Hansa-Brandenburg W.29

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Hansa-Brandenburg W.33)
Hansa-Brandenburg W.29 (W.33)
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

Hansa-Brandenburg(inne języki)

Typ

wodnosamolot myśliwski

Konstrukcja

dolnopłat pływakowy

Załoga

2 osoby

Historia
Data oblotu

1918

Lata produkcji

1918

Dane techniczne
Napęd

Benz Bz.III

Moc

112 kW (150 KM)

Wymiary
Rozpiętość

13,5 m

Długość

9,36 m

Wysokość

3 m

Powierzchnia nośna

32,2 m²

Masa
Własna

1000 kg

Startowa

1494 kg

Osiągi
Prędkość maks.

175 km/h

Prędkość wznoszenia

13 min na 2000 m

Długotrwałość lotu

4 godz.

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 lub 2 stałe karabiny maszynowe Spandau lMG 08 lub LMG 08/15 (7,92 mm)
i 1 ruchomy Parabellum (7,92 mm)
Użytkownicy
Cesarstwo Niemieckie, Austro-Węgry, Dania, Finlandia, Japonia, Norwegia
Rzuty
Rzuty samolotu

Hansa-Brandenburg W.29 (W.33)niemiecki wodnosamolot myśliwski z okresu I wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Oblatany wiosną 1918 roku wodnosamolot myśliwski Hansa-Brandenburg W.29 był następcą samolotu Hansa-Brandenburg W.12, który w roku 1918 był już przestarzały. Konstruktorem samolotu był Ernst Heinkel. W porównaniu do poprzednika bez zmian pozostawiono kadłub, pływaki i usterzenie, zmieniono natomiast układ skrzydeł z dwupłata na jednopłat, powiększając rozpiętość i cięciwę płata. Tuż przed zakończeniem wojny powstała nieco powiększona wersja W.29 nazwana W.33, która otrzymała też mocniejszy silnik Maybach Mb.IVa o mocy 180 kW (245 KM) lub Maybach Mb.IVb o mocy 190 kW (260 KM). Ogółem wyprodukowano ok. 190 egzemplarzy obu wersji.

Produkcja licencyjna[edytuj | edytuj kod]

Wodnosamoloty W.29 (W.33) okazały się na tyle dobrymi maszynami, że liczne kraje podjęły ich produkcję licencyjną:

W.29 w barwach japońskiej marynarki wojennej
  • Austro-Węgry rozpoczęły produkcję w zakładach UFAG w Budapeszcie, budując do zakończenia wojny zaledwie kilka sztuk;
  • Norwegia po zakupieniu po wojnie 3 egzemplarzy samolotu uruchomiły produkcję zbliżonego do W.29 samolotu FF8 Make II (wykonano 7 sztuk), a następnie już na licencji wyprodukowano 28 sztuk samolotów W.33;
  • Dania zbudowała 15 sztuk samolotów HM-1 – kopii W.29;
  • w Finlandii wyprodukowano na licencji 122 sztuki W.33 pod oznaczeniem A.22, z mocniejszymi silnikami Fiat A12bis o mocy 220 kW (300 KM) – część maszyn wyposażono w narty zamiast pływaków;
  • Japonia, która otrzymała jeden zdobyczny W.29, podjęła produkcję kopii tego wodnosamolotu z silnikiem Hispano-Suiza, budując aż 310 maszyn.

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

Był to dwumiejscowy dolnopłat konstrukcji drewnianej. Kadłub pokryty był sklejką i miał wielką powierzchnię boczną, która rekompensowała brak statecznika pionowego. Skrzydła dwudźwigarowe, o grubym profilu i wzniosie 4,5°. Usterzenie wolnonośne, stery z rurek stalowych, stateczniki z drewna. Pływaki drewniane pokryte sklejką. Uzbrojenie: 2 zsynchronizowane karabiny maszynowe lMG08 lub lMG 08/15 Spandau 7,92 mm[1] (w pierwszych 40 egzemplarzach 1 km) umieszczone po obu stronach silnika z zapasem 500 naboi na km oraz ruchomy karabin maszynowy obserwatora Parabellum lMG14 7,92 mm z polem ostrzału 360°.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Harry Woodman, Spandau guns, seria Windsock Mini Datafile nr 10, Berkhamsted: Albatros Publications, 1997, s. 4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tomasz Goworek: Samoloty myśliwskie pierwszej wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1988. ISBN 83-206-0689-6.
  • Michael Sharpe: Dwupłatowce, trójpłatowce i wodnosamoloty. Warszawa: Bellona, 2001. ISBN 83-11-09273-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]