Schronisko PTTK na Hali Boraczej
49°32′38″N 19°10′06″E/49,543889 19,168333
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Pasmo | |
| Wysokość |
854 m n.p.m. |
| Data otwarcia |
1926 (I schronisko), 18 grudnia 1932 (II schronisko) |
| Właściciel | |
Położenie na mapie Beskidu Żywieckiego, Małego i Makowskiego  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
| 49°32′38″N 19°10′06″E/49,543889 19,168333
| |
| Strona internetowa | |
Schronisko PTTK na Hali Boraczej – górskie schronisko turystyczne Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Beskidzie Żywieckim, na Hali Boraczej. Położone jest na wysokości 854 m n.p.m., na przełęczy pomiędzy Prusowem a wierzchołkiem 998 m n.p.m., na północno-zachodnim grzbiecie Redykalnego Wierchu[1]. Terytorialnie należy do gminy Milówka.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze schronisko wybudowane zostało w 1926 (Edward Moskała podaje 1925[2]) przez Żydowskie Towarzystwo Sportowe „Makkabi” z Bielska jako obiekt drewniany. Było to wówczas pierwsze żydowskie schronisko na świecie[3]. Po jego uruchomieniu opiekę nad obiektem objęło Żydowskie Towarzystwo Turystyczno-Narciarskie (powstałe z sekcji narciarskiej ŻTS). Schronisko było małe, z beli ciosanych, na kamiennej podmurówce, z gankiem. 12 kwietnia 1932 budynek strawił pożar, jednak szybko podjęto się odbudowy i 18 grudnia 1932 otwarto nowe, murowane schronisko. Według innych źródeł, ze względu na dużą popularność stary obiekt okazał się za mały, więc w 1934 wybudowano obok drugie schronisko, murowane i większe. Stary obiekt miał z czasem stać się budynkiem gospodarczym[2]. Nowy obiekt posiadał dwie duże sale restauracyjne i 50 miejsc noclegowych.
Schronisko nazwano imieniem Maxa Nordaua (Nordauhaus). Było jednym z najnowocześniejszych w Polsce – zasilane było energią elektryczną, posiadało 8 pokoi gościnnych, świetlicę, pomieszczenia gospodarcze – mogło pomieścić 100 osób. Przy budynku wybudowano także domek zdrojowy i składnicę nart. Działała przy nim także poczta górska, a od grudnia 1936 połączenie ze światem zapewniała linia telefoniczna[3].
W czasie II wojny światowej schronisko uległo rabunkowi i dewastacji, następnie zostało przejęte przez Beskidenverein. Po wojnie stało się własnością babiogórskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, który uruchomił je 29 września 1946. W latach 1968–1970 Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze dokonało generalnego remontu, zmieniającego wygląd zewnętrzny budynku[4]. Jesienią 2008 dokonano wymiany elewacji, która była wykonana z płyt cementowo-azbestowych na drewnianą oblicówkę.
Warunki pobytu[edytuj | edytuj kod]
Schronisko dysponuje 34 miejscami noclegowymi w pokojach 2, 4 i 10–osobowych. Turyści mogą skorzystać z jadalni, sali z kominkiem, wypożyczalni sprzętu narciarskiego[5]
Ze schroniska roztaczają się widoki na Beskid Śląski (Barania Góra, Ochodzita) i Żywiecki (Sucha Góra, Muńcuł, Boraczy Wierch, Lipowski Wierch, Rysianka, Romanka).
Niedaleko schroniska znajduje się wyciąg narciarski[5].
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
z Hali Rysianka (1,40h)- z Milówki (2h)
z Rajczy (3h)
z Rajczy przez Redykalny Wierch (4,15h)
z Żabnicy Skałki (1h)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000. Kraków: Wyd. „Compass”, 2011. ISBN 978-83-7605-084-3.
- ↑ a b Edward Moskała: Schroniska górskie PTTK w województwie bielskim. Warszawa-Kraków: PTTK Wydawnictwo „Kraj”, 1983, s. 144. ISBN 83-00-00548-X.
- ↑ a b Stowarzyszenie „Olszówka”: Wielokulturowość w Karpatach. Kluby „Makabi”. [dostęp 2012-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-09)]. (pol.).
- ↑ Stanisław Figiel, Piotr Krzywda: Beskid Żywiecki. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2006. ISBN 83-89188-59-7.
- ↑ a b Oficjalna strona schroniska na Hali Boraczej. [dostęp 2018-08-28].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Żywiecki. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 78–92. ISBN 978-83-925599-4-8.