad odpornością wraz z Paulem Ehrlichem otrzymał Nagrodę Nobla w 1908 roku.

W Warszawie nazwano jego imieniem jedną z ulic na Ochocie (prostopadła do ul. Żwirki i Wigury), przy której obecnie mieści się Wydział Biologii Uniwersytetu Warszawskiego i Budynek Radiochemii Wydziału Chemii.

Jego imię nosi Państwowa Akademia Medyczna im. I.I. Miecznikowa w Petersburgu i Odeski Uniwersytet Narodowy im. Ilji Miecznikowa.

Badania

Miecznikow zainteresował się badaniem drobnoustrojów, a zwłaszcza układu odpornościowego. W Messinie odkrył fagocytozę po eksperymentach na larwach rozgwiazdy. W 1882 roku po raz pierwszy zademonstrował proces, w którym przypinał małe kolce w larwy rozgwiazdy i odkrył niezwykłe komórki otaczające ciernie. Uświadomił sobie, że u zwierząt, które mają krew, białe krwinki gromadzą się w miejscu zapalenia i postawił hipotezę, że może to być proces, w którym bakterie zostały zaatakowane i zabite przez białe krwinki. Omówił swoją hipotezę z Carlosem Friedrichem, Wilhelmem Clausem, profesorem Zoologii na Uniwersytecie Wiedeńskim, który zaproponował mu określenie „fagocyt” dla komórki, która może otaczać i zabijać patogeny. Wyniki swoich badań przekazał na Uniwersytecie w Odessie w 1883 r.[1]

Jego teoria, że niektóre białe krwinki mogły pochłaniać i niszczyć szkodliwe ciała, takie jak bakterie, spotkała się ze sceptycyzmem ze strony wiodących specjalistów, w tym Louisa Pasteura, Behringa i innych. W tym czasie większość bakteriologów uważała, że białe krwinki pochłonęły patogeny, a następnie rozprzestrzeniły je dalej przez ciało. Jego głównym zwolennikiem był Rudolf Virchow, który opublikował swoje badania w swojej Archiv für patologische Anatomie und Physiologie und für klinische Medizin (obecnie zwanej Virchows Archiv)[2]. Jego odkrycie tych fagocytów ostatecznie przyniosło mu Nagrodę Nobla w 1908 roku. Pracował z Émile Roux nad kalomelą, maścią mającą na celu zapobieganie zarażeniu się kiłą, chorobą przenoszoną drogą płciową.

Pierwsze badania zabijania leukocytów w obecności specyficznej surowicy zostały wykonane przez Josepha Denysa i Josepha Leclefa, a następnie Leona Marchanda i Mennesa w latach 1895–1898. Almoth E. Wright jako pierwszy określił to zjawisko i zdecydowanie opowiedział się za jego potencjalnym terapeutycznym znaczeniem. Tak zwane ustalenie pozycji humoralistyczno-komórkowych przez pokazanie ich ról w ustawieniu zwiększonego zabijania w obecności opsonin zostało spopularyzowane przez Wrighta po 1903 r., Chociaż Metchnokoff uznał zdolność stymulacji sentyzowanej surowicy funkcji fagotycznej w przypadku nabytej odporności[3].

Około 85 lat po tej doniosłej obserwacji, badania laboratoryjne wykazały, że pierwiastki te miały niską masę cząsteczkową (od 150 do 1500 daltonów (jednostka) s) N-formylowane oligopeptydy, w tym najbardziej znaczący członek tej grupy, N-Formylmethionine-leucyl-fenyloalanina, które są wytwarzane przez różne rosnące bakterie Gram-dodatnie i Gram-ujemne[4][5][6][7]. Wczesna obserwacja Miecznikowa była podstawą do badań, które określiły krytyczny mechanizm, dzięki któremu bakterie przyciągają leukocyty do inicjowania i kierowania wrodzoną odpowiedzią immunologiczną ostrego zapalenia w miejscu inwazji gospodarza przez patogeny.

Miecznikow rozwinął także teorię, że starzenie się jest spowodowane przez toksyczne bakterie w jelitach i że kwas mlekowy może przedłużyć życie. Opierając się na tej teorii, pił codziennie kwaśne mleko. Napisał The Prolongation of Life: Optimistic Studies, w którym opowiedział o potencjalnych przedłużających życie właściwościach bakterii kwasu mlekowego (Lactobacillus delbrueckii subsp. bulgaricus)[8][9]. Przypisał długowieczność bułgarskich chłopów do konsumpcji jogurtów.

Wybrane prace

  • Matieriały k poznaniu sifonofor i mieduz (1872; Studies about the Development of the Medusa and Siphonophoren)
  • Studien über die Entwicklung der Medusen und Siphonophoren (1872)
  • Leçons sur la pathologie comparée de l’inflammation (1892; Lectures on the Comparative Pathology of Inflammation)
  • L’immunité dans les maladies infectieuses (1901; Immunity in Infectious Diseases)
  • Études sur la nature humaine (1903; The Nature of Man)
  • Immunity in Infective Diseases (1905)
  • The New Hygiene: Three Lectures on the Prevention of Infectious Diseases (1906)
  • Médicaments microbiens: bactériothérapie, vaccination, sérothérapie (1912)

Przypisy

  1. ↑ Ilya Mechnikov – Biographical [online], www.nobelprize.org [dostęp 2018-05-11].
  2. ↑ Elie Metchnikoff facts, information, pictures | Encyclopedia.com articles about Elie Metchnikoff [online], www.encyclopedia.com [dostęp 2018-05-11] (ang.).
  3. ↑ Tauber & Cherniak (1991). Metchnikoff and the Origins of Immunology: From Metaphor to Theory. Oxford UK: Oxford University Press. s. 155.
  4. ↑ Ward P.A., Lepow I.H., Newman L.J. (1968). „Bacterial factors chemotactic for polymorphonuclear leukocytes”. The American Journal of Pathology. 52 (4): 725–36.
  5. ↑ J Exp Med. 1976 May 1;143(5):1154-69.
  6. ↑ J Immunol. 1974 Jun;112(6):2055-62.
  7. ↑ E. Schiffmann i inni, The isolation and partial characterization of neutrophil chemotactic factors from Escherichia coli, „Journal of Immunology (Baltimore, Md.: 1950)”, 114 (6), 1975, s. 1831–1837, PMID: 165239 [dostęp 2023-01-20].
  8. ↑ Philip A. Mackowiak, Recycling metchnikoff: probiotics, the intestinal microbiome and the quest for long life, „Frontiers in Public Health”, 1, 2013, s. 52, DOI: 10.3389/fpubh.2013.00052, PMID: 24350221, PMCID: PMC3859987 [dostęp 2023-01-20].
  9. ↑ Scott H. Podolsky, Metchnikoff and the microbiome, „The Lancet”, 380 (9856), 2012, s. 1810–1811, DOI: 10.1016/s0140-6736(12)62018-2, PMID: 23189332 [dostęp 2023-01-20].

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Laureaci Medalu Copleya (XX wiek)

Laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny
XX wiek
XXI wiek

Nobel

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ilja_Miecznikow&oldid=69369455”