Anthony Wilding

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anthony Wilding
Ilustracja
Państwo

 Nowa Zelandia

Data i miejsce urodzenia

31 października 1883
Christchurch

Data i miejsce śmierci

9 maja 1915
Neuve-Chapelle

Wzrost

187 cm

Gra

praworęczny, jednoręczny bekhend

Gra pojedyncza
Australian Open

W (1906, 1909)

Wimbledon

W (1910–1913)

Gra podwójna
Australian Open

W (1906)

Wimbledon

W (1907, 1908, 1910, 1914)

podpis
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
Reprezentacja  Australazja
brąz Sztokholm 1912 tenis ziemny
(gra pojedyncza w hali)
Strona internetowa

Anthony Frederick Wilding, Tony Wilding (ur. 31 października 1883 w Christchurch, zm. 9 maja 1915 w Neuve-Chapelle) – nowozelandzki tenisista, zwycięzca Wimbledonu i mistrzostw Australii w grze pojedynczej i grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa, medalista olimpijski.

Występy tenisowe Wilding łączył z pracą prawnika, od 1909 roku był obrońcą przy Sądzie Najwyższym Nowej Zelandii. W młodości uprawiał krykiet, był jeźdźcem, słynął z podróżowania na europejskie turnieje motocyklem i samochodem.

Wilding był autorem książki poświęconej tenisowi On the Court and Off. Publikacja ta cieszyła się popularnością m.in. w Japonii, przyczyniając się do powstania w krótkim czasie reprezentacji na Puchar Davisa tego kraju – wcześniej Japończycy preferowali zbliżoną dyscyplinę – soft tenis – w której używano gumowych piłek.

Krótko przed wybuchem I wojny światowej zdobył licencję pilota.

Został powołany do armii brytyjskiej i zginął na froncie francuskim wiosną 1915 roku.

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

Do tenisa zachęcił go ojciec, który sam uprawiał krykiet. Rozwój talentu Wildinga nastąpił w czasie studiów prawniczych w Wielkiej Brytanii na University of Cambridge[1].

W 1905 roku debiutował we wspólnej reprezentacji Australii i Nowej Zelandii w Pucharze Davisa, rok później triumfował w mistrzostwach Nowej Zelandii oraz mistrzostwach Australii, pokonując w finale leworęcznego Francisa Fishera. Od 1905 regularnie uczestniczył w turnieju wimbledońskim, w 1910 roku odnosząc pierwsze zwycięstwo. W finale pokonał Arthura Gore’a. Przez kolejne lata pozostawał niepokonany na Wimbledonie, jako zwycięzca mając od razu gwarantowany udział w kolejnych finałach (challenge round). W 1911 roku jego finałowy przeciwnik Herbert Roper Barrett poddał mecz przy stanie 2:2 w setach, w 1912 roku Wilding ponownie pokonał Arthura Gore’a, w 1913 roku okazał się lepszy od Maurice’a McLoughlina. Dopiero w swoim ostatnim finale wimbledońskim w 1914 roku został pokonany przez Normana Brookesa[1].

Z Brookesem tworzył parę deblową, która wygrała Wimbledon w 1907 roku. W finale turnieju pretendentów (All Comers) gracze z Antypodów pokonali Bealsa Wrighta i Karla Behra, a ponieważ na starcie zabrakło mistrzów z poprzedniej edycji, Franka Riseleya i Sidneya Smitha, przypadło im końcowe zwycięstwo. Ich styl gry opierał się na urozmaiceniu gry, w której długie i mocne piłki przeplatały się z krótkimi i podciętymi[1]. W 1908 roku Wilding pod nieobecność Brookesa wystąpił w parze z Josiahem Ritchiem, w finale All Comers pokonując w pięciu setach Arthura Gore’a i Herberta Ropera Barretta. Tym samym formalnie we właściwym finale (challenge round) Wilding z Ritchiem pokonał Brookesa i samego siebie. Sukces w parze z Ritchiem Wilding powtórzył w 1910 roku.

W 1911 roku w obronie tytułu deblowego na Wimbledonie przegrał w challenge round z Andrém Gobertem i Maxem Décugisem. Odzyskał tytuł deblowy w 1914 roku, ponownie z Brookesem, pokonując w finale Ropera Barretta i Charlesa Dixona. W tym samym roku Wilding był w finale jednej z pierwszych oficjalnych edycji wimbledońskiego miksta, ale w parze z Marguerite Broquedis przegrał z Ethel Larcombe i Jamesem Parkiem.

W 1909 roku ponownie zwyciężył w singlowych zawodach mistrzostw Australii, pokonując w finale Erniego Parkera. Wygrał w tym turnieju grę podwójną w 1906 roku (w parze z Rodneyem Heathem) i był w dalszych dwóch finałach debla (1908 z G. G. Sharpem i 1909 z Tomem Crooksem).

W 1904 roku, obok m.in. Normana Brookesa, był w gronie współzałożycieli Stowarzyszenia Tenisowego Australazji (federacje australijska i nowozelandzka pozostały wspólne do 1922 roku). Reprezentował Australazję w Pucharze Davisa w latach 1905–1909, przyczyniając się do zdobycia trofeum w 1907 roku i następnie utrzymania go w kolejnych dwóch edycjach. Powrócił do zespołu narodowego w 1914 roku w finale pokonując Amerykanina Richarda N. Williamsa oraz w deblu z Brookesem Toma Bundy’ego i Maurice’a McLoughlina. Wobec zwycięstwa Brookesa nad Williamsem porażka Wildinga z McLoughlinem na zakończenie finału nie miała już znaczenia. Wygrał 21 z 30 meczów rozegranych w Pucharze Davisa[1].

W 1912 roku Wilding zdobył brązowy medal olimpijski w grze pojedynczej w hali na igrzyskach olimpijskich w Sztokholmie.

Praworęczny Wilding jest uważany za jednego z pierwszych tenisistów o statusie gwiazdy sportowej. Jego mecze na Wimbledonie wzbudzały zainteresowanie, m.in. w czasie finału Wildinga z McLoughlinem w 1913 roku musiało dojść do interwencji policji wobec naporu publiczności na kort centralny[1]. Wilding skutecznie grał w ataku, ale preferował grę z głębi kortu.

W 1978 roku nazwisko Wildinga wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.

Finały w turniejach wielkoszlemowych[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (6–1)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 1906 Australasian Championships, Christchurch Trawiasta Nowa Zelandia Francis Fisher 6:0, 6:4, 6:4
Zwycięzca 2. 1909 Australasian Championships, Perth Trawiasta Australia Ernie Parker 6:1, 7:5, 6:2
Zwycięzca 3. 1910 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Arthur Gore 6:4, 7:5, 4:6, 6:2
Zwycięzca 4. 1911 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Herbert Roper Barrett 6:4, 4:6, 2:6, 6:2, krecz
Zwycięzca 5. 1912 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Arthur Gore 6:4, 6:4, 4:6, 6:4
Zwycięzca 6. 1913 Wimbledon, Londyn Trawiasta Stany Zjednoczone Maurice McLoughlin 8:6, 6:3, 10:8
Finalista 1. 1914 Wimbledon, Londyn Trawiasta Australia Norman Brookes 4:6, 4:6, 5:7

Gra podwójna (5–3)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 1906 Australasian Championships, Christchurch Trawiasta Australia Rodney Heath Nowa Zelandia Cecil Cleve Cox
Nowa Zelandia Harry Parker
6:2, 6:4, 6:2
Zwycięzca 2. 1907 Wimbledon, Londyn Trawiasta Australia Norman Brookes Stany Zjednoczone Karl Behr
Stany Zjednoczone Beals Wright
6:4, 6:4, 6:2
Zwycięzca 3. 1908 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Josiah Ritchie Wielka Brytania Arthur Gore
Wielka Brytania Herbert Roper Barrett
6:1, 6:2, 1:6, 9:7
Finalista 1. 1908 Australasian Championships, Sydney Trawiasta Australia Granville G. Sharp Stany Zjednoczone Fred Alexander
Australia Alfred Dunlop
3:6, 2:6, 1:6
Finalista 2. 1909 Australasian Championships, Perth Trawiasta Australia Tom Crooks Australia J. Keane
Australia Ernie Parker
6:1, 1:6, 1:6, 7:9
Zwycięzca 4. 1910 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Josiah Ritchie Wielka Brytania Arthur Gore
Wielka Brytania Herbert Roper Barrett
6:1, 6:1, 6:2
Finalista 3. 1911 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Josiah Ritchie Francja Max Décugis
Francja André Gobert
7:9, 7:5, 3:6, 6:2, 2:6
Zwycięzca 5. 1914 Wimbledon, Londyn Trawiasta Australia Norman Brookes Wielka Brytania Charles Dixon
Wielka Brytania Herbert Roper Barrett
6:1, 6:1, 5:7, 8:6

Gra mieszana (0–1)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 1914 Wimbledon, Londyn Trawiasta Francja Marguerite Broquedis Wielka Brytania Ethel Thomson Larcombe
Wielka Brytania James Parke
6:4, 4:6, 2:6

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Dutkowski 1979 ↓, Czempion okresu pionierskiego, s. 41–51.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]