J

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez 46.134.150.155 (dyskusja) o 10:04, 26 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
J j

J (jot) – dziesiąta litera alfabetu łacińskiego, trzynasta litera alfabetu polskiego. Pierwotnie była jedynie wariantem graficznym litery I. W pisowni polskiej służy głównie do zapisu półsamogłoski przedniej /j/ (niesylabicznego i).

W alfabecie łacińskim od XII w., w polskim – od XVII[1].

Współcześnie jest używana do oznaczania głoski:

Litery j używa się też w oficjalnych transkrypcjach z języków azjatyckich:

Wymowa litery J

Inne reprezentacje litery J

Sygnalizacja Język migowy Alfabet
Braille’a
flaga
Międzynarodowego
Kodu Sygnałowego
Alfabet
semaforowy
Kod Morse’a francuski kanadyjski polski
J  i

Przypisy

  1. Encyklopedia Powszechna PWN. T. 2. G-M. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 316.

Zobacz też