Piotr Damiani

Święty
Piotr Damiani

Pier Damiani

biskup kardynał doktor Kościoła
Data i miejsce urodzenia	styczeń 1007 Rawenna
Data i miejsce śmierci	22 lutego 1072 Faenza
Czczony przez	Kościół katolicki
Kanonizacja	1828 (aprobata kultu) przez Leona XII
Wspomnienie	21 lutego
Atrybuty	anioł trzymający kapelusz kardynalski, czaszka, krucyfiks

Piotr Damiani

Data urodzenia	styczeń 1007
Data śmierci	22 lutego 1072
Prior episcoporum ac omnium cardinalium
Okres sprawowania	1057-1067
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	kameduli
Sakra biskupia	1057
Kreacja kardynalska	1057 Stefan IX
Kościół tytularny	Ostia

Piotr Damiani EC (wł. Pietro Damiani; ur. w styczniu 1007 w Rawennie, zm. 22 lutego 1072 w Faenzie) – włoski eremita, biskup Ostii, kardynał, święty katolicki, doktor Kościoła.

Życiorys

Urodził się w styczniu 1007 roku w Rawennie. Pochodził z niezbyt ubogiej rodziny, miał krewnych wśród rodów patrycjuszowskich. Miał liczne rodzeństwo, m.in. braci Damiana i Marinusa oraz siostry Rodelindę i Sufficję. Został porzucony przez matkę, a jego wychowaniem zajęła się żona jednego z kapłanów. Była ona daleką krewną ojca Piotra i namówiła jego matkę by przyjęła chłopca z powrotem. Piotr w młodości stracił oboje rodziców, a jego wychowaniem zajął się starszy brat Damian, archiprezbiter w Rawennie. Początkowe nauki pobierał w rodzinnym mieście, a następnie w Faenzy i Parmie. Następnie uzyskał stopień mistrza sztuk wyzwolonych i został nauczycielem w Rawennie. W 1035 roku został eremitą w Fonte Avellana. W następnych latach przebywał w innych klasztorach m.in. w Pomposie i pod Urbino, a także spisał biografię św. Romualda. W 1043 roku został opatem w Fonte Avellana i skupił się na rozbudowie kolonii eremickich, które zostały połączone w kongregację kamedulską. Wymagał od mnichów ścisłego przestrzegania reguły św. Benedykta, postu, ascezy i całkowitego odseparowania od świata zewnętrznego.

W 1057 roku Stefan IX kreował go kardynałem biskupem i nadał diecezję suburbikarną Ostia, jednocześnie powołując go na funkcję prior episcoporum ac omnium cardinalium. Damiani wielokrotnie usiłował odmówić przyjęcia tych godności i dopiero groźba ekskomuniki sprawiła, że zgodził się je przyjąć. Rok później, kiedy rzymska szlachta wybrała kardynała Giovanniego Minciusa na antypapieża, Damiani musiał uciec z Rzymu. Wraz z innymi kardynałami pojechał do Sieny, gdzie wybrali biskupa Florencji Gerarda z Burgundii. Trzy lata później Piotr wziął udział w pierwszej formalnej papieskiej elekcji, która obrała biskupa Lukki Anselma da Baggio. W 1063 roku rozstrzygał spór pomiędzy Hugonem z Cluny a biskupem Mâcon, Drogonem. W 1067 roku zrezygnował z funkcji biskupa. Dwa lata później udał się na synod do Frankfurtu, gdzie przekonał cesarza Henryka IV by nie rozwodził się z żoną Bertą. W styczniu 1072 roku udało mu się doprowadzić do tego by archidiecezja w Rawennie podporządkowała się prawowitemu papieżowi. Zmarł 22 lutego tego samego roku w Faenzy.

Jako pierwszy biskup i teolog zaczął głosić teorię o dwóch kluczach, które Chrystus przekazał Świętemu Piotrowi (por. Mt 16,19). Jeden z nich miał symbolizować władzę duchowną, zaś drugi świecką. W swojej teorii utrzymywał, że władza świecka i duchowa są od siebie różne, ale równe. Potwierdzał w ten sposób doktrynę papieża Gelazjusza I, mówiącą o dwuwładzy.

Relikwie

Jego relikwie znajdują się w katedrze w Faenzy.

Ikonografia

W ikonografii święty jest przedstawiany jako biskup w mitrze, jako kardynał lub jako mnich w habicie.

Atrybuty

Jego atrybutami są: anioł trzymający kapelusz kardynalski, czaszka, krucyfiks.

Aprobata kultu

W 1828 roku papież Leon XII zatwierdził kult Piotra Damianiego i ogłosił doktorem Kościoła.

Dzień pamięci

Wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 21 lutego.

W literaturze

Dante Alighieri umieścił go w swojej Boskiej Komedii w Raju – pisze o nim w 21 Pieśni.

Prace

• De Divina Omnipotentia – O boskiej wszechmocności,
• Dominus vobiscum – Bóg z Wami,
• Żywot Romualda,
• Zakon pustelniczy,
• Officium Beatae Virginis,
• Liber Gomorrhianus,
• De Institutione monialis – dziełem tym napisanym ok. 1057 roku chciał zapobiec rozkładowi kultury Zachodu na wzór tego, czego dopatrywał się w dekadenckim Bizancjum. Znajduje się w nim pierwsze historyczne świadectwo użycia widelców w Europie, w którym to zwyczaju bizantyjskiej żony weneckiego szlachcica dostrzegł przyczynę jej śmierci w czasie epidemii,
• Disceptatio synodalis,
• De Sancta Simplicitate,
• Liber Gratissimus.

Zobacz też

• kult świętych
• modlitwa za wstawiennictwem świętego

Bibliografia

Vita Beati Romualdi

• Zbigniew Kadłubek: Św. Piotr Damiani. Kraków: WAM, 2006. ISBN 83-7318-649-2. (pol.).
• Rudolf Hüls, Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130, Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom, 48, Tübingen: Max Niemeyer Verlag, 1977. ISBN 978-3-484-80071-7.
• Zbigniew Kadłubek, Rajska radość. Św. Piotr Damiani, Katowice: Wydawnictwo Gnome, 2005. ISBN 83-87819-04-2.
• Zbigniew Kadłubek, Cuncta per orbem volumina litterarum. O kazaniu św. Piotra Damianiego na dzień św. Kasjana Męczennika, "Civitas mentis", 1, 2005, s. 84-91.
• Hans Walter Klewitz, Reformpapsttum und Kardinalkolleg. Die Entstehung des Kardinalkollegiums. Studien über die Wiederherstellung der römischen Kirche in Süditalien durch das Reformpapsttum. Das Ende des Reformpapsttums, Darmstadt: Hermann Gentner Verlag, 1957.
• Bożena Mazur, Poczet świętych i błogosławionych, Poznań: Publicat SA, 2005, s. 67-68. ISBN 83-245-0187-8.
• Piotr Damiani.. deon.pl. [dostęp 2013-04-20].