Gubernia suwalska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gubernia suwalska
Сувалкская губерния
gubernia
1867–1915
Ilustracja
Gmach Rządu Gubernialnego w Suwałkach
Herb
Herb
Państwo

 Królestwo Polskie

Siedziba

Suwałki

Powierzchnia

12550,9 km²

Populacja (1910)
• liczba ludności


648 100[1]

• gęstość

53 os./km²

Szczegółowy podział administracyjny
Plan guberni suwalskiej
Liczba powiatów

7

Położenie na mapie Królestwa Polskiego
Położenie na mapie

Gubernia suwalska (ros. Сувалкская губерния; lit. Suvalkų gubernija[2]) – jednostka podziału terytorialnego Rosji w Królestwie Kongresowym, istniejąca w latach 1867–1915.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Gubernia powstała w 1867 z północnej części guberni augustowskiej. Obejmowała powiaty: Augustów, Suwałki, Sejny, Mariampol, Władysławów, Kalwaria i Wyłkowyszki.

Do 1912 była jedyną gubernią na terenie Królestwa Polskiego o większości niepolskiej. Według spisu z 1897 zamieszkiwało ją 304 tys. Litwinów (52%), 134 tys. Polaków (23%), 59 tys. Żydów (10%) oraz 30 tys. Niemców (5%). Białorusinów było 27 tys., a Rosjan 24 tys.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę i Litwę gubernię podzielono między Rzeczpospolitą (powiaty: Augustów, Suwałki i mniejsza część sejneńskiego) a państwo litewskie. Obecnie większa część guberni należy do Litwy, jej południowo-zachodni fragment do Polski, a kilka gmin z dawnego powiatu augustowskiego do Białorusi.

Miasta[edytuj | edytuj kod]

Lista miast guberni na podstawie danych z carskiego spisu powszechnego z 1897 roku oraz współczesna przynależność państwowa:

miasto populacja
(1897)
państwo
(2022)
1. Suwałki 22 648 Polska
2. Augustów 12 743 Polska
3. Kalwaria 9 378 Litwa
4. Mariampol 6 737 Litwa
5. Wyłkowyszki 5 788 Litwa
6. Władysławów 4 595 Litwa
7. Sejny 3 778 Polska
8. Wierzbołów 3 293 Litwa
9. Preny 2 477 Litwa
10. Szaki 2 211 Litwa

Władze administracyjne[edytuj | edytuj kod]

Gubernatorzy[edytuj | edytuj kod]

Wicegubernatorzy[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Andrzej Gawryszewski: Ludność Polski w XX wieku. Warszawa: Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania im. Stanisława Leszczyckiego PAN, 2005, s. 18. ISBN 83-87954-66-7.
  2. Jedynie rosyjska nazwa posiadała status oficjalny
  3. a b Górak, Kozłowski i Latawiec 2015 ↓, s. 48.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]