Zgrupowanie Chrobry II
 Odznaka Zgrupowania Chrobry II | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1 sierpnia 1944 |
| Rozformowanie |
1944 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr Zygmunt Brejnak „Zygmunt” |
| Działania zbrojne | |
| powstanie warszawskie | |
Zgrupowanie „Chrobry II” lub Grupa „Chrobry II” – zgrupowanie Armii Krajowej powstałe 1 sierpnia 1944 w Warszawie, z różnych oddziałów[1], początkowo jako kilka kompanii i samodzielnych oddziałów, następnie jako dwa bataliony. Zgrupowanie walczyło w zachodniej części Śródmieścia-Północnego pomiędzy ul. Towarową od zachodu Al. Jerozolimskimi od południa, ul. Sosnową od wschodu i ul. Łucką i Ceglaną od północy. 20 września zgrupowanie weszło w skład 15 Pułku Piechoty „Wilków” AK jako 1 i 2 batalion.
Historia Zgrupowania[edytuj | edytuj kod]
Oddziały zgrupowania zostały sformowane z inicjatywy mjr. Leona Nowakowskiego „Lig”, wcześniej dowódcy konspiracyjnego pułku NSZ im. gen. Wł. Sikorskiego. Z pierwszych 200 ochotników przy ul. Twardej 40 sformowano dwie kompanie:
- kompanię por. Jerzego Olszewskiego „Remigiusza”;
- kompanię por. Kazimierz Biskupskiego „Kazika”.
Oddziały bojowe otrzymały nazwę „Grupa Chrobry”. Do grupy przyłączyły się również pluton baterii artylerii ppor. Zbigniewa Bryma „Zdunina” z 7 pułku piechoty AK „Garłuch”, oddział ppor. Władysława Mizielskiego „Piotra” ze 102 kompanii saperów Okręgu oraz oddział socjalistów „Daniel” (osłona konspiracyjnej drukarni) dowodzony przez por. Wacława Zagórskiego „Lecha”. Zgłosił się również oddział Korpusu Bezpieczeństwa por. Witolda Taulińskiego „Dąbrowy”.
Od 4 sierpnia dowództwo objął mjr Zygmunt Brejnak „Zygmunt”. Organizowanie oddziałów odbywało się jednak bez bezpośredniego nadzoru władz powstańczych i dowództwa konspiracji i szybko okazało się, że w pobliżu walczy utworzony jeszcze w latach okupacji przez mjr. Gustawa Billewicza „Sosnę” batalion o kryptonimie „Chrobry”. Nowe oddziały przyjęły więc 5 sierpnia kryptonim: Grupa Operacyjna „Chrobry II” i zostały podporządkowane organizacyjnie dowódcy I Obwodu Śródmieście – Edwardowi Pfeifferowi. Od 10 sierpnia oddział nosił nazwę Grupa „Chrobry II”.
Od 7 sierpnia zgrupowanie podzielone było na trzy odcinki:
- I Podgrupa Wschód dowodzona przez kpt. Zbigniewa Glinickiego „Sęp” obsadzała ul. Marszałkowską od rogu Al. Jerozolimskich do Królewskiej i ul. Królewską do ul. Granicznej;
- II Podgrupa Północ dowodzona przez por. Wacława Zagórskiego „Lecha” obsadzała ul. Graniczną do ul. Grzybowskiej i ul. Grzybowska do ul. Żelaznej;
- III Podgrupa Zachód, dowodzona przez kpt. Tadeusza Przystojeckiego „Lech”, obsadzająca ul. Żelazną od ul. Grzybowskiej do Al. Jerozolimskich łącznie z Dworcem Pocztowym i Domem Turystycznym.
21 sierpnia na rogu ulic Srebrnej i Towarowej żołnierze zgrupowania zniszczyli kompanię kolaboracyjnego pułku szturmowego RONA, dowodzonego przez Iwana Frołowa[2].
Od 5 września zgrupowanie zostało podporządkowane dowództwu odcinka północno-zachodniego którego dowódcą był ppłk Franciszek Rataj „Paweł”, a zastępcą mjr Stanisław Steczkowski „Zagończyk”.
Żołnierze tego zgrupowania pochodzili z różnych formacji: AK, NSZ (wszystkich odłamów: NSZ-AK, NSZ-ZJ i Armii Podziemnej Ruchu Miecz i Pług[3]), PPS-WRN[4], a nawet AL. Zgrupowanie walczyło w rejonie Śródmieścia. 3 sierpnia kompania baonu Chrobry II dowodzona przez por. Zbigniewa Bryma zdobyła Dworzec Pocztowy mieszczący się na skrzyżowaniu ulicy Żelaznej i Alei Jerozolimskich; 10 sierpnia opanowała Browar Haberbuscha.
Najwyższa liczebność zgrupowania Chrobry II wynosiła ponad 3200 osób (w tym ok. 3000 żołnierzy)[5]. W walkach powstania poległo 400 z nich. W baonie walczyli m.in. Zbigniew Brym, Tadeusz Siemiątkowski, Mirosław Biernacki, rtm. Witold Pilecki i Calel Perechodnik.
Skład Zgrupowania Chrobry II[edytuj | edytuj kod]
- Dowódca Zgrupowania – mjr Zygmunt Brejnak „Zygmunt”;
- zastępca dowódcy – mjr Leon Nowakowski „Lig”; od 19 sierpnia kpt. Andrzej Kownacki „Jerzewski”;
- szef sztabu kpt. Jan Jaroszek „Proboszcz” (zginął 15 sierpnia); mjr Leon Nowakowski „Lig” (od 17 sierpnia do 19 sierpnia).
Od 11 sierpnia w wyniku reorganizacji wyodrębniono dwa bataliony:
- I Batalion „Lecha Żelaznego” – dowódca kpt. Tadeusz Przystojecki „Lech”, „Lech Żelazny”;
- 1 kompania „Warszawianka” – dowódca kpt. Piotr Zacharewicz „Zawadzki”;
- 2 kompania – dowódca por. Edward Mańk „Ned”; od 23 sierpnia ppor./por. Mikołaj Kobyliński „Kos”
- 3 kompania – dowódca por. Zbigniew Brym „Zdunin”.
- II Batalion „Lecha Grzybowskiego” dowódca – por./kpt. Wacław Zagórski „Lech”, „Lech Grzybowski”;
- 4 kompania – dowódca ppor./por. Aleksander Sałaciński „Aleksander” (na bazie oddziału „Daniel”) Numerację otrzymała 16 sierpnia.
- 5 kompania – dowódca ppor. Janusz Domański „Janusz” do 31 sierpnia; por. Czesław Stulkiewicz „Wir” (od 12 września);
- 6 kompania – dowódca ppor. Leonard Kancelarczyk „Jeremi”.
Tworzony był zalążkowy III batalion, którego trzon stanowiła kompania ppor. Leonarda Kancelarczyka „Jeremi”. Nie został on jednak zorganizowany. Od 10 sierpnia organizowano kompanię rezerwową pod dowództwem por. Kazimierza Piotrowskiego „Czarnecki”, oraz zaczątki kompanii wartowniczej, której dowódcą był por. Ryszard Kupczyk „Ryś”. Po 20 sierpnia kompania wartownicza weszła w skład kompanii rezerwowej.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kwiatkowski Stanisław S.: Trochę więcej niż rok. Las - Powstanie Warszawskie - Obóz. Wyd. Towarzystwo Słowaków w Polsce, 2008.,s. 125.
- ↑ Powstanie Warszawskie 1944 - Oficjalna strona Stowarzyszenia Pamięci Powstania Warszawskiego 1944 [online], www.sppw1944.org [dostęp 2023-08-01].
- ↑ Sebastian Bojemski, Narodowe Siły Zbrojne, Warszawa: Fronda Pl, 2009, s. 217, ISBN 978-83-60335-78-9, OCLC 751440490.
- ↑ Wacław Zagórski: Wicher wolności. Gdańsk: Oficyna Wydawnicza Finna, 2014, s. 65. ISBN 978-83-64141-94-2.
- ↑ Katarzyna Utracka, Anna Machcewicz, Aleksandra Trzeciecka, Poległym chwała, wolność żywym. Oddziały walczącej Warszawy, Warszawa: Muzeum Powstania Warszawskiego, 2005, s. 19, ISBN 83-60142-30-0, OCLC 69284655.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Utracka K., Zgrupowanie AK „Chrobry II”, Warszawa 2004, ISBN 83-11-09516-7.
