Risto Kalevi Jussilainen (ur. 10 czerwca1975 w Jyväskylä) – fińskiskoczek narciarski, srebrny medalista olimpijski, trzykrotny medalista mistrzostw świata, złoty medalista mistrzostw świata juniorów i zdobywca Pucharu KOP.
W Pucharze Świata w skokach narciarskich zadebiutował 5 grudnia 1992 w Falun, zajmując 40. miejsce. W sezonie 1992/1993 wystartował jeszcze trzykrotnie, jednak punktów nie zdobył. Wobec tego nie został uwzględniony w klasyfikacji generalnej. W lutym 1993 wystartował na mistrzostwach świata w Falun, gdzie był piętnasty na dużej skoczni, a na normalnej zajął 36. miejsce. Wystartował także w konkursie drużynowym, w którym Finowie zajęli szóste miejsce. Miesiąc później wraz z kolegami z reprezentacji zdobył złoty medal na mistrzostwach świata juniorów w Harrachovie.
Pierwsze punkty Pucharu Świata wywalczył w sezonie 1993/1994. Miało to miejsce w pierwszym konkursie 42. edycjiTurnieju Czterech Skoczni 30 grudnia 1993 roku w Oberstdorfie, gdzie zajął 28. miejsce. W następnych dwóch konkursach nie punktował, a w czwartym już nie wystartował. W klasyfikacji końcowej zajął 38. miejsce. W tym sezonie wystartował już tylko w Lahti (5 marca 1994), gdzie zajął 29. miejsce. Wyniki te dały mu 84. miejsce w klasyfikacji generalnej. W sezonie 1994/1995 wystartował sześciokrotnie, w tym cztery razy punktował. Najlepszy wynik osiągnął 18 lutego 1995 w Vikersund, gdzie był jedenasty. Częściej startował w Pucharze Kontynentalnym i w klasyfikacji końcowej sezonu 1994/1995 zajął trzecie miejsce. Jednocześnie w klasyfikacji generalnej PŚ zajął 54. miejsce.
Nie pojawił się w żadnym z konkursów Pucharu Świata w sezonie 1995/1996, skupiając się na startach w Pucharze Kontynentalnym, jednak i tam nie osiągał sukcesów. Podobnie sytuacja wyglądała w sezonie 1997/1998. Do rywalizacji w Pucharze Świata wrócił na rok w sezonie 1996/1997, ale punkty zdobył tylko trzykrotnie. Na stałe do czołówki powrócił w sezonie 1998/1999. Startował sporadycznie, był między innymi jedenasty 6 marca 1999 w Lathi. Wystartował także na mistrzostwach świata w Ramsau, gdzie w swoim jedynym starcie zajął 35. miejsce w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni.
Przełom nastąpił w sezonie 1999/2000, kiedy to zajął w końcowej klasyfikacji ósme miejsce. Zaczął od wywalczenia swego pierwszego podium w PŚ – 28 listopada 1999 w Kuopio był drugi za swoim rodakiem Ville Kantee. Był ponadto trzeci w Val di Fiemme (5 grudnia 1999) oraz w Sapporo (22 stycznia 2000). Łącznie trzynastokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, jednak zdarzyły mu się także słabsze występy. Najpierw w lutym w Iron Mountain zajął 47. miejsce, a następnie w ostatnim konkursie sezonu, 19 marca 2000 w Planicy zajął 49. miejsce. W lutym 2000 wziął także udział w mistrzostwach świata w lotach w Vikersund, gdzie był jedenasty.
Sezon 2001/2002 zaczął się dla niego bardzo obiecująco. W drugim konkursie sezonu odniósł zwycięstwo w Kuopio. Jednak 2 grudnia 2001 w Titisee-Neustadt zaliczył upadek, po którym skakał już słabiej. Znalazł się w kadrze na igrzyska olimpijskie w Salt Lake City, gdzie zdobył drużynowo srebrny medal, a indywidualnie był osiemnasty na dużej skoczni. Po igrzyskach zajął dziesiąte miejsce na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie. Taką też pozycję zajął w klasyfikacji końcowej Pucharu Świata. W klasyfikacji generalnej PŚ sezonu 2002/2003 zdobył zaledwie 13 punktów – wszystkie w inauguracyjnych konkursach w Ruce. W następnej edycji w ogóle nie punktował.
Sezon 2004/2005 rozpoczął w Pucharze Kontynentalnym. Wkrótce został powołany do kadry na 53. Turniej Czterech Skoczni i nie oddał miejsca w reprezentacji do końca sezonu. Z konkursu na konkurs skakał coraz lepiej, aż w końcu po raz pierwszy od kilku lat stanął na podium – zajął trzecie miejsce 16 stycznia 2005 na skoczni Kulm w Tauplitz. Następnie powtórzył te wyniki w Titisee-Neustadt i Zakopanem. W tym sezonie po raz ostatni stanął na podium zawodów PŚ – 6 lutego 2005 w Sapporo zajął drugie miejsce za Roarem Ljøkelsøyem. Na mistrzostwach świata w Oberstdorfie zdobył srebro w drużynie na dużej skoczni, a indywidualnie był jedenasty na normalnej skoczni i ósmy na dużej. W ostatnim konkursie cyklu, 20 marca 2005 w Planicy skoczył 224,5 m, co jest jego rekordem życiowym[1]. W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął ostatecznie dwunaste miejsce.
W sezonie 2005/2006 wystartował w większości zawodów, jednak często nie punktował lub nie przechodził przez kwalifikacje. Najlepsze wyniki osiągnął w słabiej obsadzonych konkursach w Sapporo w dniach 21 i 22 stycznia 2006, gdzie najpierw był piąty, a następnie ósmy. Były to jedyne przypadki w tym sezonie, kiedy znalazł się w czołowej dziesiątce. W lutym 2006 wystartował na igrzyskach olimpijskich w Turynie, gdzie w swoim jedynym starcie zajął 35. miejsce w konkursie indywidualnym na dużej skoczni. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął 30. miejsce.
Zakończył karierę po sezonie 2006/2007, w którym tylko dwukrotnie wystartował w konkursach PŚ, odpadając już po pierwszej serii skoków. Częściej startował w Pucharze Kontynentalnym, gdzie jego najlepszym wynikiem było piąte miejsce w zawodach w Rovaniemi 12 grudnia 2006.
Salt Lake City/Park City
Turyn/Pragelato
Falun
Espen Bredesen
Masahiko Harada
Ramsau
Lahti
Martin Schmitt
Adam Małysz
Rok Benkovič
Harrachov
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Hakuba – 27 sierpnia 2000 (2. miejsce)
Kuusamo – 26 marca 1994 (1. miejsce)
Lake Placid – 1 stycznia 1995 (2. miejsce)
Schönwald – 5 marca 1995 (3. miejsce)
Sprova – 10 marca 1995 (2. miejsce)
Gällivare – 2 kwietnia 1995 (3. miejsce)
Bischofshofen – 4 stycznia 2003 (2. miejsce)
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
