Jan Wyszkowic
| ||
| Data śmierci | ||
|---|---|---|
| Biskup poznański | ||
| Okres sprawowania |
1278–1285 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
1278 | |
| Sakra biskupia |
brak danych | |
Jan Wyszkowic herbu Łodzia (? – 11 marca 1285), biskup poznański w latach 1278-1285.
Od 1240 roku był kanonikiem w kapitule poznańskiej. W latach 1246–57 był kanclerzem Przemysła I, a 1257–63 kanclerzem Bolesława Pobożnego. Nie jest znana data jego wyboru na biskupstwo poznańskie, po raz pierwszy jest poświadczony na tym urzędzie 12 października 1278. W 1283 został wraz z biskupem wrocławskim Tomaszem II powołany przez papieża Marcina IV na mediatora w konflikcie pomiędzy księciem Leszkiem Czarnym a biskupem krakowskim Pawłem z Przemankowa. W tym też roku podjął się misji przekazania paliusza arcybiskupiego Jakubowi Śwince i wraz z biskupami:wrocławskim, włocławskim i płockim udzielił mu święceń kapłańskich i konsekracji arcybiskupiej. W 1285 wziął udział w synodzie w Łęczycy. Był bliskim współpracownikiem książąt Bolesława Pobożnego i Przemysła II.
Według Długosza zmarł 11 marca 1286, ponieważ jednak już 17 sierpnia 1285 jest poświadczony jego następca, datę tę należy skorygować o jeden rok.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Dąbrowski (red.), Jan Długosz: Roczniki: czyli, Kroniki sławnego Królestwa Polskiego, Tom 4, PWN 1973.
- Karol Maleczyński: O kanclerzach polskich XII wieku, Kwartalnik Historyczny, nr 42 (1928), s. 43.
- Stanisław Karwowski, Biskupi poznańscy z drugiej połowy XIII wieku Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego T. 43, Poznań 1915.