Formuła 1 Sezon 2001

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sezon 2001 Mistrzostw Świata Formuły 1
Ilustracja
Inauguracja

4 marca

Zakończenie

14 października

Liczba wyścigów

17

Mistrzowie
Kierowcy

Michael Schumacher

Konstruktorzy

Ferrari

Poprzedni sezon Następny sezon

Sezon 2001 Formuły 1 – 52 sezon o Mistrzostwo Świata Formuły 1. Rozpoczął się on 4 marca 2001 roku na torze Albert Park Circuit w Australii, a zakończył 14 października na torze Suzuka International Racing Course w Japonii, po rozegraniu 17 wyścigów.

Michael Schumacher zdobył swój czwarty tytuł mistrzowski, wygrywając dziewięć wyścigów, zaś w pięciu stając na drugim stopniu podium. Jego przewaga nad drugim w tabeli Davidem Coulthardem wyniosła aż 58 punktów. Mistrzem świata konstruktorów została włoska stajnia Ferrari. Po raz pierwszy od 1994 roku w bolidach pojawił się system kontroli trakcji. FIA dopuściła go do użytku począwszy od Grand Prix Hiszpanii, czyli piątej rundy sezonu.

Już podczas pierwszej eliminacji, rozgrywanej w Melbourne swój debiut w F1 zaliczyli dwaj późniejsi mistrzowie świata. Kimi Räikkönen zadebiutował w barwach teamu Sauber, zaś Fernando Alonso poprowadził bolid Minardi. Po raz pierwszy zobaczyliśmy w akcji również innego, znakomitego kierowcę, mistrza serii Champ Car Juana Pablo Montoyę, który znalazł zatrudnienie w zespole BMW Williams.

Wraz z rozpoczęciem sezonu, w Formule 1 pojawiły się również dwa francuskie koncerny. Po trzech latach przerwy Renault powróciło ponownie jako dostawca silników, tym razem jako partner zespołu Benetton. Michelin zdecydował się wejść do F1 jako dostawca opon, tworząc konkurencję dla ogumienia marki Bridgestone po raz pierwszy od sezonu 1998, kiedy z mistrzostw zniknął Goodyear.

Z drugiej strony, sezon 2001 przyniósł dla Formuły 1 utratę kilku znaczących kierowców. Dwukrotny mistrz świata Mika Häkkinen ogłosił, że po zakończeniu sezonu zrobi sobie rok odpoczynku od wyścigów, jednak, tak jak przewidywano, nigdy więcej nie zobaczyliśmy go już w wyścigu F1. Rok 2001 okazał się też być ostatnim dla francuskiego kierowcy Jeana Alesi, który na krótko przed swoim ostatnim wyścigiem – Grand Prix Japonii, przekroczył magiczną liczbę 200 startów.

Po zakończeniu sezonu z Formuły 1 z listy startowej zniknęły także dwa zespoły. Prost Grand Prix upadł z powodu braku środków finansowych, zaś Benetton został wykupiony przez swojego dostawcę silników – koncern Renault, stając się tym samym zespołem producenckim.

Michael Schumacher nie miał dużych problemów ze zdobyciem mistrzostwa, podobnie jak jego zespół, Scuderia Ferrari. Włoski team zgromadził na swoim koncie 9 zwycięstw w ciągu całego sezonu, zaś resztą musiał się podzielić z zespołami BMW.Williams oraz McLaren-Mercedes.

Obaj kierowcy Williamsa: Ralf Schumacher oraz Juan Pablo Montoya zaliczyli swoje pierwsze zwycięstwa w karierze, odpowiednio podczas wyścigów w San Marino i we Włoszech. Młodszy z braci Schumacherów kończył wyścig jako pierwszy jeszcze dwa razy: raz podczas Grand Prix Kanady i raz przed własną publicznością, na torze Hockenheimring. Dzięki temu BMW.Williams odnotowało cztery zwycięstwa w ciągu całego sezonu.

Cztery pierwsze miejsca zdołał także wywalczyć McLaren, jednak z pewnością nie był to wynik równie satysfakcjonujący jak te osiągane w poprzednich latach. Kierowcy zespołu podzielili się zwycięstwami dokładnie po połowie. Odchodzący z F1 Häkkinen triumfował na Silverstone oraz podczas Grand Prix USA, zaś Szkot David Coulthard zgarnął pierwsze miejsca w Brazylii i Austrii.

Było to jednak zdecydowanie za mało, aby powstrzymać Michaela Schumachera przed obroną mistrzostwa. 123 punkty, które Niemiec zgromadził w ciągu sezonu, okazały się być znacznie większą sumą niż ta potrzebna do zapewnienia sobie czwartego tytułu i wyrównania dorobku Alaina Prosta. Oprócz licznych zwycięstw Schumachera, także 11 podiów Brazylijczyka Rubensa Barrichello sprawiło, że Scuderia Ferrari obroniła tytuł mistrzowski z przewagą wynoszącą aż 77 punktów.

Lista startowa[edytuj | edytuj kod]

Poniższe zespoły oraz kierowcy wzięli udział w sezonie 2001 FIA Formula One World Championship. Numery startowe zostały określone na podstawie klasyfikacji kierowców i konstruktorów sezonu 2000.

Zespół Konstruktor Samochód Silnik (3.0l V10) Opony Nr Kierowcy wyścigowi Rundy Kierowcy rezerwowi
Włochy Scuderia Ferrari Marlboro Ferrari F2001 Włochy Ferrari
050
B 1 Niemcy Michael Schumacher 1–17 Włochy Luca Badoer 
2 Brazylia Rubens Barrichello 1–17
Wielka Brytania West McLaren Mercedes McLaren-Mercedes MP4-16 Niemcy Mercedes
FO 110K
B 3 Finlandia Mika Häkkinen 1–17 Austria Alexander Wurz 
4 Wielka Brytania David Coulthard 1–17
Wielka Brytania BMW.Williams F1 Team Williams-BMW FW23 Niemcy BMW
P80
M 5 Niemcy Ralf Schumacher 1–17 Hiszpania Marc Gené 
6 Kolumbia Juan Pablo Montoya 1–17
Włochy Mild Seven Benetton Renault Sport Benetton-Renault B201 Renault
RS21
M 7 Włochy Giancarlo Fisichella 1–17 Australia Mark Webber 
8 Wielka Brytania Jenson Button 1–17
Wielka Brytania Lucky Strike BAR Honda BAR-Honda 003 Japonia Honda
RA001E
B 9 Olivier Panis 1–17 Wielka Brytania Anthony Davidson
Wielka Brytania Darren Manning
Patrick Lemarié
Japonia Takuma Satō 
10 Kanada Jacques Villeneuve 1–17
Irlandia Benson and Hedges Jordan Honda Jordan-Honda EJ11 Japonia Honda
RA001E
B 11 Niemcy Heinz-Harald Frentzen 1–7, 9–11 Brazylia Ricardo Zonta 
Brazylia Ricardo Zonta 8, 12 
Włochy Jarno Trulli 13–17 
12 1–12 
Jean Alesi 13–17
Wielka Brytania Orange Arrows Asiatech Arrows-Asiatech A22 Japonia Asiatech
001
B 14 Holandia Jos Verstappen 1–17 Wielka Brytania Johnny Herbert 
15 Brazylia Enrique Bernoldi 1–17
Szwajcaria Red Bull Sauber Petronas Sauber-Petronas C20 Malezja Petronas
01A
B 16 Niemcy Nick Heidfeld 1–17 Brazylia Felipe Massa 
17 Finlandia Kimi Räikkönen 1–17
Wielka Brytania Jaguar Racing Jaguar-Cosworth R2 Wielka Brytania Cosworth
CR-3
M 18 Wielka Brytania Eddie Irvine 1–17 Południowa Afryka Tomas Scheckter 
19 Brazylia Luciano Burti 1–4 
Hiszpania Pedro de la Rosa 5–17
Włochy European Minardi F1 Minardi-European PS01
PS01B
Wielka Brytania European M 20 Brazylia Tarso Marques 1–14 Malezja Alex Yoong 
Malezja Alex Yoong 15–17 
21 Hiszpania Fernando Alonso 1–17
Prost Acer Prost-Acer AP04 Acer
01A
M 22 Jean Alesi 1–12 Stéphane Sarrazin
Hiszpania Pedro de la Rosa
Jonathan Cochet 
Niemcy Heinz-Harald Frentzen 13–17 
23 Argentyna Gastón Mazzacane 1–4 
Brazylia Luciano Burti 5–14 
Czechy Tomáš Enge 15–17
Zespół Konstruktor Samochód Silnik (3.0l V10) Opony Nr Kierowcy wyścigowi Rundy Kierowcy rezerwowi

Zmiany wśród zespołów[edytuj | edytuj kod]

  • Zespół Minardi został w styczniu 2001 wykupiony przez australijskiego biznesmena, szefa linii lotniczych European Aviation Air Charter, Paula Stoddarta. Tym samym European Aviation stało się dostawcą silników dla zespołu.
  • Peugeot zrezygnował z dalszego prowadzenia programu rozwoju silników dla F1. Dlatego też nowym dostawcą silników dla Prost Grand Prix został Acer. Pozostałości po programie rozwojowym Peugeota wykupiła japońska firma Asiatech. Dzięki temu rozpoczęła ona dostarczanie jednostek napędowych zespołowi Arrows.

Zmiany wśród kierowców[edytuj | edytuj kod]

Przed sezonem[edytuj | edytuj kod]

  • Kolumbijczyk Juan Pablo Montoya, który w poprzednim sezonie z zespołem Chip Ganassi Racing zdobył mistrzostwo amerykańskiej serii CART, został zatrudniony w zespole BMW.Williams.
  • Alexander Wurz odszedł z zespołu Benetton i został kierowcą testowym McLarena. Jego miejsce we włoskim zespole zajął Jenson Button, który został wypożyczony z Williamsa, w barwach którego debiutował w poprzednim sezonie.
  • Nick Heidfeld rozstał się z francuskim zespołem Prost Grand Prix i podpisał kontrakt na starty dla Sauber-Petronas. Na jego miejsce Alain Prost zatrudnił Gastóna Mazzacane, który poprzednio jeździł dla Minardi.
  • W barwach zespołu Minardi zadebiutował za to młody Fernando Alonso, który do tej pory rywalizował z innymi kierowcami w Formule 3000.
  • W jednym z dwóch bolidów Sauber zadebiutował inny przyszły mistrz świata, Kimi Räikkönen. Przyznanie mu superlicencji odbiło się jednak sporym echem w świecie F1, ponieważ Fin był bardzo niedoświadczony – w samochodach typu "single seater" zaliczył do tej pory jedynie 23 starty.
  • Ricardo Zonta odszedł z zespołu British American Racing i przyjął posadę kierowcy testowego w Jordan Grand Prix.
  • Brazylijczyk Tarso Marques, który poprzedni sezon spędził jeżdżąc w serii Champ Car, znalazł zatrudnienie w Minardi.
  • Mika Salo zakończył współpracę z zespołem Sauber i zgodził się pracować razem z Toyotą nad projektem nowego zespołu producenckiego. Ze szwajcarskiego zespołu odszedł również drugi z dotychczasowych kierowców, Pedro Diniz. Brazylijczyk zdecydował się jednak wykupić 40% akcji francuskiego zespołu Prost GP.
  • Johnny Herbert jeżdżący do tej pory dla Jaguar Racing został kierowcą testowym Arrows. Na jego miejsce wskoczył Luciano Burti, który w zespole pełnił wcześniej obowiązki kierowcy testowego.
  • Enrique Bernoldi, który podobnie jak Alonso jeździł dotąd w Formule 3000 został partnerem Josa Verstappena w zespole Arrows.
  • Marc Gené odszedł z Minardi, aby zostać testerem w BMW.Williams.
  • Olivier Panis zrezygnował z obowiązków kierowcy testowego McLarena, dzięki czemu mógł zostać etatowym kierowcą zespołu BAR.
  • Pedro de la Rosa stracił posadę w zespole Arrows i wobec tego został jednym z rezerwowych kierowców w Prost Grand Prix.

W trakcie sezonu[edytuj | edytuj kod]

  • Już po czterech wyścigach szefostwo Prost Grand Prix doszło do wniosku, że zatrudnienie Gastóna Mazzacane nie było dobrym posunięciem i zwolniło Argentyńczyka.
  • Wolne miejsce w Prost Grand Prix od Grand Prix Hiszpanii zajął Luciano Burti, który zrezygnował z posady w Jaguarze.
  • Również od Grand Prix Hiszpanii Jaguar zatrudnił Pedro de la Rosę.
  • Podczas Grand Prix Kanady, Jordan Grand Prix zastąpiło kontuzjowanego Heinza-Haralda Frentzena swoim kierowcą testowym, Ricardo Zontą.
  • Przed wyścigiem na Hockenheimring kontrakt Frentzena został zerwany. Spowodowało to ostry spór pomiędzy zawodnikiem a zespołem, który zakończył się sprawą sądową przed końcem sezonu. W wyścigu Frentzena zastąpił ponownie Zonta.
  • Heinz-Harald Frentzen od Grand Prix Węgier zastąpił Jeana Alesi, jako zawodnika Prost GP. Jean Alesi, został natomiast w tym samym czasie zatrudniony w Jordanie. Tym samym ci dwaj zawodnicy po prostu zamienili się swoimi dotychczasowymi miejscami.
  • W trakcie sezonu FIA przyznała superlicencję Malezyjczykowi Alexowi Yoongowi, dzięki czemu na trzy ostatnie wyścigi sezonu zastąpił on Tarso Marquesa w zespole Minardi. Marques na resztę sezonu zgodził się pozostać kierowcą rezerwowym włoskiej stajni.
  • Luciano Burti doznał poważnej kontuzji w wyniku wypadku, jaki odniósł podczas Grand Prix Belgii. Uraz wyeliminował go z reszty wyścigów i dlatego Prost Grand Prix, począwszy od Grand Prix Włoch zatrudniło Czecha Tomáša Enge.
  • Niespodziewanie Tomas Scheckter został zwolniony z posady kierowcy testowego Jaguara po tym, jak sąd uznał go winnym nagabywania prostytutki ze swojego samochodu (ang. kerb-crawling)[1][2]. Jaguar przez resztę sezonu pozostał bez żadnych rezerwowych kierowców.

Kalendarz wyścigów[edytuj | edytuj kod]

Lista eliminacji[edytuj | edytuj kod]

Nr Nazwa rundy Data rozegrania Tor Lokalizacja
1 Australia Grand Prix Australii 4 marca Albert Park Circuit Melbourne
2 Malezja Grand Prix Malezji 18 marca Sepang International Circuit Kuala Lumpur
3 Brazylia Grand Prix Brazylii 1 kwietnia Autódromo José Carlos Pace São Paulo
4 San Marino Grand Prix San Marino 15 kwietnia Autodromo Enzo e Dino Ferrari Imola
5 Hiszpania Grand Prix Hiszpanii 29 kwietnia Circuit de Catalunya Barcelona
6 Austria Grand Prix Austrii 13 maja Red Bull Ring Spielberg
7 Monako Grand Prix Monako 27 maja Circuit de Monaco Monte Carlo
8 Kanada Grand Prix Kanady 10 czerwca Circuit Gilles Villeneuve Montreal
9 Unia Europejska Grand Prix Europy 24 czerwca Nürburgring Nürburg
10 Grand Prix Francji 1 lipca Circuit de Nevers Magny-Cours Nevers
11 Wielka Brytania Grand Prix Wielkiej Brytanii 15 lipca Silverstone Circuit Northamptonshire
12 Niemcy Grand Prix Niemiec 29 lipca Hockenheimring Hockenheim
13 Węgry Grand Prix Węgier 19 sierpnia Hungaroring Budapeszt
14 Belgia Grand Prix Belgii 2 września Circuit de Spa-Francorchamps Spa-Francorchamps
15 Włochy Grand Prix Włoch 16 września Autodromo Nazionale di Monza Monza
16 Stany Zjednoczone Grand Prix Stanów Zjednoczonych 30 września Indianapolis Motor Speedway Indianapolis
17 Japonia Grand Prix Japonii 14 października Suzuka International Racing Course Suzuka

Zmiany w kalendarzu[edytuj | edytuj kod]

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Najlepsze wyniki w Grand Prix[edytuj | edytuj kod]

Nr Runda Pole Position Najszybsze okrążenie Zwycięzca wyścigu Najlepszy konstruktor Rezultat
1 Australia Grand Prix Australii Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Michael Schumacher Ferrari Włochy Ferrari Wyniki
2 Malezja Grand Prix Malezji Niemcy Michael Schumacher Ferrari Finlandia Mika Häkkinen McLaren Niemcy Michael Schumacher Ferrari Włochy Ferrari Wyniki
3 Brazylia Grand Prix Brazylii Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Ralf Schumacher Williams Wielka Brytania David Coulthard McLaren Wielka Brytania McLaren-Mercedes Wyniki
4 San Marino Grand Prix San Marino Wielka Brytania David Coulthard McLaren Niemcy Ralf Schumacher Williams Niemcy Ralf Schumacher Williams Wielka Brytania Williams-BMW Wyniki
5 Hiszpania Grand Prix Hiszpanii Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Michael Schumacher Ferrari Włochy Ferrari Wyniki
6 Austria Grand Prix Austrii Niemcy Michael Schumacher Ferrari Wielka Brytania David Coulthard McLaren Wielka Brytania David Coulthard McLaren Wielka Brytania McLaren-Mercedes Wyniki
7 Monako Grand Prix Monako Wielka Brytania David Coulthard McLaren Wielka Brytania David Coulthard McLaren Niemcy Michael Schumacher Ferrari Włochy Ferrari Wyniki
8 Kanada Grand Prix Kanady Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Ralf Schumacher Williams Niemcy Ralf Schumacher Williams Wielka Brytania Williams-BMW Wyniki
9 Unia Europejska Grand Prix Europy Niemcy Michael Schumacher Ferrari Kolumbia Juan Pablo Montoya Williams Niemcy Michael Schumacher Ferrari Włochy Ferrari Wyniki
10 Grand Prix Francji Niemcy Ralf Schumacher Williams Wielka Brytania David Coulthard McLaren Niemcy Michael Schumacher Ferrari Włochy Ferrari Wyniki
11 Wielka Brytania Grand Prix Wielkiej Brytanii Niemcy Michael Schumacher Ferrari Finlandia Mika Häkkinen McLaren Finlandia Mika Häkkinen McLaren Wielka Brytania McLaren-Mercedes Wyniki
12 Niemcy Grand Prix Niemiec Kolumbia Juan Pablo Montoya Williams Kolumbia Juan Pablo Montoya Williams Niemcy Ralf Schumacher Williams Wielka Brytania Williams-BMW Wyniki
13 Węgry Grand Prix Węgier Niemcy Michael Schumacher Ferrari Finlandia Mika Häkkinen McLaren Niemcy Michael Schumacher Ferrari Włochy Ferrari Wyniki
14 Belgia Grand Prix Belgii Kolumbia Juan Pablo Montoya Williams Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Michael Schumacher Ferrari Włochy Ferrari Wyniki
15 Włochy Grand Prix Włoch Kolumbia Juan Pablo Montoya Williams Niemcy Ralf Schumacher Williams Kolumbia Juan Pablo Montoya Williams Wielka Brytania Williams-BMW Wyniki
16 Stany Zjednoczone Grand Prix Stanów Zjednoczonych Niemcy Michael Schumacher Ferrari Kolumbia Juan Pablo Montoya Williams Finlandia Mika Häkkinen McLaren Wielka Brytania McLaren-Mercedes Wyniki
17 Japonia Grand Prix Japonii Niemcy Michael Schumacher Ferrari Niemcy Ralf Schumacher Williams Niemcy Michael Schumacher Ferrari Włochy Ferrari Wyniki

Klasyfikacje szczegółowe[edytuj | edytuj kod]

Kierowcy[edytuj | edytuj kod]

Poz. Kierowca Konstruktor Australia Malezja Brazylia San Marino Hiszpania Austria Monako Kanada Unia Europejska Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Stany Zjednoczone Japonia Pkt.
1 Niemcy Michael Schumacher Ferrari 1 1 2 NU 1 2 1 2 1 1 2 NU 1 1 4 2 1 123
2 Wielka Brytania David Coulthard McLaren 2 3 1 2 5 1 5 NU 3 4 NU NU 3 2 NU 3 3 65
3 Brazylia Rubens Barrichello Ferrari 3 2 NU 3 NU 3 2 NU 5 3 3 2 2 5 2 15 5 56
4 Niemcy Ralf Schumacher Williams NU 5 NU 1 NU NU NU 1 4 2 NU 1 4 7 3 NU 6 49
5 Finlandia Mika Häkkinen McLaren NU 6 NU 4 9 NU NU 3 6 NW 1 NU 5 4 NU 1 4 37
6 Kolumbia Juan Pablo Montoya Williams NU NU NU NU 2 NU NU NU 2 NU 4 NU 8 NU 1 NU 2 31
7 Kanada Jacques Villeneuve BAR NU NU 7 NU 3 8 4 NU 9 NU 8 3 9 8 6 NU 10 12
8 Niemcy Nick Heidfeld Sauber 4 NU 3 7 6 9 NU NU NU 6 6 NU 6 NU 11 6 9 12
9 Włochy Jarno Trulli Jordan NU 8 5 5 4 DK NU 11 NU 5 NU NU NU NU NU 4 8 12
10 Finlandia Kimi Räikkönen Sauber 6 NU NU NU 8 4 10 4 10 7 5 NU 7 NU 7 NU NU 9
11 Włochy Giancarlo Fisichella Benetton 13 NU 6 NU 14 NU NU NU 11 11 13 4 NU 3 10 8 17 8
12 Wielka Brytania Eddie Irvine Jaguar 10 NU NU NU NU 7 3 NU 7 NU 9 NU NU NU NU 5 NU 6
13 Niemcy Heinz-Harald Frentzen Jordan/Prost 5 4 11 6 NU NU NU NU 8 7 NU 9 NU 10 12 6
14 Olivier Panis BAR 7 NU 4 8 7 5 NU NU NU 9 NU 7 NU 11 9 11 13 5
15 Jean Alesi Prost/Jordan 9 9 8 9 10 10 6 5 15 12 11 6 10 6 8 7 NU 5
16 Hiszpania Pedro de la Rosa Jaguar NU NU NU 6 8 14 12 NU 11 NU 5 12 NU 3
17 Wielka Brytania Jenson Button Benetton 14 11 10 12 15 NU 7 NU 13 16 15 5 NU NU NU 9 7 2
18 Holandia Jos Verstappen Arrows 11 7 NU NU 12 6 8 10 NU 13 10 9 12 10 NU NU 14 1
19 Brazylia Ricardo Zonta Jordan 7 NU 0
20 Brazylia Luciano Burti Jaguar/Prost 8 10 NU 11 11 11 NU 8 12 10 NU NU NU NU 0
21 Brazylia Enrique Bernoldi Arrows NU NU NU 10 NU NU 9 NU NU NU 14 8 NU 12 NU 13 15 0
22 Brazylia Tarso Marques Minardi NU 14 9 NU 16 NU NU 9 NU 15 NZ NU NU 13 0
23 Hiszpania Fernando Alonso Minardi 12 13 NU NU 13 NU NU NU 14 17 16 10 NU NU 13 NU 11 0
24 Czechy Tomáš Enge Prost 12 14 NU 0
25 Argentyna Gastón Mazzacane Prost NU 12 NU NU 0
26 Malezja Alex Yoong Minardi NU NU 16 0
Poz. Kierowca Konstruktor Australia Malezja Brazylia San Marino Hiszpania Austria Monako Kanada Unia Europejska Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Stany Zjednoczone Japonia Pkt.

Konstruktorzy[edytuj | edytuj kod]

Poz. Konstruktor Nr Australia Malezja Brazylia San Marino Hiszpania Austria Monako Kanada Unia Europejska Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Stany Zjednoczone Japonia Pkt.
1 Włochy Ferrari 1 1 1 2 NU 1 2 1 2 1 1 2 NU 1 1 4 2 1 179
2 3 2 NU 3 NU 3 2 NU 5 3 3 2 2 5 2 15 5
2 Wielka Brytania McLaren-Mercedes 3 NU 6 NU 4 9 NU NU 3 6 NW 1 NU 5 4 NU 1 4 102
4 2 3 1 2 5 1 5 NU 3 4 NU NU 3 2 NU 3 3
3 Wielka Brytania Williams-BMW 5 NU 5 NU 1 NU NU NU 1 4 2 NU 1 4 7 3 NU 6 80
6 NU NU NU NU 2 NU NU NU 2 NU 4 NU 8 NU 1 NU 2
4 Szwajcaria Sauber-Petronas 16 4 NU 3 7 6 9 NU NU NU 6 6 NU 6 NU 11 6 9 21
17 6 NU NU NU 8 4 10 4 10 7 5 NU 7 NU 7 NU NU
5 Irlandia Jordan-Honda 11 5 4 11 6 NU NU NU 7 NU 8 7 NU 10 6 8 7 NU 19
12 NU 8 5 5 4 DK NU 11 NU 5 NU NU NU NU NU 4 8
6 Wielka Brytania BAR-Honda 9 7 NU 4 8 7 5 NU NU NU 9 NU 7 NU 11 9 11 13 17
10 NU NU 7 NU 3 8 4 NU 9 NU 8 3 9 8 6 NU 10
7 Włochy Benetton-Renault 7 13 NU 6 NU 14 NU NU NU 11 11 13 4 NU 3 10 8 17 10
8 14 11 10 12 15 NU 7 NU 13 16 15 5 NU NU NU 9 7
8 Wielka Brytania Jaguar-Cosworth 18 10 NU NU NU NU 7 3 NU 7 NU 9 NU NU NU NU 5 NU 9
19 8 10 NU 11 NU NU NU 6 8 14 12 NU 11 NU 5 12 NU
9 Prost-Acer 22 9 9 8 9 10 10 6 5 15 12 11 6 NU 9 NU 10 12 4
23 NU 12 NU NU 11 11 NU 8 12 10 NU NU NU NU 12 14 NU
10 Wielka Brytania Arrows-Asiatech 14 11 7 NU NU 12 6 8 10 NU 13 10 9 12 10 NU NU 14 1
15 NU NU NU 10 NU NU 9 NU NU NU 14 8 NU 12 NU 13 15
11 Włochy Minardi-European 20 NU 14 9 NU 16 NU NU 9 NU 15 NZ NU NU 13 NU NU 16 0
21 12 13 NU NU 13 NU NU NU 14 17 16 10 NU NU 13 NU 11
Poz. Konstruktor Nr Australia Malezja Brazylia San Marino Hiszpania Austria Monako Kanada Unia Europejska Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Stany Zjednoczone Japonia Pkt.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Marek Roczniak: Tomas Scheckter usunięty z zespołu Jaguar. f1wm.pl, 2001-05-05. (pol.).
  2. Tomas Scheckter fired as Jaguar test-driver. grandprix.com, 2001-05-05. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]