Artykuł należy uzupełnić o istotne informacje: Dodać uogólnienie na funkcję wielu zmiennych. Poprawić zapis (brak LaTeXu). Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Reguła łańcuchowa – reguła pozwalająca obliczać pochodnefunkcji złożonych, oparta na twierdzeniu o pochodnej funkcji złożonej.
W notacji Leibniza reguła łańcuchowa jest łatwa do zapamiętania, bo przypomina działania na zwykłych ułamkach. Jeżeli to wprowadzając pomocniczą zmienną na oznaczenie mamy i wówczas:
Pochodne obliczamy od zewnątrz: pochodną „cosinusa” jest „minus sinus” i stąd czynnik jednak argument cosinusa jest funkcją zatem wynik cząstkowy mnożymy przez pochodną tej funkcji, czyli
Jak wyżej, pochodne obliczamy od zewnątrz, a tu funkcją jest „podnoszenie zmiennej do kwadratu”. Jej pochodna to „dwa razy zmienna” i stąd Jednak zmienna znów jest funkcją i otrzymany wynik cząstkowy należy pomnożyć przez jej pochodną: Tę obliczamy tak: pochodną „sinusa” jest „cosinus” – stąd jednak i tu zmienna jest funkcją i także ten wynik cząstkowy należy pomnożyć przez jej pochodną
Powyższy przykład ilustruje jak wielokrotnie stosować regułę łańcuchową.
Reguła łańcuchowa daje się uogólniać na wszystkie interesujące przypadki. Na przykład analogiczne twierdzenie można wypowiedzieć dla funkcji określonych między przestrzeniami unormowanymi. W szczególności, gdy funkcje działają między przestrzeniami i dla pewnych naturalnych, to reguła łańcuchowa sprowadza się do mnożenia odpowiednich macierzy Jacobiego. W pełnej ogólności twierdzenie o różniczkowaniu złożenia można sformułować w następujący sposób:
Niech będą przestrzeniami unormowanymi, będą niepustymi, otwartymi podzbiorami oraz dane będą funkcje że Jeśli jest różniczkowalna w punkcie to złożenie jest różniczkowalne w punkcie oraz