Gubernia chełmska
| |||
| 1912 - 1915 | |||
| |||
| |||
| Stolica | Chełm | ||
| Powierzchnia • całkowita |
10 460 km² | ||
| Liczba ludności (1909) • całkowita • gęstość zaludnienia |
703 000 67,2 osób/km² | ||
| Data powstania | 6 lipca 1912 | ||
| Data likwidacji | 18 września 1915 | ||
Gubernia chełmska – gubernia utworzona z części guberni siedleckiej i lubelskiej ustawą z 6 lipca 1912 roku[1], powstała przez odłączenie od Kraju Przywiślańskiego jako ziemie „rdzennie ruskie”.
Inicjatywę jej utworzenia wysunął prawosławny biskup chełmski Eulogiusz, który poczuł się zagrożony skutkami ukazu tolerancyjnego, w wyniku którego unici siłą włączeni do prawosławia w 1875 roku przechodzili na katolicyzm. W maju 1911 roku pomimo protestów posłów polskich w Dumie Państwowej Rosji uchwalono wniosek o wyodrębnienie guberni chełmskiej z Królestwa Polskiego. Po roku ustawę zaaprobowała Rada Państwa Imperium Rosyjskiego, a cesarz Mikołaj II Romanow podpisał ją 10 lipca 1912 roku. Delimitację zakończono w kwietniu 1913 roku. Dekretem z 4 kwietnia 1915 roku Mikołaj II wyłączył ją z Królestwa Polskiego. Objęła obszar ok. 16 tys. km² z ok. 0,9 mln ludności. Katolicy stanowili tu prawie 53% ludności[2].
Gubernia została wydzielona przez władze rosyjskie w obawie przed oderwaniem Kraju Przywiślańskiego od Rosji w razie europejskiego konfliktu zbrojnego i w celu zintensyfikowania rusyfikacji. W 1912 roku nową gubernię wyjęto spod władzy generał-gubernatora warszawskiego, podporządkowując ją bezpośrednio ministerstwu spraw wewnętrznych Rosji. Instytucje oświatowe i sądowe podporządkowano władzom generał-guberialnym w Kijowie. Zachowano większość praw obowiązujących w Królestwie Polskim. Przeciw utworzeniu guberni chełmskiej wznoszono liczne protesty, także w dumie rosyjskiej. Ukazały się m.in. publikacje o polskości ziemi chełmskiej Lubomira Dymszy, Stefana Dziewulskiego i Henryka Wiercieńskiego[3].
Gubernia została włączona do generał-gubernatorstwa kijowskiego formalnie dopiero w 1915 roku, jednakże z powodu okupacji guberni przez państwa centralne decyzja o odłączeniu nie weszła faktycznie w życie.
Rozporządzeniem z 18 września 1915, w poszczególnych obwodach dawnych rosyjskich guberni lubelskiej i chełmskkiej utrzymano granice, które istaniały przed utworzeniem guberni chełmskiej w 1912 roku. Oznaczało, że nowy podział obwоdów tych guberni, którego i tak w praktyce dotychczas w życie nie wprowadzono, austriacki Zarząd Wojskowy odtąd nie uwzględniał[4]. W myśl rozporządzenia z 12 sierpnia 1916, okupant niemiecki gubernię chełmską uznał za część Królestwa Polskiego[5].
Zasięg terytorialny[edytuj | edytuj kod]
Granica guberni chełmskiej i lubelskiej była bardzo złożona i kręta (m.in. z enklawami gmin Radecznica i Tarnogród, które nie weszły w skład guberni chełmskiej). Wynikało to z rzekomej przewagi ludności ruskiej mieszkającej na tych terenach, uwzględnianej poprzez sfałszowane urzędowe dane statystyczne[3].
- W skład guberni chełmskiej weszły ze zlikwidowanej guberni siedleckiej powiaty:
- bialski
- część konstantynowskiego (gminy Hołowczyce, Kornica, Łosice, Czuchleby, Olszanka, Bohukały, Witulin, Huszlew, Zakanale, Pawłów, Rokitno, Swory oraz osada Janów)
- część włodawskiego (wsie Bednarzówka, Białka, Uhnin i Chmielów z gminy Dębowa Kłoda; gmina Ostrów (Lubelski); wsie Babianka, Kolechowice i Tyśmienica z gminy Tyśmienica; gminy Uścimów, Wola Wereszczyńska, Włodawa, Wyryki, Hańsk, Horodyszcze, Krzywowierzba, Opole, Romanów, Sobibór, Turno i miasto Włodawa)
- fragment radzyńskiego (gminy Tłuściec, Zahajki, Szóstka; wsie Kolembrody i Żelizna z gminy Żelizna; gminy Brzozowy Kąt, Jabłoń i Żerocin).
- Ponadto z guberni lubelskiej przyłączono powiaty:
- hrubieszowski
- tomaszowski
- znaczna część chełmskiego (gminy Cyców, Siedliszcze, Pawłów, Bukowa, Wojsławice, Żmudź, Krzywiczki, Olchowiec, Rakołupy, Rejowiec, Świerże, Staw, Turka oraz miasto Chełm)
- znaczna część zamojskiego (wsie Wiszenki, Zabytów, Monastyrek z gminy Stary Zamość; gminy Wysokie, Szczebrzeszyn; wsie Wólka Czarnostocka, Dzielce, Radecznica, klasztor Radecznicki, Trzęsiny i Czarnystok z gminy Radecznica; wieś Rozłopy z gminy Sułów; gmina Zamość z wyjątkiem wsi Żdanów; wsie Białowola, Wólka Wieprzecka i Lipsko z gminy Mokre; gmina Zwierzyniec; wsie Lipowiec, Sochy, Tereszpol i Szozdy z gminy Tereszpol; gminy Krasnobród, Łabunie, Skierbieszów i Suchowola oraz miasto Zamość)
- znaczna część biłgorajskiego (miasto Biłgoraj; wsie Puszcza Solska, Rożnówka, Bojary i Dyle z gminy Puszcza Solska; wsie Dereźnia Solska, Dereźnia Zagrody, Łazory, Majdan Stary, Majdan Nowy, Rogale, Ruda Solska, Sól i Smólsko z gminy Sól; wsie Harasiuki i Ryczki z gminy Huta Krzeszowska; gminy Krzeszów, Babice, Biszcza, Wola Różaniecka, Górny Potok, Księżpol, Łukowa i Majdan Sopocki)
- fragmenty lubartowskiego (wsie Dratów, Kaniwola, Kobyłki, Ludwin i Szczecin z gminy Ludwin)
- fragmenty krasnostawskiego (wsie Dobryniów, Łopiennik Ruski (Dolny) i Stężyca z gminy Łopiennik; wsie Bzite, Wincentów, Krupiec, Krupe, Zagroda, Kostunin, Żdżanne i Wierzchowiny z gminy Rudka; wsie Kraśniczyn Aleksandrowski, Anielpol, Brzeziny, Bończa, Wólka Kraśniczyńska, Drewniki, Zalesie, Kraśniczyn, Olszanka i Stara Wieś z gminy Czajki).
Po utworzeniu gubernia chełmska dzieliła się na: 8 powiatów
- powiat bialski
- powiat biłgorajski
- powiat chełmski
- powiat hrubieszowski
- powiat konstantynowski
- powiat włodawski
- powiat tomaszowski
- powiat zamojski
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zb. pr. i rozp. z 1912 r. Nr 128, s. 2377
- ↑ Roman Dmowski, Polityka polska i odbudowanie państwa. Przedmową do obecnego wydania i komentarzem opatrzył Tomasz Wituch, t. I, Warszawa 1988, s. 72.
- ↑ a b Zamojszczyzna w guberni chełmskiej (1912-1915) (kopia z Internet Archive)
- ↑ Rozporządzenie c. i k. Naczelnej Komendy Armii (Naczelnej Komendy Etapowej) z 18 września 1915 r. M. No. 83974 (Dziennik rozporządzeń c i k. Jenerealnego Gubernatorstwa wojskowego dla austryacko-węgierskiego obszaru okupowanego w Polsce, Lublin, No. 1 z 9 października 1915 r.)
- ↑ Dziennik Rozporządzeń dla Jenerał Gubernatorstwa Warszawskiego z 3 listopada 1916, nr 51 poz. 175, cz. A
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- A. Wrzyszcz, Gubernia chełmska. Zarys ustrojowy, Lublin 1997.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
| ||||||||||||||||||
