Bogufał II: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Dzieła: zapiska o śnie |
→Dzieła: redakcyjne |
||
| Linia 53: | Linia 53: | ||
W XVIII i XIX wieku badacze i wydawcy ''Kroniki wielkopolskiej'' twierdzili, że dzieło to, przynajmniej do roku 1249, było redakcji Bogufała. Dlatego pierwsze wydania i tłumaczenia kroniki na język polski podawały Bogufała jako jej autora. Uczeni XX-wieczni odrzucili jednak tezę, jakoby Boguchwał pozostawił po sobie rozpoczętą ''Kronikę'', przede wszystkim dlatego, że w jej części do 1249 roku wykorzystano źródła z drugiej połowy XIII stulecia, a rozdziały wykraczające poza granice życia Bogufała nie różnią się niczym od poprzednich{{odn|Kürbis|2010|s = 19-20}}. |
W XVIII i XIX wieku badacze i wydawcy ''Kroniki wielkopolskiej'' twierdzili, że dzieło to, przynajmniej do roku 1249, było redakcji Bogufała. Dlatego pierwsze wydania i tłumaczenia kroniki na język polski podawały Bogufała jako jej autora. Uczeni XX-wieczni odrzucili jednak tezę, jakoby Boguchwał pozostawił po sobie rozpoczętą ''Kronikę'', przede wszystkim dlatego, że w jej części do 1249 roku wykorzystano źródła z drugiej połowy XIII stulecia, a rozdziały wykraczające poza granice życia Bogufała nie różnią się niczym od poprzednich{{odn|Kürbis|2010|s = 19-20}}. |
||
W napisanej w pierwszej osobie zapisce z 1249 roku, Bogufał zanotował ku pamięci potomnych swój proroczy sen, w którym jakiś zakonnik miał mu przepowiedzieć „wypełnienie się” losów Polski w najbliższych 25 latach. Tekst ten został wpierw wpisany do ''Rocznika kapituły poznańskiej'', a następnie przepisany do ''Kroniki wielkopolskiej'', gdzie zachował się w nieco różniących się, dwóch redakcjach{{odn|Kürbis|2010|s = 19}}. |
W napisanej w pierwszej osobie zapisce z 1249 roku, Bogufał zanotował ku pamięci potomnych swój proroczy sen, w którym jakiś zakonnik miał mu przepowiedzieć „wypełnienie się” losów Polski w najbliższych 25 latach. Tekst ten został wpierw wpisany do ''Rocznika kapituły poznańskiej'', a następnie przepisany do ''Kroniki wielkopolskiej'', gdzie zachował się w nieco różniących się, dwóch redakcjach{{odn|Kürbis|2010|s = 19}}. Notatka miała charakter typowej ówczesnej zapiski o cudach, sformułowanej jako świadectwo zaprzysięgane przed sądem w pierwszej osobie i była przepowiednią dotyczącą przyszłego zjednoczenia Polski{{odn|Kürbis|2010|s = 20}}. |
||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
Wersja z 16:31, 2 wrz 2015
| ||
| Data i miejsce śmierci | ||
|---|---|---|
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
1242 | |
| Sakra biskupia |
brak danych | |
Bogufał II (łac. Boguphalus) lub Boguchwał II (zm. 9 lutego 1253 roku) – biskup poznański w latach 1242–1253.
Życie
Według kroniki Jana Długosza, pieczętował się herbem Poraj. Używał tytułu magistra, jednak nie wiemy który z uniwersytetów ukończył. W 1211 r. został scholastykiem poznańskim, w 1231 kustoszem, a w 1242 biskupem poznańskim. Istnieje wprawdzie dokument datowany na 21 lipca 1240, w którym Bogufał występuje już jako biskup, jest to jednak późniejszy falsyfikat[1].
Za jego rządów rozebrano romańskie, spękane prezbiterium poznańskiej katedry, wznosząc w jego miejscu w 1262 nową konstrukcję. W 1244 Bogufał odstąpił księciu Przemysłowi I osadę wokół nieistniejącego dziś kościoła św. Gotarda, gdzie powstał lokowany na prawie magdeburskim lewobrzeżny Poznań. Był również sygnatariuszem aktu lokacji tego miasta. Sprowadził dominikanów do kościołów św. Wojciecha i św. Marcina. W 1246 otrzymał od księcia Przemysła I immunitet wraz z prawem do lokacji osad biskupich na prawie magdeburskim, co miało pomóc mu w opanowaniu oporu możnych Wielkopolski wobec rosnącej potęgi Kościoła. W roku 1248 był uczestnikiem synodu we Wrocławiu[1].
Jego duża biblioteka, zawierająca głównie zbiory Pism Świętych, po śmierci przekazana została bibliotece katedralnej. Zmarł 9 lutego 1253 roku w Solcu Wielkopolskim[1].
Dzieła
Bogufała uznaje się za inicjatora powstania Rocznika kapituły poznańskiej. Uchodzi też on za autora pochodzących z lat 1231–1253 wpisów w Roczniku[2].
W XVIII i XIX wieku badacze i wydawcy Kroniki wielkopolskiej twierdzili, że dzieło to, przynajmniej do roku 1249, było redakcji Bogufała. Dlatego pierwsze wydania i tłumaczenia kroniki na język polski podawały Bogufała jako jej autora. Uczeni XX-wieczni odrzucili jednak tezę, jakoby Boguchwał pozostawił po sobie rozpoczętą Kronikę, przede wszystkim dlatego, że w jej części do 1249 roku wykorzystano źródła z drugiej połowy XIII stulecia, a rozdziały wykraczające poza granice życia Bogufała nie różnią się niczym od poprzednich[3].
W napisanej w pierwszej osobie zapisce z 1249 roku, Bogufał zanotował ku pamięci potomnych swój proroczy sen, w którym jakiś zakonnik miał mu przepowiedzieć „wypełnienie się” losów Polski w najbliższych 25 latach. Tekst ten został wpierw wpisany do Rocznika kapituły poznańskiej, a następnie przepisany do Kroniki wielkopolskiej, gdzie zachował się w nieco różniących się, dwóch redakcjach[2]. Notatka miała charakter typowej ówczesnej zapiski o cudach, sformułowanej jako świadectwo zaprzysięgane przed sądem w pierwszej osobie i była przepowiednią dotyczącą przyszłego zjednoczenia Polski[4].
Bibliografia
Wydania Kroniki Wielkopolskiej z Bogufałem jako autorem
- Boguphali II. episcopi Poznaniensis Chronicon Poloniae: cum continuatione Pasconis custodis Posnaniensis. W: Scriptores rerum Silesiacarum, T. 2. Friedrich Wilhelm Sommersberg (ed.). Wrocław: Michaelus Hubertus, 1730, s. 18-78. (łac.).
- Boguphali. II. de armis et Domo Rosarum Episcopi Posnaniensis Chronicon Poloniae cum Continuatione, à pag. 132. Baszkonis Custodis Pos.. Friedrich Wilhelm Sommersberg (ed.), Józef Andrzej Załuski (red.). Warszawa: XX. Pijarzy, 1752. (łac.).
- Boguphali II episcopi Posnaniensis Chronicon Poloniae, cum continuatione Basconis custodis Posnaniensis. W: Monumenta Poloniae Historica, T. 2. Wacław Alexander Maciejowski (ed.), August Bielowski (red.). Lwów: August Bielowski, 1872, s. 467-598. (łac.).
Literatura
- Brygida Kürbis: Wstęp. W: Kronika wielkopolska. Kazimierz Abgarowicz (tł.), Brygida Kürbis (red.). Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas, 2010, s. 7-33. ISBN 97883-242-1275-0.
- Jacek Maciejewski: Episkopat polski doby dzielnicowej. Bydgoszcz–Kraków: Towarzystwo Naukowe Societas Vistulana, 2010. ISBN 83-88385-28-3.
- ↑ a b c Maciejewski 2003 ↓, s. 256.
- ↑ a b Kürbis 2010 ↓, s. 19.
- ↑ Kürbis 2010 ↓, s. 19-20.
- ↑ Kürbis 2010 ↓, s. 20.